Too early [&Evan]

Met een lichte zucht gleed Evan’s hand door de gelpot, nam een gemiddelde grootte qua substantie op en deed het vervolgens in zijn haar. Met het aantal gel kon hij zijn haren echter wel goed bewerken zodat het netjes lag. Hij kreeg vaak te horen dat hij er ouder uitzag dan zestien en wist niet of dat een goed ding was. Ja, als hij Butterbeer wilde bestellen was dat wel een goed ding, maar het betekende ook dat men hem meer verantwoordelijk schatte voor sommige zaken dan dat hij werkelijk was. Thank God dat Leo en Alison de afdelingshoofden waren geworden en niet hij en een ander meisje. Hij zou het de teachers nog zo zien doen. Maar ja, bij hun was hij dan ook niet half zo bot en sarcastisch als bij de students. Ze konden Leo beter hebben dan hem, had hij zo het idee. Hij had nog niet bepaald veel vrienden gemaakt in zijn afdeling en eigenlijk gewoon helemaal niet op Hogwarts. Dat kon hem echter vrij weinig schelen en de jongen kneep nog een klein puistje uit waarna hij zichzelf aankeek met zijn lichtgrijze ogen. Zucht. Hij miste zijn vrienden echt enorm hard en wilde graag terug naar huis gaan, maar dat ging niet. Hij zat hier nog wel even. Evan draaide zich om en liep de trappen af waarna hij richting de Great Hall ging. Hij had zin om een sigaret op te steken, maar de teachers waren er heilig in dat er binnen niet werd gerookt. Sowieso moest hij nog eten, maar hij wilde echt eerst die verdomde sigaret hebben. Lichtelijk chagrijnig dus wandelde hij de Great Hall in en kwam voorbij twee meisjes gelopen die het over Defence Against the Dark Arts hadden. ‘Allee,’ zei hij tegen het rosse meisje van Ravenclaw die hij subtiel aanstootte. ‘Stupify is toch de beste spreuk ooit?’ Hij grijnsde naar haar, maar rolde sarcastisch met zijn ogen. Hij was wel echter lichtelijk in haar geïnteresseerd omdat ze, net als hem, ook niet de vrolijkste leek te zijn ’s morgens vroeg én sarcastisch kon zijn. En dan was ze ook nog eens een Ravenclawer. Ja, hier ging hij toch heel even bij zitten. Het meisje schoof verontwaardigd op toen hij zich zonder te vragen tussen hun inplantte, maar zijn aandacht was gekeerd naar de rosse dame. ‘Ik wist niet dat sarcasme en Ravenclaw samengingen,’ begon hij subtiel tegen haar bij wijze van begroeting.

Evan stak zijn hand als wijze van begroeting en grijnsde even. Had hij eindelijk iemand gevonden die niet direct beledigd was door zijn opmerkingen? En dan was het ook nog een meid. Hallelujah, dit zou wel eens een uitzonderlijke dag kunnen worden. Zijn ogen gleden naar haar terwijl hij luisterde naar wat ze te zeggen had, maar hij kon niet laten om met zijn ogen te draaien naar een meisje dat hem met grote ogen aankeek. Ze was één jaar jonger dan hem en hij kon vanaf hier zien dat hij haar aan het blozen had gemaakt met zijn aanwezigheid. Evan maakte een mental note dat hij ver uit de buurt van haar moest blijven. Hij vond het maar niets als meisjes op die manier geïnteresseerd in hem waren en daar werd hij vaak om geplaagd door zijn beste vrienden. Zij probeerden hem in een club dan ook altijd op de één of andere manier te koppelen aan van die lelijke meisjes die hun wenkbrauwen te fors hadden geëpileerd, te veel make-up droegen en waarschijnlijk een borstvergroting ondergaan waren. Hij wist al precies hoe één van zijn beste vrienden, diegene die het meeste achter meisjes joeg en één jaar ouder was dan Evan zelf, dit meisje zou noemen: een rode schone. ‘Amnesia doet het ook wel goed in mijn woordenboek,’ grijnsde hij naar het meisje. Ze mocht zelf uitzoeken of hij de spreuk al dan niet beheerste, maar hij ging er vanuit dat als ze het over Lumos had dat ze die spreuk wel zou bezitten. ‘Je beledigt me ten zeerste,’ zei hij en hij trok een pruillip naar haar. ‘Slytherins zijn niet allemaal zo, hoor. Ík ben daar een voorbeeld van.’ Daar meende hij natuurlijk helemaal niks van. Als hij iets namelijk te veel deed in zijn leven was het mensen bekritiseren zonder dat hij ze kende. Hij keek haar even onderzoekend aan. ‘Je lijkt me wel niet het typische voorbeeld van Ravenclaw, tho,’ concludeerde hij uiteindelijk. ‘Dus dan zal je ook wel niet zo heel braaf zijn. Of wel dan?’ Hij grijnsde uitdagend naar haar en keerde het meisje dat achter hem giechelde de rug toe door zijn rug volledig naar haar toe te draaien en zijn armen nonchalant tegen de tafel achter hem te laten leunen.

Evan had de reactie op het meisje van zijn gesprekspartner opgemerkt en even flitste er een glimlach over zijn gezicht, heel even maar. Hij was blij dat hij eindelijk iemand had gevonden die neutraal bij hem kon blijven. En onder haar gewaad kon hij natuurlijk niet kijken, maar hij dacht wel dat hij haar herinnerde in normale kledij en dat dat er altijd gewoon goed had uitgezien. Niet sletterig of zo, niet aandacht vragend. Misschien kon dit wel eens het soort persoon zijn, het soort meisje, waar hij vrienden mee kon worden. Ze leek zich niet al te veel aan te trekken van zijn sarcastische opmerkingen en hij had ook niet direct reden om bot tegen haar te doen. Ze reageerde op een neutrale manier op hem zonder dat hij het gevoel had dat ze hem ook maar iets in de trant van leuk vond en dat was voor Evan wel een hele opluchting. Hij knapte zo erg op die meisjes af die enkel met hem gingen praten omdat ze lichamelijk in hem geïnteresseerd waren. Het leven bestond uit meer dan onenightstands en jongens alleen, dames. En dat leek deze dame hier naast hem wel te begrijpen. Ook het feit dat er meer bestond dan leren en boeken alleen toonde ze aan en even vroeg Evan zich af of ze wel juist was ingedeeld. Ze had niet echt het karakter die je van een Ravenclawer kon verwachten terwijl hij zich juist honderd procent Slytherin gedroeg. ‘Niemand is zo bad ass als ik, clever Ravenclaw girl,’ kaatste hij terug, maar er was een glimlach ontstaan om zijn lippen en hij draaide zijn lichaam een kwartslag zodat hij zijn benen over het bankje kon zwieren en deel kon nemen aan het ontbijt. ‘Graag,’ zei hij. Voor hem lag geen bord, maar met één blik op diegene naast hem schoof ze haar bord lichtelijk afkeurend naar hem toe en Evan pakte een broodje waarna hij deze open begon te snijden. Nooit gedacht dat hij tussen de Ravenclawers zou zitten eten, maar hier was hij dan. ‘Ik mag jou wel,’ besloot hij hardop en hij grijnsde naar haar. ‘Ik zweer dat ik tot nu toe alleen maar ruzie heb gehad als het om chicks ging. En dat alleen maar omdat ik eerlijk was. Ik ben voor de rest dan ook echt zo onschuldig.’ Hij rolde sarcastisch met zijn ogen en begon zijn broodje te besmeren met wat confituur. ‘Is Defence Against the Dark Arts de eerste les die je dadelijk hebt?’ vroeg hij. Als dat zo was dan zaten ze samen.

Evan wilde net zijn eigen drinken pakken toen hij zag dat daar al voor gezorgd werd en hij knipperde even dankbaar met zijn ogen naar de dame naast hem. Ja, hij dacht eerlijk gezegd wel dat ze vrienden konden worden. Ze was niet het doorsnee meisje en ze was de eerste waar hij zich eigenlijk best wel geaccepteerd bij voelde. Andere meiden deden gelijk zo geïrriteerd tegen hem. Bij haar was hij ook met een sarcastische zin begonnen. De meeste meiden reageerden dan al gelijk op een manier dat hij op kon rotten, maar de rosse dame leek het wel leuk te hebben gevonden en had ook gewaagde opmerkingen terug. Dat kon hij wel hebben. In principe was het niet zo heel lastig om bevriend met hem te raken, je moest alleen zijn humor begrijpen én een beetje tegen zijn botte opmerkingen kunnen. Zoals hij al zei: mensen konden vrienden met hem worden door hem proberen te begrijpen of hem nog botter laten reageren door zelf op een boze manier te gaan reageren. Hij bedoelde het namelijk helemaal niet zo slecht, al hadden de meesten dat natuurlijk niet in de gaten. En ja, oké, soms liet hij zijn haat voor Hogwarts iets te hard doorschijnen, maar dan had hij gewoon een slechte dag. Dat had iedereen toch wel eens? Maar dat het zo goed zou gaan met een Ravenclawer? Nee, dat had hij niet verwacht. Hij glimlachte toen ze zichzelf voorstelde als Jane. Netjes met achternaam en al. ‘Evan Castle,’ stelde hij zich voor aan haar. Zo zou ze zijn naam altijd onthouden. Grapje. Iedereen kende hem al, maar dat was niet per se door zijn naam. Meestal was het door zijn grote bek dat ze hem kenden, maar veel tegen hem doen deden ze toch ook niet. Meestal lieten ze hem gewoon met rust en probeerden ze verder contact met hem te vermijden. ‘Ik ben zestien,’ zei hij tegen haar. ‘Maar ik zit wel in het vijfde jaar.’ Niet alleen waren ze even oud, maar zaten ze ook nog eens in hetzelfde jaar. Als dat nu geen toeval was! ‘Als je niet naast één van die andere nerds moest zitten mag je gerust langs me komen zitten, hoor. Heel mijn afdeling moet toch niks van me weten omdat ik te eerlijk ben.’ Hij trok een pruillip naar haar en nam vervolgens een slok van zijn thee. De Ravenclawers die hem het woordje ‘nerd’ hadden horen zeggen keken hem kwaad aan. Ook zo lichtgeraakt, zeg. ‘En wat is je favoriete vak binnen Hogwarts?’ vroeg hij aan haar. ‘Als je nu Divination zegt dan ben ik weg, hoor.’ Agh wat haatte hij dat vak. Zien hoe je iets kon oplossen door naar de sterren te kijken. Rot toch gauw op.

‘Ach, ze kunnen er gewoon niet tegen dat ik zo geweldig ben,’ zei Evan op een arrogante toon. Ja, hij was soms arrogant. Vooral als hij zichzelf ging vergelijken met anderen. Met de Gryffindors of met de Hufflepuffers bijvoorbeeld. Maar als hij één afdeling zielig vond dan was het echt wel die van Hufflepuff. Daar zaten precies allemaal mensen die te braaf waren. Als je de afdelingen op braafheid moest classificeren dan had je eerst Hufflepuff, dan Ravenclaw, als derde Gryffindor en als laatste pas Slytherin. Slytherins stonden er niet bepaald bekend om dat ze heel braaf waren en werden zelfs begrepen als ‘gemeen’, maar als je naar de meeste Slytherins keek viel dat behoorlijk mee. Oké, ze pestten eerstejaars en ze waren wat bot, maar ze waren heus niet de ergste in omgang, hoor. Hoewel Evan eerlijk moest zeggen dat hij, als hij ruzie had met iemand, dat meestal wel uit zijn eigen afdeling was. Met Hufflepuffers ging hij nauwelijks om omdat hij ze zo’n dorks vond en met de rest ging hij enkel om als hij er een goede band mee had. In de afgelopen jaren had hij eigenlijk niet één echte vriend kunnen maken, maar misschien zou daar dit jaar dan toch wel verandering in komen. ‘Dat laat me er aan denken dat ik straks nog een opstel moet schrijven en volgens mij heb ik daar straks ook les van.’ Hij rolde met zijn ogen om aan te geven dat hij er écht geen zin in had. ‘Maar als jij er zo’n zin in hebt dan kun je toch meegaan? Heb ik tenminste iets van gezelschap. Anders ben ik zo eenzaam.’ En weer trok hij het pruillipje naar haar en bewoog hij zelfs met zijn vingertop over zijn onderlip zodat hij net een baby leek. Inmiddels had hij zijn broodje bijna op en zocht met zijn ogen naar een vervanger voor het broodje. ‘Ik vind Defence Against the Dark Arts wel de leukste dan omdat mijn opstellen daarover altijd goed zijn,’ sprak hij. ‘Voor Divination heb ik eens een keer een heel onzinverhaal verteld over hoe ik een speciale relatie zag ontwikkelen met een vrouw met weinig kleren. Ik kreeg een acht voor de nette woorden, maar moest me toch melden bij mijn afdelingshoofd achteraf.’ Hij grijnsde toen hij terugdacht aan die tijd. ‘Ze was ook echt ontdaan toen ik me had uitgeschreven voor haar vak, het arme mens. Stiekem lachte ze zich gewoon kapot met mijn opstellen, maar wilde ze dat niet toegeven natuurlijk.’ En weer trok hij een arrogant gezicht waarna hij het broodje heel charmant in zijn mond propte en voor een nieuw broodje koos. Deze keer met kaas.

Evan rolde met zijn ogen naar haar. ‘Het pruillipje staat jou beter,’ zei hij en vervolgens maakte hij weer een pruillipje omdat haar pruillipje beter was dan de zijne. Maar echt, als hij eerlijk mocht zijn dan stond het haar écht beter dan bij hem. Maar goed, bij alle meisjes stonden de pruillipjes goed. Pruillipjes waren gewoon ontworpen voor meisjes zodat ze bij het mannelijke geslacht allemaal dingen voor elkaar konden krijgen. Als je in Slytherin als jongen een pruillip trok dan werd je algauw voor ‘gay’ uitgescholden. Wat Evan natuurlijk alleen maar leuk vond en dus meer en meer was gaan uitlokken zodat ze bij Slytherin op een gegeven moment allemaal dachten dat hij op jongens viel. Er was niks mis mee met op jongens vallen, maar het was Evan’s ding gewoon niet. De jongens in Slytherin vonden het echter overkomen alsof hij juist wél op jongens viel omdat hij niet veel meiden toeliet. Evan had daar bijdehand op geantwoord dat het niet wilde zeggen dat als de helft van Slytherin zich als een mannelijke slet gedroegen dat hij dat dan ook maar direct moest doen. Het had hem een hoop commentaar en dreigementen opgeleverd, maar na een hele periode was dat ook weer overgegaan, al zeker toen bleek dat Evan zich er niet veel van aantrok. Het was gewoon een kwestie van sterk in je schoenen staan en je niet laten intimideren door anderen. Aangezien Evan daar vrij goed in was had hij daar niet al te veel problemen mee, maar hij had leeftijdsgenoten die minder goed voor zichzelf op konden komen en voor hun was het dan wel sneu natuurlijk. ‘Wie is hier nu de uitslover?’ vroeg hij aan haar toen ze klaar was met spreken. De teacher van Astronomy hield schijnbaar van haar en zij leek dat geen probleem te vinden. Hij kon niet bepaald zeggen dat de teacher van hém hield. Hij was het vak meestal belachelijk aan het maken en de teacher had hem een keer betrapt op in slaap vallen tijdens de les. Vervolgens had hij een heel opstel moeten schrijven over waarom het zo belangrijk was dat je wakker bleef tijdens de les en had op het tweede perkament voor- en achterkant het zinnetje herhaaldelijk moeten schrijven: ik mag niet in slaap vallen tijdens Astronomy. Het was de stomste opdracht ooit geweest, maar het had er wél voor gezorgd dat hij toch mooi wakker bleef tijdens de les. ‘Je durft toch wel mee te gaan?’ vroeg hij met een grijns. ‘Waarschijnlijk zal een deel van Ravenclaw die les ook wel hebben en zullen ze het niet eens merken als jij erbij zit.’ Hij deed een losse handbeweging naar haar ten teken dat het niks voorstelde en nam een hap van zijn brood. ‘Of ik spijbel gewoon en we gaan wat leuks doen in Hogsmeade of op het buitenterrein.’ Hij keek haar grijnzend aan. Eens kijken wat ze nu zou zeggen.

Het zou niet de eerste keer zijn dat Evan tijdens een les spijbelde. En aangezien hij zijn opstel voor Astronomy netjes had afgewerkt, tot nu toe alle lessen had bijgewoond én natuurlijk net kon doen alsof hij ziek was, zou het geen probleem zijn om deze lessen uit te laten vallen. Maar hij was echter wel voorzichtig, hoor. Hij had met zijn vrienden afgesproken dat hij met hun over twee jaar zou samen gaan wonen. Hij wilde over twee jaar sowieso afgestudeerd zijn en dat zou niet gaan als hij zijn lessen bleef skippen. Maar goed, voor één keer kon het wel en bovendien kwam hij niet elke dag een meid uit Ravenclaw tegen die zo op hem reageerde. Hij durfde zelfs nu al wel toe te geven dat hij het wel een vriendschap zag worden tussen hun. Ze deed niet bepaald dingen waarover hij boos kon worden. Hij werd niet zo heel snel boos, behalve als ze aan zijn spullen zaten, hem aan begonnen te raken terwijl ze wisten dat hij dat niet graag had of iemand die hij graag had begonnen uit te schelden of pijn begonnen te doen. Nee, dan kon je beter uit zijn buurt blijven. Als hij een hekel had aan iemand zou het ook steeds minder lang duren tot hij die persoon gewoon al aan begon te vliegen wanneer hij of zij zijn of haar mond opendeed, maar tot nu toe was dat nog niet gebeurd en ondanks dat hij een beetje een hekel had gekregen aan het feit dat hij hier nog twee jaar met al die mensen moest zitten, was hij blij dat het nog niet was gebeurd. ‘Als je had gezegd dat je soms spijbelt was ik echt letterlijk van de bank gevallen,’ zei hij met een grijns tegen haar. En dat meende hij. Hij kon zich echt niet voorstellen dat Jane iemand was die spijbelde. Waarschijnlijk bezorgde het idee van spijbelen alleen haar al de kriebels. ‘Oké dan, princess,’ zei hij plagerig tegen haar. Dan was het voor hem al wel besloten: hij zou spijbelen. ‘In dat geval kom je vanavond wel ophalen bij je dorm. Of ik wacht buiten op je. Je weet wel, voor als je je nog moet mooi maken of zo.’ Hij rolde met zijn ogen en begon verder te eten aan zijn broodje. Het feit dat sommige students hun boeken al bij hun begonnen te nemen gaf aan dat het vast niet meer lang zou duren voordat ze naar hun eerste les zouden gaan. ‘Wil je direct na het avondeten gaan of zou je nog een uurtje van je eten moeten bekomen? En wat wilt mevrouw graag doen in Hogsmeade?’