Selfish [TW: Eetstoornis][Open]

De afgelopen dagen waren verschrikkelijk geweest. Zoë moest harder leren dan ooit, en omdat er al tijden geen meiden meer waren afgekraakt, of het nog iemand scheen te boeien, was er een bepaalde onzekerheid over haar neergestreken. Een onzekerheid die dingen uit het verleden naar boven haalde. Moeite met eten, expres overgeven…het was moeilijk voor Zoë om die dingen te onderdrukken, zeker omdat ze er in het verleden ook moeite mee had gehad. Daarom staarde ze met een dode blik in haar ogen naar haar kopje koffie en haar halfopgegeten croissant. Haar blik werd gewekt door een geluid, bij het plafond. Honderden uilen kwamen naar beneden gevlogen, het was tijd voor de post. Zoë glimlachte en schoof haar bordje met haar croissant voor zich uit. Die zou ze later wel eten. Een prachtige bruine uil stopte bij haar neer en stak zijn poot naar haar uit. Een brief, met haar familiezegel gesloten, was zichtbaar. Voorzichtig stak ze haar handen uit naar het pootje van de uil, klaar om hem voorzichtig los te peuteren van het pootje. Toen de brief los was, steeg de uil vrijwel meteen weer op. Eventjes staarde ze naar het prachtige logo, waarmee de brief was gesloten. Eindelijk, een bericht terug.

Zoë stond op van de afdelingstafel, hing haar tas aan haar arm en begon weg te lopen, klaar om te kijken wat er in haar brief was. Haar tochtje was een vrij lange tocht, maar ze wist dat ze hier niet gevonden zou worden. Ze ging namelijk naar de Uilenvleugel. En de Uilenvleugel was vrijwel altijd uitgestorven, omdat iedereen aan het ontbijt zat. Daar zou ze rustig haar brief kunnen leven en zou ze een reactie terug kunnen schrijven. Zoë liep stevig door, haar hoge hakken door de kille gangen weerspiegelend. Ze keek af en toe achter zich, kijkend of een van haar volgelingen haar niet aan het volgen was. Het zou kunnen dat ze nu wat emoties liet zien, en dat wilde ze liever met niemand delen.

Ze kwam de Uilenvleugel binnen en liep naar het raam. Daar stalde ze wat spulletjes uit: de envelop van haar ouders, perkament, een inktpotje en een ganzenveer. Zoë haalde de dop van het inktpotje af. Ze keek uit over het prachtige land, uitgestreken. Je kon zeggen wat je wilde, maar het terrein rond Hogwarts was schitterend. Zachtjes zuchtte Zoë en keek naar de brief. Ze had een brief geschreven naar haar ouders, waarin ze al haar problemen had verteld. Voor het eerst in haar leven wilde ze steun en liefde van haar ouders. Met ingehouden adem begon ze de brief te openen. Een klein kaartje viel eruit. Nieuwsgierig pakte ze het op. “Veel succes met deze zware tijd.” Dat was het. Dat was alles. Geen advies, geen “Het komt wel goed”, gewoon een succesje en dat was het. Zoë slikte. Het was alsof de wereld eventjes onder haar voeten weggleed. Ze staarde naar buiten en voelde haar ogen vochtig worden. Nee, nee, niet nu. Niet in haar een na laatste jaar. Als ze nu niet zou huilen, zou ze kunnen zeggen dat ze zes jaar op Hogwarts zonder huilen had doorgebracht. Maar nee, ze kon het niet. Een traan rolde naar beneden. Meerderen volgden. Er kwam een snik. Zoë sloot haar ogen.

Maar precies op dat moment zwaaide de deur van de Uilenvleugel open. Uit een reflex viel het kaartje uit haar hand, ergens in de richting van de deur, en sloeg ze het potje inkt om ver. Aan de grond genageld staarde ze naar de persoon die in de deuropening stond, veegde haar tranen weg. Shit. Wie had haar zo gezien?