When time is rare

Het was geen geheim meer: Gwen kwam altijd tijd tekort voor alles. Dat kwam doordat ze overal in wilde uitblinken en zich niet richtte op perfecte cijfers in een of twee vakken, maar in minstens zes. Zo kwam het dat ze een leraar had gevraagd om een vrij klaslokaal waar ze haar Charms en Curses ongestoord in kon oefenen, zodat ze ook geen andere mensen pijn kon doen. Het was vooral dit tweede waar ze vaak de mist in kon gaan, vooral met de spells van dit niveau. Gwen wilde zo graag alles goed kunnen dat ze nu haar lunch miste, maar ach, het gaf haar nog anderhalf uur om te oefenen.

'Wingardium Leviosa', ze hoefde het tegenwoordig bijna niet meer te zeggen. Haar staf was zo bekend met deze Charm dat 'ie het bijna uit zichzelf deed, iets dat Gwen zowel irriteerde als charmeerde. De metalen kast voor haar zweefde zachtjes omhoog en was erg gehoorzaam. Naar links, naar rechts, we maken een klein rondje, kringetje van jongens en van meisjes.. ze raakte even haar concentratie kwijt. De kast knalde met een hoop gebrul tegen de houten vloer aan. Heel even bleef Gwen verschrikt staan. Wat als een leraar haar had gehoord? Had ze iets kapot gemaakt? In paniek zette ze de kast terug waar deze hoorde en inspecteerde de plek waar de kast neer was geploft. Er leek inderdaad een flinke deuk in de zitten. Gelukkig was het niet in het midden van de kamer en Gwen liet een leren pot overvliegen die ze er mooi op zette. Niemand zou dit foutje merken, toch?

OOC: Eerste post voor Damian

Wat gebeurde er als je een medestudent zijn boekentas laat vuur vatten nadat deze jouw opstel verneukt had? Wel, ten eerste kreeg je een prachtig beeld van totale verbaasdheid en schrik. Ten tweede kreeg je zowel waarderende blikken van enkele medestudenten en enkele afkeurende. Ten derde kreeg je deze student achter je aan die de ene vervloeking na de andere op je afvuurde.

Damian was lachend weggerend en wist dat hij zo zijn les zou missen. Eenmaal hij een hoek om kwam botste hij bijna tegen een docent aan, die kwam van pas. De andere student reden nog steeds de ene vervloeking na de andere af te schieten. En docenten zagen dat niet zo graag. Damian buitte de situatie uit en glipte weg. Hij zou later wel op het matje worden geroepen maar tot die tijd hield hij zich koest.

De jonge Slytherin was niet bepaald slecht. Men mocht hem niet uitdagen of zonder respect behandelen. Hij had tenslotte al enkele avonden aan dat opstel gewerkt. Als iemand dan voor de lol het in de fik stak en lachend zich omdraaide. Dan had deze een zeer groot probleem. Damian had al voor minder iemand vervloekt. Hij wilde graag weten wat er allemaal verloren was gegaan van die kerel behalve zijn tas en waardigheid. Damian hoorde een luide bonk vanuit een klaslokaal naast hem. Hij stopte en gluurde naar binnen waar hij een zwartharig meisje zag een kast verplaatsen en de grond inspecteren. Subtiel plaatste ze er een pot op, "Weet je, je kunt ook magie gebruiken om het te vermaken?", zei hij terwijl hij binnen kwam en wees naar de deuk die ze probeerde te verbergen. Zijn stem had neutraal en licht spottend geklonken. "Anders kan ik wel een docent halen om het laten vermaken", vervolgde hij uitdagend.

Net toen ze de pot zo mooi had neergezet hoorde ze iemand achter zich. Grote grutten, mocht ze dan niet even alleen zijn om te oefenen? Ze draaide zich om en keek de jongeman in de deuropening met een wenkbrauw opgetrokken aan. 'Als ik de spell wist om dit ding goed te maken, zou ik er dan een pot op zetten?' Dat was wellicht niet het slimste antwoord dat ze kon geven, sinds ze in haar achterhoofd wist dat ze de spell uit haar hoofd zou moeten weten, maar ze richtte zich deze dagen op elegantere charms en curses. Vandaar dat ze hier stond, met het doel alleen te zijn.

Als antwoord op deze man zijn uitdaging stapte ze zijn richting op en nam een tartende houding aan. Gwen bekeek de man van boven naar onder. Slytherin, aan zijn kleuren te zien. Hoe kon het ook anders? Wie genoot er nou meer van spanning dan een echte Slytherin? Maar Gwen liet zich niet zomaar van het pad af slaan. Ze dacht hem uit haar jaarlaag te herkennen. 'En wie denk je dat ze eerder zouden geloven? Een Slytherin, die altijd al in de problemen raakt of een Ravenclaw, die nooit een fout heeft gemaakt?' Het laatste was niet geheel waar maar dat hoefde hij niet te weten.
Opnieuw fluisterde ze dezelfde incantatie die ze net had gebruikt en gooide daarmee de deur dicht. Als hij dacht dat ze zich zo makkelijk liet intimideren moest hij maar een ander zoeken om te pesten. Gwen wilde haar vloedgolf uitproberen en als deze jongen besloot om haar verder uit te testen, kon ze hem nog eens gaan willen testen. Een stemmetje sprak in haar achterhoofd. Laat je toch niet altijd zo kwaad maken. Je begint meer op je vader te lijken als je te weinig hebt geslapen. Gwen vloekte binnensmonds. Ze moest op haar moeder lijken, koud en wijs (vooral een wijsneus) maar ze had zo weinig geslapen door de examens dat al haar energie wegging aan oefenen en weinig overliet voor andere dingen, zoals normaal met mensen omgaan.

Damian was niet bepaald de meest aangename persoon. Maar om meteen zijn neus te worden afgebeten achter maar één iets te hebben gezegd? Wel, het was geen record. Hij was ooit eens vervloekt geweest door gewoon zijn kop te tonen, hij had nooit de kans gehad toen om iets te zeggen. De jongen kon een verbaasde indruk niet wegsteken achter dat ze gesproken had. Hij had zijn toverstok boven gehaald met eerste instantie om het gat te vermaken maar vermaakte zich nog even door uit te dagen.

En dat was juist die stap te ver, zo bleek. 'En wie denk je dat ze eerder zouden geloven? Een Slytherin, die altijd al in de problemen raakt of een Ravenclaw, die nooit een fout heeft gemaakt?', Damian voelde zijn bloed lichtjes koken, "Ga zo door meid en je hangt aan het plafond", het was geen loos dreigement. Nu had hij niet enkel zijn toverstok uitgehaald maar wees er ook mee op het meisje. "Misschien zullen ze eerder iemand geloven die werkelijk magie kan gebruiken", sneerde hij vervolgens. Zelf haalde ze ook haar toverstok boven waarbij ze de deur voor zijn ogen sloot. Maar lang zou ze niet op haar gemak blijven.

De jongen opende de deur terug en wees meteen op het meisje, "Levicorpus!", waardoor het meisje aan haar enkels de lucht werd in getrokken. Ondertussen wees hij op de deur, "Murmelio, Colloportus", waardoor mensen hen niet kon horen en de deur met een zuigend geluid sloot. "Had ik je niet gewaarschuwd?", hij was zelden echt kwaad maar zij had het geflikt. "En ik ging nog voorstellen om het gat te vermaken", hij wees met zijn stok op het gat en daarna op het meisje, "Liberacorpus", waardoor het meisje terug los kwam. Met nog een zwiepje zorgde hij ervoor dat ze zacht landde. Kwaad of niet, hij zou een ander niet bewust fysiek pijn doen. Hij bleef staan en keek haar enkel aan, afwachtend.

Gewoonlijk was Gwendolyn een vriendelijk persoon waar je niet zo veel van hoorde. Gewoonlijk werd ze ook niet bedreigd door mensen die ze nog nooit eerder had gesproken, laat staan gesproken. Gwen had in eerste instantie gedacht dat de jongen haar gewoon met rust zou laten op het moment dat ze de deur dicht had gedaan zodat ze ongestoord door kon blijven gaan met haar oefeningen, ze had dus ook haar rug al naar hem omgekeerd, maar dat was dus ook niet het geval. Behalve het feit dat hij haar hoonde en bedreigde leek hij haar nu ook echt te willen laten boeten voor haar woorden.

Uit het niets leek ze de lucht ingezogen te worden door een magische kracht. Gwen had de jongen horen roepen maar was te laat geweest om zichzelf te beschermen. Nu hing ze boven in de lucht. Je had je tong ook moeten bijten, hoorde ze achterin haar hoofd. Wederom gaf ze het stemmetje niet gelijk. Als hij haar zo graag wilde uitdagen zou ze hem laten zien waar ze van was gemaakt. Wel moest ze eerst nu haar rokje omhoog houden. Ze vervloekte het uniform van deze school. Toen tuimelde ze weer omlaag, maar het kleine zwiepje ontging haar niet. De jongen wilde haar dus wel een lesje laten zien maar haar geen pijn doen? Gwendolyn snapte zijn bedoelingen niet meer.

Wel was ze nu weer veilig op de grond en ging, met een felle uitdrukking op haar gezicht, weer staan. 'Jij ging nog voorstellen om het gat te vermaken?' Gwen haalde haar staf naar voren en maakte er een groot gebaar bij. 'De eerste dingen die je tegen me zegt zijn dreigementen! In welke wereld zou ik verwachten dat je me een gunst zou willen doen?'  Na deze woorden draaide haar staf vervaarlijk rond. 'Fiendfyre.  Het was een zware spreuk maar ze had het al meerdere keren geklaard. Uit haar staf kronkelde een slang van vuur die beschermend voor haar ging liggen. Het vervloekte vuur siste naar de jongen. Ergens vond Gwendolyn dit wel ironisch, dat ze een vuurslang opriep om zichzelf te beschermen tegen deze agressieve Slytherin. 'Misschien had je iemand moeten kiezen die daadwerkelijk geen magie kon gebruiken.' Meestal voelde Gwendolyn zich niet trots, maar deze spreuk was als haar kindje. Ze had er veel aan gewerkt en veel moeite in gestoken, en dit was de uitkomst daarvan. Je kan dan toch niet veel anders dan trots zijn?

Het was duidelijk dat ze hem niet geloofde. Damian snapte niet waarom ze hem niet geloofde. Alsof hij zo vreselijk slecht was? De jongen besefte duidelijk nog niet wat voor arrogantie hij soms uitstraalde. Hij snoof en zei kwaad, "Ja! Ik ging dat nog voorstellen!", maar het meisje bleef doorratelen. Ondertussen had ze zelf haar toverstok boven gehaald en richtte die op hem. Damian hield zich klaar om een schild op te werpen, mocht ze zo stom zijn om hem te vervloeken.

Pas na wat ze zei over zijn dreigementen besefte hij dat ze een punt had. Haha.... too late tho. Hij liet zijn stok even wat zakken maar hield die algauw weer omhoog toen er plots een vurige slang voor hem lag. Hij was oprecht geschrokken, niet alleen omdat ze zo'n hoog staaltje magie kon vertonen maar vooral... "Dat is duivels vuur! Dat is Zwarte Magie!", zei hij ietwat geschokt. Zelf gebruikte hij nooit Zwarte Kunsten binnen de schoolmuren, met een reden. De jongen wist ook dat Aguamenti niet zou helpen om het beest te doven. "Ik hoop dat je weet wat je doet", zei hij met zijn kaken op elkaar geklemd. Hij wees op de deur en hoorde het openklikken en vervolgens op het gat, "Reparo", waarna hij zijn toverstok liet zakken. "Nu tevreden?", hij wist maar één truck om dit beest te doen verdwijnen en dat was het hoofd van het meisje binnen komen. Damian was een geboren Legilimens maar dat toonde hij liever niet. "Doe dat beest weg voordat ik het voor je moet doen", het was een lichte dreiging. Hij hoopte alleen maar dat zij het deed of anders moest hij overstappen naar strengere maatregels.

OOC: bij het openen van de deur maakt Damian gebruik van non-verbale spreuk Alohomora

Gwendolyn was natuurlijk al een beetje trots op het feit dat ze de slang onder controle kon houden maar besefte zich iets te laat dat ze nu een fout had gemaakt. De fout was dat ze de jongen had laten zien wat voor interesse ze toonde in de Zwarte Magie, en liet dat zou net iets zijn dat ze graag voor zichzelf hield. Het was niet dat ze bang was voor leraren die het slecht vonden dat ze dit kon, ze was banger voor haar ouders. Haar koude moeder, een gedreven Ravenclaw, zou het verschrikkelijk vinden als haar oudste dochter affiniteiten vertoonde met Slytherin. Vuur was een verborgen passie van Gwen en ze wilde er niet aan denken wat er zou gebeuren als haar ouders hier achter kwamen.

Gelukkig had het ook een positief effect. De jongen leek zich te realiseren dat hij niet zomaar iemand voor zich had staan. In ieder geval wel iemand die het leuk vond om zich te specialiseren in element-achtige spreuken, wat haar in duelleren zwak maakte. Dat hoefde hij anderzijds ook niet te weten en ze was en content mee dat hij de deur open deed. Gwen klapte haar handen samen, haar staf nog in haar linkerhand, en de slang klapte in elkaar. Kleine vonkjes vlogen overal en ergens heen maar verdwenen. Ineens voelde ze een bekende steek in haar achterhoofd. Ze voelde zich duizelig en was bijna op een knie gevallen. Een straaltje zweet kronkelde langs haar gezicht naar beneden. Deze spreuk was zeer krachtig maar als ze de slang langer had laten liggen had ze de kracht niet gehad om hem onder controle te houden. Eigenlijk moest ze dit niet meer doen maar ze kon de vloedgolf van adrenaline niet ontkennen.
'Ga je me nog meer bedreigen of mag ik in alle rust flauwvallen?' Met deze woorden viel ze neer op een knie en hield zichzelf met haar rechterhand omhoog door deze op de grond neer te zetten. Haar linkerhand hield nog altijd haar staf vast. Deze sputterde tegen haar zwakte en blies een vuurvonkje uit. 'En hoe had je gedacht om vervloekt vuur te laten verdwijnen, als ik zo vrij mag zijn?' Deze keer keek ze wel omhoog en terug naar de jongen. Hij had gezegd dat hij het anders voor haar ging doen en Gwen wist zelf geen andere manier dan dat de maker ervan het weghaalde.

Tot zijn opluchting deed het meisje de slang verdwijnen. Dan hoefde hij ook niets te doen waar achteraf problemen van zouden komen. Hij wist dat hij dit niet zou vertellen aan de docenten. Damian zou het meisje in de gaten houden, dat wel want hij vertrouwde mensen niet die zomaar Zwarte Kunsten beheerden en dit in een school toonden. Heck, ze toonde het op Hogwarts waar jaren geleden kinderen waren gemarteld door de Kraggers en later velen het leven lieten in de oorlog tegen Voldemort. Neen, hij voelde weinig sympathie voor het meisje. Damian kende zelf Zwarte Kunsten en vond ze handig om te gebruiken in een gevecht. Maar zoiets hoorde niet thuis tijdens een klein conflict op school.

Tot zijn verbazing zag hij hoe de energie uit het meisje weg sijpelde. Ze leek verdacht bleek en hij meende te zien hoe haar voorhoofd glinsterde van het zweet. 'Ga je me nog meer bedreigen of mag ik in alle rust flauwvallen?', kort nadat ze dat zei viel ze op de grond, zwak en kwetsbaar. "Ik verlaag me niet tot dat niveau", gromde hij lichtelijk gekwetst, voor een tweede keer die dag door haar. Het liefst had hij willen weg stappen, haar gewoon laten liggen rotten. Maar dan zou hij enkel bevestigen wat zij dacht. Dat een Slytherin maar een stukje vuil was op aarde, geen waardig persoon of tovenaar. En hij vertikte het om toe te geven aan zoiets. 'En hoe had je gedacht om vervloekt vuur te laten verdwijnen, als ik zo vrij mag zijn?', vroeg ze met wat leek haar laatste kracht te zijn. "Wees blij dat je daar niet bent achter gekomen", antwoordde hij net zo bruusk als laatst. Hij wist niet hoe hij het moest doven, maar als hij haar hoofd had opengespleten dan was hij het wel te weten gekomen. Geen enkel geheim zou nog veilig geweest zijn voor hem.

Uiteindelijk stopte hij zijn toverstok weg en stapte naar het meisje toe. "Haal niets in je hoofd of ik sluit je ergens op", het was geen loos dreigement, net zoals toen hij zei dat ze aan het plafond zou eindigen. Damian hurkte naast haar neer, legde een arm van haar over zijn schouders en plaatste zelf eentje rond haar middel. "Op drie probeer je te staan", hij zette zich schrap en telde tot drie. Met heel wat kracht inspanning stonden ze op. Het was niet dat het meisje veel woog maar het was een bijna dood gewicht. Daarnaast was ze ook een stuk kleiner dan hij waardoor hij ietwat scheef liep. "We gaan naar de Hospital Wing of hopen een docent tegen te komen", hij begon te wandelen, "Je bent flauw gevallen waarschijnlijk omdat je door vele nachten studeren te moe was en te weinig had gegeten", vertelde hij verder en bleef stappen. "En ik duld geen seconde", zijn stem klonk hard, "maar dan ook geen seconde tegenspraak", hij was zo klaar met haar. Dat ze nu ook nog eens moest gaan half flauwvallen was echt de druppel. Hij hoopte maar voor haar dat ze niet zou gaan overgeven.

Gwendolyn begon er langzaam achter te komen dat ze wellicht wat te hard had gereageerd op deze jongen. Ze wilde nog altijd geloven dat ze compleet het recht had gehad om hem zo te begroeten wanneer het eerste wat hij tegen haar had gezegd een bedreiging was, maar het idee dat hij niet zo oppervlakkig was als ze hem wilde portretteren begon in te zinken. Te moe om een opmerking terug te gooien keek ze nog altijd met intense focus naar de grond. Kleine vlekjes zag ze wel maar zolang de grond binnen focus lag wist ze dat ze niet helemaal buiten bewustzijn zou zijn.

Tot haar verbazing hoorde ze de jongen dichterbij komen. In eerste instantie schoot ze in paniek: zou hij nu de kans pakken om haar een les te leren (die ze misschien ook wel had verdient) ? Tot haar nog grotere verbazing zag ze dat hij zijn toverstok weg had gestopt. Met zo weinig energie over had ze het fut niet om hem te vertellen dat hij haar weer had bedreigd en stopte ze in plaats daarvan haar staf ook weg, zodat hij haar in ieder geval nergens van kon beschuldigen. Niet van wat ze in de toekomst kon doen, dan. De volgende compleet onbegrijpelijke stap was dat de jongen naast haar hurkte en haar ging helpen. Hij wilde haar geen pijn doen, nog niet, maar wilde haar helpen. Gwen vroeg zich af wat hij nog meer voor verrassingen voor haar in petto had.

Op drie stond ze wankelend met hem op. Ze stribbelde niet tegen en in haar oprechte verwarring van wat er allemaal gebeurde liet ze alles maar gebeuren. Voorzichtig stapte ze met hem mee zodat ze hem niet nog meer uit balans haalde. Zijn versie van het verhaal was verre van onwaar en het was iets wat iedereen meteen over haar zou geloven. Goed, haar laatste beetje energie was weggevaagd door die spreuk maar dat was een kleinigheidje. Dat ze die spreuk had moeten gebruiken omdat er een of andere kerel haar ineens had bedreigd en vervolgens de lucht in had geslingerd was een iets minder kleinigheidje maar sinds hij zo vriendelijk was om haar mee te sjouwen vond ze dat ze dat wel door haar vingers kon zien. Ze knikte om aan te geven dat er geen tegenspraak zou komen maar verzamelde wel al haar macht om iets anders te zeggen. 'Dankje.' Hij had haar niet hoeven helpen, hij had haar kunnen laten liggen of hij had haar nog erger kunnen toetakelen. Hij had haar ook in eerste instantie alleen kunnen laten, niet bedreigen en niet de lucht in slingeren maar goed, een mens kon niet alles hebben. Gwen zei bovendien niet waarvoor ze hem bedankte; als hij slim genoeg was kon hij dat zelf wel uitwerken.

Uit het niets voelde ze iets warms tegen haar aan. Eerst was het maar een heel klein beetje maar toen voelde ze een steek in haar zij aan de kant waar de jongen liep. Een geur van brand bereikte haar neus en ze stond verschrikt stil. 'O shit, o stom ding..' Gwen probeerde stil te staan. Haar toverstok had nog eens besloten om te laten dat het er helemaal niet mee eens was dat dit gevecht nu al over was en had opnieuw een vuurvonkje uitgespuugd. Alleen vatte het vonkje deze keer vlam aan haar vest. Met de vlakke hand sloeg ze op haar zij waardoor het minuscule vuurtje uitging (ze had genoeg ervaring met in de fik staan dankzij haar experimenteren met vuurspreuken) maar de jongen naast haar had kennelijk niet helemaal door wat er was gebeurd. Voordat ze het wist verloor ze totaal haar evenwicht en viel, de jongen meesleurend, op de stenen vloer. Sterretjes danste voor haar ogen en ze keek beduusd opzij naar de jongen. Tot haar schrik zag ze een klein straaltje bloed uit zijn neus komen..

OOC: Als je niet wilt dat Damian een bloedneus krijgt moet je het zeggen, dan verander ik het meteen (:

Ze sputterde niet tegen, ze trok zich niet weg en Damian was daar blij mee. Al vermoedde hij dat ze ook gewoon niets anders kon. Het meisje zag er echt niet goed uit. En er zat heel weinig energie in haar toen hij haar mee recht trok. Ze gingen tezamen naar buiten op een traag tempo. Damian zag dat de gang volledig verlaten was. Wat aan de ene kant goed was, hij wilde niet dat studenten hen zouden nakijken en vragen stellen. Aan de andere kant, als er niemand op de gang was dan wilde dat zeggen dat de lessen gestart waren. En wat zat er namelijk altijd in de lessen? De docent.

Damian kreeg het vrij lastig om het meisje mee te sleuren. Ze stapte maar haar voeten leken meer te slepen dan te stappen. Met een ruk duwde hij haar weer wat omhoog en voelde even zijn rug rusten maar het gewicht kwam algauw terug. De jongen had zin om te vloeken maar wist dat hij al zijn adem nodig had om het einde van de gang te halen, waar gelukkig de Hospital Wing was. Plots klonk zwakjes de stem van het meisje, ze zei slechts één woord. Damian had de energie niet om iets te zeggen en knikte enkel met een hummend, bevestigend geluidje. Hij vermoedde dat ze hem bedankte omdat hij haar mee sleepte naar hulp.

Eerst dacht hij dat hij gewoon warm kreeg van de inspanning. Maar hij had nog nooit zo'n hitte gevoeld op één plaats tijdens een inspanning. Tegelijk met het meisje keek hij naar hun zij en zag dat er vuur was. Ze stonden stil, zij vloekte en doofde het vuur. Damian wist eerlijk gezegd niet wat er was gebeurd. Het eerste moment dacht hij dat ze alsnog hem probeerde te vervloeken maar ze leek zelf net iets te verschrikt daarvoor. Voordat hij het goed en wel doorhad viel ze om. Hij had haar niet meer ondersteund en blijkbaar was dat geen goed idee. Ze viel op hem (uiteraard kon ze de andere kant niet uitvallen) waardoor hij hard met zijn hoofd op de vloer terecht kwam. Maar als dat niet genoeg was kreeg hij één of ander hard lichaamsdeel van het meisje in zijn gezicht. Hij voelde iets onaangenaams kraken en vrijwel meteen voelde hij iets warms op zijn lip.

Hij was blij om te zien dat haar ogen groot stonden. De jongen was snel recht gaan zitten, vloekend en zijn neus pijnlijk dichtknijpend. "Ah fack, juist, DIT had ik echt nog nodig!", hij duwde zijn das tegen zijn neus om het bloed tegen te houden en zocht ondertussen zijn toverstok. "Balsemio", mompelde hij en wees op zijn eigen neus. De pijn werd iets minder en het bloedden was gestopt. Maar zijn neus was nog steeds gebroken. Hij liet de das zakken die nu niet meer groen-goud was maar bloedrood. Hij wist dat zijn gezicht nog min of meer onder bloed moest zitten maar dat was het minste van zijn zorgen. "Lekker, hoe gaan we mijn gezicht verklaren?", vroeg hij aan haar, zijn stem neutraal. Hij was iets van zijn woede verloren na de klap, zijn hoofd deed ook ongelofelijk veel zeer.

EDIT/OOC: neen vond het een leuke toevoeging!

Haar maag verkrampte bij het horen van de kraak. Met een gemixt gevoel van schuld en schrik keek ze de jongen weer aan. Er kwam nu niet alleen een klein straaltje bloed uit zijn neus maar het gutste eruit. Gelukkig was Gwen niet vies van bloed, ze had wel eens erger moeten fixen bij haar zusje die vaker uit bomen viel dan dat ze bomen hadden, maar het idee dat dit haar schuld was maakte haar misselijk. Wat er ook gebeurd was tussen hen twee en hoezeer ze zijn gedrag ook afkeurde was het nooit haar bedoeling geweest om hem echt pijn te doen. Het was nooit echt haar bedoeling om iemand pijn te doen, alleen een beetje bang te maken misschien. Gwen beet op haar onderlip terwijl ze de jongen bekeek. Hij gebruikte zelf al een helende spreuk maar leek er niet echt goed in te zijn sinds zijn neus nog altijd gebroken was.

Bij zijn opmerking merkte ze dat hij niet meer geheel kwaad op haar was, zo klonk hij in ieder geval niet meer. Begrijpelijk in de zin van dat hij nu iets anders had om zich mee bezig te houden en Gwen vond het fijn dat hij zijn kwaadheid over de situatie niet op haar uithaalde. 'Ach joh, met jouw gezicht merken ze het verschil niet eens.' Het was uit haar mond voordat ze het doorhad en hoopte dat de jongen het komische erin kon zien. 'Blijf nu eens stilzitten.' Ze haalde haar toverstok weer eens naar voren en legde deze heel zachtjes op het stuk van zijn neus dat gebroken was. Sinds de jongen zelf al zo slim was om Balsemio te gebruiken besloot ze een ietwat drastischere maatregel te nemen. 'Vulnera Sanentur' zei ze zachtjes, een keer om het bloeden goed te stoppen. 'Vulnera Sanentur' herhaalde ze nog een keer om de wond te genezen. 'Vulnera Sanentur' zei ze nog een laatste keer zodat er ook aan de buitenkant van zijn neus niets meer te zien was van de breuk. Daarmee haalde ze alleen niet het bloed op zijn stropdas weg dus daar moesten ze dan nog maar een andere verklaring voor vinden.

Stilletjes bedankte Gwen de buitenwereld dat de lessen waren begonnen en er niemand verdwaald door de gangen liep. Het moest een ontzettend vreemd gezicht zijn, een Ravenclaw en een Slytherin die op de grond zaten. De een met bloed op zijn stropdas en de ander met een half dood gezicht alsof ze al weken niet fatsoenlijk sliep. Ze legde haar toverstok weer terug. 'Het gaat je hoofdpijn niet helpen maar daar hebben ze bij de Hospital Wing wel wat voor.' Wankelend probeerde ze weer op te staan, zich aan de muur vasthoudend. Opeens lachte ze hardop. Wel kort want ze wilde geen aandacht trekken van de mensen die les hadden. 'En ik dacht dat ik de meest vreemde situaties al achter me had.' mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen de jongen. Je kon het bijna komisch noemen.

Hij was oprecht blij om de schok op haar gezicht te zien. De hele situatie was bizar geweest en zij was er gedeeltelijk voor verantwoordelijk. Dus haar reactie was meer dan gepast, in zijn hoofd knikte hij bevestigend. Damian probeerde zijn gezicht zo goed mogelijk te fixen maar was geen krak in heelkundige magie. Hij keek naar het meisje en vroeg zich af hoe ze zijn gebroken neus zouden verklaren. Wat hij niet verwachtte was een gevatte opmerking, 'Ach joh, met jouw gezicht merken ze het verschil niet eens.', hij haalde verbaasd zijn wenkbrauwen omhoog. "Excuseer? Toevallig heb ik een best wel oké gezicht!", hij vertrok van de pijn omdat hij zijn neus had willen ophalen, "Of ik HAD een best wel oké gezicht, dankzij jou", mompelde hij waarna hij geacht werd stil te zitten. Hij wilde haar nog waarschuwen dat ze hem niet nog meer moest verkloten dan dat hij al was. Maar ze lapte hem weer op. Hij voelde hoe zijn neus terug werd gezet en het bloeden ophield. "Bedankt", mompelde hij zacht.

Eigenlijk hoefde hij haar niet te bedanken aangezien zij zijn neus had gebroken in de eerste plaats. Maar als hij zo koppig door deed dan zouden ze nooit de Hospital Wing halen. En dat was nog steeds hun einddoel, het meisje stond wankelend op en hield zich recht aan de muur. Damian volgde haar voorbeeld en stond soepel terug recht. Zijn das deed hij uit en stopte die in zijn broekzak. Eenmaal in de common room van Slytherin zou hij die wel schoonmaken. 'En ik dacht dat ik de meest vreemde situaties al achter me had.', zei het meisje ietwat in zichzelf. Damian snoof, "Je bent nog te jong om het allemaal te hebben gehad", hij ging bij haar staan en bood een arm aan voor steun. "Er zijn ergere dingen dan dit", besloot hij en stapte terug verder naar de Hospital Wing waar ze werden ontvangen door de verzorgende. Damian kreeg iets tegen zijn hoofdpijn en de Ravenclaw moest even zitten en wachten, "De naam is trouwens Damian", hij stak zijn hand uit.

Terwijl ze tegen de muur aan leunde voor ondersteuning kreeg ze een zachtaardige glimlach om haar gezicht. Je kon wel zeggen dat ze nu even waren; de jongen had haar geholpen en zij hem. Ze hadden elkaar zelfs bedankt achteraf. Een typisch geval van dat je een persoon niet moet denken te kennen puur en alleen vanaf het eerste moment, Gwen, herinnerde ze zichzelf. Ze besloot dat ze dit vaker in haar achterhoofd moest houden.

Gwendolyn pakte dankbaar zijn arm aan. Ze was nog altijd niet bijgekomen na al haar magiegebruik en deze heelspreuk was ook niet de makkelijkste. Er waren maar weinig dingen waar ze zich echt in specialiseerde maar heelspreuken was een van die twee. Ze keek de jongen naast haar weer aan. 'Ik ben blij dat je neus weer goed zit en je gezicht ook weer.' Het laatste zei ze met iets van humor in haar stem. Ze had ook vervelend kunnen zijn en zeggen dat hij er stoerder uit had gezien met een gebroken neus maar ze had geen zin meer in dit gekibbel. Sinds de jongen zo onverwachts aardig tegen haar deed in ieder geval. 'Dat klopt. Mijn zusje viel een keer uit een boom en brak haar been zodat haar bot uit haar onderbeen stak. Sindsdien heb ik me verdiept in helingsspreuken.' Dan waren er natuurlijk alsnog ergere dingen zoals een half bewusteloos meisje door te gang te sleuren en nog meer dan dat was de geschiedenis van deze school. De oorlog, de mensen die waren overleden en alles wat ze hadden moeten opofferen. Hun hedendaagse problemen waren er niks mee in vergelijking.

Eindelijk aangekomen bij de Hospital Wing kreeg de jongen iets voor zijn pijn en Gwen kreeg een oppeppend drankje. Het was ontzettend smerig en Gwen trok er een vies gezicht van maar de vrouw keek haar zo streng aan dat ze er niks van durfde te zeggen en braaf het drankje opdronk. Ze kreeg wat vragen, zoals hoe ze hier zo moe was aangekomen, en vertelde precies wat ze met de jongen had afgesproken te zeggen. Gwendolyn voelde zich niet schuldig over de kleine leugen aangezien ze al moe was toen hij aankwam en het toch echt de oorzaak van haar probleem was. De vrouw adviseerde haar om beter voor zichzelf te zorgen maar liet haar toch nog even zitten om bij te komen.

Nadat de vrouw weg was gegaan keerde ze zich weer naar de jongen. Ze glimlachte. 'Ik heet Gwendolyn.' Zei ze en schudde zijn hand. Ze zat even in stilte, hopend dat ze niet nog zo'n drankje moest drinken en bedacht zich ineens iets. 'Zeg, heb je eigenlijk geen les nu?' Zelf had ze een welverdiende pauze omgetoverd in een studie-uur maar ze wist eigenlijk helemaal niet waar Damian vandaan was gekomen.

Zijn woede was volledig verdwenen. Zij deed niet meer kattig, dan had hij ook geen reden (of zin) om zelf nog verder door te kibbelen. Het was niet de eerste keer dat Damian in aanvaring kwam met medestudenten puur en alleen omdat hij de kleuren groen en zilver droeg. Probleem was vaak dat Damian dan ook snel kwaad werd en juist die vooroordelen bevestigde, min of meer. Hij was niet de soort kerel van woorden maar van daden. Dat wisten enkelen ondertussen al. 'Ik ben blij dat je neus weer goed zit en je gezicht ook weer.', zei ze waardoor Damian even grijnsde, "Ik ook", en stapte verder. Ondertussen vertelde het meisje over hoe ze zich had gespecialiseerd in heelkundige magie. Toen ze over de open beenbreuk van haar zusje sprak trok de jongen even een gezicht. Hij had zelf al enkele zware blessures gehad, zowel in Quidditch als tijdens het verzorgen van zijn Fabeldieren. "Misschien moet ik mij daar ook eens in verdiepen", gaf hij toe en speelde even met het idee om later die dag boeken op te zoeken over heelkundige magie.

De vrouw in de Hospital Wing kende Damian ondertussen al net iets te goed. Hij lag hier wel vaker. En moest ze geweten hebben dat hij later die week er nog eens zou terecht komen met een ontwrichte schouder dan had ze hem waarschijnlijk nu niet zo aardig behandeld. Zijn hoofdpijn verdween vrijwel meteen en keek toe hoe de Ravenclaw een drankje moest innemen. Hij grijnsde tevreden toen hij haar gezicht zag vertrekken. Sadist dat hij was. Ondertussen stelden ze zich aan elkaar voor. 'Zeg, heb je eigenlijk geen les nu?', vroeg Gwendolyn waardoor Damian scheef glimlachte. "Eigenlijk wel maar er was iets gebeurt nog voordat ik bij jou terecht kwam", hij was bijna vergeten waarom hij niet in de les zat. "Vraagje, hoe zou jij reageren als iemand voor de lol je opstel waar je al enkele avonden hebt aan gewerkt in de fik steekt?"

Hoe langer ze zat hoe beter ze zich voelde. Het drankje moest iets van een potion zijn geweest want, hoewel het een smerig drankje was, maakte het haar helderder en energieker. "Vraagje, hoe zou jij reageren als iemand voor de lol je opstel waar je al enkele avonden hebt aan gewerkt in de fik steekt?" Ze keek Damian ietwat geschokt aan. Je opstel in de fik steken? Gwen kon zich de pijn niet voorstellen. Opstellen waren haar leven en eveneens de tijd van haar leven. Daar zat werk in en behalve dat ook vaak bloed, zweet en tranen. Soms zelfs letterlijk. 'Je opstel in de fik steken?' Ze herhaalde hem omdat ze niet zeker was of ze het goed had gehoord. 'Waarom in Merlin's naam zou iemand je opstel in de fik willen steken?' Op zich kon ze daar wel antwoord op vinden maar besloot deze onbeantwoord te laten. Ze zou razend zijn, ze zijn bedroefd zijn, ontroostbaar, aangedaan! Bestonden er spells die dingen konden terugtoveren naar diens originele staat? Maar dan had je misschien alleen maar een stuk papier, niet meer wat erop stond..

'Om je vraag te beantwoorden, ik heb geen idee waar ik zou beginnen.' Gwen legde haar ene been over haar andere en zette haar elleboog op haar knie zodat ze haar kin op haar hand kon later rusten. Bedachtzaam keek ze in de verte. 'Ik zou in eerste instantie kijken of je het papier op een bepaalde manier terug kon toveren, misschien zelfs een leraar om hulp vragen.' Toen bedacht ze zich dat Damian misschien wel geen leraren wilde involveren sinds hij er om had kunnen vragen. 'Als dat niet werkt zou ik uitleggen waarom ik het niet heb en het opnieuw schrijven.' Maar dat was niet alles wat ze had bedacht. 'Daarna zou ik er voor zorgen dat desbetreffende persoon het moeilijk zou gaan krijgen.' Ze keek Damian ietwat grinnikend aan. Wraakzucht was niet iets waar ze trots op was of trots op hoorde te zijn maar bepaalde mensen luisterde niet naar je en je kon een zaak als deze toch niet zonder maatregelen laten gaan. 'Diens opstel in de fik steken is oncreatief. Je kan diens pen beheksen dat de inkt onzichtbaar is of het papier beheksen dat het de inkt opzuigt. Dat soort dingen.'