Woops [open]

Ietwat versuft staarde ze naar haar boek transfiguratie. Het was zo gemakkelijk gegaan een week geleden. En nu? Ze gromde zacht en liet haar gezicht rusten op het hout van de tafel. Het was een week geleden toen ze de drugs van Romeo had geprobeerd. Ze had nog steeds wat over op haar slaapkamer en was van plan het enkel te gebruiken tijdens haar SLIJMBAL examens, indien nodig. De verleiding was echter wel groot om het eens sporadisch te gebruiken. Gewoon om even goed te voelen. Maar ze deed het niet en eigenlijk moest ze zeer weinig moeite doen om het niet te doen. Snap je?

In alle geval, het examen Transfiguratie schijnt een pain in the ass te zijn. En omdat ze hierin wou uitblinken, oefende ze wekelijks op hoog niveau. Neen, ze was geen strever, ze was gewoon graag goed. Emily hoopte om ooit op een dag een Animagus te worden. Maar goed, dan moest het haar eerst lukken om een dood voorwerp te veranderen in een dier of anders zou ze nooit zover geraken. Met een tweede grom hief ze haar hoofd op en nam haar toverstok opnieuw. Ze wees op het kussen dat voor haar lag, zei de spreuk en tot haar verrukking veranderde het kussen in een kat. "Ah yes!", zei ze luid waardoor de kat geschrokken weg liep. "Uuuugh neen...", met veel lawaai schoof ze de stoel naar achteren waarop ze zat en liep achter de kat aan. "Accio kat!", het beestje kwam met een zachte miauw in haar handen terecht. Het was 's avonds laat maar naast haar was er nog iemand in de bieb die haar aankeek. Ze glimlachte schaapachtig en aaide de kat.

OOC: open voor iedereen

Gwendolyn zat achterover geleund in een leren stoel. Voor vlugge voorbijgangers zag ze er misschien relaxed uit, maar als je haar beter bekeek was heel haar lichaamshouding gespannen. Nu ze in haar zesde jaar zat leek haar stapel huiswerk ineens een berg te zijn geworden en behalve dat bleef ze ook graag lessen vooruit lezen zodat ze kon excelleren in haar vakken. Het enige probleem was dat ze er meer tijd aan wilde besteden dan dat de daadwerkelijk tijd had.
Gwen sliep dan ook wel eens maar 5 uur per nacht omdat ze tot de vroege ochtenduurtjes bleef doorwerken. Dit haalde haar alleen tegen het einde van de week in, zoals nu.
Zachtjes begon ze te knikkenbollen. Heel soms schoot haar hoofd weer omhoog, wanneer ze zich herinnerde hoe dichtbij de examens wel niet waren en probeerde ze zich stug weer te concentreren. ‘Kom op, Gwen.’ Fluisterde ze zichzelf in en pakte gefrustreerd haar volgende boek erbij. Vorig jaar moesten ze een levenloos ding zoals een kussen in een dier kunnen veranderen voor Transfiguratie en dat was nou niet bepaald een makkelijk werkje, nog steeds niet vond ze zelf. Ze had geluk gehad met haar examens dat het wel was gelukt, maar ze deed het niet bewust na. Gwen dacht dat ze een mede student er ook mee zag worstelen maar besloot te blijven zitten en met haar eigen huiswerk bezig te blijven.
De muffe geur van oude boeken en warme kamer kringelde om haar hoofd en spoedig lag Gwen als een stok te slapen, met haar hoofd op haar boek en haar zwarte haar als slingers naar beneden hangend. Droomloos, want ze was er zich niet eens van bewust dat ze sliep.

Een hard geluid trok haar uit haar slaap. In lichte paniek en met vermoeide ogen keek ze om zich heen. Gwen realiseerde zich dat het haar mede student was die de Transfiguratie was gelukt. Haar hoofd bleef even blank staan, nog niet helemaal bij in de echte wereld, maar toen zag ze wat dit betekende. Ze sloeg haar boek dicht en liep, met ontzag en nieuwsgierigheid, naar het meisje.
‘Wacht wacht wacht whoa, is de Transfiguratie je gelukt?’  
Het was dat ze het haast zelf niet geloofde. Gwen was hier al dagen mee bezig en hier zat iemand die het was gelukt! Nu was ze zelf niet iemand die gauw jaloers werd, alleen des te nieuwsgierig. Met grote, geïnteresseerde oogjes die nog steeds rood waren van het slapen keek ze het meisje aan. Volgens mij herkende ze haar ergens van...? Maar dat maakte nu even niet uit.
‘H-hoe?’  Gwen was nooit iemand die goed uit haar woorden kon komen, behalve als ze zich had voorbereid. ‘In welk jaar zit je?’ want ze herkende het meisje niet van haar eigen schooljaar.

OOC: ik hoop dat je het niet erg vind dat ik reageer

Het was haar al eerder gelukt maar steeds met grote moeite (behalve bij Romeo). Nu had ze drie pogingen nodig gehad om het terug te laten lukken. Drie pogingen zou ze nooit krijgen op een examen, dat was ze zeker. Waarom was het de derde keer wel gelukt en niet de eerste keer? Emily had zich het gevoel en herinneringen van vorige week opgeroepen. Met een bepaalde kalmte en concentratie was ze in staat om de kussen te transfigureren. Maar of het haar nog eens zou lukken dat zou ze pas later ontdekken want haar kussen/kat was net weggerend.

De persoon die haar verbaasd aanstaarde bleek een medestudent te zijn van Ravenclaw. Emily herkende haar vaag en wist dat ze ouder was dan zij. ‘Wacht wacht wacht whoa, is de Transfiguratie je gelukt?’, Emily stapte dichterbij met de kat. "Ja, of dacht je dat ik een kat random mee had naar de bieb?", het meisje glimlachte vriendelijk naar haar medestudente. Dieren waren niet toegestaan net als praten. Maar het was laat en de bibliothecaris leek niet in de buurt te zijn. ‘H-hoe? ‘Leer het mij?’, vroeg het meisje vervolgens, "Euuuuh...", wat moest ze gaan zeggen? Ja ik leer het je, hier maak een afspraak met Romeo, take some drugs en tada! Neen, dat was niet echt de oplossing. "Ik heb geen idee of ik het je kan leren", ze stapte terug naar haar tafel waar haar boek nog lag en zette de kat erboven op die het zichzelf gemakkelijk maakte. "Ik oefen al even en heb ontdekt dat ik in een bepaalde staat van concentratie beter presteer", waarna ze haar schouders ophaalde. Het was geen leugen. "Ik wil wel samen met je oefenen?", stelde ze voor om niet de indruk te wekken dat ze haar niet wilde helpen maar simpel weg niet kon. "Emily Green is de naam trouwens".

OOC: er stond open dus iedereen welkom ^^ Zeker nieuwe mensen hehe

Dat ze Transfiguratie überhaupt had gehaald was nog altijd een raadsel voor Gwen, maar ze leek beter te kunnen presteren onder druk dan in alle rust. Althans, dat was haar eigen theorie. Misschien had ze gewoon verdomd veel geluk gehad bij de examens, want de leer achtervolgde haar niet het nieuwe jaar in. Transfiguratie was nou ook niet een van haar favoriete vakken dus ze vond het niet heel erg om er geen perfect voor te halen, maar sla je gratis informatie zomaar af wanneer je het voor je neus geschoven krijgt? Gwen's antwoord was nee.
Het grapje kwam een beetje laat aan dankzij haar nog half slapende hoofd, maar ze grinnikte zachtjes naar een paar seconden. Nee, ze dacht inderdaad niet dat iemand zomaar een kat mee zou nemen naar de bieb, zeker sinds dieren hier hartstikke verboden waren.

Vriendelijk stak ze haar hand uit. 'Ik ben Gwendolyn McElroy.' Ze voelde zich enorm opgelaten over het feit dat ze iemand had gevonden om mee te oefenen. Ook al leek Emily niet echt een leraar in het vak, Gwen vond het al heel wat om even iets te doen in plaats van altijd in de boeken te lezen. Niet mis te verstaan, ze hield van boeken, maar voor de examens moest ze met haar stok presteren en niet met haar brein. Of misschien was het een combinatie van beiden? Ze was het pad bijster geworden, wat ze niet gewend was. Toch knikte ze en kwam bij Emily zitten. Ze haalde haar stok naar voren en een pinkussen, wat ze van de les meegenomen had, en probeerde het in een egel te veranderen. Kwaad wees ze er opnieuw naar. De pinnen werden slap en hingen omlaag. Gefrustreerd legde Gwen haar hoofd op tafel en kreunde zachtjes. Ze zou het nooit leren.

Het meisje stelde zich voor als Gwendolyn, wat Emily algauw afkorte tot Gwen in haar brein. Ze zag eruit zoals Emily zich voelde: vermoeid. Al leek het bij het andere meisje nog een slagje erger te zijn. Haar ogen keken nogal wazig en afwezig. De wallen die eronder zaten kon je boeken over schrijven. Om dan nog maar te zwijgen van haar late reactie op Emily haar grapje. Ze grinnikte kort toen ze het beeld van het meisje voor haar had samengevat. Ze besloot om die avond niet meer in de spiegel te kijken want ze had zonet haar zwartharig evenbeeld gezien.

Terug aan de tafel haalde Gwen haar toverstok uit en richtte hem op een speldenkussen maar die veranderde vrij weinig. De spelden gingen wat slapjes hangen maar verder gebeurde er niets. Het zwartharig meisje liet haar hoofd verslagen hangen. Emily daarentegen grinnikte nogmaals, "Het is iets?", ze duwde tegen het kussentje dat een piep geluid gaf maar meer niet. "Blijven proberen zou ik zeggen maar doe het dan wanneer je meer geconcentreerd bent", ze keek naar het meisje, "Tenzij je je het beste concentreert als een levende zombie?", ze wees zelf op het kussentje en probeerde wat Gwen al had geprobeerd. Wel, het was geen egel maar nu had ze wel een speldenkussen dat rondliep en een snuit had. "Dammit...", mompelde ze en ving het egelkussentje op die naar de rand van de tafel was gelopen.

Ook al was de uitkomst alles behalve waar ze op had gehoopt maakte het bijzijn van Emily het toch leuker. Gwen nam het niet aan, maar een positieve reactie was altijd leuker dan haar eigen gehamer op dingen die haar niet lukte. Blijven proberen was wel een tip ja, maar hoe lang nog? Ze kon eeuwigheden blijven oefenen maar dan was ze te laat voor de N.E.W.T.s en dat zette al haar plannen op hun kop.
Geïnteresseerd volgde Gwen Emily haar handbeweging en keek vol verwachting naar het pinkussentje. In plaats van de gewoonlijke teleurstelling die haar meestal binnendrong wanneer iets niet lukte, barstte ze uit in een giechelbui die ze meteen achter haar handen probeerde te verbergen. Dit was immers een bibliotheek, een plek van stilte. Het zag er gewoon zo grappig uit, een pinkussen met een snuit. Misschien was ze gewoon zo moe dat alles grappig leek te zijn?

Gwen stelde het semi achtige beestje voor zich en probeerde er gefocust naar te kijken. Kussen, egel, kussen, egel.. zo moeilijk kon het niet zijn. Het ding had zelfs al een snuit! Net toen ze haar beweging maakte waggelde het opzij. Verward keek ze naar het ding, dat nu weer stil stond en hief haar hand nog een keer onzeker omhoog. Opnieuw sprong het ding opzij, deze keer terug naar waar het eerst stond. Gwen gromde binnensmonds een vervloeking en bleef deze keer niet wachten. Opnieuw gooide ze haar hand ernaar maar deze keer rende het kussen hard de andere kant op, naar Emily toe.

Gwendolyn begon te lachen bij het zien van haar creatie. Emily deed met haar mee, het was best wel een grappig zicht. Een speldenkussen dat rondliep met een snuit, je zag er niet veel rondlopen. Het 'beestje' liep doelloos wat rond maar werd algauw opgepakt door Gwen. De egelkussen bleef echter niet stilzitten waardoor het meisje meer dan één poging nodig had om haar spreuk erop uit te proberen. Emily zag het niet aankomen, ze was te moe en eerlijk gezegd wist ze niet of ze op tijd een schildspreuk had kunnen oproepen mocht ze fit geweest zijn. Maar Gwendolyn haar spreuk raakte niet het kussending maar Emily haar hand. Ze voelde deze tintelen en zat plots met stekels.

Uiteraard was ze geschokt, ze had nooit eerder stekels gehad. Maar in plaats van echt geschokt te zijn, begon ze te lachen. "Oh god wat heb je gedaan?", zei ze lachend en bekeek haar hand. Het speldenkussen lag ondertussen op z'n rug op de grond en spartelde met zijn korte pootjes in de lucht. "Aangenaam kennismaken", ze stak haar hand uit met stekels naar het meisje en begon een tweede maal te lachen. "En nu hopen dat we het kunnen fixen", zei ze met de tranen in haar ogen en richtte haar toverstok erop. Na een eerste poging waren er enkele stekels weg maar er bleven nog enkele over en haar hand had een bruinige kleur. "Probeer jij eens", met een grinnik, "Als mijn hand wegloopt dan ga ik niet zo lachen vrees ik", waarschuwde ze haar nog min of meer.

Verschrikt keek Gwen naar haar staf. Niet alleen had deze het pinkussen gemist maar vervolgens ook nog Emily geraakt die naast haar zat. In reflex haalde ze haar staf snel weg, in de hoop dat haar spell het meisje niet had geraakt. Dat had het wel. Met een brok in haar keel keek ze toe hoe de hand van Emily stekels begon te krijgen. Niet eens naalden, maar echte egelstekels. Dat betekend wel dat je spell goed gelukt was, zei het welbekende stemmetje in haar achterhoofd. Een andere keer was hoer ontzettend blij geweest, nu des te minder. Hier had een onbekende haar aangeboden om samen te oefenen en Gwen had haar, ondankbaar wicht dat ze zelf was, bedankt met stekels in haar handen. Daarom heb je niet zo veel vrienden.

Tot haar nog grotere verbazing begon Emily te lachen in plaats van dat ze Gwen voor allerlei dingen uit zou maken. Het duurde een paar seconden maar Gwen kreeg een aarzelende glimlach op haar gezicht. Je kon zeggen wat je wil maar Emily nam deze verandering goed op. Toen ze zich nog eens voorstelde moest Gwen ook lachen. Het was wel dé manier om iemand een hand te geven ja. 'Tsja, als je je ooit wilt aanmelden bij een motorgang heb je in ieder geval geen stekel-handschoenen meer nodig.'
Nu kon ze Emily toch helpen door haar in ieder geval van deze stekels te ontdoen. Ze richtte haar staf op Emily's hand en zei 'Reparifarge'. Als ze het zich correct herinnerde was dit de spreuk om de mislukte Transfiguratie terug te draaien. Vervolgens pakte ze het bungelende kussentje op en keek er met versmalde ogen naar. 'Jij hebt genoeg gedaan voor vandaag.'

OOC: ik moest echt hardop lachen om Emily's hand