So sweet, so beautiful.

“To have her shining right here by my side,” zong Evan terwijl hij met zijn hand door zijn haar ging om de gel te bevestigen. “I’d sacrifice all them tears in my eyes.” Evan zong eigenlijk nooit, maar vandaag had hij er wel zin in. Leo was er toch niet – die hing waarschijnlijk weer bij zijn meisje uit – en hij had het rijk toch voor zichzelf. Zijn ouders hadden gezegd dat hij met zijn lage stem best wel mooi kon zingen en dat hij daar eens iets mee moest gaan doen, maar no way dat hij dat ooit ging tonen aan de mensen hier op Hogwarts. Bovendien vond hij toch dat hij niet mooi kon zingen. “She holds her child to her heart. Makes her feel like she is blessed from above,” ging hij verder, maar stopte omdat hij beneden geluid hoorde en kuchte even. Hij deed zijn gewaad uit, wisselde het in voor een joggingbroek en een dikke trui en besloot om maar naar de Hogwarts grounds te gaan. Hij had eigenlijk nog huiswerk te doen, maar hij had geen zin om het nu te maken en bovendien had hij toch nog heel het weekend. Aangezien ze hier zo’n achterlijke regel hadden dat je niet binnen mocht roken, moest hij verplicht naar buiten gaan. En hoewel hij geen zin had om zich in de kou te wagen, had hij ook geen zin om heel de dag niet te roken. Hij was al flink aan het minderen en was ook op weg om te stoppen. Hij zorgde er altijd goed voor dat zijn gebit er niet te hard onder leed, maar dat viel allemaal wel mee. En dus liep Evan neuriënd naar buiten terwijl hij een sigaret opstak. Hij ademde de rook diep in en blies het toen weer uit terwijl hij zijn blik rond liet glijden. Zijn ogen bleven kort hangen op een jongen die hij al wel eerder had gezien tijdens het eten, maar waar hij nog nooit echt mee gesproken had. Toch kende hij zijn naam wel. Tijd om wat lol te trappen. En dus liep Evan in de richting van de jongen en stak het doosje sigaretten naar hem uit: ‘Yo, Flynn, sigaret hebben?'

Evan onderdrukte een grijns toen hij Flynn peinzend naar het doosje zag kijken. Waarschijnlijk ging er op dit moment van alles door het hoofd van de jongen. Over hoe cool hij er wel niet uit zou zien met een sigaret in zijn mond, over het feit dat iedereen het tegenwoordig wel deed en dat hij ze net zo goed kon joinen. Wat de jongen niet wist was dat Evan heus wel een hart had en dat hij, als Flynn zou toestemmen, hem er geen zou geven. Like… hallo? Waar zagen ze hem voor aan? Als hij iets niet zou doen dan was het een kind van twaalf een sigaret geven. Zelfs hij was niet zo harteloos. Maar het was natuurlijk wel leuk om het kind wat te plagen. Flynn weigerde uiteindelijk en Evan gaf een goedkeurend knikje. ‘Goed nagedacht, jochie,’ sprak hij. ‘Het is toch alleen maar slecht voor je en bovendien had je het toch niet eens van me gekregen. Sigaretten zijn slecht nieuws. Blijf maar bij ze uit de buurt voordat je verslaafd raakt.’ Hij gaf de jongen een knipoog en stak het pakje toen weg. Toen Flynn over Titus begon, keek Evan hem aan. ‘Je bedoelt die zielige jongen die zich heel stoer gedraagt en andere jongens van zijn leeftijd pest? Want ja, hem ken ik.’ Hij had de jongen nog nooit echt face to face gesproken, maar had wel steeds de drang gehad om hem goed beet te nemen. Er was echter de laatste tijd iets in hem aanwezig geweest dat hem ervan weerhield om anderen te pesten en hij wist niet zo goed wat het was. Kon het zijn door de ontmoetingen met sommige mensen hier? Hm. Hij dacht er maar niet te veel over na. ‘Als hij je treitert moet je gewoon tegen hem zeggen dat je een uil naar zijn moeder gaat sturen. De meeste kinderen van jullie leeftijd houden er dan wel mee op. Als dat niet werkt, zou je eens moeten proberen om hem op zijn neus te slaan. Dan houdt hij wel op.’