If you say so [+ Evan Castle]

“Laat hem los!” Evan draaide zijn hoofd naar een meisje die bij hun was komen te staan en zuchtte geïrriteerd. ‘Bemoei je er niet mee, meisje. Dit is tussen mij en tussen hém.’ Het meisje ging weg; waarschijnlijk hulp halen of zo. Evan greep de jongen bij zijn kraag en gooide hem met zijn volle kracht tegen de grond. Daarna ging hij op de jongen zitten en balde zijn vuist. De jongen had geen tijd om zich te verweren toen Evan’s vuist met volle kracht tegen zijn neus sloeg. Hij hoorde de neus van de jongen gewoon breken, maar het maakte hem niet uit. De jongen verdiende naar zijn mening nog een klap, recht tegen de breuk. De jongen schreeuwde het inmiddels uit van de pijn en Evan wist dat er zo dadelijk een teacher zou komen als hij nu niet ophield. Zijn vuist was inmiddels rood van het bloed en zijn hart pompte het bloed veel sneller dan zou moeten. ‘Laat dit een waarschuwing zijn voor de volgende keer,’ snauwde Evan de jongen toe. ‘Als je groepje mij nog één keer lastigvalt ga je dood de volgende keer.’ Hij liet de jongen los, kwam overeind en liep vervolgens weg alsof er niks was gebeurd. Hij voelde dat de woede langzaam wegebde en haalde met een tevreden uitdrukking op zijn gezicht het gezicht van de jongen voor zijn geest. De jongen die hem eerst constant liep te treiteren met drie kerels aan zijn zijde, maar toen nog maar alleen was toen Evan hem had aangevallen. Het was niet zijn schuld. En als de teachers hem zouden komen halen zou het bewijs allang van zijn vuisten verdwenen zijn. Evan liep rustig zijn common room in en hoorde dat de gesprekken tussen de anderen even stil vielen. “Weer ruzie gehad, Evan?” hoorde hij een jongen lacherig roepen. ‘Ja en als je nu niet je bek houdt ben jij de volgende wiens bloed aan mijn handen kleeft.’ Evan keek de jongen pissig aan en liep naar boven. Hij waste het bloed van zijn handen af en ging daarna weer naar beneden. Hij zag dat de jongen dreigend naar hem keek, maar in plaats daarvan plofte hij tegenover een meisje neer. ‘Wat een achterlijke zooi hier,’ mompelde hij tegen niemand in het bijzonder.

En natuurlijk was er weer iemand die zich geroepen voelde om op zijn woorden te reageren. Evan herkende haar wel. Rosé Balmain. Hét gespreksonderwerp van de meeste jongens die geen verstand hadden van mooie meiden. Buiten dat ze er niet eens goed uitzag, had ze ook nog eens een goed gevoel voor arrogantie die nergens op sloeg. Een meisje die duidelijk lessen had gekregen in manieren. Natuurlijk had Evan die ook gekregen, maar hij voelde zich zo ellendig op de school dat hij ze gewoon niet toepaste en zijn ouders wisten dat. Hoewel ze hem soms preken gaven, spraken ze hem ook moed in als het over Hogwarts ging. Nu Evan wist dat James en Nick er waren ging het iets beter, maar hij voelde zich nog steeds Mischief managed. Over Nick gesproken: de jongen zou helemaal wild zijn geweest van deze dame. Ze zat in het hoogste jaar en had een ontzettende blijk van arrogantie. Daar viel Nick wel voor als hij zijn vriend goed genoeg kende. Hij haalde al even arrogant zijn wenkbrauw op toen Miss Etiquette begon te praten over manieren. ‘Sorry dat ik je beledigde, Miss Etiquette,’ sprak hij haar bijnaam uit met gevolg dat hij zijn ogen rolde. ‘Wat dacht je van al de door jou genoemde opties?’ Hij snoof. ‘Alleen was je één ding vergeten.’ Hij keek haar aan en liet een stilte vallen. ‘De students tellen ook mee. Waaronder jij dus ook.’ Daarna deed hij een achterlijke imitatie van haar door zijn ene been over het andere te slaan, zijn hand vervolgens op achterlijke wijze op zijn knie te leggen en ook nog een overdreven geluidje te maken met zijn tong. ‘Denk daar maar eens over na,’ deed hij haar stem vervolgens overdreven na en sloeg met zijn hand achter zijn nek alsof hij een grote bos haren over zijn schouder sloeg. ‘Wat voor tijdschrift lees je trouwens?’ ging hij verder. ‘Heet het soms “Hoe word ik knapper door de jaren heen?” Want schatje, dat is op jou niet van toepassing, geloof me.’ Hij nam weer een normale houding aan met zijn benen en keek Miss Etiquette aan. Zo. Nu zij weer.

Toen Rosé hem voor een lange tijd bleef aankijken, trok Evan niet bepaald onder de indruk zijn wenkbrauw op. Dacht ze nu echt dat hij hier ongemakkelijk van werd? Nee dus. In plaats van dat hij terug begon te staren deed hij zijn best om zijn houding zo niet gemanierd mogelijk te maken: benen wijd, een beetje onderuitgezakt en zijn armen achter zijn achterhoofd. Nadat hij klaar was met heel zijn houding aan te passen aan een stijl die niet op haar van toepassing was, keek hij haar aan toen mevrouw besloot om weer te gaan spreken. Hij deed zijn mond open en legde zijn hand voor zijn mond; zijn ogen sperde hij wijd open en hij pruilde met zijn bovenlip. ‘Toch geen brief naar de school, zeker? Spaar me!’ En vervolgens legde hij dramatisch zijn hand tegen zijn voorhoofd en deed net alsof dat hij flauwviel. Hij hoorde een paar jongens in zijn omgeving grinniken en hij liet zijn houding weer naar normaal gezien terwijl hij haar strak aankeek. ‘Doe dat vooral. Ik zie het je graag proberen,’ grijnsde hij. ‘Ik vind het zelfs een eer dat je over me wilt schrijven. Heb ik toch weer iets nieuws in mijn leven bereikt. Staat later mooi op mijn cv.’ En daar kwam de waterval van sarcastische woorden weer. Als Rosé dacht dat ze hem kon bang maken met zoiets, kon ze maar beter met iets anders aankomen. ‘Meisje? Ik zie geen meisje,’ zei hij met een grijns. Hij trok zijn wenkbrauw op toen ze verder ging over haar stomme tijdschrift. Een psychologisch blad blablabla. ‘Een psychologisch blad waarvan een artikel gaat over humor? En dan vragen mensen zich af waarom sommigen de psychologie niet serieus nemen,’ mompelde hij, maar richtte zijn blik op haar. ‘Eigenlijk ben ik harstikke hilarisch, maar ben jij zo serieus dat je dat niet oppikt. En me in het Frans uitschelden gaat ook niet helpen.’ Hij grijnsde naar haar. Wacht eens even. Frans? ‘Waarom ben je van Beauxbatons naar Hogwarts gegaan?’ Zijn sarcastische houding verdween lichtelijk en maakte plaats voor een geïnteresseerde. ‘Daar zitten toch meer meisjes van jouw soort?’ Hij had het natuurlijk over die belachelijke, té gemanierde meisjes. Daar paste zij wel goed bij, dus ze moest wel op Beauxbatons hebben gezeten.

Evan maakte een proestend geluidje toen hij haar opmerking hoorde, maar trok kort zijn wenkbrauwen naar haar op toen ze het had over het feit dat ze al vanaf het eerste jaar op Hogwarts had gezeten. Hm. Niet dat hij haar ooit had gezien tijdens haar eerste jaar, want toen zat hij hier nog niet eens. ‘Je bent ouder dan mij en eerder begonnen, dus dat kon ik niet weten. Het kon toch zijn dat je mijn eerste jaar op Beauxbatons had gezeten?’ verdedigde hij zichzelf. Hij was eigenlijk wel blij met deze uitvlucht, want het was eigenlijk maar een pure gok geweest dat hij dacht dat ze op Beauxbatons had gezeten. Nu kwam zijn misplaatste opmerking iets minder misplaatst over en leek hij wat minder op een idioot. Evan ging weer terug wat naar achteren zitten. Hij had eigenlijk zin in een sigaret, maar hij wist dat hij hierbinnen niet mocht roken en dat hij straf zou krijgen als hij het zou proberen. Maar hij had dus ook niet echt zin om de hele tijd met Miss Etiquette opgescheept te zitten. ‘Je weet toch dat je het nu juist aanlokkelijker voor mij maakt om er achter te komen?’ Met een plagerige grijns keek hij haar aan. En nu wilde hij het weten ook. Maar hij ging niet extra lief tegen haar doen om achter de waarheid te komen. Zo was hij dan ook weer niet. Hij kende tig jongens in Slytherin die anders zouden reageren om hun doel te bereiken, maar Evan bleef liever zichzelf. Dan wisten mensen tenminste wat ze aan hem hadden. Maar het feit dat hij zichzelf bleef zorgde er dikwijls voor dat veel mensen niks van hem moesten weten en dat hij vrij weinig vrienden had. Je zou het bijna een raadsel noemen hoe hij Nick en James als vrienden had gekregen en zijn twee andere vrienden die momenteel nog altijd op een andere school zaten. ‘Kijk je uit dat je geen slechte houding aanneemt voor je rug zo?’ vroeg hij al even plagerig aan haar. ‘Je moet wel netjes rechtop zitten, hoor.’ Vervolgens legde hij zijn hand op zijn knie, trok zijn been naar zich op zodat zijn hiel op de stoel leunde en keek haar rustig aan. ‘Laat me raden,’ sprak hij. ‘Je vader is één of andere zeer belangrijke zakenman die je opgedragen heeft om alle mensen van Slytherin wat manieren aan te gaan leren.’ Hij grinnkte. ‘Nee, dat zou een onmogelijke taak zijn. Zelfs voor jou. Of nee, vooral voor jou.’

Hoewel het zijn interesse toch wel opwekte, was het nu ook weer niet zo dat hij niet zou kunnen slapen als hij er niet achter zou komen wat haar geheim zou zijn. En hij had ook echt geen zin om bij haar te smeken zodat ze zou vertellen wat het was. Nee, zo gek was hij nu ook weer niet. Ja, hij was op sommige vlakken nieuwsgierig aangelegd en ook dit wilde hij wel te weten komen, maar het was ook weer niet dat hij er constant mee bezig ging zijn of zo. Waarschijnlijk was ze gewoon net zo’n student als alle anderen en was ze hier om haar diploma te halen. Misschien dat ze geen zin had om naar Beauxbatons te gaan omdat de school alleen maar uit van die domme wijven bestond die te goedgemanierd waren. Misschien had zelfs zij een paar mensen om zich heen nodig die haar van dat goedgemanierde kantje afhielpen en die haar eens wat dingen lieten doen die normaal gezien niet binnen haar plaatje pasten. ‘Misschien heb je wel gelijk,’ sprak hij op een manier alsof hij er nu pas aan dacht dat dat een optie kon zijn. ‘Maar wie weet kan het me ook wel gewoon helemaal niet schelen wat anderen denken van mijn meningen.’ En hij keek haar met een open mond aan terwijl hij breed lachte. Om het effect te vergroten keek hij met zijn ogen naar zijn neus zodat hij scheel als de pest keek en richtte zijn hoofd wat naar boven zodat ze zijn neusgaten goed kon zien. Daarna keek hij haar weer normaal aan met een norse blik, maar deed geen moeite om interesse te tonen toen ze haar verhaal vertelde. Grote kans dat het toch alleen maar uit bullshit bestond. ‘Leuk geprobeerd, Miss Etiquette,’ sprak hij nadat ze klaar was met haar verhaal. ‘Maar daar trap ik dus echt niet in. Maar wie weet kun je hem gebruiken om de jongetjes van twaalf jaar hier op school in slaap te krijgen. Ik durf te wedden dat zij wél geïnteresseerd zijn in zo’n gigantisch lulverhaal.’ Hij keek haar sarcastisch aan. ‘Verder nog bullshit-verhalen waarvan men gelijk doorheeft dat ze zelfverzonnen zijn?’