Chasin' sleep. [&ALIX CARVE]

Na zich een paar keer omgedraaid te hebben was hij nog niet in slaap gevallen. Een luide zucht slaken kon hij ook niet, want pretty boy sliep een paar meter verderop en pretty boy wilde je niet wakker maken. En de head boy waarschijnlijk ook niet, hoewel die nog wel mee viel. Evan slingerde zijn benen over het bed en keek naar de schaduwen die tegen de muren bewogen omdat de gordijnen niet goed genoeg dicht waren gedaan. Evan stond op en liep naar het raam toe waar hij uit kon kijken over the great lake. Hij moest eerlijk toegeven dat het wel een vrij mooi zicht gaf, ook al waren ze het laagste gelegen van alle common rooms. Evan had niet direct een idee waar de andere common rooms precies lagen, maar hij wist dat die van Gryffindor zich helemaal op de zevende verdieping bevond. Sneu voor de eerstejaars die niet wisten via welk portret ze het snelste boven konden geraken, maar amuserend voor de Slytherins die ze op en af over de trappen zagen rennen om op tijd te zijn voor hun lessen én al hun boeken in orde te hebben. Evan liet het raam voor wat het was, opende zachtjes de deur zodat hij pretty boy niet op zou wekken en ging vervolgens naar beneden. Het duurde niet lang voordat hij in één van de bankstellen lag. Pas toen hij beneden was merkte hij dat hij zijn trui was vergeten aan te trekken en dat hij hier dus praktisch in zijn naakte bovenlijf zat, maar ach. Hij had een joggingbroek aan en geen zin om terug naar boven te gaan. Bovendien was zijn beginnende sixpack nu niet bepaald iets om te verbergen, maar ermee pronken deed Evan ook niet bepaald. Hij verwachtte echter niet dat er nog iemand op dit late uur zou verschijnen en dus bleef hij rustig liggen, zijn ogen begonnen al een beetje dicht te vallen terwijl hij lui naar het vuur keek dat iemand aan had laten staan om de warmte in de common room te behouden.

Evan zat er over na te denken om deze bank gewoon als zijn slaapplaats te claimen. Het lag heerlijk en het warme vuur maakte het slaperiger dan zijn warme deken. Het zachte geknetter dat het vuur maakte zorgde voor een heerlijk achtergrondgeluid, beter dan als pretty boy of één van de anderen begonnen te snurken, hoewel pretty boy eigenlijk nauwelijks snurkte. Aangezien Evan van zijn beste vrienden en van roommates die hij doorheen de jaren in Slytherin had gehad geen commentaar had gekregen nam hij aan dat hij ook één van de personen was die niet snurkte. Oké, behalve in de winter als hij niet door zijn neus kon ademen en vergeten was om neusspray te gaan halen in Hogsmeade, maar dat was dan ook de enige keer en zelfs dan was het nog lichtelijk gedempt. Bovendien had hij altijd het geluk gehad dat hij een kamer deelde met mensen die redelijk snel in slaap vielen en ook door veel heen konden slapen. Evan was daar geen voorbeeld van. Hij was een lichte slaper. Als iemand zich al ’s morgens over hem heen boog gingen zijn ogen al open. Als iemand dan heel zwaar zou snurken middenin de nacht kon je er donder op zeggen dat hij niet meer in slaap viel. En dus hield hij wel van warme omgevingen zoals deze. Evan liet zich een beetje meer onderuitzakken en wilde net toegeven aan de slaap door zijn ogen helemaal dicht te laten vallen toen hij plotseling gewicht op zich voelde. En dan niet heel zacht gewicht, nee, gewoon alsof iemand zich op hem liet vallen. Meteen dacht Evan dat hij aangevallen werd en zijn ogen vlogen open. Zijn hand griste al naar de pols van de dader en hij wilde die net omdraaien zodat hij de pols kon breken toen hij de stem hoorde. Zijn aandacht was direct getrokken en hij werd uit zijn lome toestand gehaald. Hij liet haar pols los en merkte dat het Alix was. De reden dat hij haar herkende was omdat weinig meisjes in Slytherin dat kleur blond haar hadden en omdat ze natuurlijk bekend was geraakt omdat ze het voor elkaar had gekregen om geschorst te zijn in het begin van het jaar. Gelukkig voor haar had Slytherin er niet onder geleden anders was ze een stuk minder enthousiast onthaald, maar ze apprecieerden het dan schijnbaar wel weer dat ze in een gevecht was beland. Rare mensen als je het hem vroeg. ‘Jammer dan,’ zei hij bot. ‘Hij is nu van mij.’ Hij keek fronsend naar hoe ze voor hem stond en hoe hij er zelf bij lag. Een simpele ziel zou denken dat hij voor heel wat andere dingen in de bank lag en zij zo boven hem hing. ‘Ga ergens anders zitten, mens,’ zei hij snel. ‘Dadelijk gaan ze nog iets van ons denken.’ Toen keek hij naar haar benen. ‘Dat broekje had misschien ook wel van een maatje groter gemogen, niet dan?’ kon hij niet laten om er achter aan toe te voegen.

Evan wachtte tot hij weer de wind van voren zou krijgen. Als hij ergens ruzie om kreeg met dames dan was het wel als hij iets te zeggen had over hun kledingstijl. Je kon bij hem overal mee wegkomen zonder een opmerking naar je hoofd geslingerd te krijgen, behalve als je iets droeg waardoor hij een lichaamsdeel van je zag die hij liever niet wilde zien. In tegenstelling tot zijn leeftijdsgenoten was hij niet van de konten, borsten en andere tralala dat een meisje bezat om een jongen het hof te maken. Flirtpogingen leidden bij hem dan ook gauw tot irritaties, vooral als een meisje daarbij haar lichaam tegen het zijne probeerde te drukken. De enige keren dat hij zich daar niet echt aan ergerde was wanneer hij dronken was. Zijn vrienden hadden hem al eens gek gemaakt dat hij door zijn dronken toestand naar bed was gegaan met een meisje, maar na dat een jaar lang vol te hebben gehouden tot Evan het zelf begon te geloven hadden ze uiteindelijk toegegeven dat dat verzonnen was en dat ze geen idee hadden of hij daadwerkelijk met het meisje mee was gegaan naar huis, maar dat ze hem wel hadden zien zoenen met de dame in kwestie. Zoenen was ook iets wat hij niet graag deed buiten als hij dronken was of als hij misschien ooit verliefd zou worden. Hij zag het eerste sneller gebeuren dan het tweede om eerlijk te zijn. Evan trok een arrogante wenkbrauw naar het meisje op toen deze hem met een brutale blik aankeek en onderdrukte een zucht toen ze met haar kont op zijn buik ging zitten. ‘Af,’ zei hij bot tegen haar. ‘Je hebt pech dat je hier te laat bent gekomen. Dit is mijn plaats nu en er is niets wat je daaraan kan doen.’ Evan zette zijn hand tegen haar schouderblad en zette ruwe kracht om haar van zich af te krijgen. ‘Plus je broekje kruipt verder in je kont en dat wil ik écht niét zien. Al twee redenen waarom je van me af zou moeten gaan dus.’

Het meisje gaf tegengas en op andere momenten had Evan dat wel leuk gevonden en haar wel bewonderd, maar nu niet. Hij vond het doodirritant. Lag hij net lekker en dan kwam zij dat even verpesten voor hem. Met haar lelijke blonde haar dat waarschijnlijk aan alle kanten nog eens nep was ook. Waarschijnlijk had ze familie en was die zelfs knapper dan haar. Ze leek wel een oude oma met dat bijna grijze haar dat ze had. Natuurlijk had Evan niet zo veel verstand van haarkleuren, maar hij had wel het idee dat dit gewoon geverfd was. Zoiets kon toch niet haar eigen kleur zijn? Maar goed, dat was niet het punt. Het punt was dat ze niet weg wilde gaan van zijn bank. Deze avond had hij deze bank en er was niets dat daar iets aan ging veranderen. Ze mocht daar niet blijven zitten, ze mocht niet met haar hoofd op zijn borstkas slapen en ze mocht ook niet voor hem komen liggen. Dat was allemaal veel te kort op elkaar en dat wilde hij niet hebben. Echt waar, hij haatte deze chick nu al. ‘Dat lelijke hemd dat jij aan hebt laat anders ook niet al te veel aan de verbeelding over,’ snauwde hij terug naar haar, deze keer echt geïrriteerd zijnde omdat ze niet op wilde rotten. Hij voelde zijn bloed al beginnen koken en haalde een paar keer diep adem. De enige reden dat hij nooit geschorst was geweest voor het in elkaar slaan van leeftijdsgenoten was omdat hij hun geheugen kon aanpassen nadat hij klaar met hun was. Hij had zich ook beseft dat mannen met wat andere doelstellingen dan hem de vloek op een vervelende manier bij dames konden gebruiken, maar zoiets zou hij écht nóóit doen. Echt niet. Evan deed net alsof hij haar met rust ging laten en haar gewonnen gaf zodat ze zich zou ontspannen. Hoe meer haar lichaam ontspande, hoe pijnlijker het was en hoe langer het zou duren tot ze weer tot haar normale staat zou zijn. Wachten, wachten… ‘Weet je wat ik je al heel lang wilde vertellen?’ vroeg hij vervolgens zwoel, net alsof hij nu een liefdesverklaring af ging leggen. En vervolgens, drie seconden later, vloog zijn vuist recht in het midden van haar rug. Normaal gezien zou ze nu even een knak moeten voelen. Met een simpele armbeweging duwde hij haar vervolgens weg. ‘Dat je van mijn bank op moet rotten, bitch.’

De slag was niet zo geslaagd als hij gehoopt had. Hij had, tijdens het slaan met zijn vuist, nog steeds de spanning in haar ruggenwervel gevoeld wat aanduidde dat ze zijn slag al half had aan zien komen. Misschien niet zijn slag per se, maar ze had wel aan voelen komen dat er iets ging gebeuren. Het was wel een goed ding dat ze zich niet zo makkelijk liet afleiden, hoewel dat niet echt in zijn voordeel werkte nu. Niet alleen had zijn slag niet bepaald voor de gewenste reactie gezorgd, ook had ze zich kunnen verweren. De elleboog die in zijn middenrif kwam liet hem even hoesten en het feit dat ze zijn ballen nét niet raakte was ook niet bepaald leuk, maar in elk geval was het op de binnenkant van zijn dijbeen geweest en had hij dus niks gevoeld op zijn plaats. Evan Junior moest de pijn nog wel even bespaard blijven, hoor. Ook al werd hij niet vaak gebruikt tenzij dat Evan zelf moest gaan pissen, hij kon misschien nog handig zijn voor later. Deed hem denken aan die ene keer dat hij een eerstejaars had wijsgemaakt dat als hij veel boter zou eten op zijn brood en gezonde dingen zou pakken in plaats van de vettige dat zijn jongeheer ontzettend hard zou gaan groeien. Hij had de jongen een paar minuten voordien op horen scheppen over een meisje en wilde hem een lesje leren omdat hij daar op zo’n jonge leeftijd al mee bezig was. Toen hij die leeftijd was wist hij nog maar net hoe zijn wand werkte. Hij bedoelde daadwerkelijk zijn wand, dus niet Evan Junior. Maar goed, om weer even bij de werkelijkheid te komen, haar hoofd had in de perfecte houding gelegen om het een slag toe te dienen mits hij niet te erg was afgeleid door zijn gedachten en zij haar hoofd niet onmiddellijk van hem had weggetrokken. Hij keek haar met samengeknepen ogen aan toen ze een deal wilde maken. ‘Je mag deals sluiten zo veel je wilt, maar deze bank blijft van mij totdat ik ga slapen,’ sprak hij bot. ‘En denk je nu echt dat ik bereid ben voor een deal nadat je Evan Junior bijna een klap hebt uitgedeeld? Ik ben misschien vergevingsgezind, maar híj echt niet, hoor.’ Ze mocht zelf uitzoeken wie Evan Junior was, maar dat leek hem wel duidelijk. Alleen hadden meiden die logica niet zo erg. Zijn vrienden hadden trouwens plat gelegen van het lachen toen hij hun vertelde hoe hij zijn speeltje noemde. Zijn wand. Zijn Magische Toverstaf.

Het was echt typisch dat als hij zich eindelijk eens een keer op die verdomde bank begaf die zich bevond in de common room dat iemand hem weer moest komen storen. Waarschijnlijk was ze gewoon expres met die dikke reet op haar gaan zitten. Terwijl hij naar de blondine keek bedacht hij een bijnaam voor haar: Ugly Ass Bi… Oké, misschien was Greylock beter. Want seriousy. Haar haar moest waarschijnlijk voor blond ondergaan, maar Evan vond het nu een beetje op grijs lijken. Grijze lokken. Greylock. Of Greylocks. Nee, Greylock was beter omdat het om één persoon ging. Oh wauw. Ging hij nu ook nog eens bestuderen hoe hij de Engelse taal het beste kon gebruiken voor een bijnaam? Deze school maakte hem echt triest. Hij wilde dat hij één van zijn vrienden om zich heen had zodat hij tenminste wat bijstand kon hebben, maar dat ging er niet van komen en zijn blik gleed naar Greylock toen deze weer begon met spreken. Hij merkte dat ze aan het lachen was en vroeg zich even af waardoor dat dat kwam, maar toen herinnerde hij zich dat hij een opmerking had gemaakt over zijn vriend tussen zijn benen. Hij kon natuurlijk ‘grote’ of ‘kleine’ vriend zeggen, maar aangezien het voor iedereen een andere beoordeling was van wat er groot of klein uitzag, hield hij die woordjes maar weg. Hoewel hij toch wel vond dat zijn vriend gro… Hij fronste met zijn wenkbrauwen toen Greylock sprak. She dumb? Waarschijnlijk wel, anders zou ze nooit zo’n onzin uitkramen. ‘Ik dacht het niet,’ sprak hij. ‘Ik heb deze bank voor vanavond en dat blijft zo. Als je snel bent kun jij misschien morgen.’ Het was niet dat hij deze bank vaak claimde, maar als hij er gebruik van maakte, dan was het toch echt wel zíjn bank en niet die van iemand anders. Greylock kon klagen zo hard ze wilde, maar hij ging het echt niet aan haar geven. ‘Maar geen zorgen, ik ken nog wel een paar leuke spreuken die jou je mond laten houden,’ zei hij bot tegen haar. ‘En tot die tijd blijft die bank gewoon van mij.’ Hij zakte wat meer onderuit en sloeg zijn armen om zijn achterhoofd heen terwijl hij haar aankeek.

Evan zuchtte. Waarom kon de wereld hem gewoon niet één keer met rust laten? Waarom moesten ze hem altijd irriteren op de momenten dat hij de rust echt nodig had? Het was net alsof hij een heel groot bord op zijn hoofd had getimmerd dat zei: “Irriteer me, irriteer me!” Het was niet de eerste keer vandaag dat hij geïrriteerd was geweest door een student, al had de vorige wel in een andere house gezeten en direct zijn bek gehouden toen Evan agressief was geworden. Het maakte Evan echt niet meer uit of de teachers hem wel zouden zien of niet. Hij was niet de meest voorbeeldige student en hij zou ook zeker niet over zich heen laten lopen. Zijn vader en zijn moeder waren het immers ook met hem eens dat hij van zich af moest bijten als hij gepest werd en dus was dat ook precies hetgeen wat hij deed, al werd dat niet bepaald op prijs gesteld door de teachters en de headmaster van Hogwarts. Ook was hij al een paar keer voor zijn afdelingshoofden moeten komen, maar Evan had dat al meerdere malen ontlopen. Nu Head Dork echter zijn roommate was zou dat een stuk moeilijker worden, maar hij zou wel zien. Greylock ging ondertussen vrolijk verder met het laten klinken van haar zeer irritante stem en Evan draaide zijn hoofd naar haar toe. ‘En jij noemt dat gezelschap,’ klaagde hij op een dramatische toon. Als hij tussen Deo en Greylock mocht kiezen dan had hij liever Pretty Boy. Haha, die zag je niet aankomen, hè! Wat was hij toch leuk. ‘Stiekem wil je gewoon een beetje langer genieten van mijn beginnende sixpack,’ zei hij en hij rolde zijn ogen ten teken dat hij dat vooral niet meende. ‘Maar serieus…. Waarom zou je mij gezelschap willen houden? Ik ben behoorlijk saai.’

Evan had niet bepaald het idee dat ook maar iets zou helpen om haar weg te krijgen. Ze leek behoorlijk gefixeerd te zijn op het doel om hem te vervelen en Evan vroeg zich af waar hij dit aan had verdiend. Hij onderdrukte dan ook een zucht toen hij uit haar blik al kon opmerken dat hij haar niet ging kunnen wegjagen. Kende je zo die blik die mensen je gaven als ze zich niet gewonnen gingen geven? Ja, zo’n blik gaf zij dus ongeveer aan hem. In elk geval was hij al blij dat ze de opmerking over zijn zogenaamde sixpack niet al te serieus had genomen. Ja, Evan had een beginnende sixpack, maar het was echt totaal niet alsof hij daarmee opschepte of zo. Hij droeg grote truien zodat het nauwelijks te zien was en ook in de douche kregen enkele toevallige voorbijgangers het te zien. Hij wist dat hij er indruk mee zou kunnen maken als hij dat wilde en Nick had hem ook vaak genoeg gezegd dat hij dat wel kon, maar Evan voelde daar niet al te veel voor. ‘Laten we hopen dat het die eerste is,’ bromde hij terwijl hij naar haar keek, maar besloot dat hij er verder toch niet al te veel aan kon doen en dat hij het dan maar zo moest laten zoals het was. Die bank daar kon ze toch wel naar fluiten. Hij ging toch niet eerder naar zijn bed toe en zeker niet omdat zij die bank nu toevallig wilde hebben. ‘Dus…’ Hij liet een korte stilte vallen. ‘Waarover wil je praten dan? Ik heb namelijk niet heel veel te vertellen.’ Thank God dat hij geen dramatische achtergrond had waarover ze konden praten. De enige dramatische achtergrond die hij had was dat hij zijn vrienden soms voor weken achter moest laten om in dit vreselijke gat te zitten.