Wanna break a rule?

Het was avond. Sawyer’s blik dwaalde af naar de eerstejaars die hun huiswerk aan het maken waren. Moesten die niet allang in bed liggen? Waar waren Alison en Leo om dat te regelen? Hij zou hun positie echt zo hard misbruiken als hij die had. Eerstejaars expres vroeg naar bed sturen en zo. Hij wist dat het kinderachtig was, maar een beetje leedvermaak was nooit verkeerd. In elk geval was die chick gestopt met zeuren. Ze keurde hem zelfs geen blik meer waardig en dat vond Sawyer een vooruitgang. Als hij wist dat het zo’n gestoord mens zou zijn geweest, was hij in eerste instantie nooit met haar naar bed gegaan. Kon hij er wat aan doen dat ze meer wilde dan alleen een onenightstand en meer wilde dan dat? Hij kon het ook niet raden, hoor. Nee, grapje, hij had het wel kunnen raden, maar hij had haar gewoon niet leuk genoeg gevonden. En als hij dat wel had gedaan, had hij er waarschijnlijk niet op gereageerd. Hij stond er immers om bekend dat hij meiden zelfs afwees wanneer hij ze leuk vond. Oké, hij stond daar niet voor anderen bekend voor, maar voor zichzelf wel. Hij had in het verleden al drie keer gevoelens voor een meid gekregen en steeds had hij ze indirect weggejaagd door afstandelijk te reageren omdat hij geen idee had wat hij met die gevoelens moest. Een onenightstand was simpel: je deed gewoon iets zonder gevoelens en daarna was het over. Een relatie werd naar zijn idee al een stuk moeilijker en dan vooral omdat hij zijn gevoelens niet echt open op tafel kon leggen. Hij haatte het om over zijn overleden moeder te spreken en over zijn vader die zijn broer voortrok en hem soms zelfs sloeg als hij niet aan de verwachtingen voldeed. Nu Sawyer groter was en een robuuste uitdrukking maakte deed hij dat niet meer echt, maar Sawyer had tijdens zijn eerste jaren hier op Hogwarts vaak genoeg te klappen mogen opvangen. Sawyer keek op toen hij gefluit hoorde afkomstig van een paar jongens in zijn jaar. Ah. Rosé. Geen wonder. ‘Hulp nodig?’ vroeg hij aan de dame en hij deed een knikje richting de kerels. Hun gefluit irriteerde hem enorm en dat ze hun hormonen niet konden bedwingen nog meer. Hun hormonen die te hoog opliepen tonen kon immers ook op een andere, subtielere manier.

Hoewel zijn blik al deels werkte, bleven er natuurlijk toch nog bij zitten die zich er niks van aantrokken bleven fluiten. Hij was zelf ook niet vies van meiden en apprecieerde een mooie voorgevel en een lekker kontje ook wel, maar zelfs hem ging dit te ver. Als hij een meid al zag zitten dan deed hij dat echt wel op een andere manier. En ja, soms resulteerde dat in het feit dat hij zijn hand op een plaats legde waar dat beter niet gezien kon worden door anderen, maar dan nog was dat onder tafel of zo. Dit was iets heel anders. Ze moesten hun koppen geven even allemaal houden, want hij was geïrriteerd en dan kon hij dit niet hebben. En hij besefte dat dat meer de reden was dat hij wilde dat ze stil zouden zijn dan dat hij het echt erg vond dat ze zo duidelijk lieten blijken dat ze Rosé wel zagen zitten. Het grappige was dat de meid waarschijnlijk toch nooit aandacht aan hun zou besteden en dat ze beter konden ophouden, maar ja… probeer hun dat maar eens duidelijk te maken, hè. ‘De bescheiden mannen blijven natuurlijk altijd de beste,’ zei hij met een knipoog tegen haar. Niet dat hij bescheiden was of zo. Helemaal niet. Hij kon heel snel duidelijk maken wat hij wilde hebben. Maar ja, hij zat dan ook om een reden in Slytherin en hij was in elk geval niet zo zielig als de Hufflepuffers. En dan zijn neef in het speciaal. Hij snapte niet hoe het mogelijk was dat Austin en hijzelf familie van elkaar waren. Hij had zijn vader vaak genoeg horen lachen om Austin en hoewel hij het niet altijd eens was met zijn vader, mocht hij de zoon van zijn oom ook niet echt. En zijn oom zelf ook niet. Zijn vader reageerde zijn boze bui nadat hij een conversatie had gehad met Austin’s vader altijd op hém af en dat nam hij de man behoorlijk kwalijk. En Austin ook. ‘Dat geldt voor de meesten,’ zei hij rustig tegen Rosé. ‘Je hebt er ook die nooit opgroeien.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘En tot je van school af bent hoeft dat voor mij ook nog niet. Het wordt allemaal al serieus genoeg als je na school aan de slag gaat ergens. Dan kijk je terug op deze tijd en wenste je dat je wat kinderachtiger was.’ Hij gaf haar een plagerige knipoog. ‘Wat niet wil zeggen dat ik aanmoedig wat die jongens doen. Je hebt kinderachtigheid op heel veel levels en die van hun gaat er gewoon over.’