Laila opende haar ogen. Ze draaide zich naar de zijkant van het bed, naar de wekker. Tien over half vier in de nacht. Toch was haar kamer niet donker. Het lichtje op haar nachtkastje brandde. Wat haar opviel, was dat er iemand naast haar lag. Met een brede glimlach keek ze naar Leo, die een arm om haar heen had geslagen en naast haar lag te slapen. Ze herinnerde zich het weer. Gisteravond was hij naar haar toegekomen en hadden ze op bed liggen kletsen. Samen waren ze in slaap gevallen en dat was ook nog wel te zien, want ze had nog steeds haar kleding van de vorige avond aan, net als Leo zelf. Dat was op zich al apart bij hun, maar goed. Met een liefdevolle glimlach keek ze naar Leo, die nog zo diep in dromenland leek. Niets op de wereld was schattiger dan dit. Haar hartje smolt. Toch vroeg ze zich wat af: waarom was ze in vredesnaam wakker geworden? Toen ze iets omhoog kwam, was het antwoord al daar. Ze moest verschrikkelijk plassen. Voorzichtig legde ze de arm van Leo een stukje weg, en sloeg ze de deken weg. Naast zich hoorde ze hem wat murmelen, en ze glimlachte. “Stil maar, slaap maar door, ik ga alleen eventjes plassen” fluisterde ze. Leo murmelde wat onverstaanbaars terug en leek verder te slapen. Mooi. Voorzichtig deed ze het lichtje uit en sloop ze zachtjes haar kamer uit. Op de gangen liep ze weer wat harder en liep ze wat sneller naar beneden, langs de wenteltrap. In de common room hing een killere sfeer dan de laatste dagen. Daardoor huiverde Laila eventjes. De kerstversieringen waren allemaal weggehaald. Dat kon je wel verwachten, kerst was over en New Year’s Eve was ook al geweest. Maar alsnog, Laila vond het jammer. Het had er allemaal zo gezellig uitgezien. Gauw vervolgde ze haar weg naar de wc.

Een aantal minuutjes later kwam ze weer terug en wilde ze weer via de wenteltrap naar boven lopen, totdat iets in de hoek van the common room haar aandacht trok. Met een nieuwsgierige blik liep ze naar de hoek van the common room en ontdekte daar een heel klein kerstboompje. Het was enorm schattig. Met een glimlach keek Laila er naar. Waren de huiselven dit boompje vergeten weg te halen? Maar zodra Laila dichterbij kwam, vlogen de lichtjes van de kerstboom aan. Ze maakte een klein sprongetje, en slaakte een gilletje, zo ho dat Olivia Romano er nog een puntje aan kon zuigen. Oké, dat had ze dus echt niet verwacht. Toen ze nog wat dichter bij de boom kwam, ontdekte ze een pakje. Ze fronste haar wenkbrauwen. Een pakje? Was iemand toevallig vergeten zijn kerstcadeautjes uit te pakken? Ze kwam wat dichterbij en ontdekte tot haar verbazing haar naam op de envelop van het pakje liggen. Nogmaals fronste ze haar wenkbrauwen. Oké, dit was heel erg raar. Los van Leo en Nyx kende ze niemand die haar een cadeautje zou willen sturen. Was dit misschien een verzoeningsgift van Alison? Toch herkende Laila het handschrift ergens vaag, alleen kon ze niet plaatsen van wie het was. Daar kwam ze maar op één manier achter: de brief openen. Laila pakte de envelop en scheurde hem open, dit was geen probleem door haar lange manicure nagels. Toen ze de envelop had geopend, wilde ze de brief die erin zat eruit pakken, maar dit ging nog niet. Voordat ze de brief kon pakken, kwam er een heel klein vlindertje uit de envelop gevlogen. Met open mond staarde Laila naar het vlindertje. Hij vloog en vloog omhoog, werd met elke “fladder” groter en barstte uiteindelijk uit elkaar. Er kwamen allemaal glitters naar beneden gevlogen. Lachend veegde Laila de glitters van haar af en haalde ze de brief uit de envelop. En zodra ze de eerste regel las, wist ze al van wie het was.

Dear butterfly,

I’m sorry I couldn’t give you this gift when it was Christmas, but it took me very long to gain my hands on this. Laila, you are a butterfly, a beautiful butterfly. And a butterfly needs to keep on flattering, and she needs to be growing everyday. I hope you like my gift. I want you to know you have my deepest respect.

~ An admirer

P.S. If you need more, you know where to find me…

Laila haalde haar neus op en veegde de tranen die uit haar ogen waren gekomen weg. Annabel was veel te goed voor deze wereld, wat een verschrikkelijk lieve brief. Hoe ze wist dat het Annabel was? In de eerste tot en met de derde had ze vaak bij Annabel gezeten, om te praten over hoe het was om een transgender te zijn en over haar gevoelens. Annabel had haar toen altijd een vlinder genoemd. Nu was ze nog een rupsje, bang en angstig om te laten zien wie ze werkelijk was, maar na een paar veranderingen zou ze veranderen in een vlinder, klaar voor deze wereld en vol met zelfvertrouwen. Het was haar koosnaampje, een bijnaam waar Laila erg veel waarde aan hechtte. Ze kon niet wachten om het pakje open te maken, nieuwsgierig naar wat het was. Laila pakte het pakje beet en met trillende handen maakte ze het open. Met haar nagels scheurde ze het papier weg en een kartonnen doosje kwam tevoorschijn. Ze opende het doosje en ze hield het doosje duidelijk op z’n kop, want uit het doosje vielen een aantal kleinere doosjes. Het waren doosjes met pilletjes. En toen ze zag wat er op het doosje stond, wat het merk was, stokte haar adem. Haar hele lichaam vulde zich met vreugde, en ze kon het niet laten, maar er begonnen meer tranen uit haar ogen te stromen. Niet van verdriet, maar van vreugde. “O mijn God…o mijn God…” Hoe had ze dit in godsnaam voor elkaar gekregen? In haar hand hield Laila een doosje vol met vrouwelijke hormonen! En dat kwam perfect uit, want de voorraad van thuis was bijna op en haar moeder zou geen nieuwe meer sturen. O mijn God…hoe kon ze Annabel ooit bedanken? Met een stralende glimlach en betraande ogen pakte ze haar doosjes bij elkaar en stormde ze de wenteltrap weer op, klaar om Leo te laten zien wat ze had gekregen.