Jump at your own risk [Alix]

Zijn morgen was om gevlogen. Het was alsof het nieuws van zijn herwonnen positie als Beater er voor had gezorgd dat hij een hoeveelheid energie had als nooit te voren. Torrance zijn ontbijt had er anders uit gezien als zijn normale ontbijt. Waar hij anders vier boterhammen at, had hij er nu gemakkelijk zes binnen gespeeld plus enkele eieren. Hij moest niet opnieuw aan zijn vaardigheden op zijn broom beginnen werken, maar ook weer aan zijn eigen lichaam. Sinds zijn ongeval was hij in volume en spiermassa afgenomen, en het was algemeen bekend dat Beaters stevige jongens of meisjes moesten zijn. De klappen die je soms te verduren kreeg op het veld waren niet niets. Als er iemand was die daarover kon meespreken dan was hij het wel. Nadat zijn ontbijt wat verteerd was, was hij in zijn sportkleren geschoten en had hij zich naar buiten begeven. Voormiddagen waarop hij geen les had benutte hij altijd om wat te sporten. Maar ook dát moest hij weer omhoog krikken. Waar hij anders een kleine tour van vijf kilometer liep had hij het nu met zwoegen en zweten verlengd naar eentje van acht. Torrance wandelde voorbij de hut waar vroeger Hagrid had gewandeld. Zijn schoenen waren doorweekt van de dauw die nog in het gras had gehangen. Maar ook zijn trui en al zeker de tshirt die eronder zat kleefden tegen zijn bovenlijf. Hij haalde nonchalant en hand door zijn haren, veegde de bruine lokken wat achteruit zodat ze niet in zijn ogen hingen. Langzaam maar zeker kwam hij weer op adem, stopte bij een kleine ruïne die een eindje van de school af stond waar hij de spieren die hij zojuist gebruikt had wat stretchte.
Enkele minuten later liep hij onder de poort door die naar het binnenplein leidde. In het midden stond een soort van cirkelvormige bank waarop hij eerder zijn handdoek en een flesje water had achtergelaten. Torrance zat net neer en had zijn lippen om de opening van de fles toen hij een waas van wit haar aan de rand van het binnenplein zag voorbij komen. Alix. Ondanks dat hij dorst had verdween zijn zin naar het water in zijn hand volledig. Weglopen zou hij nooit doen, maar toch probeerde hij niet op te vallen en niet in haar oog te springen. Torrance draaide zijn hoofd opzij en droogde wat zweet in zijn hals met zijn handdoek. Zijn hartslag die zojuist weer gezakt was schoot nu weer de lucht in en hij kón het gewoon niet laten om weer aan het voorval te denken. Ze had haar excuses aangeboden, maar die had Torrance nooit oprecht geloofd. Alix was een van de redenen dat zijn haat voor Slytherin de afgelopen jaren enkel maar gestegen was. Hij zuchtte, haalde een hand langs zijn wang af en probeerde het slechte gevoel dat ze opriep weg te drukken. Het was en bleef Alix, een meisje die hem van zijn bezem had weten te beuken. En ondanks dat Torrance geen groot ego had, was hetgene hij had wel gekrenkt, ookal waren de meesten al vergeten wat er die dag gebeurd was.