Even... op... adem... komen... - OPEN

Het was heerlijk geweest om weer eens even te vliegen. Tevreden keek James over het meer uit. Hij had vandaag, voor het eerst sinds deze vakantie, zijn bezem genomen om er weer een paar uurtjes op door te brengen. Hij was al bijna vergeten hoe heerlijk en hoe vrij hij zich daarboven voelde. Hij was voorzichtig begonnen, gewoon wat heen en weer vliegen, maar naarmate hij langer bezig was begon hij sneller te vliegen en gevaarlijkere toeren uit te halen. Een schroef hier, dan eens diep naar beneden duiken om op de laatste moment weer op te trekken, nog een paar leerlingen laten verschieten als hij voorbij sjeesde en het hele spelletje begon weer opnieuw.

En zo had hij quasi heel de voormiddag doorgebracht. Nu was hij juist geland en had hij zich hier bij het meer neergezet om even op adem te komen. Een dun laagje zweet had zich op zijn voorhoofd gevormd en zijn hoofd zag rood van de inspanning. Of misschien moest hij gewoon nog even op adem komen nadat hij bijna de tribune van de professoren had geraakt. Dat had geen haar gescheeld.

Hij liet zich achterover vallen, naast zijn bezem, en keek omhoog naar de hemel. Zijn hart klopte in zijn slapen terwijl hij grote teugen lucht binnenzoog. Hier en daar zag hij een wolkje hangen, maar tot zijn spijt waren ze te klein om echt iets in te kunnen herkennen. Hij vroeg zich af hoe het nu thuis zou zijn. Hij had nog geen enkele brief ontvangen sinds zijn vertrek naar Hogwarts. De volgende zou vast wel snel komen. Dat hoopte hij tenminste. Misschien moest hij er straks ook maar eens eentje sturen...

Het mooie weer nodigde uit om naar buiten te gaan. Gekleed in een zwarte broek, ballerina's en een luchtige blouse begeeft ze zich naar buiten. Genietend van het zonnetje zet ze haar zonnebril op en neemt een goed boek uit haar tas, en al lezend loopt ze over het terrein.
Ze hoorde het niet echt, maar door de snelheid van de jongen op de bezem waaide haar haar op en ze schrok. Ze keek hem na, twijfelend of ze hem wel of niet iets moest naroepen.. maar tegen de tijd dat ze iets besloot was hij al te ver weg en ze besloot het te laten en zich weer op haar boek te richten. Ze zet zich tegen een boom en leest hier rustig haar boek.

Na een hele tijd gelezen te hebben ziet ze de jongen zich bij het meer neer zetten, met zijn bezem naast zich. Ze staat op en loopt er heen, terwijl de jongen zich achterover laat vallen en naar de lucht kijkt. Ze gaat zo naast hem staan dat haar schaduw over zijn gezicht valt. Ze klapt haar boek dicht, als om aan te geven dat ze er stond en vroeg "Vlieg jij altijd zo dicht langs mensen?"

Nog geen tien tellen lag hij neer of hij voelde al hoe iemands schaduw over zijn gezicht viel, bijna onmiddellijk gevold door een harde klap die hem deed rechtschieten. Hij wilde kijken vanwaar het geluid gekomen was maar de zon zat juist achter zijn bezoeker, waardoor hij zijn ogen half moest dichtknijpen om haar te kunnen zien. “Vlieg je altijd zo dicht langs mensen?” vroeg ze. Even begreep James niet wat ze bedoelde maar toen moest hij lachen. “Alleen maar als ze de moeite zijn om eens van dichter te bekijken.” Antwoordde hij grijnzend. Terwijl hij zichzelf recht ging staan, bedacht hij zich dat Nick vast heel trots zou zijn geweest als hij dat laatste zinnetje had gehoord. Veel beter had hij zich niet uit de situatie kunnen redden.

Het meisje dat voor hem stond had hij nog nooit gezien, wat ook niet geheel verbazend was gezien zijn achtergrond. Ze was blond en als hij eerlijk was, best wel knap. “Het spijt mij als ik je heb doen schrikken,” Hij deed zijn best om een beetje schuldig te kijken, maar zijn ogen fonkelden daar net iets te veel voor, “maar ik heb mij een beetje laten gaan toen ik op mijn bezem zat.” Hij had haar inderdaad niet willen doen schrikken, maar van zijn wilde gerace had hij allesbehalve spijt. Hij voelde de adrenaline nog altijd nagieren door zijn lichaam en dat was het echt wel waard.

De klap die haar boek maakte zorgde dat de jongen recht schoot en ze moest moeite doen om niet te lachen. Op haar vraag begon hij te lachen. “Alleen maar als ze de moeite zijn om eens van dichter te bekijken.” antwoordde hij. Okay, dat was een antwoord die ze niet verwacht had. ze wist zich ook even geen houding te geven. "dankje..?" reageert ze met een kleine aarzelende vraagteken op het einde van haar zin.
Hij stond op en ging verder met praten. “Het spijt mij als ik je heb doen schrikken,”, en even dacht ze dat hij zich echt schuldig voelde, maar iets in zijn ogen maakte dat ze het niet helemaal geloofde. “maar ik heb mij een beetje laten gaan toen ik op mijn bezem zat.”. Ja, ja dat had hij zeker.
Ze bekeek hem eens beter nu hij stond, ze herkende de jongen niet, maar om eerlijk te zijn kende ze lang niet iedereen van school, dus het kon best zijn dat ze hem gewoon niet eerder gezien had. Nu ze hem wel ziet moest ze toegeven dat hij niet verkeerd was, hij was best knap. "Het geeft niet hoor" antwoordde ze, "Ik schrik gewoon best snel". Ze glimlacht naar hem, in de hoop dat hij door heeft dat ze niet echt boos op hem was ofzo. "Je vliegt wel goed, je oefent zeker veel?" vroeg ze.
"Ow, ik ben Alice trouwens". Haar ouders hadden haar netjes opgevoed..

Of het kwam door zijn uitstekende acteertalent of door een andere reden, hij zou het wel nooit weten, maar ze leek het niet al te erg te vinden dat hij haar zo had laten schrikken. Het leek bijna alsof zij zich excuseerde toen ze zei dat ze ook wel heel makkelijk verschoot. Ergens was hij wel blij. Mensen echt kwaad maken was nooit goed in de eerste weken op een nieuwe school. En als het nu een jongen was geweest, dan had hij hem gewoon kunnen aftroeven, maar met een meisje lag dat wel nog wat moeilijker.

Ze zei dat ze vond dat hij goed vloog en vroeg vervolgens of hij veel oefende. “Best wel.” Ietwat in verlegenheid gebracht door het compliment, krabde hij aan zijn achterhoofd. “Ik heb de afgelopen vier jaar in ons zwerkbalteam gespeeld, dan steek je veel op.” Het was heem bescheiden. Het was waar dat hij veel had opgestoken toen hij kapitein was bij Wampus, maar een deel was ook gewoon aangeboren. Zijn vader had indertijd zelfs nog een tijdje professioneel gespeeld., dus zwerkbal zat gewoon in zijn bloed.

Ook stelde ze zichzelf voor als Alice. “James. In welk jaar zit je?” Ze leek wel ongeveer zijn leeftijd, maar hij had haar hier nog niet gezien, dus hij betwijfelde of ze in zijn jaar zou zitten..

“Best wel.” antwoordde hij. Als ze zijn vliegkunsten bekeek was het wel iets meer als 'best wel' veel oefenen. Voor haar leek het alsof hij al jaren op een bezem zat, maar misschien kwam dat ook omdat ze zelf nou niet echt goed was in vliegen. De laatste keer dat ze dat probeerde.. wel dat liep niet echt heel goed af..
Hij krabde aan zijn achterhoofd en ging verder met vertellen. “Ik heb de afgelopen vier jaar in ons zwerkbalteam gespeeld, dan steek je veel op.”. Het verklaarde wel hoe hij zo goed kon vliegen. "Welke positie speelde je?". Pas toen ze deze vraag stelde besefte ze zich dat hij hiervoor dan waarschijnlijk op een andere school gezeten moest hebben, anders had ze hem qua gezicht moeten herkennen. "Sorry dat ik het vraag maar.." Begon ze twijfelend, misschien was het voor hem vervelend als mensen er naar vroegen. "Klopt het dat je hiervoor dan op een andere school zat?"

Hij stelde zich voor als james, ze vond deze naam wel bij hem passen. "Ik zit in het 6de jaar en jij?" Vroeg ze met een glimlach. Hij zag er niet zo heel jong uit, het zou best kunnen dat hij in hetzelfde jaar zat, wat zou betekenen dat ze hem waarschijnlijk binnenkort in een paar lessen zou gaan zien.

"Ik speel meestal als jager. Soms als beuker maar alleen als het er echt niemand anders is." Niet dat hij niet graag beuker was, maar jager lag hem gewoon beter. Er waren moeilijkere manoeuvres voor nodig, zeker omdat je ook nog eens de beukers moest ontwijken, en dat gaf hem simpelweg een veel grotere kick dan wat met een bat achter een vliegende bowlingbal aan te vliegen.

Hij zag hoe Alice even fronsde en vervolgens heel voorzichtig vroeg of hij misschien op een andere school gezeten had. Het verbaasde hem dat ze die vraag stelde. Niet omdat hij inderdaad van een andere school kwam, nee, meestal stelden de mensen die vraag onmiddellijk, omdat ze hem hier nog nooit gezien hadden. Maar volgens James was dat niet waarom ze op die vraag gekomen was. Lag het aan zijn accent? Oke, hij klonk niet Brits, maar viel het zo hard op? Of wacht... Juist, hij had verteld dat hij in het zwerkbalteam zat. Dat moest het geweest zijn. Als zwerkbal hier even populair was, dan moest ook hier iedereen op school alle spelers kennen. Ja. Daaraan moest het gelegen hebben.

"Dat klopt." Zijn hele gedachtegang had maar een ogenblik geduurd, maar het was toch aan hem te zien geweest dat die vraag hem verbaasd had. "Ja, inderdaad. Ik kom net van Ilvermorny. Amerika." Dat laatste voegde hij er nog snel aan toe, hij had intussen al geleerd dat niet iedereen Ilvermorny even goed bleek te kennen. Europeanen...

Alice vertelde dat ze in het zesde jaar zat, iets wat James toch wel jammer vond. Op het eerste gezicht leek ze hem een leuk, oprecht meisje dus hij had graag les gehad met haar. "Ik ben een vijfdejaars, maar wat betreft mijn kennis van de school mag je me gerust als een eerstejaars zien."
Hij grijnsde. Hij was nog maar een keer heel vlug in Zweinsveld geweest en had nog geen enkele keer gebruik gemaakt van de geheime gangen, die volgen Evan door heel Zweinstein liepen. Laat staan dat hij ze wist liggen. "Vlieg jij toevallig ook?" Hij hief zijn bezem demonstratief op. Als ze ja zou antwoorden, zou hij haar uitdagen voor een wedstrijdje.

"Ik speel meestal als jager. Soms als beuker maar alleen als het er echt niemand anders is.".
Ze zag hem wel echt als een jager, met zijn snelheid en alle trucjes die hij uithaalde op zijn bezem. Niet dat hij niet geschikt zou zijn als beuker, met zijn spieren ziet ze hem die beukers wel hard wegslaan, maar jager vond ze wel beter bij hem passen. Nu ze zijn spieren eens bekeek vroeg ze zich af of hij veel trainde. "Ik vind die posities wel bij je passen." antwoord ze met een glimlach.

De vraag of hij van een andere school kwam leek hem te verbazen, had ze iets verkeerds gezegd? Had ze moeten weten dat hij van een andere school kwam? Of vond hij het niet fijn als mensen er naar vroegen.. Het maakte haar wat onzeker, maar hij antwoordde normaal, dus ze ontspande weer.
"Ja, inderdaad. Ik kom net van Ilvermorny. Amerika." Ze lachte, alsof ze niet wist waar ilvermorny lag. "Ik weet dat het in amerika ligt, maar bedankt voor het zeggen" antwoord ze met een knipoog, zich niet beseffend dat hij deze waarschijnlijk niet kon zien door haar zonnebril.

"Ik ben een vijfdejaars, maar wat betreft mijn kennis van de school mag je me gerust als een eerstejaars zien." . Ze vond het eigenlijk wel jammer dat hij niet in hetzelfde jaar zat, ze vond hem erg aardig, en hij zag er ook nog eens goed uit, en ze had het leuk gevonden om samen lessen te volgen. "Nou, mocht je ooit hulp nodig hebben.." Bood ze aan. Op deze manier kon hij zelf beslissen of hij haar hulp zou willen of niet. Hij grijnsde en ze kon niet anders dan glimlachen, maar haar glimlach verdween al snel toen hij zijn volgende vraag stelde.
"Vlieg jij toevallig ook?" en hij hief zijn bezem op. "Nou.." Begon ze aarzelend. "het is niet dat ik niet kan vliegen..want dat kan ik wel.. maar ik ben niet zo goed als jij, en al helemaal niet zo snel..". En dat was zacht uitgedrukt. "Het is gewoon, de laatste keer dat ik vloog.. wel dat ging niet helemaal zoals gepland." gaat ze zacht verder. Het was nogal stom, maar ze was nogal hard van haar bezem gevallen.

Alice vond dat die posities wel bij hem pasten. Hij wist niet goed hoe hij hierop moest reageren, dus bleef het bij een dankbaar glimlachje. Ook gaf ze aan dat ze wel degelijk wist waar Ilvermorny lag. "Graag gedaan. Maar niet iedereen kent het hier, dus ik heb er een gewoonte van gemaakt om het meteen maar erbij te zeggen." Hij had onlangs met Melody gesproken en hij was er nog steeds vrij zeker van dat ze niet wist waar Ilvermorny lag, ondanks de wat warrige uitleg die ze achteraf gegeven had.

Haar aanbod voor hulp nam hij graag aan. "Zie maar dat je geen spijt krijgt van je aanbod." Antwoordde hij lachend. Misschien kon zij hem eens laten zien waar al die geheime gangen nu waren. Hij zag Evan lang niet zo vaak als hij eerst gedacht had en voorlopig hadden ze nog geen kans gehad om eens een rondleiding door het kasteel te doen.

Hij luisterde toen ze hem vertelde dat ze geen al te beste vlieger was en dat er er onlangs iets was misgegaan toen ze aan het vliegen was. "Dan kan ik je misschien daarmee helpen?" Even dacht hij eraan om het onderwerp te laten rusten, aangezien hij wel kon zien dat het voor haar geen al te prettige herinnering was. Uiteindelijk besloot hij om het toch te vragen. "Wat is er toen gebeurd? Je hoeft het niet te vertellen als je het liever niet doet." Dat laatste voegde hij er nog snel aan toe. Voor het geval dat.

"Zie maar dat je geen spijt krijgt van je aanbod." antwoordde hij lachend toen ze haar hulp had aangeboden. Ze glimlachte terug "Ik zou daar zeker geen spijt van krijgen". En waarom zou ze ook? Het lijkt haar juist leuk om hem vaker te kunnen zien, en wat is er dan een beter excuus dan te zeggen om hem te kunnen helpen.

Ze had verteld dat ze niet heel goed was in vliegen, en dat was geen leugen. "Dan kan ik je misschien daarmee helpen?". Ze keek hem even bedenkelijk aan en glimlacht dan. "Dat lijkt me leuk, dankje". Het zou fijn zijn om weer eens te vliegen. "Wat is er toen gebeurd? Je hoeft het niet te vertellen als je het liever niet doet." . Even verried haar gezichtsuitdrukking dat ze het niet fijn vond dat hij erover begon. Toch snapte ze wel dat hij het wilde weten, en ze hoefde het hem niet te vertellen..
"Het was 2 jaar geleden, en in een onbezonnen bui wilde ik graag weer een keer vliegen." Begint ze haar verhaal. "ik ben niet echt een vlieger zoals de mensen in het quiddich team, ik vlieg liever voor mijn plezier" Legt ze uit, zodat het duidelijk is dat ze nooit in het quiddich team zou willen. "Maar goed, ik was dus aan het vliegen, en het de wind werd steeds harder, en omdat ik niet zo een goede vlieger ben wilde ik eigenlijk terug naar de grond. Maarja, ik droeg die dag mijn bril, en door de sterkte wind.." als ze er aan terug denkt was het eigenlijk heel dom om met haar bril op te gaan vliegen, in plaats van met haar lenzen in. "Het punt is, ik verloor dus mijn bril en ik ben echt blind zonder dat ding" ze lacht even, het was geen grapje, zonder haar lenzen of bril kon ze enkel vage omtrekken zien en dat was niet veel. Door erover te lachen hoopte ze maar dat hij het niet al te stom vond. "eind resultaat.. ik vloog tegen een boom, viel een behoorlijke val naar beneden en heb een tijdje op de ziekenboeg gelegen..". Voor haar was dat de ergste tijd van haar leven, geen lessen kunnen volgen.. en haar bezem was niet veel van over. Ze kijkt naar hem en probeert het weg te lachen. "Het was nogal dom.. maar sindsdien heb ik niet meer gevlogen".