Open Mind

Het bleef een schitterende plek dit, het meer met het uitzicht over alles wat je maar wilde zien. Bijna magisch, al was hij er na zoveel jaar nog steeds niet over uit of het nou serieus betoverd was of niet. Op zich leek het op het zoveelste loch, als een waaruit het monster kwam, maar het had iets over zich wat deed geloven dat er meer was dan het leek. Dit maakte dat Charlie altijd extra goed oplette. Geen zin om opgegeten te worden enzo.

Natuurlijk belette hem dat er niet van om in de zon op het grasveld te gaan liggen, handen onder zijn hoofd en ogen gesloten. Hogwarts was vakantie voor hem, niemand kon het hem kwalijk nemen dat hij zich daarnaar ging gedragen! Bovendien was hij heus niet de enige.

Open

Rust was iets van lang vervlogen tijden. De grieken en romeinen hadden ware rust gekend, met de wereldoverheersing en heerlijke levensvisie. Carpe Diem, pluk de dag, geen zorgen, het was heerlijk om zo te leven. Maar een fabel en werkelijk onmogelijk in tijden als deze, en dus zuchtte hij even toen hij aangesproken werd, maar opende toen zijn ogen en zocht er de aanstichter van de onrust mee.

Hij vond het snel genoeg in Romeo, een dude uit het zesde jaar uit slytherin. Ja, Charles kende hem want hij hield in de gaten wie er mogelijk in het Quidditch team van de vijand zou komen, en deze gast leek soms kans te maken. Niet dat hij wist of 'ie ambitie had, maar je kon nooit voorzichtig genoeg zijn. Anyways, nu had hij een vraag over een inktvis. Even trok Charlie een wenkbrauw op, maar toen kwam er een blik van herkenning op zijn gezicht. "Er schijnt er hier een te leven," Antwoordde hij, lekker vaag, maar het was zo leuk om met jongere jaars te toyen.

De ander zag eruit alsof een geest van een overleden overgrootopa plotseling boos uit de bosjes zou duiken om hem naar het kasteel te jagen. Constant heen en weer kijkende, en zo nu en dan blikken met angst erin werpende naar het meer. Charlie's wenkbrauw ging zo mogelijk nog verder omhoog bij het zien van de trieste aanblik. Veel deed hij er niet echt aan met zijn antwoord, sterker nog, de jongen ging juist nóg meer fidgeten. Uiteindelijk vond Charles het welletjes, en ging opzitten om op zijn handen te leunen.

"Luister gast," Begon hij, niet per se rustig, eerder een beetje ongelovig. "Je bent in je zesde jaar toch?" Dat had hij goed, maar het scheen dat het gek was mensen te laten merken dat je ze in de gaten hield - wijze levensles van Darcy - en dus stelde hij het als een vraag. "Heeft dat beest ooit iemand opgegeten in de tijd dat je hier zit?" Als het goed was niet. Als het wel zo was moesten ze hier weg en had Charlie de scoop van de eeuw gemist.

Rustig luisterde hij naar wat de ander aan het vertellen was, maar lette vanaf het punt dat hij praatte over een zwemdate tussen hem en Cheryl niet echt meer op. Zijn gezicht ging op de 'dafudge die verrader'-stand, en in een vloeiende beweging stond hij op. "Ze was met jou aan het zwemmen en je kon niet voorkomen dat ze op krukken moest gaan lopen?" Matig dude, matig.

Vandaar dat zijn blik nu dus ook een beetje nijdig was. Als het aankwam op zijn Gryffin buddies was hij net een pitbull. Waakzaam en erg boos als er iets mee gebeurde. Cheryl had hem niet zoveel verteld over wat er gebeurd was, gelukkig deze dude hier wel. Zwemmen met een Slytherin, kwamen ook altijd problemen van.

Eerlijk was eerlijk, die reactie had hij niet zo snel en niet zo fel verwacht, het pleitte voor de jongen die tegenover hem stond. Maar no way dat Charlie daardoor meteen weer terug naar net zou gaan, dit was een belangrijk iets. Slytherins die met Gryffindor meisjes zwommen was tot daar aan toe, maar om dan ook meteen dat meisje gewond te krijgen was wel knap.

"Integendeel tot veel bij Slytherin geloven we in Gryffindor dat meiden zelf mogen besluiten of ze iets gaan doen of niet, zonder er een babysitter bij te betrekken," Merkte hij bijtend op, en vernauwde toen weer zijn ogen. "We hebben er vertrouwen in dat er goed voor ze gezorgd wordt, maar blijkbaar is dat uitermate misplaatst," Ja, nu klonk zijn stem zeker afkeurend.

De ander begon thoroughly opgefokt te raken, wat - jazeker hij was een slecht persoon - Charlie best amuseerde. Niet dat hij dat liet merken natuurlijk, hij had geen doodswensen. In plaats daarvan luisterde hij met boze blik naar de dingen die er gezegd werden door de Slytherin gast die voor hem stond. Het moest diegene nagegeven worden, hij kon zich prima redden in een discussie, en Charles had ook weinig zin in een gevecht gezien the drama qua Quidditch die dat met zich mee zou brengen.

"En bij Slytherin zijn de chicks prima in staat om voor zichzelf te zorgen, zonder dat wij op andere houses moeten rekenen om hen te beschermen tegen van alles en nog wat" Op zich was dit een true point, en het deed Charlie niet heel erg veel. Het was een aanval op chicks, en dan specifiek die van Gryffindor, en serieus. Hen kennende was het nog eens waar ook wat er gezegd werd. ”Dus als die Gryffindor meiden nog eens beslissen om zichzelf in de problemen te werken, vertel hen dan maar dat ze niet meer op anderen moeten rekenen dat we hen uit de brand gaan redden vanaf ze de situatie niet meer in de hand hebben.” Op dit punt moest Charlie lachen. Niet eens uitlachen of wat, gewoon oprecht lachen. De gestoordheid van de situatie had hen ertoe gedreven te praten over hoe Gryffindor meiden zich in de problemen werkten? Hij haalde grinnikend zijn schouders op. "Fair point dude," Want dat was het, en Charlie was niet goed in lang boos zijn op iemand die hij niet zo goed kende, moodswings? Er werd hem altijd gezegd van wel, hij beschuldigde zijn vader ervan die veroorzaakt te hebben.

De ander leek zich niet te irriteren aan zijn moodswing. Dat was fijn, aangezien het wel eens voorkwam dat Charlie plots geen zin meer had in ruzie, en dus de discussie stopte waardoor hij de ander onbedoeld alleen maar bozer maakte. Dat waren altijd lastige situaties. Afijn, dat was hier dus niet gebeurt, in plaats daarvan leek Romeo het wel fijn te vinden, en ging hij meteen over tot zaken.

Zijn punt was niet per se slecht, maar in de ogen van Charlie ietwat onnodig. "Op zich denk ik niet dat dat nodig is, aangezien de meerminnen veel agressiever zijn dan enig ander beest wat daarin kan zwemmen," Antwoordde hij, met een schouderophaal. Het maakte hem niet heel veel uit, als de Slytherin het zo graag wilde melden mocht hij, maar de kans was groot dat de leraren het al wisten, en zoals hij al zei, no way dat er iets gevaarlijkers dan de meerminkolonie in dat meer zat.

De ander leek het plots uitermate snel met hem eens te zijn, wat Charlie even deed fronsen. Als in, net waren ze het compleet niet met elkaar eens, nu wel, dit was een vreemd gesprek. Vreemde gesprekken verwarden hem, hield hij niet van. De laatste zin maakte spul alleen maar erger en maakte dat hij achter de ander aanliep en naast hem ging lopen om hem even onderzoekend aan te kijken.

"Zeg," Begon hij rustig, geen zin in een herhaling van net maar wel nieuwsgierig. "Hoe goed kennen jij en Cheryl elkaar eigenlijk?" Het zou hem een worst wezen met wie Cheryl om wilde gaan, maar als deze Casanova plannen had met het Gryffindor meisje moest hij als captain die zijn reserve squad verdedigde wel opletten natuurlijk, en misschien had het ook iets te maken met dat hij zijn huis zo fervent verdedigde als een schapendoes, maar dat was bijzaak.