Can we simply starve this sin?

Het leek alsof hij haar vanaf dag één al had zitten uitdagen. Of dat effect had hij toch op haar, of hij het nu bewust deed of niet. Die mysterieuze blik in zijn ogen, de zorgvuldig gekozen uitspraken die hij deed, de subtiele aanrakingen die op niets uitdraaiden. Het deed ervoor zorgen dat hij zowel overdag als ’s nachts doorheen haar hoofd had gespookt, haar liet verlangen naar iets wat ze zelf niet kon benoemen. Hazel hield van wat uitdaging, kon wat geflirt hier en daar wel appreciëren. Alleen gaf ze zich niet aan de eerste de beste bloot. Ze had waardigheid, kende haar grenzen en zorgde ervoor dat anderen die ook respecteerden. Romeo was niet de eerste waarop ze haar aandacht gevestigd had, maar de manier waarop hij in haar wereld was gestapt was zo intens en reëel geweest dat ze in minder dan een vingerknip al de rest had laten varen. Sinds kort had hij had haar interesse, hij en enkel hij.

Het leek in een fractie van een seconde te gebeuren, want voor ze het goed en wel doorhad waren hun lichamen slechte enkele centimeters van elkaar verwijderd. Ze zat gevangen tussen de tafel en zijn lichaam dat hij zachtjes tegen haar aandrukte. Hazel bevroor, ze kon niet bewegen en ze wilde het al helemaal niet. Hun blikken stonden op elkaar gekluisterd met zo’n energie dat het voelde alsof er elk moment letterlijk de vonken van af zouden spatten. Voorzichtig opende ze haar mond en ademde in terwijl ze haar vingers naar zijn kin bracht. Zijn lippen vormden zich tot een glimlach, maar zelf kreeg ze er geen tevoorschijn getoverd. Hazel leek bevroren in het moment, totdat er zonder dat ze het besefte woorden over haar lippen kwamen. Woorden waarmee een startsein gegeven leek te zijn. Romeo kwam dichterbij, en met dat hij dat deed verlegde Hazel haar vingers van zijn kin naar de achterkant van zijn hals. Zijn lippen op die van haar voelde vele malen intenser als dat ze zich had voorgesteld, en vleide zich voor zover mogelijk tegen hem aan. Haar been klemde ze wat strakker om dat van hem en haar vingers drukte ze in de huid bij zijn hals. Gewillig kuste ze hem terug, ging mee op het tempo dat hij aangaf en voelde hoe hij zijn handen op haar lichaam legde. Zachtjes huiverde ze, en opende haar ogen om hem aan te kijken toen hij de kus op zijn einde liet lopen. ’Alsof je het zo erg vind.’ bracht hij er nog zachtjes op in en Hazel liet haar hoofd grijnzend naar achteren hangen, liet haar gewicht daarbij wat rusten op de hand waarmee hij haar nog steeds vast had. ’Jou hoor ik anders ook niet klagen.’ gaf ze met een evenzeer scheef grijnsje toe toen ze weer rechtop kwam en hem aankeek. ’Dit is de waarschijnlijk onvoldoende voor Astronomie meer dan waard.’ Langzaam liet ze haar hand van zijn hals afglijden en liet de kracht die ze op zijn been uitoefende wat varen voordat ze zich naar voren werkte. Terwijl legde ze haar hand op zijn borstkast en drukte hem wat naar achteren zodat ze plaats kreeg om op te staan. Eenmaal op haar voeten keek ze omhoog aangezien hij een stuk groter was als haar. Haar ogen glinsterden en voorzichtig nam ze haar hand terug. Hazel liep naar de zijkant van de tafel, keek naar het perkament dat van de tafel was geschoven en op de grond lag. ’Wat zal ik erop schrijven? Met vriendelijke groetjes, Romeo Haris’?’ vroeg ze terwijl ze hurkte en het ding van de grond raapte. Ze snoof, zacht lachend en knikte haar hoofd opzij om hem doorgrondend aan te kijken terwijl ze weer op stond. Een kleine zucht rolde over haar lippen en ze liet met haar duim de ring rond haar ringvinger rondjes draaien. Letterlijk een slang die ze om haar vinger had gewonden.