Flynn sprintte de Huffepuff ruimte uit. Zijn gewaad wapperde achter hem aan, terwijl hij in een hoog tempo de trappen afliep.Onder zijn arm had hij een klein doosje vast dat ingepakt was. Zijn ogen blonken van enthousiasme. Nog een paar minuten. Flynn hield even halt toen hij een klok passeerde en de tijd vergeleek met de tijd die op zijn horloge stond. Jep, nog een paar minuten! Hij zocht een plekje om te gaan zitten, in het zicht van de klok, maar toch niet centraal in de ruimte. Binnen een paar minuten werd hij twaalf, dan was hij jarig! Hij zette zich in kleermakerszit en legde het pakje voor hem op de stenen bank. Het pakje mocht hij pas openen als het tijd was. Hij staarde dan ook naar de klok, wachtend op de tien minuten die nog moesten passeren. Sneller! Hij tikte zenuwachtig met zijn vingers op zijn knie. Waarom ging de tijd altijd zo traag vooruit als je op iets wachtte?

Mary keek verbaasd op toen ze iemand langs haar de Hufflepuff ruimte uit zag rennen. Meteen stond ze op om achter hem aan te gaan. Ze kon uit zijn passen immers niet afleiden wat er aan de hand was, misschien had hij wel hulp nodig? En als dat niet het geval was wilde ze alsnog wel weten wat hij ging doen. Toen ze eenmaal de ruimte uit was keek ze even om zich heen waar hij heen was gegaan. Ze zag nog net het uiteinde van zijn gewaad de trap af vliegen. Ho, wacht even! Snel begon ze de trappen af te dalen, ze moest haar best doen om hem nog enigszins bij te houden en niet uit het oog te verliezen. Opeens stopte hij om te gaan zitten. Ze volgde zijn blik en kwam erachter dat hij naar de klok keek. Ook viel haar nu het pakje op dat hij vasthield. Ze snapte niet helemaal wat dat pakje met de klok te maken had. Rustig liep ze naar hem toe. "Wat heb je daar?" vroeg ze nieuwsgierig.

Iris schrok wakker toen er plotseling heel wat ambiance was. Blijkbaar was ze in slaap gevallen in de zetel, zonder echte reden behalve dan dat ze blijkbaar heel moe was geweest. Het was niet dat ze zo veel huiswerk had gehad dat dat nog op haar schoot lag, onafgewerkt. Ze wreef even in haar ogen en zag nog net hoe Mary - een andere eerstejaars - achter iemand aan leek te rennen. Waar zou dat voor zijn? Meteen klaarwakker sprintte ze achter het duo aan. Uiteindelijk stopten ze, en nu bleek dat ze een jongen uit hun jaar volgden - Flynn, dacht ze, al was ze niet helemaal zeker. "Heee mag ik er ook gezellig bij?", vroeg Iris vrolijk. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, nietwaar?

Met zijn blik op de klok gericht, had hij niet door dat er iemand hem gevolgd had. Pas toen zijn zicht op de klok verbroken werd door een hoofd, keek hij een beetje naar beneden om te er achter te komen dat Mary voor hem stond, een klasgenoot van hem die ook in Hufflepuff zat. "Wat heb je daar?" Nog voor hij echter een antwoord kon geven op haar vraag, voegde Iris zich ook bij hen. Ook zij was van Hufflepuff. Hij knikte even naar haar. Flynn legde zijn hand op zijn pakje en liet zijn blik even naar Mary gaan, om toch een antwoord te geven op haar vraag. Hij wilde het maar al te graag aan iedereen vertellen, zo zat hij nu eenmaal in elkaar. "Het is een cadeau van mijn ouders!" zei hij enthousiast en glimlachte even, waarna hij wat opzij leunde op de klok te zien. "Binnen 5minuten mag ik het openen." voegde hij er nog aan toe, niet direct zeggend dat hij vandaag, binnen 5minuten, eigenlijk jarig was. Hij ging er eigenlijk vanuit dat iedereen alles over hem wist. Dit was een magische wereld, men kon hier alles weten als men maar de juiste spreuken had, toch? Zijn kennis op dat vlak was nog niet geweldig. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij niet was opgegroeid met magie.

Er kwam nog een eerstejaars uit hun afdeling achter ze aanrennen, namelijk Iris. Flynn wachtte even op haar voor hij antwoord gaf op Mary's vraag. Bij het horen van zijn antwoord werden haar ogen groot van enthousiasme. Ze keek even op de klok naar hoe laat het dan over vijf minuten zou zijn, en kwam er achter dat dat middernacht was. Dat betekende dat hij het dus eigenlijk morgen open mocht maken, dus er zou morgen vast iets belangrijks aan de hand zijn. Aangezien het morgen geen Kerst was, was de kans groot dat hij dan zijn verjaardag zou vieren. Ze deed haar mond al open om hem te feliciteren toen er nog iemand zich bij hen voegde. Mary richtte haar blik op om hem te begroeten, maar voelde daar de behoefte helemaal niet meer toe toen ze zag wie het was. Titus Crescence. Hij betekende nooit goed nieuws en ondanks het feit dat ze het nooit zou uitspreken had ze toch liever dat hij weer terug zou gaan waar hij vandaan kwam. Na zijn eerste opmerking keek ze hem wantrouwend aan. Hij voelde zich wel heel hoog enzo, maar hij was zelf ook gewoon een eerstejaars. Ze waren met zijn drieën helemaal niet 'snoeziger' dan hij. Hij wees zijn goudkleurige toverstok (wie had nou weer een gouden toverstok?) op het pakje en liet het ontploffen. Mary's mond viel open van verbazing. Wie deed nou weer zoiets? Bij zijn tweede opmerking werd ze echter heel boos. Ze sprong op zodat ze tegenover hem stond. "Je wist best dat het zijn pakje was! Waarom zou je zoiets doen?" Met haar wijsvinger prikte ze dreigend in zijn borst. "Ik zou maar snel sorry zeggen voordat ik het aan Olivia vertel." Kwaad keek ze hem aan. Wie dacht hij wel niet dat hij was?

Flynn wachtte even op haar voordat hij antwoord gaf op de vraag die Mary had gesteld, vertellend dat het een cadeautje was dat hij binnen vijf minuten open mocht doen. Een korte blik op de klok leerde haar dat het binnen 5 minuten middernacht was - Iris trok dus ook al snel de conclusie dat hij waarschijnlijk morgen jarig was. "Woah, wat leuk! Happy Birthday!", zei ze vrolijk op hetzelfde moment dat er nog iemand bij hen kwam. Het was Titus, die ze niet geweldig aardig vond al was Iris nu eenmaal niet iemand om mensen meteen te beoordelen wanneer ze ze niet zo goed kende. "Hee Titus!", begroette ze hem dan ook vrolijk, een vriendelijke glimlach op haar gezichtje. Ze was naïef genoeg om de gemenere ondertoon in zijn stem niet op te merken, en ze meende dan ook dat hij het echt meende - dat hij het snoezig vond. Het was maar toen hij zijn goudgekleurde toverstok (hoe origineel!) op het pakje wees en een spreuk zei, waardoor het pakje in duizenden kleine stukjes ontplofte. Wat? Haar grijs-blauwe ogen werden groot van schrik en onwillekeurig ontsnapte een gilletje haar mond. "Waarom deed je dat?!", riep ze uit. Mary sprong op en de eerstejaars zag er dreigend uit, zoals ze met haar wijsvinger in de niet al te kleine borstkas van de jongen prikte, dreigend dat ze het aan Olivia (de Headgirl, ja toch?) ging vertellen. Iris moest zeggen dat ze het daar helemaal mee eens was, al was het niet opvallend van haar gezicht af te lezen. Ze had haar toverstok wel uit haar gewaad gepakt, misschien als een soort reflex, en het puntje brandde met een onschadelijk klein vuurtje. Haar toverstok had een kern van Phoenix Feather, dat erom bekend stond dat het graag initiatief nam - en dus mocht Titus waarschijnlijk blij zijn dat het bij een klein lichtje bleef, en dat hij nu nog niet de grond op lag.

Natuurlijk was hij enthousiast en on hij niet wachten om zijn cadeau te openen. Het was niet dat hij de meest geweldige cadeau's kreeg, maar het waren tenminste nuttige cadeau's. Sinds een paar weken had hij veel meer contact gehad met zijn eigen klasgenoten, in plaats van alleen maar met oudere studenten te praten. Hij was ergens dan ook blij dat hij hier niet alleen zat. Misschien konden ze samen zijn verjaardag vieren? "Hee Titus!" Flynn werd uit zijn gedachtestroom getrokken bij de woorden van Iris, die Titus vrolijk begroette. De jonge leerling fronste even bij wat hij als eerste zei. "Wat snoezig," Flynn's blik ging naar het pakje dat naast hem stond en pakte zit bijna automatisch op zijn schoot bij de houding van Titus. Het was niet dan hij hier ervaring mee had, maar iets zei hem om dat pakje dichter bij hem te houden. Toen de jongen voor hem zijn toverstok tevoorschijn haalde, bleef Flynn gewoon stijfjes zitten. Zijn ogen waren op de staf gevestigd die op zijn pakje, dat op zijn schoot stond, gericht werd. Wat vervolgens gebeurde leek in slow motion, in een soort waas aan hem voorbij te gaan. Het ene moment had hij nog een pakje in zijn hand en het andere moment vlogen er verschillende stukken stof en papier de lucht in. Hij had ook een ferme druk op zijn buik gevoeld en zijn haar lag alle kanten op. Even knipperde hij met zijn ogen, niet goed wetend hoe hij hier op moest gaan reageren. Zijn eerste reactie was om, tja, verdrietig te zijn. Zijn ouders hadden hem een cadeau opgestuurd en een medeleerling had het laten ontploffen. Natuurlijk dat verdriet zijn eerste reactie was. Hij wist namelijk niet wat er in het pakje gezeten had en kon ook geen reactie geven als zijn ouders vroegen achter het cadeau dat hij gekregen had. De tweede reactie kon kwaadheid zijn, maar daar was hij niet goed in. Meestal kreeg hij toch gewoon tranen in zijn ogen. Daarom dat Flynn maar gewoon beduusd bleef kijken naar zijn handen, waarin nu enkel restjes lagen van zijn verjaardagscadeau, alsof hij nog niet door had wat er gebeurd was. Hij beet op zijn lip toen hij hoorde dat Mary en Iris voor hem opkwamen. Twee meisjes die voor hem opkwamen. Hij was blij met hun reactie, maar wist niet hoe Titus hier op zou reageren. Flynn werd namelijk beschermd door twee meisjes, heel heldhaftig Flynn, heel heldhaftig.

Iris was het kennelijk wel met haar eens, dus stonden ze samen tussen Titus en Flynn in. Zelf deed Flynn niet heel veel, maar ze kon het hem niet kwalijk nemen. Het was ook gewoon echt niet leuk, dus dat hij daarover verdrietig was snapte ze wel. Titus prikte met zijn toverstok in haar wang, wat Mary helemaal niet kon waarderen. Met een nijdige blik staarde ze hem aan. Hiervoor moest ze haar hoofd wel een beetje draaien, want hij was een behoorlijk stuk groter dan zijzelf. Ze wilde nog wat terug zeggen, maar hij trok zijn toverstok alweer terug en richtte zich op Iris.
Geschokt keek ze Titus aan toen hij begon over een nep cadeau. Huh? Hij haalde zelf nog een ander cadeau tevoorschijn en Mary snapte er helemaal niks meer van. Nouja, beter dat hij niet het echte cadeau kapot had gemaakt, maar waar was dit dan goed voor? Eerst gemeen zijn en dan toch niet? Op dat moment zag ze Olivia aan komen lopen en haar gezicht lichtte op. "Olivia!" zei ze opgelucht. "Ik heb echt geen idee." was het antwoord op haar vraag. Ze snapte er dan ook oprecht helemaal niks meer van.

"Wat ga je doen lieve kleine Mary. Roepen naar Olivia dat ik een pakje heb kapot gemaakt van een modderbloedje." Hij had met een frons naar zijn handen gekeken en keek uiteindelijk toch op naar Titus toen hij sprak. "Ik ben geen modderbloedje!" zei hij uiteindelijk, niet wetend wat dat woord zelfs maar betekende. Voor de rest hield hij zijn lippen op elkaar en keek hij verward op toen Titus af kwam met een ander pakje. "Heb jij geluk dat dat een nep cadeau was." Hij schoof het op Flynn's schoot en zette zich naar hem neer, waardoor Flynn zijn ogen naar rechts draaide. Was hij de enige die op dit moment in de war was en het niet goed snapte. Ondanks dat hij in de war was, was hij toch ook opgelucht en beet even op zijn lip toen hij het pakje opende. De linten, die het pakje normaal goed gesloten hielden, waren weg, maar dat wist Flynn natuurlijk niet. Er zat een prachtige grijze muts in en heel even vergat hij dat Titus zijn ander pakje tot ontploffen had gebracht. Flynn pakte de muts vast en zette deze, zonder nadenken op zijn hoofd. Wat hij echter niet had zien aankomen, was dat er iets nats en vies in de muts zat. Flynn reageerde er echter niet, toen hij Olivia op hen af zag komen, al kon je wel zien dat zijn ogen wat vochtig waren.