Can we simply starve this sin?

Met haar schoudertas over haar knokige schouder slenterde ze door de gang, in de zak van haar lange jas zat het pakje sigaretten dat op één peuk na volledig leeg was. Hazel sloeg een zijgang in, die richting het binnenplein leidde. Het was redelijk kalm buiten, afgezien van enkele studenten van het mannelijke geslacht die een gesprek voerden over Quidditch. Ze nam plaats op een stenen bankje waarvan de koude zelfs doorheen haar jas op haar benen voelbaar was. Haar lederen tas plaatste ze langs haar op de bank, als duidelijk signaal dat ze niet wilde dat er iemand langs haar kwam zitten. Met koude vingers haalde ze de laatste peuk boven en stak hem aan, trok meteen een diepe teug rook naar binnen. Nadat ze enkele halen had genomen wendde ze zich tot haar tas, viste haar taak van Astronomy er met een hand uit. Ze had de taak enkele dagen geleden afgegeven en had er vandaag feedback op gekregen. Niet dat er veel goeds over te zeggen was. Toen ze het handschrift van haar leerkracht onderaan zag rookte ze op een gefrustreerde manier de laatste anderhalve centimeter van haar sigaret in een keer op. Ze blies de rook recht op het perkament uit en rolde het weer op. De opmerking van de leerkacht ging nog steeds door haar hoofd:

Het is beter als je je vannacht tot de sterrenkijkers in de Astronomie toren wend, Hazel. Het is voorspelt een heldere nacht te worden, dus ik verwacht dat je alle sterren die in deze oefening voorkomen zélf in kaart brengt. Op die manier zal je hun positie binnenkort niet eens meer op te zoeken. En een beetje extra oefening kan in jouw geval geen kwaad.

Ze had het avondeten overgeslagen, had in plaats daarvan alleen op haar kamer gezeten met Octavius op haar schoot en de Smekkies in alle smaken langs haar. Hazel wachtte, totdat de klok op haar nachtkastje 21u aanwees en ze wist dat het buiten volledig donker zou zijn. Bij het aanbreken van dat moment nam ze haar gevlekte rat op, plaatste hem weer in zijn kooitje en trok een extra trui over haar hoofd. Met een leeg stuk perkament onder haar arm geklemd verliet ze de slaapkamer, de common room, de kelders en liep in een rechte lijn naar de wenteltrap die naar de astronomie toren leidde.

Met een zacht piepend geluid ging de deur naar de astronomie toren open en liet ze haar blik in het rond gaan. De ruimte was donker, maar het viel haar meteen op dat het luik om naar de sterren te kijken -wat normaal gesloten was- open stond. Maanlicht viel naar binnen en verlichtte een plaats in het lokaal. Romeo. Hazel fronste haar wenkbrauwen en een niet-gelovende glimlach verscheen rond haar lippen. ’Romeo?’ sprak ze zachtjes, om hem niet al te hard te doen verschrikken, moest hij het geluid van de deur niet hebben gehoord. ’Binnenkort ga ik beginnen om toeval in twijfel te trekken en te beginnen geloven in profeties en voorspellingen.’ Haar stem klonk zachtjes in de duisternis, maar toch enthousiast op een bepaalde manier. Ze wandelde langzaam op hem af, probeerde terwijl zijn blik vast te krijgen. Ze legde het stuk perkament dat ze bij had op een kleine, houten tafeltje dat ze passeerde. Het onverklaarbare gevoel dat ze vorige keer in zijn aanwezigheid kreeg bekroop haar weer. Maar ontkennen dat het fijn was kon ze niet, toch niet ten opzichte van zichzelf. ’Waarom ben je hier?’ vroeg ze hem zachtjes, richtte ook haar blik omhoog, naar de sterren waarnaar hij keek. Vragen wát hij kwam doen was redelijk onnodig, aangezien er ’s nachts niet veel anders te doen was in de astronomietoren dan sterrenkijken. Maar ze wou wel weten waaróm hij hier was.

Zijn reactie was kalm, bedeesd, alsof hij haar al van kilometers ver had horen aankomen en verwacht had dat de deur open zou gaan. Bestuderend keek ze hem aan, hoe hij daar stond in het licht van de maan. Zijn huid was bleek en de zichtbare tatoeages die onder zijn trui uit kwamen, kwamen op die manier nog meer tot uiting. Net zoals zij hem bestudeerde terwijl ze op hem af liep, deed hij dat ook bij haar. Op een zodanige manier dat Hazel precies niet meer leek te weten welke voet ze voor de welke moest plaatsen. Ze was dan ook ergens opgelucht dat ze zonder blunders naast hem kwam te staan, zodat hij zijn blik niet meer over heel haar lichaam kon laten gaan. Of toch niet zonder dat het enorm zou opvallen. Romeo lachte zachtjes om haar opmerking, en Hazel streek daarbij een verloren pluk van haar lange haar achter haar oor. Ze lagen warrig over haar rug en schouders maar terwijl glansden ze ook door het maanlicht dat er op viel. Het was moeilijk, om hem zo lang in zijn ogen te kijken. Het voelde alsof ze zichzelf bloot gaf aan hem op die manier, en ze wist zeker dat ze het gemakkelijker zou hebben met aanrakingen dan rechtstreeks, aanhoudend oogcontact. Ze vertikte het om haar blik als eerste af te wenden, maar de felheid die zijn blik had, het zorgde ervoor dat ze na enkele seconden al moest opgeven.

Haar blik ging de ruimte door, over de glazen bollen en de kopjes koffie die gebruikt werden om de toekomst te voorspellen. Terwijl luisterde ze naar Romeo zijn antwoord op haar vraag. ’Geloof er maar in, ik voorspelde dat je hier zou zijn vannacht, dus ben ik je komen opwachten.’ Hazel richtte haar ogen weer op hem en schudde lichtjes haar hoofd bij het zien van zijn plagende glimlach. ’Je hebt me toch niet zitten volgen in die glazen bol mag ik hopen?’ Ze trok evenzeer haar lippen tot een grijzende glimlach en liet haar handen in haar zakken glijden, niet wetende wat ze ermee moest aanvangen. Langzaam verdween Romeo zijn glimlach en begon hij serieus te vertellen. ’Nee, in alle eerlijkheid, ik hou er van om naar de sterren te kijken.’ Net zoals hem richtte ze kort haar blik naar de hemel, waar de sterren helder zichtbaar waren. Het stille moment werd onderbroken toen Hazel zachtjes lachte om zijn opmerking. ’Zeesterren misschien, als je geluk hebt.’ zei ze schouderophalend en liet haar ogen weer even in die van hem hangen. ’En jij?’ zijn vraag trok haar weer terug in de realiteit en ze keek achterom, naar het stuk perkament dat ze had achtergelaten op een tafeltje. ’Een extra opdracht.’ zei ze schouderophalend met een nukkige uitdrukking op haar gezicht. ’Die taak bleek uiteindelijk toch niet zo goed gemaakt te zijn.’ ze trok een wenkbrauw op. ’En já ik heb er op gelet dat de kaart niet opnieuw onderstevoven lag toen in de rest van die opgaven maakte.’ Haar zachte lach vulde de ruimte, voordat de moed naar haar schoenen zonk. ’Nu moet ik de sterren zelf in kaart brengen.’ herhaalde ze de woorden van haar docent en liet haar smalle schouders afhangen. ’Ik denk dat ik er nooit van ga kunnen houden, sterrenkijken.’ Ze trok haar mondhoek op, als bemoediging voor zichzef. ’Of toch niet zoals jij dat doet.’

Astrologie was niets voor haar, was nogmaals gebleken. Waar ze daarintegen wel goed was, was op het geven van opmerkingen. Al bleek Romeo de laatste die ze gaf niet al te ‘snugger’ te vinden. Hazel trok een mondhoek uitdagend omhoog, net zoals haar wenkbrauw. ’Net alsof jij precies weet wat er allemaal in dat water zwemt.’ bitste ze hem terug, niet willen toegeven dat haar opmerking -inderdaad- niet de meest logische was geweest. Niet dat ze daar de intentie toe had, het was meer het woord ‘ster’ waar ze naar refereerde dan het woord ‘zee’. Maar onderhand begon ze Romeo zijn soort van humor wel aan te voelen, dus liet ze het maar met een lachje op zijn beloop gaan.

’Die vijfdejaars ook altijd, die hebben alleen maar interesse in butterbeer en magisch snoepgoed.’ Hazel haar mond viel verontwaardigd open, op een lachende manier. Buiten een enorme grijns op haar licht openhangende mond en een uitdagende blik in haar ogen gaf ze geen kik. Even staarde ze hem aan, sprakeloos. Totdat hij met zijn ogen draaide en zich prompt voor haar lichaam opstelde en dromerig in haar ogen keek. Ze perste haar lippen op elkaar, liet haar expressieve wenkbrauwen weer zakken en hield een arm afschermend voor zich terwijl ze haar andere hand net boven haar elleboog plaatste. Ze keek omhoog, recht in zijn ogen toen hij sprak, een verloren lok haar hing voor haar linkeroog. ’Ik kijk nu eenmaal graag naar mooie dingen.’ Hazel hield haar adem in, wilde haar blik afwenden maar kon het niet. Pas toen Romeo in beweging kwam leek ze weer te kunnen ademen. Hij liet zijn schouder vlak langs die van haar glijden waardoor ze wat mee draaide en in de richting keek waarin hij liep. Haar schoolspullen. Romeo boog over het kleine tafeltje heen en Hazel kon het niet laten om haar blik observerend over hem heen te laten gaan. Ze had nog steeds niet bewogen toen Romeo vroeg of ze het zelf zou doen of dat hij haar moest helpen. Langzaam kwam ze zijn kant op, priemde haar ogen op zijn rug vast totdat ze te kort bij stond om dat te blijven aanhouden. ’Zie waar het mij heeft gebracht, de laatste keer dat je me geholpen hebt.’ Ze knikte haar hoofd wat opzij terwijl ze hem aan keek, met haar onderlichaam leunde ze tegen het tafeltje. ’Ik zou bijna zeggen dat je het expres doet.’ Hazel haalde een hand door haar haren en keek naar het lege perkament dat op tafel lag, haar mondhoek ging lichtjes omhoog.

Ze prulde aan een hoekje van het perkament, zat met haar gedachten meer bij Romeo dan bij de opdracht die ze hoorde te maken. ’Hoe zit het dan eigenlijk met zesdejaars?’ vroeg ze stilletjes, schoof het stuk perkament verder op tafel. In eerste instantie leek ze het over het vak astronomie te hebben, totdat ze verder ging en haar ogen weer in die van hem plaatste. ’Waar hebben zesdejaars interesse in?’ Zachtjes zoog ze haar wang naar binnen en keek hem onschuldig aan. ’Waar heb jij interesse in?’ In zijn aanwezigheid vertoeven voelde zo vertrouwd aan, maar terwijl was het ook zo vreemd, zo nieuw. Het was voor haar soms moeilijk om uit te maken of ze elkaar kenden of niet. Hun gesprekken verliepen zo vlot, voelden zo intens aan, maar toch.. toch wist ze net zo min over hem als dat hij over haar wist. Hazel ademde diep in, liet haar ogen glijden over de tatoeages in zijn hals, de kledij die hij droeg, het verband aan zijn hand. Ze fronste kort haar wenkbrauwen voordat ze zijn blik weer zocht. Die blik waarmee hij precies de gave had om tot op haar ziel te kijken.

De sfeer die hij meebracht, de mysterieuze zweem die hij over zich heen had hangen. Enkel dat zorgde ervoor dat Hazel zich naar hem aangetrokken voelde, zo was het al een jaar, misschien zelfs langer. Hij was een opvallend figuur, maar daar was hij zichzelf waarschijnlijk ook van bewust. Maar nu, nu hij interesse in haar toonde, haar tegenkwam op de meest toevallige plaatsen, de manier hoe hij met haar omging.. Hazel kon het niet thuisplaatsen, kon voor zichzelf niet uitmaken of het goed of net slecht was. Het enige wat ze wist en wat ze voelde, was dat ze bereid was om zichzelf er volledig aan over te geven als het erop aan kwam. Of ze wist in ieder geval dat ze het niet zou kunnen en niet zou wíllen tegenhouden. Ja, precies alsof hij het expres deed. ’Dat nooit.’ was zijn zekere antwoord en Hazel keek hem afwachtend aan met een grijns die haar gezicht sierde. ’Misschien had ze gewoon door dat je hulp had gehad.’ De plagende fonkeling in zijn ogen voorspelde niet veel goeds, en ergens had ze het gevoel dat ze op voorhand al kon raden wat hij zou zeggen. ’Je huiswerk was gewoon te goed dankzij mij hulp.’ Meteen na zijn woorden rolde ze overdreven met haar ogen, schudde haar hoofd van nee en keek even weg om de lach op haar gezicht te verbergen. ’Ja, dat zal het wel geweest zijn.’ gaf ze hem gelijk, op een bijna spottende manier. ’Maar goed, dan weet ik waar ik al niet meer moet aankloppen voor hulp.’ en met die woorden schoof ze het perkament wat verder weg, de blik in haar ogen voorspelde niets anders dan ontdeugendheid.

Oke, geen huiswerk. Maar de behoefte om terug te gaan naar haar kamer had ze niet, niet zolang Romeo nog al zijn interesse op haar gevestigd had. Dus ze stelde hem een vraag, over de interesse van zesdejaars, zijn interesse. Hazel wachtte oprecht benieuwd op een antwoord, dat er vlotter kwam als verwacht. Goede punten. De eer van hun house hoog houden. Vijfdejaars uit de nood helpen. Opnieuw rolde ze met haar ogen, lachte ditkeer zachtjes luidop. ’Ik voelde me al bijna speciaal, maar als dat een alledaagse bezigheid is van jou..’ ze haalde haar schouders spijtig op, keek hem met een fonkeling in haar ogen aan en knikte haar hoofd opzij. Zijn eigen interesses deden haar weer nieuwsgierig opkijken. Astronomie. Tattoos. Quidditch. ’Hmhmm.’ humde ze bevestigend, liet zijn antwoord eventjes tot zich doordringen. ’Astronomie en Quidditch staan niet echt op mijn lijstje.’ gaf ze eerlijk toe. ’Maar die tattoos..’ Ze liet haar ogen glijden over zijn zichtbare kunstwerken op zijn lichaam, deed het niet subtiel, integendeel. Hazel liet hem voelen dat ze naar hem keek, probeerde net zo doordringend te kijken als dat hij altijd naar haar keek. Al kwam ze waarschijnlijk niet eens in de buurt van hoe hij dat deed. ’Je staat behoorlijk vol heb ik zo de indruk.’ Kort keek ze in zijn ogen, glimlachte hem zachtjes toe voordat ze haar lange mouwen wat naar boven schoof zodat haar handen volledig zichtbaar werden. Ze had haar blik nog steeds op hem gevestigd, hoopte op die manier iets meer uit hem te krijgen, over zijn tattoos.. of iets anders waar hij zich toe geroepen voelde.

Nu het gesprek er de mogelijkheid toe bood, was ze niet verlegen om er resoluut achter te vragen. Zijn interesses, zowel als zesdejaars als persoon. Want Hazel kon er niet aan doen, als ze naar hem keek zag ze twee verschillende personen in hem schuil gaan. De ene Romeo die ze op de gangen of in gemeenschappelijke ruimten tegen kwam, en de andere Romeo die ze zag als hij alleen bij haar was. Nooit had ze hem geschat zo te zijn als hij op het moment zelf in de astronomietoren was, of in de common room.. Het beeld dat hij naar de buitenwereld gaf was zo anders als dat hij aan haar gaf als ze alleen waren. En ze was er steevast van overtuigd dat de Romeo die ze voor zich had, de echte was. ’Je vroeg was zesdejaars doen.’ Hazel haar ogen vernauwden kort bij het horen van de berechtende intonatie die hij in zijn stem had gelegd. ’En trouwens, zou je niet blij zijn om het feit dat ik, uit alle vijfdejaars, jou heb gekozen?’ Hazel liet de woorden die hij haar zojuist had toegesproken even tot haar doordringen, zag de semi serieuze blik in zijn ogen, gevolgd door een plagende zweem die over zijn gezicht trok. Even was ze stil, keek ze naar het perkament aan de overkant van de tafel en dacht na. Had geen flauw benul of ze zijn opmerking zo letterlijk moest nemen als dat hij ze had uitgesproken. Gekozen. Het woord herhaalde zich als een mantra door haar hoofd en ze werd er misschien lichtjes nerveus van. ’Is dat iets om blij om te zijn dan?’ vroeg ze hem, trok net zoals hem een grijns over haar gezicht. Ze legde de klemtoon zo op haar vraag dat het leek alsof hij er vanuit zijn standpunt op moest antwoorden. Zou híj blij zijn als híj zichzelf had gekozen. Uit het niets begon ze zachtjes te lachen, schudde met haar hoofd en lachte op die manier de vraag die ze had gesteld weg. Ze moest niet zo overthinken, het maakte het misschien veel ingewikkelder dan dat het was.

Het praten over zijn interesses was een goede manier om de gedachtegang in haar hoofd wat luchtiger te maken. Totdat hij weer een uitspraak deed die haar deed hoofdschudden. ’Daar was ik ook al achter gekomen.’ Hazel rolde met haar ogen, onderdrukte een lach terwijl ze net zoals hem naar het perkament keek. ’We kunnen niet allemaal zo perfect zijn als jou, Romeo.’ Ze stak haar arm naar hem uit, nam een stukje van zijn sweater tussen haar vingers en trok er plagerig aan om haar woorden wat meer te bekrachtigen. Ze zoog haar wang naar binnen en beet er zachtjes op aan de binnenkant. Daarna begon ze over zijn tattoos, gaf een opmerking die hem hartelijk liet lachen. En op dat moment kon ze zich geen aangenamer geluid in de wereld voorstellen. ’Ik denk dat behoorlijk vol een goeie omschrijving is ja.’ Net zoals hem moest ze grijnzen, een grijns die snel versdween toen hij resoluut naar de rand van zijn shirt en sweater greep. Hazel opende haar mond lichtjes, wist niet of het kwam doordat ze iets wilde zeggen of door de verstomming waarmee ze geslagen was. Ze wilde niet zo staren, maar het gíng gewoon niet anders. Geïntrigeerd keek ze naar de tekeningen op zijn buik, het schedel waaraan twee hoorns waren bevestigd. De duivel? Maar ze keek nog meer naar de vormen van zijn buik, de atletische bouw die hij had. Toen hij opnieuw begon te spreken kon ze niet anders dan haar hoofd afwenden en hem aankijken. Een zekere fonkeling stond in haar hazel-kleurige ogen terwijl ze die van hem opzocht. Ze kon zich niet inbeelden dat ze zichzelf ooit zo zou laten volzetten, maar bij hem páste het gewoon. Hazel had haar eigen manier van lichaamsversiering, geen make-up zoals de meeste meisjes, maar wel juwelen waarmee ze haar polsen, vingers en oren mee volhing. ’Ik vind het prachtig.’ zei ze vervolgens, op een heel neutrale toon, maar het was misschien daardoor dat haar boodschap duidelijker over kwam. ’Misschien wil ik er ook ooit een.’ Ze haalde haar schouders twijfelachtig op en glimlachte hem voorzichtig toe. ’Later..’ Langzaam schuifelde ze wat heen en weer voordat ze zich wat afduwde en volledig op de tafel ging zitten. Haar voeten hingen bungelend een halve meter van de grond en ze spreidde haar benen wat uit elkaar om gemakkelijker te zitten.

’Daar moet jij maar achter komen.’ Ze keek naar zijn ogen, de kleine tristesse die er in stond. Niet enkel vanavond, maar altijd als ze hem zag. Al kon ze bijna zweren dat het op de momenten dat hij bij haar doorbracht, minder was. Al kon ze zich dat natuurlijk ook inbeelden. ’Hmm.’ humde ze zachtjes als antwoord, waarna ze haar blik verlegde van zijn ogen naar zijn hand. Tattoos. Hetgeen volgde deed haar bijna achterover vallen. Waar ze Romeo altijd als een stil, geheimzinnig persoon had ingeschat, leek hij er op dat moment geen probleem mee te hebben om zichzelf open en bloot te geven. Letterlijk. De verbazing was duidelijk van Hazel haar gezicht af te lezen. Niet alleen haar gezicht, ook haar lichaam reageerde op de plotse verschijning van zijn lichaamskunstwerk. Haar reactie leek hem te zinnen, of dat was toch wat Hazel opmaakte uit zijn reactie. De lichte aanspanning van zijn spieren, de kleine glimlach om zijn lippen. Probeerde hij haar voor expres van de wijs te maken? Hazel hield zich muisstil, onderdrukte alle gevoelens die naar boven kwamen, kon zelfs niet uitmaken of ze positief of negatief waren. Het enige was ze wist dat het aantrekkingsvermogen naar Romeo groter was dan eender wat ze ooit had gevoeld.

Ze probeerde het onderwerp luchtig te houden, vertelde hem dat ze ooit ook wel een tattoo wilde. Waar en wat, dat bleef de vraag. ’Mijn volgende komt er waarschijnlijk in de winter onderbreking. Hazel keek kort naar de grond, twijfelde of ze de woorden die door haar hoofd spookten ook luidop kon uitspreken. Pas toen ze zijn blik weer vond en die aantrekkelijke, amberkleurige ogen zag kon ze besluiten. Ja. ’Ik kijk er al naar uit om die te zien.’ Ze glimlachte kort, likte kort met haar tong over de hoek van haar mond. Al het zichtbare aan Romeo zijn lichaam stond al vol, wat betekende dat hij sowieso weer een kledingstuk zou moeten uitspelen als hij de nieuwe tattoo wilde tonen. ’Dus, Haze, genoeg over mij. Wat zijn jouw interesses, hmm?’ Pas toen hij weer sprak werd ze wakker uit haar gedachten over zijn lichaam en waar hij die nieuwe tattoo kon zetten. ’Hmm?’ Ze knipperde enkele malen met haar ogen voordat ze de vraag tegoei begreep. ’Oh, mijn interesses.’ Nonchalant haalde ze haar magere vingers door haar haren waardoor deze warrig kwamen te staan. ’The dark lord.’ zei ze toen op een mysterieuze manier en kneep een oog half dicht. ’Deatheaters and the forbidden curses.’ ze wiebelde met haar vingers, bracht ze voor haar gezicht en deed alsof ze een dementor was. Dat allemaal totdat ze in de lach schoot, wat achterover leunde en wiebelde met haar benen die langs de tafel afhingen. ’Nee mopje. Ofja, semi-mopje. Mijn familie is gefascineerd door Voldemort, gelooft nog steeds dat er ergens een stukje van hem voortleeft en dat hij binnenkort zal herrijzen bla bla bla..’ ze trok een wenkbrauw op en haalde haar schouders omhoog. ’Bullshit dus.’ Voorzichtig glimlachte ze hem toe, streek terwijl een lok haar uit haar gezicht die voor haar oog was gevallen. Totdat een van haar ringen in haar haren bleef hangen, de doodskop. ’Dju.’ mompelde ze, probeerde haar haren te redden uit de greep van het zilver. Klunzig begon ze te lachen, gaf het uiteindelijk op en hield haar hand in de minst pijnlijke positie. ’Heb jij handige vingers? Of een schaar?’ Onder haar haren door keek ze hem aan, glimlachte breed. ’Nee oke nu serieus. Ik hou van juwelen.’ haar glimlach werd nog iets breder en een zachte lach weerklonk. ’En jouw gezelschap, want hoe vaak had ik zonder jou al niet met mijn handen in het haar gezeten?’ Haar vrije hand sloeg ze voor haar mond en smoorde haar lach die alsmaar luider werd.

Wat ze had willen bereiken met haar uitspraak over zijn tattoos, dat ze niet kon wachten om die te zien? Geen idee. Ze had er lang over zitten twijfelen, en uiteindelijk waren de woorden zo over haar lippen gegleden. ’Oh ja, je zal ze zeker zien, het is op mijn gezicht, en ééntje in mijn nek.’ Ze richtte haar ogen naar de grond, grinnikte kort waardoor haar schrale schouders schokten. ’Dan zal ik ze inderdaad zeker zien.’ ging ze -op een misschien ergens teleurgestelde manier- verder. Toen ze haar ogen weer op hem richtte zag ze die gemene, mysterieuze grijns rond zijn lippen en kon ze het opnieuw niet laten om er gefascineerd naar te staren. Maar hij mocht het haar niet kwalijk nemen, aangezien hij op net diezelfde manier terug staarde. Het deed haar hartslag verhogen, haar vingertoppen warm worden en de plaatsen waar hij haar kort aanraakte tintelen. Ironisch omdat ze in the Wizarding world zaten, maar ergens voelde het magisch.

Het gesprek keerde, ging uiteindelijk over haar interesses in de plaats van die van hem. Zonder aarzelen nam ze de naam van Voldemort in haar mond, een naam waar anderen voor vreesden, ook nu hij dood verklaard was. Maar niet zij. Deels door haar opvoeding, deels door haar eigen persoonlijkheid. Ze was niet snel bang, zeker niet voor dingen waarvan ze wist dat ze niet bestonden, of toch niet meer. Ze moest glimlachen toen ze de gezichtsuitdrukking van Romeo zag bij haar verhaal. Verbaasd? Geïntimideerd? Het was in ieder geval niet het soort verhaal dat je zou verwachten als je naar haar interesses vroeg. ’Waarschijnlijk wel. Ik heb er nooit in geloofd.’ Ze glimlachte hem voorzichtig toe. ’Ik ook niet.’ bevestigde ze zijn woorden en zoog haar wangen wat naar binnen waardoor haar jukbeenderen nog meer tot uiting kwamen. ’We zien wel wat de toekomst brengt.’ ging ze op een iets zachtere toon verder en haalde een hand door haar haren, waardoor deze in haar juwelen kwam vast te zitten.

’Laat zien.’ een misschien zelfs geamuseerd-noemende ondertoon in zijn stem weerklonk waardoor Hazel, verborgen onder haar verwilderde haren, breed moest glimlachen. Maar haar glimlach verdween toen ze voelde hoe Romeo zijn onderlichaam tussen haar benen plaatste om dichterbij te komen. Terwijl voelde ze de druk van de binnenkant van haar benen om die van hem en ze voelde zich licht worden in haar hoofd. Tussen enkele lokken door probeerde ze omhoog te kijken, voelde terwijl hoe hij met voorzichtige vingers te werk ging. Ze wilde hem zeggen dat hij het gerust los mocht trekken, dat het op enkele haren meer of minder niet zou steken. Maar ze kreeg geen woord gezegd, het enige waar ze aan kon denken was hoe dichtbij hij was, hoe zijn vingers af en toe langs haar hoofdhuid en vastzittende hand streken. Uiteindelijk kwamen haar haren los en kon ze haar bevrijdde hand weer naar beneden brengen. Met een kleine beweging van haar hoofd wierp ze haar haren over één schouder en keek Romeo met grote ogen aan. En plots, zonder enige waarschuwing leunde hij naar voren. Hij plaatste zijn handen aan haar weerszijden op de tafel, dwong haar op die manier achteruit. Dat deed ze door ook haar handen achter zich te plaatsen en daarop te steunen terwijl ze keek naar de weinige ruimte die tussen hen overbleef. ’Well,’ Zijn stem had iets hees gekregen en Hazel richtte haar ogen weer in die van hem. Van dichtbij leken ze nog meer te gloeien als anders. Yet again, amber against hazel. Van de rest van de woorden die hij sprak hoorde ze niet veel meer. Ze had enkel nog oog voor de blik in zijn ogen en de vorm van zijn lippen, van zijn warme adem op haar gezicht, het mannelijke aroma dat hij met zich mee droeg. Heel voorzichtig legde ze haar rechterbeen in de plooi van die van hem, klemde hem er zachtjes mee vast. Haar rechterhand hief ze op, ondersteunde haar lichaam nog enkel met haar linkerarm. Langzaam bracht ze haar vrijgekomen hand omhoog, naar zijn gezicht dat slechts op enkele centimeters van dat van haar was verwijderd. Met een zachte grip nam ze zijn kin vast, streek kort met haar wijsvinger over zijn onderlip voordat opnieuw haar stem weerklonk, lichtjes gejaagd door alle emoties die doorheen haar magere lichaam gierde: ’Wat doè jij toch met mij?’