Goed, oké, ze moest hier de voordelen gewoon van in zien. Nyx was weg, en ze miste haar verschrikkelijk, maar ze kon er niets aan doen: Alison was haar officiële kamergenootje, en daar zou ze dan ook moeten slapen. Dat ze bij Laila had geslapen was dan ook onofficieel gebeurd, dus ze kon er moeilijk heisa van maken. Maar Laila had zich gehecht aan haar beste vriendin en kamergenootje, dus nu ze weg was, was het behoorlijk stil. “Oké…oké…” zei Laila hardop tegen zichzelf “Ik moet het gewoon positief voor mezelf bekijken, ja. Leo kan bijvoorbeeld hier hele tijd zijn en dan hebben we privacy, en op zijn kamer kan dat niet, want hij heeft een kamergenootje.” Hé, dat was een voordeel! “Oké…en ik heb weer meer ruimte voor mijn kleding…ja, dat is ook een voordeel.” Al vond ze het helemaal niet erg om die ruimte te delen met Nyx, sterker nog, ze zou haar laatste beetje kastruimte voor Nyx nog opgeven. “En en…ik kan weer een enorme bende maken van mijn kamer!” Ja, dat deed ze met Nyx ook. Laila trok een pruillipje. Oké, ze miste Nyxie, ze kon er niets aan doen. Maar goed, het was nou eenmaal zo en ze moest het beste er maar van maken.

Laila ging achter haar kaptafel zitten en bekeek zichzelf. Mmm, haar make up zat er nog goed op. Ze grabbelde tussen haar spulletjes en haalde er een mascaraborsteltje uit. Zachtjes ging ze met het borsteltje over haar wimpers. Ze maakte een paar gekke bekken in haar spiegel en deed wat gekke dingetjes met haar haren. Ze maakte twee staartjes met haar handen, en lachte. Vervolgens maakte ze met haar handen een hoge staart van haar handen. Giechelend bekeek ze zichzelf en stak ze haar tong naar zichzelf uit. Een tijdje ging ze met dit soort gekke dingen door, totdat er op de deur werd geklopt. Met een pruillipje liet ze haar haren over haar hele gezicht vallen. “Dat was het dan, de plicht roept…” Ze haalde haar handen eventjes door haar haren en stond toen met een glimlach op. “Coming!” riep ze vrolijk, terwijl ze naar de deur liep. Ze was benieuwd wie het was. Ze hoopte Leo. Ja, misschien was het Leo! Misschien had hij wel eten meegenomen en konden ze hier chillen. Met een stralende glimlach gooide ze de deur open en keek recht in het gezicht van…

…niet Leo. Het was Alison. Haar glimlach verdween. Laila ging door de vier fases van gekwetst zijn: eerst was er een verbaasde blik in haar ogen zichtbaar, vervolgens een boze blik, daarna een verdrietige blik en ten slotte bleef er een blik over die probeerde de pijn in haar hart te verbergen. Er ontstond een brok in haar keel. What the fuck kwam Alison hier nou weer doen? Ze kon zich niet herinneren dat ze het hadden goed gemaakt. Uiteindelijk vond ze haar stem terug. “Volgens mij zijn de huiselven vergeten het vuilnis voor mijn deur weg te halen” zei Laila toen en liet haar ogen over Alison gaan. Ze had chocolaatjes bij. Lekker, maar als ze hier kwam om het goed te maken, had ze echt wel wat meer nodig dan chocolaatjes. Alison had haar op haar ziel getrapt. “Wat kom je hier doen?” zei Laila toen met een brok in haar keel “The common room van Gryffindor is een hele andere kant op.” Want daar zaten nu haar “nieuwe beste vrienden” toch? Beste vrienden, pfft. Laila was er niet heel erg van onder de indruk. Toch keek ze Alison een beetje verwachtingsvol aan, benieuwd wat ze hier kwam doen.

Alison sprak en Laila luisterde. Ze sloeg haar ogen neer, net als Alison, toen ze haar excuses maakte. Het was goed dat Alison haar excuses maakte, maar Laila vroeg zich af of het iets op zou lossen. Natuurlijk zou ze haar excuses accepteren, dat stond vast, maar het haalde niet de pijn weg die ze voelde. Toen Alison het had gezegd was het net alsof het door haar hart was gegaan. Laila keek op toen Alison zei dat ze haar miste. En dat was voor Laila genoeg om de sluizen al te breken. Er liep een enkele traan over haar wang en ze haalde haar neus op, veegde haar traan weg, deed net alsof het niet gebeurd was. “Ik jou ook…elke dag meer” zei ze met een geëmotioneerde stem “Maar het doet gewoon zoveel pijn, wat je zei. En elke keer dat ik je zie word ik er aan herinnert en toen je het zei ik…ik snapte het gewoon niet, het klonk alsof je me haatte. Haatte om wie ik ben en…wat ik ben.” Laila draaide zich om, gooide de deur verder open, als teken dat Alison binnen mocht komen. Ze ging op haar bed zitten en haalde diep adem. Eventjes was ze stil, misschien was het ongemakkelijk voor Alison nu, maar ze moest eventjes nadenken. Nadenken wat ze ging doen, waardoor ze deze…mess kon fixen. Samen, met Alison. Want ze wilde Alison niets liever dan terug in haar leven, maar…ze had zoveel pijn. Na een minuutje stond ze op en liep ze naar een van haar schoolboeken. Ze haalde twee boeken uit elkaar en haalde er een perkamenten envelop uit. Op de envelop stond de naam van Alison. Ze liet de envelop zien aan Alison. “Een brief. Van mij aan jou. Ik heb hem nooit gezonden. Ik durfde het niet. Ik was bang dat het je niks kon schelen…” Laila haalde eventjes diep adem, scheurde de envelop met haar lange nagel open en onthulde een vel met perkament. Nog een laatste keer keek ze Alison aan, waarna ze begon met voorlezen:


Laila stopte eventjes met lezen, ongemerkt had ze gehuild. Het laatste stukje kon ze uit haar hoofd, ze had het al zo vaak in haar hoofd gezegd. En daarom keek ze Alison recht aan toen ze het laatste stukje uit de brief opnoemde:



Laila vouwde het stuk perkament weer op en keek naar de grond. Zij had haar zegje gedaan. Nu was het tijd voor Alison om te beslissen wat ze ermee ging doen. Ze had haar hart nogmaals open gedaan voor haar. En als ze haar weer zou kwetsen, zou die voorgoed sluiten. Als ze juist handelde, was er een kans om hun vriendschap te redden.

Laila haalde haar neus op, en vouwde de brief die ze voor Alison had geschreven weer op, probeerde haar tranen weg te vegen. Ze keek op naar Alison, en zag dat zij ook huilde. Haar brief had dus het gewenste resultaat gehad, Alison ook proberen te raken. Laila keek haar recht aan en luisterde naar haar excuses. Het was wat ze wilde horen, het was namelijk een uitleg voor haar bizarre gedrag van de afgelopen weken. Laila slikte. Ze dacht goed na over de woorden van Alison. Uiteraard raakte die haar ook. Ze probeerde zichzelf te verplaatsen in haar situatie, maar Laila zou niet hebben gedaan wat Alison gedaan had. Maar als ze keek onder al dat vuil, al die weken dat ze elkaar genegeerd hadden en Laila valse opmerkingen tegen haar had gemaakt, toen haar innerlijke Zwadderaar naar boven was gekomen, als ze daar allemaal onder keek…was het gemis van haar beste vriendin veel groter dan dat allemaal. “Ik vind het fijn dat je het uitlegt, Ali, maar…” Laila slikte en zei toen gesmoord door haar verdriet: “We hadden iets kunnen regelen. Als je het had verteld, had ik er rekening mee gehouden. Dan hadden we afgesproken dat we zonder Nyx elkaar zouden zien. Ik had er voor je kunnen zijn.” Laila haalde diep adem, moest moeite doen om niet in huilen uit te barsten. “Ik hou niet meer van Nyx dan van jou. Zij is net zo goed mijn beste vriendin als jij dat bent. Jij had ook mijn steun kunnen krijgen, altijd, Ali, je had er niet eens om hoeven vragen.” Laila draaide zich om en legde de brief op haar nachtkastje. Ze haalde diep adem. Ze had haar keuze gemaakt. “Maar om jou nooit meer in mijn leven te hebben…om nu onze vriendschap te beëindigen, dat wil ik niet.” Laila draaide zich om. “Ook als was je een onuitstaanbare bitch, je bent en blijft wel mijn bitch.” Een waterig glimlachje ontsnapte uit haar mond en ze liep op Alison af. Ze sloeg haar armen om de headgirl heen en trok haar tegen zich aan, en knuffelde haar, wat volgens haar veel te lang geleden was. En toen kon ze zich niet meer inhouden, en begon ze te huilen. “Ali” snikte ze “Ik heb je zo verschrikkelijk erg gemist. Ik moet je zoveel vertellen, Ali, en ik mis je gewoon zo erg…alles.”