I know I am not flawless, but I know I got a diamond heart [+Cheryl]

Zoë werd dankbaar meegevoerd door Cheryl. Ondanks dat ze nou niet zeker wist of dat het echt een vriendin van haar kon worden, aangezien Zoë heel erg select was in de vrienden die ze maakte, vond ze het netjes dat ze toch met haar meeliep. Dat betekende dat ze voor nu bij haar in het krijt stond. Maar opeens begon Cheryl over iets over de meiden die ze als haar volgelingen zag. Zoë luisterde geïnteresseerd. “Het is niet dat ik je niet aardig kan gaan vinden of dat je geen leuk persoon bent. Ik denk dat je zelfs een hartstikke leuk persoon bent, maar er is toch iets wat me tegen de borst stoot. Waarom behandel je die meisjes zo? Het zou toch veel leuker zijn als het echte vriendinnen waren in plaats van meelopers?” Zoë dacht eventjes na over de woorden die zou gaan zeggen. Het nadenken deed pijn aan haar hoofd, maar Cheryl stelde haar een serieuze vraag, dus wilde ze er ook een serieus antwoord op geven. Het was lastig uit te leggen waarom Zoë was zoals ze was. Er zat een heel diep deel van haar verleden aan, dat ze liever gesloten hield voor andere mensen.

“Sorry” zei Zoë toen zachtjes “Ik was eventjes overrompeld door je vraag. En ik moest er eventjes over nadenken, want ik wil je een goed antwoord geven.” Terwijl ze door naar het kasteel liepen, kwam Zoë eindelijk met een antwoord. “Dat komt omdat ik geleerd heb om op niemand anders te bouwen dan mijzelf. Ik vertrouw niemand anders dan mijzelf, omdat iedereen om mij heen mij schijnt te willen maken wat ik niet ben. Mijn vader en mijn moeder…ik denk dat ik nog nooit een normaal gesprek met ze gevoerd heb. Het was altijd maar cadeaus geven en er maar voor zorgen dat ik “gelukkig” was.” Zoë slikte eventjes en sloeg een plukje van haar haren aan de kant. “Maar dat ben ik niet, maar dat kan ik niet bij hen kwijt. Ieder mens heeft toch behoefte aan contact en deze meiden accepteren het. Ik weet niet, misschien zit het in mij om een dictatoriale leider te zijn.” Toen ze de Hospital Wing eenmaal hadden bereikt keek Zoë Cheryl aan. “Wat ik nu ook doe is exceptioneel en doe ik nooit. Zorg ervoor dat ik geen spijt hier van heb.”

Het duurde even voordat Zoë antwoord gaf, maar dat maakte voor Cheryl vrij weinig uit. Het was dan ook een serieuze vraag geweest waarop ze een serieus antwoord wachtte. Het feit dat Zoë er zo lang over deed toonde enkel aan dat ze op een serieuze wijze met de vraag omging en dus geen lulverhaaltje ging opzetten. Wie weet was ze wel aan het overwegen of ze haar persoonlijke reden, die ze waarschijnlijk wel had, wilde delen met Cheryl. Het Gryffindor meisje wachtte dus rustig af terwijl ze in de richting van het kasteel liepen. Deze doemde echter al op in de verte. Het zou vreemd zijn als ze over twee jaar afgestudeerd zou zijn en opeens niks meer met dit kasteel te maken zou hebben. Maar waar zou ze dan zijn? Bij haar moeder thuis of al aan het werk? Getrouwd met Stilio of al dood? Want als ze met Stilio zou trouwen en het huwelijk zou laten doorgaan, zou hij haar vermoorden op de huwelijksnacht. Dat had hij haar immers beloofd toen ze van hem vluchtte. Cheryl’s aandacht werd weer getrokken door Zoë die begon te spreken en ze had, zoals Cheryl al wel gedacht had, een persoonlijke reden die schuilde achter haar gedrag. Het stak Cheryl hoe erg ze wel niet op elkaar leken, ook al verwende haar moeder haar eigenlijk helemaal niet. Maar het contact met de ouders was wel iets wat ze gemeenschappelijk hadden en Cheryl glimlachte medelijdend. ‘Dat van je ouders dat ken ik,’ gaf ze toe aan de Ravenclawer. ‘Ik weet hoe het is als je ouders niet naar je luisteren en geen gehoor geven aan je behoeften, maar ik denk dat het daarom juist belangrijk is dat je echte vrienden maakt dan vrienden die overal ‘ja’ op knikken. Het is natuurlijk wel makkelijker, maar een echte mening ga je uiteindelijk nooit van ze krijgen en een goed gesprek ook niet.’ Zoë moest weten dat meelopers aan haar zijde hebben geen oplossing was. Ze glimlachte toen Zoë haar ‘harde’ kant weer liet opkomen. ‘Ik ben niet het persoon dat misbruik maakt van anderen en zeker niet als ze persoonlijke verhalen toevertrouwen aan me. Je kunt op me rekenen.’ Ze hoopte dat ze Zoë daarmee kon overtuigen. Ze waren bij de Hospital Wing aangekomen en Cheryl begeleidde Zoë naar de zuster toe. ‘Ze is heel erg hard gevallen op haar hoofd,’ sprak Cheryl en ze zwaaide even naar Zoë toen deze meegenomen werd naar één van de bedden. ‘Ik wacht buiten wel op je!’ riep ze nog na.

Cheryl gaf aan het gevoel van ouders die niet naar je luisteren te herkennen. Zoë beet eventjes op haar onderlip. “Maar wat als mijn ‘echte vrienden’ mij ook in de steek laten, net zoals mijn ouders keer op keer weer lijken te doen.” Haar stem klonk breekbaar en kwam van heel ver, maar het was maar voor even. Ondanks dat Cheryl had laten zien dat ze, ondanks een gigantische bitch, ook behoorlijk betrouwbaar kon zijn, vertrouwde ze haar wel een beetje. Toch kon ze niet uitsluiten dat Cheryl geen gebruik moest maken van haar kwetsbaarheid. Misschien had Cheryl hun gevecht nu gewonnen, maar zodra ze ook maar iets zou horen van een roddel over haar dat met Cheryl in verband kon worden gebracht, dan was ze nog niet jarig. Zoë werd meegenomen naar binnen. “Ik wacht buiten wel op je!” riep Cheryl haar na. Zoë stak haar hand op, als teken dat ze haar gehoord had. In de Ziekenzaal werd ze gelukkig snel geholpen. Het was niet lastig te verhelpen, en de zuster had haar een drankje gegeven. Ze moest heel eventjes op bed gaan liggen, om het drankje in te laten werken. Na ongeveer twintig minuten mocht Zoë weer naar buiten. Met een grijns liep ze op Cheryl af, met haar tas weer aan haar arm en haar licht arrogante blik weer in haar ogen. Daar kon ze niets aan doen, dat was nou eenmaal zo. “En uitkijken met op bananen staan in het vervolg!” riep de zuster haar na en Zoë rolde met haar ogen. “Ik heb haar verteld dat ik op een bananenschil was gaan staan en toen was gevallen” zei Zoë met een valse grijns “Je staat bij me in het krijt hoor!”

Cheryl had alleen kort haar hoofd geschud toen Zoë haar kwetsbare kant had laten zien. Niet omdat ze het afkeurde dat het meisje dit deed, maar eerder om aan te tonen dat ze niet dacht dat haar echte vrienden het zouden doen. Daar waren het juist echte vrienden toe; die moesten je juist helemaal niet in de steek laten. Toch vond ze het wel belangrijk dat Zoë in zou gaan zien dat echte vrienden hebben zo veel beter was dan van die stomme meelopers die toch maar overal ‘ja’ op knikten. Vrienden die je zeiden wat je fout deed op welk vlak en je probeerden te verbeteren. Natuurlijk kon je dat zelf het beste doen, maar een beetje steun van je vrienden was dan in zo’n geval nooit verkeerd. Cheryl stak terug haar hand op naar Zoë en ging vervolgens buiten staan wachten. Ze had haar armen over elkaar heen geslagen en keek rustig in de richting van de ziekenzaal. Zoë mocht hard gevallen zijn, maar ze had wel ergere gevallen hier naar binnen zien gaan en weer opgewekt terug naar buiten zien komen. De zusters hier waren zeer vaardig in wat ze deden. Het enige wat van hun verwacht werd was dat ze op tijd met hun kwalen naar hun toekwamen zodat het zo snel mogelijk opgelost kon worden. In het slechtste geval moest je even op de ziekenzaal blijven liggen, maar zelfs dan hielpen ze je er nog vrij snel doorheen. Cheryl keek op toen de deur weer openging en Zoë naar buiten kwam gelopen. Ze keek niet raar of zo en leek ook geen pijn meer te hebben, dus Cheryl nam aan dat de zusters Zoë echt wel goed vooruit hadden geholpen. Ze lachte toen Zoë haar opmerking maakte. ‘Ik probeer het me echt voor te stellen en het resultaat ziet er grappig uit,’ plaagde ze de brunette. Daarna keek ze weer serieus. ‘Maar over wat je daarnet zei…’ Ze glimlachte naar Zoë. ‘Als ze je in de steek laten dan zijn het gewoon geen echte vrienden. En als je het gevoel hebt dat het alleen maar langs jouw kant moet komen dan zijn het ook geen echte vrienden. Maar je merkt vanzelf wel wanneer iemand oprecht is en wanneer niet, geloof me.’ En ze besefte dat ze, ondanks hun meningsverschillen van daarjuist en Zoë’s arrogantie, best wel de vriendin zou willen zijn van dit mysterieus meisje.

▲ Gesponsorde inhoud

» Cheryl's roommate
» Starving [+Cheryl]
» Just a little bit of your heart
» I'm knocking on your heart, could you let me in?
» The Fire in my Heart [+Evan]