Sinistra | Romeo

Zuchtend zat ze over een stuk perkament gebogen. De ruimte, die een groenige gloed met zich mee droeg, werd donkerder per student die de Common Room verliet. Lampjes in de zithoek werden uit geklikt, lichtgevende toverstokken werden meegenomen naar de kamers en het haardvuur dat flakkerde ging langzaam uit. Het had een hele poos geduurd eer dat Hazel de enige was die over bleef in de Common Room, net zoals het al een hele poos duurde eer ze zich ook maar iéts wijzer werd uit de vraag die voor haar op het perkament stond.

Situeer de Ain al Rami ten opzichte van de Biham.

Met een hand ondersteunde ze haar hoofd en staarde zich gek op de -nog steeds- eerste vraag. Een machteloos en frustrerend gevoel ging door haar lichaam en ze wist zich geen houding meer te geven op de stoel waarop ze zat waardoor ze van links naar rechts schoof. Astronomie was allesbehalve haar favoriete vak, maar in de klas was het situeren van de sterren zoveel gemakkelijker gegaan als nu. Haar handboek lag langs de vragen open, en de bijhorende sterrenkaart schuin daarboven. ’Situeer de ster van de Sagittarius ten opzichte van de hoofdster van de Pegasus.’ Fluisterde ze geërgerd tussen haar tanden door alsof ze zichzelf nog moest doen geloven dat ze de vraag wel daadwerkelijk begreep. Latijnse benamingen kon ze gemakkelijk onthouden, maar dít.. Hazel gooide haar veer plat op het perkament waardoor er wat inktvlekken verschenen. Ze rolde met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar, de kaars die bij haar op tafel stond flakkerde vrolijk heen en weer. Opeens weerklonk er een geluid van achter haar, alsof er iemand over de koude stenen in de Common Room liep. Bedeesd draaide ze zich om en staarde richting de schemering die de rand van de Common Room met zich mee bracht  om te kijken wie er op dit uur nog wakker was.

Hij kwam uit de schaduwen gestapt die de gang naar de Dorm Rooms met zich mee bracht, en eens het groenige licht over zijn gezicht viel wist ze onmiddellijk wie het was. ’Hoi.’ een zachte, kalme begroeting maar toch bleef het woord in haar hoofd nazinderen. ’Hee.’ sprak ze hem zachtjes toe en keek naar de schuine glimlach die over zijn normaal altijd zo norse gezicht hing. Hazel draaide zich weer om op haar stoel, keerde de jongen haar rug toe. Het was niet dat ze van plan was om een gesprek met hem te voeren. Ze wist maar al te goed wie hij was, en ook dat hij een jaar ouder was dan haar. Het was niet zo dat ze schrik voor hem had, integendeel, ze koesterde een zekere interesse voor Romeo. Maar het was een ongeschreven regel dat je respect moest hebben voor studenten die een jaar hoger zaten, en zeker als je dezelfde afdeling deelde. Respect dat weinigen nog leken te hebben, maar wat bij haar zeker aanwezig was. Ze keek weer naar beneden, naar de rol perkament die voor haar open lag en werd open gehouden door het potje inkt dat erop stond. Haar lange paardenstaart viel over haar schouder. Ze hoorde hoe hij om haar heen wandelde, hoe hij langs de tafel bleef staan en adem haalde om vervolgens iets te zeggen. ’Astrologie?’ Zijn stem had iets mysterieus toen hij voor de tweede keer de ijzige stilte doorbrak. Hazel fronste kort haar wenkbrauwen terwijl ze naar haar taak keek, alvorens ze met een glad gezicht omhoog keek, naar hem. ’Astrologie it is.’ herhaalde ze terwijl ze haar smalle schouders ophaalde en eens met haar ogen knipperde. Ze keek hem bestuderend aan, vroeg zich af waarom de jongen op dit uur zich nog zou interesseren in huiswerk dat niet eens van hém was. Hazel wendde haar blik weer af, liet haar vingers over haar handboek gaan waardoor de bladen ervan een ritselend geluid maakte. ’Blijkt dat kaartlezen niet zo mijn ding is.’ zei ze terwijl ze zachtjes via haar neus uitademde, wat op bepaalde manier als een zachte lach klonk. Nogmaals keek ze opzij, verlegde haar blik recht de ogen van Romeo en keek hem afwachtend aan. Had hij iets nodig? Zocht hij iets wat zij hem kon bieden? Op een vreemde manier zorgde zijn aanwezigheid ervoor dat ze moeilijker kon ademen, nooit had Hazel gedacht dat ze met de jongen zou praten, laat staan dat het zijn initiatief was.

Hazel keek hem afwachtend aan terwijl hij niets anders deed dan naar de kaart vol sterren te kijken. ’Ik zie al waarom.’ Kort keek hij haar aan, voordat hij wegwandelde om het kopje dat hij vast had uit te spoelen. Hazel keek hem voor enkele momenten na, om vervolgens weer naar het papierwerk voor haar te kijken. Haar wenkbrauwen fronsten zich en haast hopeloos probeerde ze voor de zoveelste keer te kijken naar het detail dat ze miste. Op de achtergrond hoorde ze Romeo een spreuk uitbrengen waardoor het haardvuur stukken feller begon te branden. De rode gloed van het vuur mengde zich met de groene gloed van de Common Room en Hazel voelde ook meteen hoe een aangenaam gevoel van warmte over haar rug ging.

Toen hij weer naast haar aan de tafel stond keek ze nog steeds naar de papieren, zich wel bewust van zijn nabije aanwezigheid. ’You mind?’ vroeg hij, en neutraal haalde ze haar schouders op. Het was toch niets dat het erger kon maken dan het al was, aangezien er nog niets op haar papier verschenen was. Behalve enkele slordige inktvlekken dan. Het potje inkt maakte een krassend geluid over het hout toen Romeo het weer neer zette, en Hazel leunde wat naar achteren zodat haar knokige schouderbladen tegen het hout van de rugleuning kwamen. De losse, slordige haren die uit haar staart gevallen waren waaiden zachtjes naar achteren toen Romeo de kaart met een vlotte beweging omdraaide. ’Je hield hem ondersteboven.’ Hazel draaide haar hoofd in zijn richting terwijl hij een zachte lach doorheen de Common room liet gaan. Haar onderlip was wat gezakt waardoor haar mond lichtjes open hing. ’Dat kan toch niet..’ probeerde ze haar eigen stommiteit te verdoezelen en plaatste haar elleboog op tafel om vervolgens met haar hoofd steun te zoeken in haar hand. Licht teleurgesteld in zichzelf keek ze naar de kaart, die door een tik van de wand van Romeo een soort van ezelsbruggetje liet zien. Een driehoek van sterren, waarin de bovenste ster -logischerwijs- de bovenkant aantoonde. Van de kaart keek ze op naar Romeo, die er op een bijna zelfvoldane manier bij zat. ’Jou is hetzelfde overkomen, of hoe kom je hier op?’ ze gebaarde met de hand -waarop ze niet leunde- naar de kaart die zijn ‘geheim’ toonde en vanuit haar ooghoek keek ze naar Romeo. Met een kleine, misschien zelfs onderdrukte glimlach op haar lippen schoof ze het potje met haar inkt en veer korterbij en richtte ze zich opnieuw op de opgave van haar taak. ’Situeer de Ain al Rami ten opzichte van de Biham.’ dreunde ze zachtjes, met dezelfde zagerige stem van de leerkracht op en schonk een nieuwe blik op de kaart die er omgekeerd veel duidelijker uit zag.

Zijn lach klonk als een soort van muziek in haar oren waardoor ze hem een tel lang neutraal aanstaarde alvorens ze zelf ook een glimlach op haar lippen liet verschijnen. Normaal has Romeo een ondoorgrondbare, misschien zelfs woeste blik op zijn gezicht, eentje waarmee hij velen op afstand hield, maar anderen dan weer aantrok. Ze kon het zich nog zo voor de geest halen, de manier waarop hij Ethan op zijn plek had gezet tijdens het feestmaal bij aanvang van het schooljaar. Maar de manier waarop hij met haar sprak, het was veel…vlotter, spontaner dan het gesprek dat ze van ver had kunnen opvangen. Maar daarnaast, ze kende hem niet en wist niet hoe hij bij anderen was die hem niet met een of andere belachelijke bijnaam aanspraken. Maar hij had oprecht haar interesse gewekt, iets wat op haar meestal vreugdeloos gezicht te lezen stond. Hij gaf een uitleg van de ‘behekste’ kaarten en Hazel schudde grijnzend haar hoofd, streek terwijl enkele losse plukken haar uit haar gezicht. ’Dat klinkt eigenlijk nog niet zo gek.’ beaamde ze met een kleine glimlach en fonkelende ogen. ’Het zou niet het eerste vreemde zijn hier op Hogwarts.’ En dan doelde ze niet alleen op de vreemde kamers, geheimzinnige gangen of bewegende trappen. Nee, dan had ze het ook over het volk dat er ín de school rondliep. Hazel schonk hem nog een korte blik van opzij voordat ze zich met een zuchtje weer op de opgave richtte.

’Deze leerstof lijkt voor mij echt al een eeuwigheid geleden.’ Hazel grinnikte schouderophalend met hem mee. ’Voor mij ook, en de les was vorige week.’ Ze plaatste een vinger op de ster die ze als Ain al Rami aanzag en greep met haar vrije hand naar een soort van afstand-meet-ding wat in de ‘normale’ wereld een variant kende waarmee ze in de scheepvaart routes uitstippelde. De ene punt van het ding plaatste ze op de ster die onder haar vinger schuil ging, en de andere op een soort van herkenningspunt dat de leerkracht hen had aangeleerd. ’Normaal zou het op deze manier moeten..’ mompelde ze en stak een klein stukje van haar tong tussen haar lippen uit. Iets wat ze altijd deed als ze zich concentreerde. Met haar toverstok tikte ze op de Biham en net zoals de sterren bij Romeo hadden opgelicht, lichtte er nu bij haar verschillende lijnen op waar elke keer bepaalde coördinaten en graden van hoeken bij kwamen te staan. Een kleine grijns sierde haar lippen en met haar veer schreef ze de verschenen tekst nauwkeurig over. Toen ze klaar was schoof ze de opdracht naar Romeo toe en kruiste ze haar armen over elkaar terwijl ze wat onderuit zakte in haar stoel. ’Zo?’ vroeg ze hem zacht grijnzend en plaatste haar blik recht in die van hem terwijl ze hem afwachtend aankeek. 'Of deed jij het anders vorig jaar?' Ze had nog steeds de veer in haar handen en ging met haar vingers over het zachte gedeelte ervan.

Ondanks dat Hazel altijd een bepaalde afstand van Romeo had genomen, betekende niet dat ze geen interesse voor hem had. Het was eerder een vorm van respect en het ‘respecteren van ouderen’. Ze had een hekel aan die standaard mooiboys die op school rondliepen, met hun eeuwige glimlach en goddelijk blond haar. Misschien een gedachtegang die er was ingedramd tijdens haar opvoeding. Ze was het persoon dat aangetrokken werd tot de meer abnormale dingen in het leven. Speciale gedachtengangen, speciaal uiterlijk, anders dan de rest. En als er iemand was die aan die quota voldeed dan was het Romeo wel. Het bracht haar altijd in een soort van tweestrijd, praten met hem of niet praten met hem. En ze had hem altijd het nadeel van de twijfel gegeven waardoor ze dus nog nooit een woord met hem had gesproken. Tot nu. En de reden daartoe was omdat hij het initiatief had genomen. Hazel was er op een bepaald niveau door overrompeld, dat het net híj was die háar aansprak. En op wat voor een manier. Waar ze hem eerder stil en grumpy had geschat leek hij net een redelijk open en vooral vlotte kant te hebben. Misschien was die verassing ook de reden waarom ze die sprekende fonkeling in haar hazelkleurige ogen droeg. ’Wil je beweren dat ik anders gekke dingen vertel misschien?’ vroeg hij met een duidelijk plagende ondertoon in zijn aantrekkelijke stem. Hazel kneep haar ogen tot mysterieuze spleetjes en hield haar hoofd in een knikje opzij. ’Zoveel heb ik nog niet van je gehoord. Maar wie weet..misschien ga ik het nog wel beweren?’ Met een zoete glimlach keek ze hem nog aan, tot hij zijn blik neersloeg op haar huiswerk.

Een lachende Romeo bezorgde haar een vreemd gevoel vanbinnen. Nooit had ze hem vanop afstand zien lachen, het was haast alsof hij in een één op één gesprek een geheel ander persoon was dan wanneer hij in groep was. Op een bepaalde manier werd het aanstekelijk, want waar Hazel zich normaal gezien redelijk afstandelijk gedroeg kon ze zich nu gemakkelijk mengen in het gesprek dat hij wilde voeren. ’Meestal slaagde ik er in om het iemand anders in mijn plek te laten doen.’ Ze trok een wenkbrauw in de lucht en schudde met een kleine grijns haar hoofd. ’Ziet er volgens mij wel correct uit.’ Hazel haalde luchtig haar schouders op en keek zelf ook nog eens naar de inkt die ondertussen bijna volledig droog was. Goede punten waren een belangrijk iets voor haar, misschien ook een waarde die ze van haar ouders had mee gekregen. Ondanks dat ze niet van huiswerk hield maakte ze het wel altijd zelf, omdat ze niet wilde onderdoen voor anderen. Het was niet voor niets dat ze ’s nachts nog alleen in de common room zat, te puzzelen met een vraag van Astronomy. ’Normaal gaat het vlotter hoor.’ schoot ze hem met een judgende grijns toe toen hij haar zei dat sommigen meer huiswerk nodig hadden om de stof te snappen. ’Maar heb jij even geluk, geen huiswerk, de leerstof die altijd duidelijk is..’ Hazel haalde met een gemeende glimlach haar wenkbrauwen in de lucht en begon het stuk perkament op te rollen. ’Behalve natuurlijk herbology.’ grinnikte Romeo en Hazel schoof haar spullen in haar tas. ’Ik heb echt een hekel aan dat vak.’ Toen ze de rits had dicht getrokken keek ze hem van opzij aan. ’Begrijpelijk, ik hou er ook niet zo van om met mijn vingers in grond te zitten wroeten.’ ze trok een vies gezicht en liet haar vingers over elkaar glijden, alsof ze het denkbeeldige zand dat erop zat er af wilde wrijven. Een geeuw overviel haar en Hazel sloeg een hand voor haar mond, tranen welden op in haar ogen waardoor ze nog feller fonkelden dan eerst. Pas toen besefte ze hoe laat het eigenlijk was, en vroeg ze zich af wat Romeo nog wakker deed. Iets wat ze hem dan rechtuit vroeg. ’Wat doe jij eigenlijk nog op?’ Ze wreef door een van haar ogen en keek hem toen licht glimlachend aan. ’Je ziet er zo opgewekt uit voor dit uur van de dag...’ Ze keek even bedenkelijk. ’..nacht.’

’Hmhmm.’ werd haar toegehumd en Hazel draaide met haar ogen. Niet op de manier zoals ze bij Ethan gedaan zou hebben, maar eerder op een manier waarin ze een lach onderdrukte. Het was duidelijk, aan zijn stem, aan de sfeer dat het niet slecht bedoeld was. En mocht het wel zo wezen was het niet iets wat ze aan haar hart zou laten komen. ’Fijn dat we het er over eens kunnen zijn.’ Hazel keek hem met haar fonkelende ogen aan die nog nazinderden van het grinniken van net. Ze moest wel toegeven dat hij een speciale keuze aan woorden had, niet alleen de woorden op zich, maar ook de boodschap. Alsof hij het oprécht fijn vond dat ze al op één gemeenschappelijk punt waren gestuit. Hazel bleef hem aankijken, misschien iets te lang dan dat gezond was voor een normale portie oogcontact. Een vreemd gevoel zinderde door haar lichaam, door haar ruggengraat en zelfs haar vingers. Nog steeds vond ze het mysterieus, de plotse benadering nadat ze elkaar nooit eerder hadden gesproken. Ze kon zich zelfs niet herinneren of ze ooit oogcontact hadden gemaakt, of hij ook zo naar haar keek zoals zij naar hem had gekeken als hij door de gangen liep of in de grote zaal zat..

Hazel kon het dan ook niet laten om te vragen naar de reden dat hij nog wakker was. Hij kon haar natuurlijk alles vertellen wat hij wilde, iets wat hij dan ook leek te doen. ’Teveel suiker..’ herhaalde ze hem en perste daarna haar lippen op elkaar tot die een smalle, lachende streep op haar mond vormden. Ze had haar schooltas op haar schoot getrokken toen Romeo zei dat als ze wilde slapen, hij haar niet zou tegen houden. ’Oh nee!’ bracht ze toen uit en klemde haar tas tegen haar borst aan. Ze had hem waarschijnlijk de verkeerde indruk gegeven. ’Ik ben wel moe, maar ik ga nog niet slapen.’ Ze ritste haar tas weer open en grabbelde erin op zoek naar haar pakje sigaretten. ’Nog eentje voor het slapengaan.’ Ze haalde met een brede glimlach haar schouders op. ’Te weinig nicotine.’ fluisterde ze hem toen mysterieus toe en leunde wat zijn richting uit om haar woorden beter tot hem te laten doordringen. En toen stond ze op, redelijk soepel voor zo lang op een stramme stoel te hebben doorgebracht. ’Wandel je mee?’ vroeg ze toen uitnodigend. ’Of moet je iets actiever doen om van die sugarrush af te komen?’ Ze hees haar zware tas over haar rechterschouder en wandelde richting de gang naar de slaapkamers, terwijl leunde ze wat naar links om in evenwicht te blijven. Haar hand die verscholen ging in haar lange mouw klemde ze om de band van haar tast zodat die niet zou afschuiven. Bij de gang dropte ze de tas op de grond, stak het pakje sigaretten in de buidelzak van haar te grote trui en schonk Romeo een blik om te kijken wat hij zou doen. Vervolgens wandelde ze richting de deur van de Common room die naar de kelder leidde en waar ze vervolgens de trappen naar de gelijkvloers zouden nemen.

’Roken is slecht voor de gezondheid, miss Nukem.’ Ze had onmiddellijk op zijn opmerking willen ingaan, maar het feit dat hij haar achternaam in zijn zin gebruikte deed haar even zwijgen. Het feit dat het met de stem van het schoolhoofd was, liet haar even koud. Op een ander moment zou ze hebben kunnen lachen met die impressie, maar nu.. Ze was te fel verbaasd van hetgeen hij over haar wist. Zwijgzaam keek ze hem aan, slikte kort en onopvallend een denkbeeldige krop in haar keel weg. Hij wist haar achternaam, en dat zonder dat hij ook maar enige blijk van interesse in haar had getoond. Hoe langer hij in haar aanwezigheid was, hoe vreemder maar tegelijk ook aangenaam ze zijn gezelschap begon te vinden. Hij was niet zoals ze had verwacht dat hij zou zijn, maar dat was geen negatief iets. Integendeel. ’Hoor wie het zegt, Haris.’ bracht ze er toen op in. Ze had hem ook vaak genoeg met een sigaret tussen zijn vingers gezien om te beseffen dat die opmerking ook voor hem gold.

Hoewel velen haar als iemand kil en gemeen achtten had ze ook haar goede, vriendelijkere kanten. Zeker ten opzichte van personen die haar niet minderwaardig behandelde als dat ze was. Iets wat Romeo niet deed. Helemaal niet. Zo ook dat ze hem uitnodigde om een eindje mee te wandelen. En ze moest aan zichzelf toegeven dat het niet alleen uit beleefdheid was, maar ook uit interesse naar wat hij nog meer in zijn mars had. ’Wie zegt dat ik er van af wil komen?’ was zijn antwoord op haar vraag, terwijl stak hij zijn toverstok weer weg in zijn gewaad. Haar ogen verplaatste ze van zijn wand naar zijn gezicht toen ze samen doorheen de half duistere gang liepen. ’Geen idee wat jij nog van plan bent vanavond..’ merkte ze toen met een scheve grijns op en concentreerde zich op de trappen die ze samen opliepen. De gang op de gelijkvloers was meteen stukken warmer. Of het door de fakkels aan de muren kwam of door de menige schilderijen aan de muur, dat wist ze niet. Hazel liet haar handen weer iets uit haar mouwen komen en voelde hoe de warmte zich om haar vingers sloot. ’Doe je dat wel vaker, ’s nachts naar buiten sluipen?’ Hazel grinnikte, griste het pakje sigaretten opnieuw uit haar buidelzak en hield het in haar hand terwijl ze richting de grote deur van het buitenplein liepen. ’Geregeld ja.’ was haar semi-enthousiaste antwoord. ’Geen idee of jij het gemerkt hebt, maar het is niet zo gemakkelijk om in onze common room of dorm room een raam open te zetten.’ Ze keek hem kort langs opzij aan, haar schrale schouders die schuil gingen in haar te grote trui schokten kort op en neer van het grinniken. Ze duwde een zijde van de enorme deur met aardig wat moeite op een kier en glipte er door naar buiten. ’Of toch niet als je niet alles wil laten onderlopen met het water van the great lake.’ Eens buiten viste ze een sigaret uit het pakje en hield het open naar Romeo, afwachtend of hij ook een zou nemen of niet. ’Hm.’ humde ze kort, kneep een oog half dicht en stak haar sigaret aan om er onmiddellijk een trek van te nemen. Snel liet ze de rook weer los en overhandigde hem ook de aansteker. ’Of tenzij jij een ander plekje weet om ’s avonds op je gemak een saf op te steken.’ Ze keek hem glimlachend aan, probeerde niet te hard te rillen in de koude die de nacht met zich mee bracht. ’Ergens warmer, liefst.’ Ze nam nog een trek en zette haar kap op haar hoofd om zich wat te verschuilen tegen de koude. Het was een luchtig gesprek wat ze probeerde voeren, omdat ze nog steeds niet goed begreep hoé het in godsnaam was gekomen dat ze hier en nu samen met Romeo in het duister van de nacht was beland. Vanuit haar ooghoek probeerde ze hem subtiel aan te kijken, terwijl ze deed alsof ze naar de omgeving keek in plaats van naar hem.

Waarom ze rookte? Dat was een vraag waar Hazel geen precies antwoord op kon geven. Het was niet dat ze er naar hunkerde zoals ze sommigen had zien doen. Het was niet dat ze voor een zware test of na een zware dag op school snakte naar een sigaret. Er was nooit echt een reden geweest voor haar om er mee te beginnen. Het was meer zoals de meeste jongeren begonnen waren: Na de uitnodiging van een vriend of een vriendin om een trek te nemen. En die ene trek had geleid naar een sigaret, dan naar een pakje, dan naar een slof… Als ze wilde kon ze er zonder, maar het was na al die jaren zo een gewoonte geworden dat ze er vaak al een tussen haar vingers had steken voordat ze het goed en wel besefte. De opmerking van Romeo nam ze dan ook humoristisch op en wist hem onmiddellijk terug te kaatsen. Hij had goed spreken.. ’Alright, alright. Point made.’ werd haar toegegrinnikt en Hazel keek hem met een tevreden grijnsje aan. Met haar hoofd knikte ze kort zijn kant op en haalde haar expressieve wenkbrauwen op. Nooit had ze durven hopen op een gesprek met Romeo, laat staan dat ze had durven raden dat het zo gemakkelijk zou verlopen. Vanop een afstand zag hij er zo gecompliceerd uit, met enorm veel lagen, muren rond zich opgetrokken. Maar nu ze dichter bij hem stond, zijn stem van dichtbij hoorde en de uitdrukkingen op zijn gezicht kon zien leek hij wel een heel ander persoon. Leek hij meer op haar.

De kilte die de buitenlucht met zich mee bracht deed kippenvel op haar armen verschenen. Armen die gehuld gingen in een veel te grote trui die er toch niet in slaagde om haar warm te houden. Hazel klemde haar kaken op elkaar om niet te klappertanden en richtte haar blik naar de hemel die volledig open was. Sterren glinsterden aan de hemel terwijl zij en Romeo verzonken waren in een gesprek dat bijna voortdurend een glimlach op haar lippen tevoorschijn toverde. ’Ik heb geen idee hoeveel mensen van Slytherin kunnen zwemmen.’ Hazel verplaatste haar blik weer op hem en schudde al grijnzend met haar hoofd. ’Goh ja.. Niet dat ik met dit weer graag zou zwemmen. Als je niet doodvriest ben ik er zeker van dat een of ander beest op de bodem van dat meer je wel een snellere dood gunt.’ Met een licht bevende hand bood ze hem een sigaret aan, eentje die hij dankbaar aannam. ’I owe you one.’ Hazel haalde haar smalle schouders op. Wat deed één sigaret. ’Bewaar hem maar voor de volgende keer dan.’ sprak ze hem toen zachtjes toe en plaatste onmiddellijk haar sigaret aan haar lippen om verder niets te zeggen. Het uiteinde begon zachtjes te smeulen toen ze de vlam van haar uitsteker er aan hield. Zo vriendelijk als ze -soms- was stak ze hem vervolgens uit naar Romeo. ’Ach, je bent zo aards.’ Hij tastte naar zijn wand en toverde voor de tweede keer een vlam tevoorschijn uit zijn toverstaf. Kleiner als die in de common-room weliswaar. Hazel draaide grijnzend met haar ogen en nam een trek. Terwijl schoof ze de aansteker weer in de buidelzak van haar trui. ’Show-off.’ sprak ze hem toen zachtjes toe, al plagend.

Waar zij geen warmere plaats wist, wist Romeo dat wel. ’Volg uw nederige dienaar.’ Hazel haar voorhoofd fronste van een ingehouden lach en in stilte volgde ze Romeo, naar eender welke plaats hij ook in zijn hoofd mocht hebben. Ze liepen een tijdje langs de enorme muren van het kasteel af tot er een soort van gebogen inham verscheen. ’Het verbaasd me dat je deze plek niet kende?’ merkte hij op terwijl Hazel in het rond keek. ’Ja ik ook..’ sprak ze zachtjes terwijl ze naar de roosters keek die in de muren waren geïnstalleerd en een afvoer van warme lucht waren. Hazel deed een stap dichterbij tot net langs het rooster en voelde hoe de warme lucht haar roodgekleurde wangen weer deden ontdooien. Kort sloot ze haar ogen en nam weer een trek van haar sigaret. De lucht die ze uitblies werd meegevoerd door de stroom warme lucht van de roosters. ’Kijk eens aan, gratis warme lucht.’ Ze draaide zich glimlachend om, keek naar Romeo die zich schuin tegen de muur had genesteld. ’Van waar komt dit eigenlijk?’ Vroeg ze hem en stak haar hand uit, recht in de stroom lucht. Lang kon ze hem er niet houden, aangezien de lucht toch warmer was dan verwacht, eens je er recht in stond.