Sinistra | Romeo

’Raken we wel makkelijk verlost van alle irritante individuen die binnen achterblijven.’ Zonder dat ze er enige moeite voor moest doen sprong Evan in haar gedachten. De knaap met zijn ondoordachte, loze opmerkingen. Ze kon zich zo hun ontmoeting in the tree broomsticks weer levendig voor de geest halen. Een onmogelijk onderdrukbare zucht gleed tussen haar lippen door en haar ogen liet ze rollen in hun oogkassen. ’Daar zeg je iets.’ met die woorden stemde ze in op zijn opmerking. Haar ogen zochten kort contact met die van hem en in één oogopslag kon ze zien dat er in Slytherin ook individuen zaten die hem niet zo nauw aan het hart lagen. En dat was misschien zwakjes uitgedrukt. ’Er zijn er inderdaad die van mijn part kopje onder mogen gaan. En dan mogen ze ook kopje onder blijven.’ Ze keek hem veel te neutraal voor de uitspraak die ze net gedaan had. Uiteindelijk trok ze haar mondhoek naar boven en knipperde eenmaal met haar ogen. De blik die in haar ogen stond en de houding op haar lichaam verried dat hij daar niet één van was.

Ze had gehoopt dat zijn aanwezigheid het haar warmer zou geven. Maar ondanks dat haar hart sneller klopte dan gewoonlijk hing er een ijzige koude over haar tengere lichaam. Was het schokken dat ze deed van de koude, of van de opmerkingen van Romeo? Ze kon het niet meer goed uit elkaar houden. Waar ze wel zeker van was, was dat hij er wel van genoot om haar te tonen hoever hij al stond met zijn spells. Hazel daarintegen was een persoon wat zoiets niet zomaar aan zich voorbij liet gaan, en met een lach op haar gezicht benoemde ze hem als een show-off. ’U riep?’ Ze wist niet wat ze had verwacht. Misschien een verdediging van zijn standpunt zoals zij ook had gedaan toen hij opperde dat roken slecht voor haar was. Maar nee, in plaats daarvan accepteerde hij de benaming die ze hem gaf en een grijnzende uitdrukking op zijn gezicht. Waar ze normaal altijd wel onmiddellijk een woordje klaar had, bleef het nu verdacht stil. Al spraken haar ogen en de vorm rond haar lippen boekdelen. Haar ogen had ze groot open getrokken waardoor hun kleur fel tot uiting kwam, haar mond hing voor een tikkeltje open zonder dat er enig geluid uit kwam. Al klonk er na enkele seconden van stille verwondering een zachte lach. ’Kom, meneer show-off.’ herhaalde ze nog eens. Hazel deed een stap zijn richting op, legde haar vrije hand kort op zijn bovenarm en duwde hem wat vooruit toen hij aanstalte maakte om richting de warmere plaats te gaan. Snel genoeg nam ze haar hand weer terug en liet hem losjes in haar buidelzak hangen waar ze prulde met haar aansteker.

Al gauw werd haar verkleumde lichaam wat opgewarmd, en dat door een zalige stroom aan warme lucht afkomstig uit een of andere geheimzinnig rooster. Al wist ze niet van waar die afkomstig was. Romeo klopte met zijn vlakke hand op de enorme stenen die samen de uiterste muur van het kasteel vormden. ’Dit is de buitenmuur van de grote hal. En wat zit er onder de hal?’ Hazel keek richting de muur, trachtte er door heen te kijken terwijl ze nadacht over zijn vraag. ’De keukens!’ zei ze toen opgewekt en keek met grote ogen vol verbazing naar Romeo. De zachte glimlach die eerst rond haar lippen had gelegen verdween stilletjes, zich er plotseling van bewust dat ze zo gehoorzaam op zijn vraag had geantwoord. Iemand anders die haar deze vraag gesteld had, had waarschijnlijk een stel opgetrokken wenkbrauwen en een ongeïnteresseerde blik toegeworpen gekregen. Maar hij.. Al kreeg ze niet veel tijd om er over na te denken en herpakte ze zich snel door vluchtig met haar ogen te knipperen en te trekken aan haar peuk. Romeo zijn uitleg drong maar half tot haar door, maar tegen de tijd dan hij aankondigde dat hij zin had in een snack was ze weer helemaal aanwezig. ’Hmm..’ humde ze opnieuw en blies de rook ook weer uit. De filter van haar peuk wierp ze op de grond en trapte hem zorgvuldig uit. ’Zwijg me ervan.’ haar stem klonk iets zwaarder door wat achtergebleven rook. Ze ademde via haar neus uit en liet haar hand nonchalant over haar paardenstaart glijden alvorens ze hem samen bij de andere in haar buidelzak plaatste. ’We kunnen daar zeker niet zomaar binnen?’ zei ze na even nadenken. In haar ogen stond een duidelijke sprankeling van ondeugendheid. Eten ging er altijd in bij haar, al dachten velen daar anders over door haar schrale lichaamsbouw en weinige rondingen. En daarnaast, als een snack het perfecte excuus was om nog wat langer in zijn aanwezigheid te zijn, dan zag ze geen reden om er geen gebruik van te maken.

’Fijn dat we het er over eens kunnen zijn.’ Opnieuw diezelfde woorden. Opnieuw diezelfde rilling die over haar rug liep. Voorzichtig keek ze hem aan, probeerde te doorgronden wat hij ermee bedoelde. Hazel hoorde duidelijk het verschil in woordkeuze, alsof Romeo haar op een plechtige manier toesprak in plaats van die humoristische zoals de rest van het gesprek was verlopen. Het was bijna alsof hij hóopte dat ze het eens over dingen konden zijn. Alsof hij niet liever wilde dat zij op dezelfde manier over dingen dacht. Of omgekeerd. Maar behalve de korte blik die ze hem toewierp verried niets aan haar houding dat ze zijn woorden in vraag trok.

Het rooster dat afkomstig bleek te zijn uit de keukens en het gesprek errond deed een craving naar een snack bij Romeo omhoog komen. En ze moest toegeven dat ze er ook wel een fan van was, late night snacks. De manier waarop ze eraan zouden geraken deed haar niet zo veel, maar het zag er naar uit dat de keuken de meest logische optie was. Een optie waar ze niet vies van was. Ze was niet de grootste rebel die rondliep op de school, maar voor onschuldig kattenkwaad als naar de keukens sneaken was ze niet bang. ’Door het rooster zou ik het niet proberen.’ was Romeo zijn reactie op haar vraag en Hazel schudde grijnzend haar hoofd. ’Niet als je zelf als een gebraden stukje vlees wil eindigen.’ Haar ogen volgden de smeulende peuk van Romeo die hij met zijn duim weg schoot. ’Maar keukens hebben ook deuren tegenwoordig.’ Hazel haalde een hand uit haar zak en plaatste deze gespeeld verontwaardigd in haar zij. Terwijl trok een wenkbrauw omhoog en keek hem recht in zijn amberkleurige ogen aan. ’Nee toch?!’ Haar hand bracht ze omhoog, legde haar haren over haar andere schouder en liet hem vervolgens weer in de buidelzak schuiven. ’En dat in de 21ste eeuw?’ Ze kon de serieuze blik op haar gezicht niet lang in stand houden en begon zachtjes te lachen. ’Hogwarts is er op al die jaren dan toch op vooruit gegaan.’ Ze trok haar mondhoeken omlaag als poging om haar lach te verbijten. ’Toon me die deuren dan maar eens.’ Afwachtend keek ze hem aan totdat hij begon te wandelen naar een of andere zij ingang. En voor de zoveelste keer die avond was het hij die leidde en zij die volgde.

Hazel liep evenzeer als een -iets stillere, magerdere- kat doorheen de gangen. De portretten die hun aanstaarden staarde ze op haar eigen kwaadaardige manier terug aan. Of dat de reden was dat ze zwegen, of omdat ze gewoon te slaapdronken waren, dat wist ze niet.. Uiteindelijk hield Romeo halt voor een iets groter portret, eentje van een uit de kluiten gewassen fruitschaal. ’Dit is de ingang.’ fluisterde hij haar toe en Hazel haar wenkbrauwen schoten opnieuw in de lucht, ditkeer oprecht verward. ’Ik dacht dat ze tegenwoordig ook deuren hadden?’ fluisterde ze hem toe op een iets luidere toon en hield haar handen vragend opzij. ’Enig idee hoe hij open gaat?’ Ze had wel verwacht dat het een geheime deur zou zijn, net zoals de common room van Gryffindor. Maar ze had op zijn minst ook wel verwacht dat hij zou weten hoe je het kon openen. ’Geen idee? Ik ben hier nog nooit geweest.’ zei ze schouderophalend en deed een stap dichter naar het portret. ’Vast een of ander wachtwoord. Of een bepaalde plaats die je moet aanraken.’ merkte ze op en keek hem aan. Zijn gezicht was half verduistert door de schemering die in de gang hing. ’We kunnen de deur ook altijd opblazen? Afhankelijk hoe graag jij die snack wil?’ Ze deed een zachte impressie van een ontploffing, maar die veranderde snel in een zachte lach. ’Just kidding.’ Vervolgens richtte ze zich weer op het schilderij en fronste geconcentreerd haar voorhoofd. ’Hmm.’ humde ze en bracht haar hand naar het schilderij, voelde de ruwe textuur van de gedroogde verf op het canvas. Ze keek naar het fruit, naar de druiven, de banaan, de appel, de peer. Met haar vingers gleed ze over de rand van de fruitmand, in de hoop om een andere soort materiaal te voelen dat een geheime opening kon verraden. En toen schoot haar iets te binnen. ’De huffies maken altijd mopjes over peren.’ Ze keek achter zich, naar Romeo, verbaasd door haar eigen plotse ingeving. ’Kietel de peer?’ vroeg ze hem. ’Nooit van gehoord?’ Schouderophalend keerde ze zich weer naar het schilderij, afvragend of dat hier van toepassing was? Het was wel zo toevallig dat er net op dit schilderij een peer stond, en dat de ingang van de common room van de huffelpuffers in de keukens lag. Hazel bracht haar hand resoluut naar de peer en kietelde -hoe vreemd dan ook- de peer. Vrijwel meteen verscheen er op die plaats een soort van deurknop en kon ze een lach niet onderdrukken.

Ze kon het niet laten om op haar eigen, kenmerkende manier een opmerking te geven over de luchtschachten. Daarmee maakte ze ook kenbaar dat het geen goed idee zou zijn om via die weg naar de keukens te gaan. Iets waar ze het beid over eens waren, iets wat Romeo nadrukkelijk ook gezegd had, op die speciale manier die ze eerder in de common room had gehoord. ’Please.’ reageerde hij op haar woorden, en Hazel keek hem met een scheve, misschien zelfs uitdagende grijns aan. Romeo kwam in beweging, maakte aanstalten om naar binnen te gaan. Terwijl hij dat deed kon hij het niet laten om met zijn hand tegen haar smalle schouder te duwen. Hazel haar wenkbrauwen schoten verrast naar omhoog en ze liet bracht diezelfde schouder naar achter om met zijn beweging mee te gaan en zo min mogelijk evenwicht te verliezen. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar zag dat Romeo prompt verder liep naar de deur van het kasteel. Hazel schudde met haar hoofd, betrapte zichzelf erop dat ze nog steeds die possante grijns op haar gezicht had staan. Na een kleine, glimlachende zucht kwam ze zelf ook in beweging en liep achter hem aan naar het kasteel.

Het kwam niet vaak voor dat Hazel al zwervend door de gangen liep. Alleen als ze iets specifieks in haar hoofd had, zoals nu het geval was. Of wanneer haar kamergenoten besloten om een make-up of girlsnight te houden. Dat waren zo’n momenten dat ze verkoos om in haar eentje rond te dolen. Al vertoefde ze deze keer in het gezelschap van iemand. Van de persoon waarvan ze misschien wel het laatste van had gedacht dat ze dat zou doen. Ze stonden langs elkaar voor het schilderij van de fruitschaal, beide met een taxterende blik in hun ogen, op zoek naar een mogelijke manier op beweging in het schilderij te krijgen. Een trucje, zoals Romeo zei. Hazel beet nadenkend op haar onderlip en liet haar vingers over de verf van het schilderij gaan, om vervolgens met haar gedachten naar ‘kietel de peer te gaan’. ’Liever de peer dan ik, dus ga je gang.’ Hazel greens, rolde met haar ogen en reek uit naar de peer. ’Goed dat ik dat weet.’ Nadat ze even met haar vingertoppen over de peer had gewreven, veranderde die spontaan in een deurknop. ’Mygod, dat is geniaal.’ Ze keek Romeo met grote ogen aan, niet wetende wat te zeggen op het compliment dat hij haar zojuist had gegeven. Ze maakte wat ruimte door een stap naar achter te zetten en keek naar Romeo die voorovergebogen naar de peer stond te kijken. Hazel knipperde niet met haar ogen, bleef Romeo aanstaren alsof hij meer speciaal was dan de deurknop die zojuist verschenen was. ’Goed gedaan.’ doorbrak opnieuw de stilte, en pas toen Romeo even opkeek naar haar kon ze weer met haar ogen knipperen. Heel voorzichtig trok ze een mondhoek naar omhoog en haalde haar schouders op.

Romeo liet zijn blik nog even in die van haar hangen alvorens hij de geopende deur binnen stapte. Het pas was toen ze was ontsnapt aan de greep die zijn amberkleurige ogen hadden dat ze zich voor het eerst kon richten op de ruimte die toegankelijk was geworden. Na Romeo stapte ze binnen en nam net zoals hem even de tijd om in het rond te kijken. De vier enorme tafels van de afdelingen, de brandende vuren, enorme voorraadkasten, manden met verse groenten… Hazel knipperde verbaasd met haar ogen en deed enkele stappen de ruimte in. ’So here does the real magic happen.’ zei ze met een grijnsje en wandelde naar de enorme voorraadkast toe. ’Right, hierbij verklaar ik de jacht naar snacks geopend.’ Hazel stond al met haar rug naar hem toe en ging op haar tenen staan om alle leggers van de voorraad kast te kunnen bekijken. Bij de kruiden trok ze een vies gezicht en schoof een rek op, om vervolgens ook al die schappen te controleren. Haar ogen werden groot toen ze een legger vond met allerlei soorten snoep en koeken die ook in Hogsmead te vinden waren. Uiteindelijk greep ze naar een doos vol chocolat chip cookies. ’Gevonden.’ zei ze enthousiast en trok de doos uit de kast. Toen ze de doos vast had zag ze dat ze een iets kleiner doosje had onthuld, smekkies in alle smaken. Met een klein grijnsje en in stilte na ze dat er ook uit en liep naar de tafel die een verdieping hoger die van Slytherin was. Ze stapte op het bankje waar ze normaal op zaten om vervolgens op de tafel te gaan zitten. Met vlugge vingers opende ze het de doos koeken en nam er een uit om er vervolgens onmiddellijk een grote hap van te nemen. Al kauwend draaide ze haar hoofd, om te kijken naar wat Romeo aan het uitspoken was en of hij al iets lekkers had gevonden. Het doosje met gekleurde snoepjes stond roerloos langs haar op de tafel.

Hazel maakte net aanstalte om naar een van de vele voorraadkasten te gaan toen ze Romeo nog een antwoord op haar opmerking hoorde geven. ’Dan ben je nog niet in mijn kamer geweest.’ Ze draaide haar hoofd vliegensvlug zijn kant op, maar zag dat ook hij al naar enkele voorraadkasten aan de andere kant van de keuken aan het wandelen was. Haar wenkbrauwen waren in de lucht geschoten en haar ogen stonden vragend. Snel probeerde ze zich te herpakken, bedwong een glimlach voordat ook zij verder op zoektocht ging. Een zoektocht die uiteindelijk een  pak chocolat chip cookies en een doosje smekkies in alle smaken opleverde.

Eens ze zich had geïnstalleerd op de tafel opende ze onmiddellijk het pakje met koeken. Ze had net enkele happen van een koek genomen toen Romeo zijn stem boven het zachte gezuim van de kookvuren uitkwam. ’Ik heb toch de jackpot hoor.’ Hazel draaide haar hoofd, nog steeds kauwend op een koek. Ze zag hoe Romeo kwam aandragen met een grote, metalen bak waarvan ze niet onmiddellijk kon zien waar het in zat. Pas toen hij het met een zacht plofje op de tafel neerzette zag de ze zee van geel. Vanillepudding. Ze hield de rug van haar hand tegen haar lippen terwijl ze wat sneller begon te kauwen om iets te kunnen zeggen. Toen ze het laatste had doorgeslikt kwam Romeo met twee lepels afgedragen. ’Dat meen je niet.’ zei ze toen met een lachje en hield twee vingers tegen de zijkant van de bak. ’En het is nog warm..’ ze sloot kort haar ogen, ademde diep in via haar neus en rook de geur van de warme pudding. Romeo had zich ondertussen op de bank gezet, langs haar voeten en ze voelde hoe hij nonchalant tegen haar aan leunde. Niet met zijn volle gewicht, maar net hard genoeg om zijn aanwezigheid fysiek te voelen. ’Held.’ sprak ze hem met een klein glimlachje toe en duwde haar pak met koeken aan de kant. Hazel nam de tweede lepel op van de tafel en liet hem weg zinken in de pudding, aan de andere kant van de bak. Niet echt strategisch, maar het was dan ook niet dat ze die bak zo zouden kunnen terug zetten. Hoe dan ook moesten ze er van af geraken, al dan niet door hem volledig leeg te eten. De warmte vulde haar mond en een zachte kreun van gelukzaligheid verliet haar lichaam terwijl ze haar ogen kort naar het plafond liet gaan.

’Weet je wat grappig zou zijn. Ze slikte de pudding door en keek naar beneden aangezien hij lager als haar zat. ’Hmm?’ Terwijl ze luisterde speelde ze nog een grote hap naar binnen. ’Als we ineens naar de hal hierboven worden geteleporteerd.’ Hazel haar ogen werden groot, vulden zich met een fonkeling die niet veel goeds voorspelde. ’Dat zou ik willen zien gebeuren!’ sprak ze enthousiast toen haar mond weer leeg was. ’Zou dat ook met zo een geheim trucje zijn denk je?’ ze liet haar blik in het rond gaan, op zoek naar iets maar niet wetende wat. ’Kunnen die elfen eigenlijk zelf toveren?’ bedacht ze zich toen. ’Al zou ik wel niet weten wat voor spreuk daar aan vast zou hangen.’ ze keek hem met een grijns op haar lippen en plagerigheid in haar ogen aan. ’We kunnen namelijk niet allemaal zo goed zijn in spreuken zoals jij.’ voordat ze in de lach schoot en haar masker doorbrak stopte ze nog een hap pudding in haar mond, terwijl bleef ze hem wel aankijken, bewoog haar been zodat hij wat heen en weer geduwd werd.

Hij was niet het persoon waar ze zulke opmerkingen van had verwacht. Niet alleen de opmerking over zijn kamer, maar ook de rest van de opmerkingen die hij gedurende de hele avond had gemaakt. Maar daarnaast had ze ook helemaal niet verwacht dat hij op haar zou afstappen, dat hij überhaupt interesse naar haar zou hebben. Hazel had haar avond volledig anders ingeschat, maar de plotselinge twist in haar plannen kon ze niet als onaangenaam benoemen. De zachte druk van zijn zij tegen haar been, de aantrekkelijke zwaarte van zijn stem, de helder ambere kleur die zijn ogen hadden.. Romeo was anders dan ze hem altijd voor ogen gehad, en ze was er nog niet uit of dat een positief of een negatief iets was. Al verried het feit dat ze bijna een constante glimlach op haar lippen droeg meer dan genoeg. Ze zat op een punt waarop ze niet meer bezig was me de angst om betrapt te worden, een punt waarop ze enkel nog maar oog had voor Romeo en de snacks die op tafel lagen. Hazel was niet honderd procent op haar gemak, maar dat was meer te wijten aan het feit dat ze een positieve indruk op Romeo wilde achterlaten. Al verliep het gesprek zo spontaan dat het bijna voelde alsof ze elkaar al meer dan één keer hadden gesproken.

’Ik zei toch, jackpot.’ Ze rolde al grijnzend met haar ogen. ’Alright alright.’ mompelde ze, vulde haar mond nogmaals met een hap vanillepudding. ’Heht ish toch dankshij mij dath whe hier zhitten hoor.’ wierp ze hem op haar beurt plagend toe, met volle mond nog wel. Nee, Romeo mocht niet met alle eer gaan lopen, dat zou ze niet toelaten. Hazel trok een knie omhoog, plaatste haar voet op het blad van de tafel en liet haar arm waarmee ze de lepel droeg er nonchalant op leunen. Haar ander been liet ze mooi op de bank staan, want ze wilde het misschien niet aan zichzelf toegeven, maar het gevoel van zijn aanraking bezorgde een vreemd maar aangenaam gevoel in haar binnenste. Romeo zijn opmerking over het teleporteren naar de grote zaal deed een bepaald enthousiasme in haar oplaaien. Samen met enkele vragen die hij op zijn beurt beantwoordde. ’Chef Ramsay..’ fluisterde ze bedenkelijk. Ze had die naam nog nooit horen vallen. Of het kwam doordat ze eigenlijk nooit geïnteresseerd was over de manier hoe het eten op tafel werd getoverd, of omdat ze nooit echt oplette bij de bedankspeeches op het einde van het jaar…ze wist het niet. Lang bleef ze er ook niet over nadenken, schepte in plaats daarvan nog een lading pudding naar binnen. Het was namelijk zonde om die koud te laten worden. Al zou Romeo vast een spell kennen om hem weer op te warmen…

Het viel zo op die avond dat Hazel het niet kon laten om er een mopje over te maken. Romeo keek omhoog, hield zijn lepel stil en voor een moment voelde het alsof hij recht tot op haar ziel staarde. Hazel liet langzaam de lepel uit haar mond glijden, de binnenkant ervan over haar lip waardoor die een beetje terug sprong eens ze de lepel er ver genoeg van af had. ’Ben je me nu aan het uitdagen?’ Ze slikte de pudding af en voelde hoe haar wangen rood werden. Het was een opmerking waar ze normaal gezien snel genoeg een antwoord op klaar zou hebben. Maar de opmerking in combinatie met de doordringende blik in zijn ogen, het deed een bepaalde warmte in zichzelf opborrelen met als gevolg een roze blos op haar wangen. ’Want ik denk niet dat ik spells nodig heb om jou te verslaan hmm.. Pas maar op.’ Ze haalde vluchtig een hand langs haar staart en lachte zachtjes terwijl ze haar hoofd afwendde en aan zijn blik probeerde te ontsnappen. Pas toen ze Romeo vanuit haar ooghoek zag glimlachen had ze pas weer het gevoel dat ze kon ademen. Waarom had hij zo’n impact op haar? Normaal slaagde niemand erin om zulke emoties bij haar op te wekken. Maar daarnaast liet ze ook niemand toe om zo kort te komen als dat Romeo deed. Letterlijk en figuurlijk. Ze werd uit haar gedachten opgeschrikt toen ze opeens een lepel, klaar voor katapultatie, op haar gericht zag. ’Any last words?’ Hazel hapte naar adem, schepte haast reflexmatig een schep pudding op haar lepel en richtte die evenzeer op hem. ’Have you?’ De intensiteit die zojuist tussen en had gehangen zette ze opzij en keek Romeo aan met een blik die verried dat ze het echt zou doen. Ze moest zacht lachen toen hij de lepen in zijn mond stak en volgde zijn voorbeeld. ’Hmm..’ humde ze terwijl ze de hap wegslikte. ’Ik zou het ook niet weten.’ sprak ze schouderophalend. Het interesseerde haar eigenlijk ook niet zo veel, of die elfen als slaaf werden gebruikt of niet. Als ze er echt niet wilde werken maakten ze het eten vast niet zo lekker? Of dat was toch haar redenering. Hazel legde de lepel langs zich neer op tafel, legde een hand op haar onderbuik en liet een zucht tussen haar lippen ontsnappen. ’Ik ben knock-out.’ zei ze met een lachje en liet zich achterover zakken op haar ellebogen. Daarbij stootte ze tegen het pakje smekkies in alle smaken en lachte ze opnieuw. ’Deze zullen we maar laten voor wat het is zeker? Anders is die bak hier zodadelijk weer vol met pudding. En chocolat chip cookies. En weet ik veel wat ik nog heb gegeten vandaag.’ Hazel keek hem aan, haar hoofd een beetje schuin. Het was al laat geweest toen ze aan haar huiswerk bezig was, en in tussentijd was het alsmaar later geworden. Ergens was het een stom gevoel, dat hun wegen weer zouden scheiden in de common room. Maar ergens voelde het ook leuk, omdat ze benieuwd was of hij net zozeer zou uitkijken naar een nieuwe ontmoeting als dat zij deed.

’Wat is dat met chicks en het laatste woord willen halen?’ Hazel haar wangen zaten nog vol pudding waardoor lachen moeilijk was. Maar haar ogen spraken boekdelen. Op een bijna heilige manier haalde ze haar smalle schouders op en keek hem aan met haar hoofd lichtjes opzij geknikt. ’Ik vond jou nochtans zo anders.’ met het laatste woord van zijn zin slikte ze de pudding door. In stilte keek ze hem aan, haar ogen groot. Anders. Toen ze haar hoofd warm voelde worden wendde ze het af, haalde haar vingers door de haren van haar staart. ’Anders.’ herhaalde ze het toen, op een bijna vragende manier. ’Anders hoe?’ vroeg ze hem toe, kreeg het net in zichzelf opgebracht om hem weer in zijn ogen aan te kijken. Ze was niet iemand die zich snel van zijn wijs liet brengen, en ook in deze situatie probeerde ze stevig in haar schoenen te maken. Maar op een vreemde manier was ze onderdanig aan hem, waarschijnlijk omdat ze een goede indruk op Romeo wilde achterlaten. Ze kon het moeilijk thuisbrengen..

Niet veel daarna waren ze beide tot boven toe gegeten. Nog een hap en de bak zou weer volzitten met haar hele maaginhoud, iets wat ze al grijnzend met Romeo meedeelde. ’No thanks.’ was zijn bijna beleefde antwoord en Hazel nam het pakje met smekkies in alle smaken in haar handen. ’Dat dacht ik al.’ Ze stak het pakje in haar buidelzak en stond op van de tafel. Het was niet omdat ze het nu niet wilde, dat ze het later niet zou opeten. In tussentijd had Romeo zich ontfermd over de resterende pudding in de metalen bak. Het geluid van metaal op hout weerklonk toen hij het op de bovenste legger van een van de kasten schoof. Onmiddellijk schudde Hazel lachend haar hoofd, haar staart zwiepte ondeugend mee. ’Tegen dat ze die vinden zijn wij waarschijnlijk al afgestudeerd.’ Ze knikte al lachend van ja en wandelde langzaam richting de deur waar ze binnen waren gekomen. ’Of hij is volledig weggeschimmeld, dat kan ook.’ Hazel nam de klink van de deur vast, in tegenstelling tot de andere kant zat deze niet verscholen. ’Óf hij staat morgenmiddag gewoon half opgegeten tussen de desserts op de Slytherin tafel.’ ze moest lachen bij de gedachte alleen. ’Laten we hopen van niet..’ met een kleine klik trok ze de klink naar omlaag en opende de deur naar buiten. Toen ze beide op de gang stonden en het schilderij weer netjes gesloten was keek ze hem weer aan. ’Wat denk je, ons bed maar opzoeken? Anders kunnen we seffens onmiddellijk aansluiten voor het ontbijt.’ Langzaam liet ze zijn blik los en liep hem voor richting de kelders. Ditkeer ging zij hém voor.

Ze probeerde de blik in zijn ogen vast te houden, ze niet af te wenden toen hij recht terug staarde. Even hing er een stilte tussen hen, nadat Hazel had gevraagd wat hij met ‘anders’ bedoelde. Haast gefascineerd keek ze naar de kleur van amber die in zijn sprekende ogen ronddwaalde. Bijna was ze vergeten waar het gesprek over ging, totdat Romeo zijn hand zachtjes op haar been legde en een klein klopje op haar knie gaf. Meteen schoten haar ogen erheen en hield ze haar adem een tel lang vast. ’Daar kom je ooit wel achter.’ was zijn antwoord. De plagende ondertoon was er duidelijk in te horen, net zoals het in zijn ogen te lezen stond. Maar Hazel kon er niet verder op reageren, het enige waar ze zich nog van gewaar was, was het tintelende gevoel dat zijn hand op haar been had achtergelaten, ook toen die daar niet meer lag. Ze slikte, ademde zachtjes in en stond langzaam van de tafel op om naar de deur te lopen. De snoepjes in haar zak die heen en weer rammelden was het enige geluid dat ze produceerde.

Op de gang werd ze zich langzaam gewaar van de vermoeidheid die over haar heen hing. Haar benen voelden zwaar, waardoor ze kort terug dacht aan de eindeloze reeks van trappen die ze had moeten beklimmen om in het astronomielokaal te geraken, eerder die dag. ’Goed plan.’ Met een kleine glimlach op haar lippen knikte ze hem toe en ging hem voor naar de common room, vechtende tegen de geeuwen die achter haar oren kriebelden. De voetstappen van Romeo die achter haar klonken in de kille gangen deden een glimlach op haar gezicht verschijnen die ze niet kon thuiswijzen. Eens in de common room, die bijna volledig duister was doordat de vlammen van het haardvuur zo goed als uitgedoofd waren, keerde ze zich weer naar Romeo. Ze stond op het moment om hem een goede nacht te wensen, totdat Romeo’s opgeschrokken stem de ruimte vulde. ’Oh nee.’ Vanuit haar ooghoek zag ze een donkere schaduw opdoemen, en haar eerste reactie was om een geschrokken inademend geluid te maken en een stap achteruit te doen. Totdat bleek wat het was..

Een enorme, grijze kat klauwde zich vast aan het bovenbeen van Romeo en probeerde zichzelf een weg omhoog te werken. Hazel fronste haar wenkbrauwen, trok een pijnlijk gezicht en wendde haar gezicht wat af. ’Wat..’ fluisterde ze niet begrijpend, zeker toen Romeo zijn armen bijna liefhebbend om de kat heen sloot en hem omhoog hees. Pas toen hij het beestje op een typerende manier aansprak, kon ze het totaalpaatje in haar hoofd een plaats geven. Glimlachend keek ze naar het tweetal, wist zo in een keer ook van wie de kat was. Ze had hem namelijk al vaker doorheen de common room zien sluipen, maar had nooit geweten wie de eigenaar was. Toeval. Toen Romeo haar aan keek richtte ze haar ogen weer in de zijne. ’Ik heb het erg naar m’n zin gehad.’ Ze volgde hem met haar blik toen hij in de zetel ging zitten en de kat zich op zijn schoot nestelde. ’Hetzelfde geldt voor mij.’ mompelde zachtjes. Hazel deed een stap in de richting van de zetel, hurkte neer naast de armleuning waardoor ze iets lager als Romeo en zijn kat kwam te zitten. Voorzichtig haalde ze haar vingers door de dikke pels van de kat en stond vervolgens weer onmiddellijk op. ’Slaap lekker, Haze.’ Even liet ze een stilte tussen hen in hangen, hoorden zijn woorden nog in haar hoofd nazinderen. Ze glimlachte niet, keek hem alleen met die mysterieuze blik in haar ogen aan. ’Weltusten, Rome.’ antwoordde ze hem, waarna ze zich langzaam omdraaide en richting haar slaapkamer liep. Al wist ze dat slapen er voor haar ook niet onmiddellijk in zat.