Silence speaks

Nooit, en dan ook echt nooit, kon het stil zijn in de bibliotheek van de school. Een van de weinige plaatsen waar het stil MOEST zijn en natuurlijk was het er dan niet. Zo was het al jaren, hoe erg de bibliothecaressen er ook op bleven hameren. Meestal waren het een paar luidruchtige ouderejaars die gewoon asociaal bezig waren. De andere mogelijkheid was lagere jaars die het niet konden laten om te praten over wat dan ook of te lachen als ze iets 'grappigs' in een boek tegen kwamen. Deze keer was het beide. De continue ruis van het gepraat van de jongere jaars en het willekeurige en plotselinge geschreeuw van de oudere jaars. Ione liep zoekend door de ruimte. Een boek in haar hand en haar haren in een staart gebonden. Haar zat altijd zo in de weg als je iets wilde lezen. Ze was op zoek naar een tafel waar ze kon lezen waar geen druktemakers aan zaten op het moment. Bij de meeste tafels was het niet het geval. Oh wat wilde ze graag haar Silencio spreuk uitspreken over de gehele bibliotheek. Dan zou het tenminste een keer echt stil zijn. Uiteindelijk kwam ze aan bij een tafel waar maar één persoon aan zat. Het was een kleine tafel met plaats voor vier mensen. Ione ging dan ook aan de andere hoek, schuin tegenover de ander, zitten. Zo ver mogelijk er vandaan. Met een plof klapte de kaft van het boek op de tafel toen ze het open sloeg.

[Eerste post voor Cheryl]

Met een lichtelijk geïrriteerde blik keek Cheryl naar de eerstejaars die iets in hun handen hadden en aan het lachen waren. Ze kantelde haar hoofd een beetje zodat ze het boek kon zijn wat ze vasthielden en rolde met haar ogen. Natuurlijk. Als die pestjongens ergens om lachten dan was het wel om een naakt vrouwelijk lichaam. Waarom hadden ze dat soort boeken dan ook niet weggestopt op een sectie waar de eerstejaars niet bij konden? De tweedejaars en de derdejaars moesten er trouwens ook uit de buurt blijven. En het liefste alle jongens uit alle jaren gewoon. Geen enkele jongen zou er serieus mee om kunnen gaan. Hoewel… Romeo misschien, maar dat zou een uitzondering zijn. Zou hij zich met dat soort dingen überhaupt wel bezighouden? Ze zag Romeo nu niet bepaald als het type aan dat met elk meisje van zijn afdeling het bed deelde. Ze grinnikte bij het idee. Romeo zou zijn naam dan wel te goed doen natuurlijk. Maar als je de kerel zag zou je in eerste instantie ook niet denken dat zijn naam Romeo was, maar iets… stoerder? Minder op liefde gebaseerd? Ze had geen idee waarom ze dit zo’n boeiend onderwerp vond en besloot om maar gewoon naar een ander deel van de bibliotheek te verhuizen zodat ze de eerstejaars én het boek niet meer zag. De kans dat ze zo’n rare gesprekken in haar hoofd kreeg was dan ook kleiner. Haar been was inmiddels gelukkig al genezen. Ze hoefde in elk geval die stomme krukken niet meer te dragen. Of misschien moest ze dat nog wel, maar deed ze dat niet. Waar lag het verschil immers, right? Nadat Cheryl met wat moeite – hinken ging namelijk niet zo best – op haar stoel aan een rustiger tafeltje ging zitten onderdrukte ze een zucht toen een meid die oftewel in haar voorlaatste oftewel in haar laatste jaar bij haar kwam zitten. ‘Als je vervelend komt doen mag je gelijk weer oprotten,’ zei ze een tikkeltje bars tegen de dame. ‘Het is hier al druk genoeg en dit opstel moet toch écht af zijn tegen morgen.’

‘Als je vervelend komt doen mag je gelijk weer oprotten,’  was de eerste reactie die ze kreeg. Meteen trok Ione een wenkbrauw op en schoof protestief de stoel waarbij ze stond naar achter. ‘Het is hier al druk genoeg en dit opstel moet toch écht af zijn tegen morgen.’ Vervolgde de blondine op een nog steeds niet al te vrolijke toon. Zonder ook maar wat te zeggen nam Ione plaats op de stoel en sloeg de eerste pagina van het boek om. "Jij bent degene die begint te praten. Ik was niet eens van plan om wat te zeggen. En ik ben hier ook voor mijn rust en ben niet van plan in die drukte te gaan zitten." Dat mocht misschien apart klinken gezien ze een informatief boek bij zich had. Als iedereen in de lessen zat of leerde was er niets te beleven dus was de beste optie kennis vergaren over dingen die je interessant vond. En precies dat was de reden dat ze zich nu hier bevond.

Cheryl wist dat ze niet bepaald de vriendelijkste toon sloeg, maar hé… Ze had een vervelend been dat niet mee wilde werken, liep een beetje te erg achter op haar huiswerk én kon niet eens rustig schrijven omdat het in haar common room te druk was én hier ook al. Je kon haar wijsmaken wat je wilde, maar toch niet dat de bibliothecaresse er echt veel aan deed. Net alsof de bibliothecaresse haar ongelijk wilde bewijzen klonk er opeens een harde ‘shhht’ door het lokaal gevolgd door een bedreiging dat diegene die nu niet zijn mond hield een week verbannen zou worden van de bibliotheek. Cheryl rolde met haar ogen. Hoe wilde ze dat precies doen? Een chip in elke student zijn kont duwen zodat ze kon checken of ze haar bibliotheek al dan niet in kwamen? Voordat Cheryl een antwoord daarop kon verzinnen werd haar aandacht al getrokken door het meisje dat tegenover haar zat. ‘Wat een zwak excuus,’ mompelde ze op de eerste woorden van het meisje, maar haar blik ontspande zich wat toen scheen dat ze te maken had met iemand die weldegelijk van de rust wilde genieten en geen druktemaker was. Reden genoeg voor Cheryl om haar houding wat te ontspannen zodat ze een vriendelijker gezicht trok naar het meisje. ‘In dat geval mijn excuses,’ zei ze. ‘Sorry, maar mijn been is echt een ramp momenteel. Heb heel de nacht wakker gelegen van de pijn en toen kwam ik er achter dat ik dit opstel nog moest schrijven. Je zou denken dat ze rekening houden met zieke mensen, but nooo.’ Ze zuchtte. ‘De naam is Cheryl Carve in elk geval. Afkomstig uit Gryffindor.’

‘Wat een zwak excuus,’ hoorde ze de blondine mompelen. Een excuus? Het was niets minder dan de waarheid en de waarheid was geen excuus. Hoe verder ze in haar uitleg kwam hoe ontspannender het meisje aan de andere kant van de tafel leek te worden. Ook de blik in haar ogen werd wat vriendelijker. ‘In dat geval mijn excuses,’ reageerde het meisje. Natuurlijk. Mensen trokken zo snel oordelen over van alles en dat wilde nog wel eens verkeerd uitpakken. ‘Sorry, maar mijn been is echt een ramp momenteel. Heb heel de nacht wakker gelegen van de pijn en toen kwam ik er achter dat ik dit opstel nog moest schrijven. Je zou denken dat ze rekening houden met zieke mensen, but nooo.’ Verklaarde de blondine met een zucht. Op zich was het een prima reden om chagrijnig te zijn. Alleen had het allemaal voorkomen kunnen worden als ze gewoon haar werk had bijgehouden, zo moeilijk kon dat toch niet zijn. Misschien was die mening wel deel van de onlogische reden dat ze in Hufflepuff was geplaatst. Ze had zich altijd beter in Ravenclaw zien passen maar de Sortinghat was het niet met haar eens geweest. Nu ze al voor het zesde jaar in Hufflepuff zat was ze het toch wel gewend geraakt. ‘De naam is Cheryl Carve in elk geval. Afkomstig uit Gryffindor.’ De ander leek in tegenstelling tot hoe hun gesprek begon toch te willen praten. Waarom zou ze zich anders voorstellen? "Ione Laguna van Hufflepuff." Zei ze terwijl ze richting het opstel van de ander keek. Op z'n kop lezen was niet haar sterkste punt, vragen dan maar. "Waar gaat het over? Misschien kan ik wel van nut zijn. Heb toch niet echt iets te doen."

Oké, het was niet dat ze gemeen wilde zijn, maar als dit meisje ging voorstellen om haar te helpen dan had ze wel een vrij leuk idee. Aangezien het perkament nog leeg was en Cheryl de titel op de andere kant had gezet – want dat was ook zo een logische manier van werken, right? – kon ze in principe gewoon iets verzinnen en dan zou de Hufflepuffer haar hoofd er over breken hoe het opgelost moest worden. Aan de andere kant… dit opstel moest echt wel vrij snel af zijn. Maar ze had vanavond toch nog de tijd om er aan te werken? Hmm. Lastig lastig. Bovendien was het vrij moeilijk om iets te verzinnen. Ze kon een spreuk verzinnen die niet eens bestond? En dan samen met het meisje gaan kijken in de boeken? Het zou grappig zijn als ze een uur bezig waren met zoeken en Cheryl daarna hardop zeggen dat de spreuk niet eens bestond. Of dat ze hem verkeerd opgeschreven had. Het was immers de bedoeling dat ze vrienden zou maken, maar een flauw grapje was nooit weggelegd. Zolang ze het maar niet te hard uit zou rekken, right? De meid stelde zich voor als Ione en dan nog wat. Cheryl had er al niet meer op gelet, maar het was duidelijk dat ze van Hufflepuff kwam vanwege haar gewaad. In principe had Cheryl haar afdeling niet meer voor moeten stellen, maar ze deed het toch. Ze grijnsde inwendig toen het meisje vroeg waar het over ging, maar hield haar gezicht aan de buitenkant zo relaxt mogelijk zodat het meisje niks zou vermoeden. ‘Ik moet een opstel schrijven over een spreuk, alleen heb ik er nog nooit van gehoord,’ zei Cheryl en ze fronste alsof ze echt niet wist wat ze ermee aan moest. ‘De spreuk heet Amoritis. Ik moet opschrijven wat het betekent, wat de spreuk doet en waarom het handig kan zijn in de omgeving of in een duel.’

Het begon borderline raar te worden hoe vaak hij in de library was, maar hier was hij dan toch. Zijn voeten waren er gewoon heen gelopen en dat was vast met reden geweest toch? Zijn voeten waren deel van hem, hij deed nooit iets zonder er goed over na te denken, ergo zijn voeten hadden hier goed over nagedacht. Wat de logica was van in Quidditch kleding in de bieb komen wist hij ook niet, maar hey, feet know best.

Bovendien bleek het meteen wel weer dat hij nodig was. Een zesdejaars die hij herkende als Cheryl - ja hij hield de meiden van Gryffindor in de gaten, no judging - was aan het praten met een Huffelpuffonian. Meteen paradeerde Charles in de richting van de pratende dames, en kon nog net horen waar het over ging. Hij herkende niets van wat de Gryffindor zojuist gezegd had, maar vorig jaar had hij een record aantal lessen geskipt dus het verbaasde hem niets. In plaats van intelligent beginnen over het onderwerp plofte hij dus naast de dames neer in een stoel en keek van de een naar de ander. "Het aan het aanleggen met de vijand Carve?" Hij was Quidditch Captain, er bestond niets als een 'vriendschappelijk' iets onder de houses.

If I may?

Zodra ze het gezegd had voelde ze de spijt al opdoemen vanuit de verte. Waarom stelde ze voor om iemand te helpen? En dan al helemaal iemand die niet eens tot haar eigen house behoorde? ‘Ik moet een opstel schrijven over een spreuk, alleen heb ik er nog nooit van gehoord,’ reageerde de blondine met een frons. Dat was prima mogelijk en precies in Ione's straatje. Dit zou ze wel snel af kunnen ronden zodat ze toch zou kunnen lezen. ‘De spreuk heet Amoritis. Ik moet opschrijven wat het betekent, wat de spreuk doet en waarom het handig kan zijn in de omgeving of in een duel.’ Vertelde de blondine. Amoritis, laat me niet lachen. Dat was niet eens een bestaande spreuk. De spreuken voor opstellen waren meestal algemene spreuken en dus niet iets dat ze niet zou weten. Amoritis was geen bestaande spreuk. Als Cheryl haar niet serieus zou nemen zou Ione haar ook niet serieus nemen. Let the games begin. Van haar gezicht was nog geen verandering af te lezen. "Amoritis, een liefdesspreuk. Komt van het woord Amore, wat liefde betekend. Het laat de ander direct verliefd op je worden. Tijdens een gevecht zal de ander niet meer tegen je willen vechten, tenzij het een sadist is natuurlijk." Zei ze alsof het echt zo was. Liegen was niet moeilijk voor haar, eerder een van de simpelste dingen die er waren. Dat precies was ook de reden dat ze er aardig goed in was geworden. Voetstappen kwamen hun kant op en een jongen nam plaats op de stoel naast Cheryl. "Het aan het aanleggen met de vijand Carve?" Zei de jongen die nog in een quidditch uniform zat. Ione trok een wenkbrauw op terwijl ze de jongen aankeek. "Als het de quidditch captain van Gryffindor niet is. Ook hallo Charlie," zei ze ze terwijl ze de volgende pagina van haar boek omsloeg. De belangrijke mensen wist ze bij naam en gezicht ook al had ze er nog nooit mee gesproken. Dat was gewoon handig.

Cheryl betwijfelde of het ging werken en of ze er in zou trappen, maar ze vond het toch vrij leuk als dat wel zo zou zijn. Toen Ione begon met spreken knikte ze geïnteresseerd en deed ze net alsof ze het allemaal mentaal opnam, maar dat deed ze dus niet echt. Ze gebruikte het moment dat Ione bezig was om met haar gedachten terug te gaan naar het meer. Wat had haar daar onderwater getrokken? En hoe was het verder afgelopen met Romeo? Misschien moest ze hem toch eens een keer een brief sturen. Ze was hem nog niet echt tegengekomen en had in haar vrije tijd vooral veel over opstellen en huiswerk gebogen gezeten om hem echt aandacht te besteden. Toch wilde nog wel eens een ontmoeting met de bijna vol getatoeëerde jongen. Hij had haar aandacht echt wel getrokken en op sommige momenten kon hij wel aardig zijn. Zoals toen hij haar dus uit het meer had gehaald en zijn shirt om haar been had gebonden zodat hij enkel in zijn halfnaakte bovenlijf achterbleef terwijl hij dat duidelijk niet echt leuk vond. Ja, ze was hem veel verschuldigd. Hij had immers ook gewoon haar shirt kunnen gebruiken en zijn eigen shirt terug aan kunnen doen. ‘Oh ja,’ pikte Cheryl er direct op in toen ze de laatste woorden toch nog wist op te vangen. ‘En ‘itis’ staat voor ontsteking, dus nadat de spreuk uitgewerkt is kun je een heel erge ontsteking aan je hart krijgen.’ Haar woorden klonken sarcastisch en ze rolde haar ogen. Dit ging niet werken. Ione was dus niet zo dom als ze had ingeschat en had door dat het een grap was geweest. Cheryl draaide haar hoofd toen Charlie opeens naast hun kwam zitten en grijnsde naar hem. ‘Ik zou niet durven, Dalton,’ sprak ze terug tegen hem. ‘Ik wilde een grapje met haar uithalen, maar ik vrees dat ze me al doorhad én dat als het gelukt was jij het toch wel had verpest met je aanwezigheid.’ Ze gaf een spijtig klopje op Charlie’s schouder als ze zich er echt vervelend over voelde. ‘Goed dat je jezelf niet zo laat beetnemen,’ zei ze met een knipoogje tegen Ione. ‘Maar nee, nu even serieus. Ik moet drie spreuken opschrijven die ik kan gebruiken als mijn verdediging en uitleggen waarom ze allemaal zo uniek zijn. Tegen morgen inleveren.’ Ze zuchtte en rolde met haar ogen. Stom opstel.

Hij trok ongelovig zijn wenkbrauwen op toen het meisje die vraag beantwoordde, want no way dat hij daar iets van geloofde. Haar kennende zat ze al lang en breed aan te pappen met de eerste de beste jongen uit een ander house. Dat leek namelijk haar standaard te zijn, gewoon alles wat niet-gryffindor was. Naar de ander stak hij echter even zijn hand op. "Gegroet Ione," Merkte hij droogjes op. "Hoe fijn dat jij hier bent." Het sarcasme was overduidelijk, net als dat van haar net was geweest. Two can play that game.

Voor hij verder nog wat kon doen begon Cheryl weer te praten, en gaapte Charlie even plagend. Daarna echter lette hij aandachtig op, en deed een dankgebed aan de goden dat hij het zesde jaar al overleefd had. Betekende natuurlijk wel dat er zo naar hem gekeken zou worden voor info. Minpunt really.

Cheryl grijnsde even toen ze de reactie van Charlie op Ione hoorde. Het klonk niet bepaald enthousiast, maar ze was van Charlie inmiddels wel gewen dat als het geen Gryffindor’s waren dat hij ook niet enthousiast ging doen. Charlie was zo erg gesteld op zijn eigen house dat hij niet veel kon hebben van andere houses en dan vooral niet van Slytherin. Er gingen veel geruchten over hem rond en dat hij een soort moeder was van Gryffindor, maar Cheryl’s beeld van de andere houses was toch niet erg vergelijkbaar met die van Charlie, dacht ze zo. Ze had geen oordeel over de andere houses en behandelde elk individu naar hoe diegene was en niet naar wat zijn of haar house representeerde, hoewel aanpappen met een Ravenclawer wel eens voorbij was geschoten in haar gedachten omdat ze haar huiswerk dan met het grootste gemak kon maken. Ze zag echter af van dat idee omdat haar moeder ten eerste zou flippen als ze het van Alix te horen zou krijgen – want die zou haar vast en zeker verraden – en ten tweede omdat ze nog niet echt een knappe Ravenclawer was tegengekomen helaas. Ze liet haar blik glijden naar Charlie toen deze gaapte en gaf hem een klap tegen zijn wang. Dat deed ze natuurlijk door héél zachtjes haar hand tegen zijn wang te laten botsen zodat er een klein kletsend geluid ontstond. Ze zou Charlie echt niet opzettelijk heel veel pijn willen doen, hoor! Ze glimlachte dan ook liefjes naar hem, maar draaide toen haar gezicht naar Ione. ‘Denk je dat ik daar zelf niet op gekomen was?’ Ze kon het niet laten om haar stem lichtelijk arrogant te laten klinken. Want wat dacht deze Hufflepuffer wel niet? Ze had heus wel haar opties afgewogen, hoor. ‘Ze hebben er specifiek bij vermeld dat de verschillende Protego-varianten niet gebruikt moeten worden. Als je ze toch gebruikt is dat puntenaftrek voor je house.’ Ze keek opzij naar Charlie en grijnsde. ‘Maar ach, wat maakt dat uit? Misschien moet ik het toch maar doen.’ Ze stak haar tong naar hem uit. Er lag hier vast wel ergens een boek met ‘Defensieve spreuken en hun uitleg’ of hoe zo’n boek dan ook mocht heten, toch?

Ione had een mooie oplossing, die echt precies inhield wat Charlie vorig jaar - met de rest van de squad - gedaan had. Helaas voor Cheryl was de leraar daar niet echt blij mee geweest en inderdaad, die spreuken mochten niet meer. Hij was nog dramatisch over zijn wang aan het wrijven toen hij haar reactie op puntenaftrek hoorde. Zijn careless glimlach ging nu gepaard met een waarschuwende blik. Als ze dat deed was ze nog niet jarig. "Jaja, gedraag ik me zo netjes zodat jij alle gewonnen punten kunt verspelen," Merkte hij droogjes op, en schudde zijn hoofd. Nope. Dat ging niet gebeuren.

"Doe anders Iniuriam Maledicat, Protego, en de patronusspreuk," De laatste zou de leraar leuk vinden, aangezien het een geheel ander soort verdedigingsspreuk was dan waarschijnlijk bedoelt werd, maar het kon niet echt worden fout gerekend.

Cheryl snoof, maar hield haar sarcastische opmerking voor zich. Als de students in Gryffindor zich namelijk echt zo netjes gedroegen en zo goed bezig waren, hoe kon het dan zijn dat ze nog geen enkele punten binnengehaald hadden? De lessen waren al wel even bezig en ze had niemand in haar groep echt zo’n slimme opmerking horen maken dat de teacher er direct voor omhoog kwam en hem of haar direct een hoop punten gaf. Zijzelf had ook niet bepaald haar best gedaan voor punten te halen, hoewel ze al een paar goede opmerkingen had gemaakt en haar opstellen op tijd af had gegeven. Maar als ze lessen had met Ravenclaw was er altijd wel een of andere wijsneus uit de house die de vraag beantwoordde voordat zij haar hand kon opsteken. Ze had vorig jaar dan ook smalend toegekeken hoe zo’n Ravenclawer voor zijn beurt had gesproken en daarvoor puntenaftrek had gekregen, hoewel zijn antwoord goed was geweest. Ze zei toch dat ze beter in Slytherin had gezeten en dat ze in Gryffindor absoluut niet thuishoorde? ‘Het is ook doordat jij je zo netjes gedraagt dat Gryffindor al zo veel punten heeft binnengehaalde.’ Ze rolde met haar ogen naar de jongen, maar schreef de spreuken die hij suggereerde wel op. Bij de laatste moest ze toch wel eventjes lachen. ‘Als ik hier puntenaftrek voor krijg kun jij aansprakelijk gesteld worden.’ Met een lieve glimlach keek ze hem aan. Gelukkig was ze wel zo slim om te weten wat de spreuken allemaal deden en had ze één van de spreuken zelfs onder controle. Ze richtte haar blik kort op Ione, maar negeerde het meisje verder. Toch richtte ze haar aandacht weer op de brunette. ‘Als je rustig wilt gaan lezen gaan Charlie en ik wel weg, hoor. Ik weet niet of het belangrijk is voor een bepaalde les die je moet volgen of zo.’ Ze glimlachte naar het meisje. Zij had haar spreuken toch al opgeschreven en bovendien wilde ze wel wat quality time met Charlie hebben. Haha. Dus niet.