Take me out to the ball game

De herfst begon stilaan echt in te vallen en hoewel het zonnetje scheen en de lucht vrij blauw was, moesten de leerlingen van Zweinstein hun zomerkledij stilletjesaan vervangen door een trui. Ook James had er een mee. Hij had hem in de schaduw van een boom gelegd, op zo’n twintig meter vanwaar hij stond. Nu droeg hij gewoon een lange broek en een shirt. Het zat lekker los en dat zou nog nodig worden ook!

In zijn rechterhand hield hij losjes een smalle, houten knuppel vast. Het ding was verbazingwekkend licht en hij draaide hem soepel rond. Beurtelings scheerde het uiteinde van de knuppel langs zijn oren en langs zijn knieën. Rond zijn hand zat een dunne, zwarte handschoen, zonder vingers. Het was een klein handigheidje dat hij gekocht had in Ilvermorny’s equivalent van Zweinsveld. De handschoen was zo betoverd dat telkens hij de bal weggooide, hij weer terug zou vliegen in de richting van zijn hand. Hoe harder hij smeet, hoe harder hij terug zou komen. De bezwering was opzettelijk niet al te nauwkeurig gedaan, zodanig dat je nooit wist waar de bal precies zou terechtkomen.

Hij had afgesproken met een meisje uit Huffelpuf. Ze waren een paar dagen geleden in gesprek geraakt en het bleek dat ze heel graag eens wou honkballen. En als een echte oud-Amerikaanse scholier had hij natuurlijk met veel plezier aangeboden om het haar eens te leren. Niet dat hij zo’n groot talent was, maar hij kende het spel door en door en doordat hij fysiek vrij sterk was, kon hij zichzelf toch een vrij goede speler noemen.

Terwijl hij wachtte op Olivia, besloot hij al eens wat op te warmen. Hij smeet de bal een eindje weg, wachtte tot hij terug kwam en sloeg er dan met al zijn kracht weg, waardoor hij nog veel sneller wegschoot. Soms miste hij een bal, maar dan kwam die zachtjes teruggevlogen en gooide hij hem gewoon opnieuw weg.

OOC: Eerst Olivia