I'm preyin' on food tonight, hunt it down eat it alive.

Evan keek naar buiten terwijl hij de sigarettenrook door de kamer blies. Hij had een raam geopend zodat zijn roommates er niet al te veel last van zouden hebben, hoewel hij heel per ongeluk een beetje rook in Leo’s richting had laten vliegen zodat de jongen een keertje kuchte. Hij draaide zich echter om en leek er voor de rest niet al te veel van in de gaten te hebben. Niet dat dat Evan wat uitmaakte of zo. Hij had niet bepaalds schrik dat de jongen wakker zou worden en er iets van zou zeggen. Hij had de vorige keer al gemerkt hoe hij de jongen kon laten zwijgen. Sinds hun gesprek toen Severide er was had de head boy eigenlijk vrij weinig tegen hem gezegd en Evan had die stilte geaccepteerd. Hij had sowieso geen zin in zo’n super vrolijk persoon en snapte dan ook niet wat Laila in hem zag. Hoewel… hij snapte het wel. Zij was ook zo’n vrolijk persoontje die echt om de domste dingen kon giechelen. Leo moest haar vast helemaal geweldig vinden en dat ze niet op van die norse personen viel zoals Evan was al wel gebleken tijdens hun eerste ontmoeting, hoewel ze het nu wonderbaarlijk goed met elkaar konden vinden. Hij was echter niet op het punt gekomen dat hij Leo persoonlijk in elkaar zou slaan als hij Laila’s gevoelens zou kwetsen, want die verwachtingen had hij wel van de kerel. Te laag IQ om een fatsoenlijke relatie te beginnen met een meisje. Hij had zijn bedenkingen echter ook wel bij Laila. Ze leek hem zo meer een persoon die echt kon genieten van een goede onenightstand. Ze leek hem niet het type voor een vaste relatie, but then again… Niemand leek hem hier een type voor een vaste relatie. Hij gooide zijn sigaret achteloos naar buiten, trok een trui over zijn hoofd en besloot om richting de kitchen te gaan. Hij had honger gekregen en nu was er niemand. Hij kon eten wat hij wilde. Met een rustige blik in zijn ogen ging Evan naar buiten en wandelde verder tot hij bij de kitchen stond. Hij opende de deur en liet zijn blik direct vallen op een schaaltje dat afgedekt was met aluminiumfolie. ‘En wat hebben we hier?’ vroeg hij zachtjes. Hij liep naar het schaaltje toe en wilde de aluminiumfolie net er af halen toen hij geluid hoorde. Hij trok zijn wand en drukte zich tegen de koelkast aan terwijl hij wachtte wie om het hoekje zou komen. Toen de persoon dicht genoeg was kwam hij om het hoekje, zette zijn arm tegen de keel van de persoon en drukte deze hardhandig tegen de deur. ‘En wie hebben we hier rondzwerven om drie uur ’s nachts in de keuken?’

Oké, misschien was het niet nodig geweest om de persoon die de keuken ‘toevallig’ was binnengewandeld zo hardhandig aan te pakken, maar je kon nooit voorzichtig genoeg zijn. Bovendien kon het ook iemand zijn die hem die dag getreiterd had. Maar nee, het was een meisje die zichzelf niet kon verweren en die hij nog nooit eerder gezien had. Of ja. Hij zou haar waarschijnlijk wel eens gezien hebben, maar hij had nog nooit een praatje met haar gemaakt. Desondanks was het vrij onmogelijk om alle gezichten te onthouden die hier rondliepen in Hogwarts. En ja, zelfs na al die jaren bij elkaar op school te hebben gezeten, wist hij nog niet eens zeker of hij wel iedereen kende. Hij kende sommigen van gezicht, maar dat was het dan ook. Meestal negeerden de meesten hem omdat hij schijnbaar zo’n norse uitdrukking op zijn gelaat had staan. Mensen konden tegenwoordig dan ook nergens meer tegen naar zijn idee. Dankzij het licht dat van haar wand kwam, kon hij zien dat ze iets ouder was dan hem. Dan moest ze ook één jaar hoger zitten dan hem. Grappig dat ze zichzelf niet wist te verdedigen met één of andere spreuk. Als iemand dit hem geflikt had, zou hij allang ingegrepen hebben en een vervelende spreuk hebben gebruikt. Hij kende immers nog wel een spreuk die tot diep in je huid kon snijden en vervelende sneeën achter kon laten, maar voor nu was dat niet nodig. Hij verminderde de druk op haar keel lichtelijk toen ze probeerde te spreken. Hoewel ze hard aan zijn arm trok, verschoof deze slechts enkele centimeters. Hij had dan ook vrij veel kracht in zijn armen omdat hij in Londen bij zijn ouders altijd ging sporten samen met zijn vrienden. Hij oefende daar vooral met gewichten die zijn arm- en schouderspieren sterker maakten, maar was een paar maanden geleden ook beginnen met spieren waarbij hij zijn borstkas een ander uiterlijk kon geven. En dat begon aardig te werken. Evan’s sterke spieren spanden zich dan ook op terwijl hij zijn arm op zijn plaats hield, maar zijn vingers lieten haar keel al los en hij keek haar met een rustige uitdrukking op zijn gezicht aan. ‘Ik weet het, het slaat gewoon helemaal nergens op,’ zei hij doodleuk tegen haar alsof hij haar zojuist niet bijna had laten stikken. Ach. Dat was ook niet zo. Ze moest gewoon niet zo overdrijven. Meiden dan ook. Altijd maar weer overdrijven. En na haar even aangekeken te hebben, liet hij haar los en klopte een denkbeeldig pluisje van zijn kleren af terwijl hij zijn wand opborg. ‘Sorry,’ zei hij vervolgens op een toon die allesbehalve spijt in zich had. ‘Ik dacht dat je iemand anders was.’ En daarna draaide hij zich weer om naar de schaal met het aluminiumfolie. Hij scheurde de folie eraf en floot toen hij de koekjes zag liggen. ‘Jackpot!’ Zijn maag rommelde en Evan ging op het aanrecht zitten. ‘Jammer voor je, maar ik had die schaal het eerste in het oog. En dan boeit het me niet wie ze gemaakt heeft, maar ik ben hier nu en dus mag ik het eerste koekje hebben. Dat zijn de regels.’ En dus pakte hij één van de koekjes van de schaal af en begon deze met smaak op te eten voor haar terwijl zijn ogen haar aankeken. ‘Oh goed dan,’ zei hij en hij rolde met zijn ogen waarna hij de schaal wat in haar richting schoof. Wat was hij toch een goed mens. Al zei hij het zelf.