Headboy 101

Iemand zoeken waarvan je niet wist hoe die er uit zag, was wel een hele opgave. Zoek de headgirl van je afdeling, ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Het zou om een bepaalde Chloë gaan, maar daar wist hij al evenveel mee. Een blond meisje in Gryffindor outfit. Ja, alsof er geen tien zulke chicks rond liepen op deze school. Echt, de volgende keer mochten ze iets duidelijker zijn met hun instructies. Maar goed, het was wel belangrijk dat hij haar vond, want zij zou hem leren hoe hij een verantwoordelijke headboy moest zijn. Een opleiding, zo kwam het op hem over. Alsof hij niet perfect wist hoe je mensen moest doen luisteren.

Al was het hem al op gevallen dat er hier een stuk minder de neiging hadden om bevelen op te volgen. Dus misschien was die cursus niet zo’n heel slecht idee. Fred was ondertussen alweer aangekomen bij de common room, waar de headgirl in kwestie zich normaal zou moeten bevinden. Hij stapte de kamer binnen en keek zoekend in het rond. Het was uiteindelijk de badge die prijs gaf dat het om dié blonde chick moest gaan. De jonge prins liep op haar af. ”Hi, ik hoop dat jij Chloë bent, anders zet ik mezelf nog voor schut”, Grinnikte hij. ”Anyways, ik ben Fred, en ik werd verteld dat jij me gaat leren hoe ik een goeie headboy moet zijn”, Vervolgde hij, kwam meteen tot de kern van de zaak, zoals altijd.

&Chloë

Dat hij een gesprek tussen twee mensen onderbrak, kon hem niet veel schelen. Hij was het nu eenmaal gewend dat mensen meteen hun aandacht aan hem schonken vanaf het moment hij een kamer binnen kwam. Hier werd hij best vaak teleurgesteld tho, mensen leken niet te beseffen wie hij was. Ach ja, hij zou er ofwel aan wennen, ofwel zou hij er voor zorgen dat ze het wel zouden weten. Misschien hielp dat headboy zijn een beetje, al maakte hij zich daar ook niet echt veel zorgen om. De headmaster blijkbaar wel, want het werd hem soort van opgelegd om met de Gryffindor Headgirl te spreken. Iets waar hij natuurlijk meteen werk van maakte.

Chloë, die ondertussen bevestigd had dat ze inderdaad Chloë was, nam hem mee naar een rustiger hoekje van de common room. "Ga zitten. Nou, ik ben dus Chloë, fellow headboy." Zei ze, stak haar hand uit en glimlachte. Frederick nam hem aan en schudde hem zelfzeker. ”Aangenaam”, Zei hij, gemeend, al vond hij het nog altijd vreemd dat hij hier zo ‘normaal’ werd behandeld. "Ik denk dat we eerst maar beginnen met jezelf voorstellen. Take the stage." Moedigde ze hem aan, en Fred trok zijn mondhoek op in een scheef grijnsje. ”Well actually”, Begon hij, stak even zijn vinger op en dook toen in zijn rugzak. Na een kort moment van rommelen tussen documenten, vond hij wat hij zocht.

Zijn stamboom. In volle glorie. Hij klapte het ding open, wat wel enkele ogenblikken kostte omdat het zo groot was. ”Ik ben dus Your Royal Highness Prince Frederick Windsor of Cambridge”, Hij prikte met zijn vinger op het stuk perkament waar zijn naam stond. ”Maar Fred is ook goed hoor”, Grijnsde hij. ”Mijn vader is kroonprins George of Cambridge, mijn moeder is Leanne of Cambridge”, Vervolgde hij, tikte nu op de namen van zijn ouders. ”En zo kan ik nog wel even door gaan, maar ik zal je er niet verder mee storen”, Grinnikte hij. ”Verder, ehm, ik ben 17, ik hou van paardenraces en Quidditch”, Sloot hij af, keek haar afwachtend aan wat voor vragen ze nog voor hem in petto had.

Het voelde als een soort solicitatie gesprek. Niet dat hij ooit al een solicitatie gesprek had meegemaakt, en dat zou hij in zijn hele leven waarschijnlijk ook niet doen. Koning werd hij zeg maar vanzelf. Nu goed, hij vond dat hij het voor de eerste keer wel goed aanpakte. Al was hij daarmee blijkbaar de enige. Chloë keek hem heel ongelovig aan. "Het feit dat je dat enorme ding de hele tijd met je meedraagt laat wel zien waar je prioriteiten liggen." Grijnsde ze. Frederick keek op zijn beurt ongelovig naar het stukje perkament. Oké, het was wel groot in oppervlak, maar zoveel woog het nu ook weer niet.

"Nou, your royal highness van boeit me niet, dit brengt me gelijk bij lesje 1. Er lopen hier genoeg jongens met een te groot eigendunk rond die je kan aanpakken, gezien je er zelf ook wel wat van kan." Sprak ze hem toe, en hoewel ze er lief bij glimlachte, voelde het wel alsof ze hem bestraffend toe sprak. Alsof hij een klein kindje was dat iets fout had gedaan. Hij raakte even niet uit zijn woorden. ”Huh, wat? Eigendunk?” Zei hij, oprecht verbaasd, hij wist met alle goeie wil van de wereld niet waar ze het over had. Hij wreef even over zijn nek. ”Sorry I guess?”