It's you...?

Cheryl onderdrukte een zucht terwijl ze naar de kantjes keek die ze had geschreven, maar zin om ze na te lezen had ze niet echt. Ze ging er van uit dat de informatie die er in zou staan wel juist zou zijn en grinnikte even om haar eigen gedachten. Het was nu niet bepaald alsof ze echt veel moeite deed om haar antwoorden goed te hebben, maar voor dit vak vond ze dat ook niet nodig. Ze had er echt een hekel aan hoe de leerkracht elke les maar weer een paar kantjes volgeschreven terug verwachtte. Cheryl vroeg zich af hoe het arme mens steeds al die kantjes moest doorlezen. Er waren best veel students die deelnamen aan haar les. Ze kon dat toch nooit allemaal goed controleren? Een van de redenen waarom Cheryl later geen leerkracht wilde worden was omdat ze het zou haten om elk huiswerk afzonderlijk na te kijken. Dat kwam je soms twintig keer dezelfde antwoorden tegen en daar zou ze gek van worden. Een andere reden was het voorbereidend werk en het feit dat ze nooit goede vragen zou kunnen verzinnen voor een toets of een taak. En dan had ze nog de laatste reden en dat was dat ze waarschijnlijk met eerstejaars moest beginnen en dat die verschrikkelijk irritant waren. Eigenlijk pas vanaf het vierde of het vijfde jaar begonnen ze wat volwassener te worden, maar je had er ook bij die zelfs in hun zevende jaar nog niet volwassen waren. Zoals die van nu dus. Cheryl stak haar middelvinger op naar een jongen die naar haar floot en geërgerd zijnde kreunde ze toen dat zeer deed aan haar schouder. De wonden op haar schouder en op haar arm waren nog altijd niet goed genezen, maar goed. Dat waren leuke herinneringen aan haar geweldige nacht in het Forbidden Forest met Leo. Not. Ze ging een paar trappen omhoog en kwam, na heel wat trappen, terecht in de common room van Gryffindor. Omdat het weekend was kon ze haar gewaad eindelijk uitdoen en trok ze een simpele grijze trui aan met daaronder een short. Ze liep naar beneden… en haar mond viel open. ‘Fred?’

Wanneer was de laatste keer dat ze hem had gezien? Ze wist dat ze hem minder lang geleden had gezien dan Alix. Fred, of Frederick zoals de Royals hem noemden, kwam namelijk wel eens langs Stilio als zij er was en dan zagen ze elkaar vaak. Cheryl vroeg zich af of Fred tussen vorig jaar en nu nog langs geweest was bij Stilio en wat de blonde jongen had gezegd over haar. Ze kon zich zo zijn groene ogen indenken die zonder al te veel te verraden naar een ander keken terwijl hij zijn leugen gladjes over zijn lippen liet glijden. Ze haatte hem. Ze haatte hem echt zo erg. Als ze kon zou ze haar lippen en tong in speciaal middel dopen zodat ze de smaak van zijn lippen zou kunnen verwijderen. Ze wilde er niet aan denken dat ze hem gekust had en wilde er ook niet aan denken dat ze ooit verliefd op hem was geweest. Maar ze was er vrij zeker van dat Fred haar vragen ging stellen over Stilio. Zo was hij wel. Stilio was immers een vriend van hem. En dus moest ze er voor zorgen dat ze het onderwerp Stilio zo veel mogelijk kon vermijden. Ze glimlachte naar Fred toen deze zijn antwoord gaf aan haar en liep nu wat sneller de trap af nu ze van de eerste shock was bekomen. Zou Alix hem al tegengekomen zijn? Ze durfde te wedden dat haar zus hem nog wel zou herkennen. ‘Goed om je weer te zien,’ sprak ze glimlachend naar de jongen en ze liep naar hem toe. Ze had geen idee hoe ze hem moest begroeten. Haar moeder drilde haar wel op haar manieren tegenover Royals, maar het was niet dat ze daarop lette of zo. Ze had bij Stilio altijd een kus op zijn wang moeten drukken en bij zijn vader ook, dus ze nam aan dat ze dat hier ook maar moest doen. Ze boog zich voorover en drukte begroetend een kus op zijn wang. ‘Hoe begroet je een Royal eigenlijk?’ vroeg ze toen prompt aan hem en keek hem verward zijnde aan.

Het was grappig om te zien hoe verschillend jongens wel niet reageerden als ze een kus op hun wang gedrukt kregen. Bij Romeo had ze het nog niet eens durven proberen, Stiles had een rode kop gekregen die zelfs in de duisternis nog zichtbaar zou zijn geweest en Leo had een grote grijns om zijn gezicht gekregen. Wacht… had ze die laatste al eens een kus op zijn wang gegeven? Nee, wacht. Was dat Chester niet geweest? Bij de gedachte aan de jongen werden haar eigen wangen een beetje rood. Ze dwong zichzelf om over iets anders na te denken. Hoewel Fred misschien zou denken dat het vanwege haar vraag was, wilde ze hem niet het idee geven dat ze zich interesseerde in andere jongens van Hogwarts. Het was echter de nacht die ze met Chester had gespendeerd die haar liet blozen. Als Fred dat wist zou hij dat vast gaan zeggen tegen Stilio. Nee, ze moest zo rustig mogelijk reageren als hij haar verder ging ondervragen naar de banden met de guys, hoewel ze ergens niet het idee had dat hij dat ging doen. Dat Stilio nu zo graag alles van haar wilde weten wilde niet zeggen dat Fred dat ook wilde. Ze vond het fijner om met hem te praten nu Stilio niet in de buurt was, maar wist ook wel dat ze heel erg goed op haar woorden moest gaan letten. Hij zou namelijk informatie kunnen doorspelen naar Stilio. Hij zou Stilio kunnen inlichten over haar activiteiten. Stilio had zich aardig stil gehouden, maar haar moeder wilde dat ze hem nog eens bezocht en als Stilio ook maar iets te weten zou komen van het feit dat ze tegen een jongen had aangelegen zou hij haar aandacht opeisen en haar zeker vermoorden. ‘Dat is dan weer een meevaller,’ zei hij grijnzend, maar ze keek naar haar voeten toen hij zijn volgende vraag stelde. Ze wist wel dat Stilio dat niet had verteld aan hem. Het kwam bij Royals beter over als hun verloofden in Slytherin zaten. Cheryl ging zitten. ‘Dan weet je het nu!’ Ze wierp haar handen in de lucht, maar haar enthousiasme sloeg niet over op haar blik. ‘Mijn moeder haat het. Ze vergelijkt met mijn vader en had liever gewild dat ik in Slytherin zat.’ Ze dacht dat Fred wel wist waarom het huwelijk tussen haar en Stilio überhaupt zou voortgezet worden, maar blijkbaar was Stilio een grotere leugenaar dan ze dacht. ‘Niet dat Slytherin me zou aankunnen of zo. Ik ben veel te bad ass.’ Nope, deze kant had Fred waarschijnlijk niet van haar zien aankomen.

De badge die hij droeg was haar eerder nog niet opgevallen. Dat maakte ook gelijk weer duidelijk wie de head boy van Gryffindor was. Zo te zien was Fred al goed bezig met zijn territorium hier te markeren en anderen te laten weten dat hij wenste gerespecteerd te worden. Het ging de jongen waarschijnlijk nog een hoop moeite kosten om te wennen aan de students hier op Hogwarts. Er waren er zelfs die tegen een hoge rang een grote bek op durfden te zetten, hoewel ze merkte dat de teachers hier wel met respect werden benaderd. Dat kon ook niet anders. Ze mochten misschien niet vanwege hun positie, maar ze zouden de students die hun afgunst lieten blijken zeker kunnen vervloeken met één of andere gevaarlijke vloek. Aangezien Cheryl sowieso al respect had voor Fred hoefde de jongen niets te vrezen en met zijn badge hoefde hij bij haar ook niet te pronken. Cheryl was zelf nooit echt happig geweest op de rang en zeker niet van een house waar ze niet eens in wilde zitten, maar ze moest toegeven dat het feit dat Fred hier zat en ook nog eens head boy was het wel makkelijker maakte om het leven in de Gryffindor house al iets meer te accepteren. Ze fronste verbaasd met haar wenkbrauwen toen Fred lichtelijk uitdrukte hoe zij soms over haar moeder dacht. Bij haar was het dan nog wat erger en vooral als ze in een slechte bui was, maar Fred’s woorden drukten netjes uit wat Cheryl ook dacht. ‘Toch tenminste één Royal die haar niet aanbidt,’ sprak ze, hoewel ze het vermoeden had dat Stilio ook niet bepaald respect voor de vrouw had. ‘Ik denk niet dat dat gaat werken, Fred,’ zei ze met een frons. ‘Je weet hoe erg ze de Slytherins van Hogwarts aanbidt. Ik zei laatst nog tegen Alix dat ik vermoed dat ze met één van die Royals die ooit in Slytherin heeft gezeten vreemdgaat.’ Jammer voor haar vader, maar het was niet dat de man veel moeite voor zijn huwelijk of voor zijn kinderen deed. ‘Het gaat wel,’ sprak ze. ‘Ik begin mijn weg hier steeds meer en meer te vinden. Het gaat jammer worden als ik afstudeer volgend jaar. Dan begint het echte harde werk.’ Hoewel ze grijnsde, doofde het blije licht in haar ogen en ze keek snel weg zodat Fred het niet zou zien. ‘En met jou? Wen je een beetje aan de achterlijke students hier?’ Ze grinnikte.

Cheryl had een kort knikje gegeven. Ze wist wel beter dan Fred te verraden tegenover haar moeder. Niet dat ze het zou geloven of zo. Ze zou eerder denken dat Cheryl het zelf had verzonnen en haar een klap geven. Het meisje draaide haar hoofd naar Fred toen deze over zijn vader sprak en miserabel haalde ze haar schouders naar hem op. ‘Jij hebt makkelijk spreken,’ zei ze. ‘Als mijn moeder problemen heeft dan worden dat automatisch ook mijn problemen. En die van Alix, maar aangezien Alix zichzelf niks aantrekt van wat moeder zegt, reageert ze haar woede meestal op mij af.’ En hoe. Soms dreigde haar moeder haar gewoon op straat te zetten. Dat was dan wel wat Cheryl wilde, maar ze had geen geld om zichzelf te verzorgen en ze weigerde om bij Stilio in te trekken. Als ze dat zou doen zou hij haar vermoorden. Als Fred toch eens wist hoe Stilio echt was… zou hij dan nog steeds zo rustig tegenover haar zitten? Ze had eigenlijk geen idee wat hij dan zou doen. Fred en zij hadden voornamelijk dankzij Stilio nooit echt de kans gekregen om echt een goede band te ontwikkelen. Ja, ze konden het met elkaar vinden, maar het was nu niet dat het echt ‘wauw’ te noemen was en ze hoopte dat ze daar in Hogwarts toch wel wat aan konden werken. Ze grinnikte heel even. ‘Zoals een echte Royal het betaamt,’ zei plagerig tegen hem en daarmee de woorden van haar moeder herhalend die de vrouw vaak tegen de andere Royals sprak. Net als ze zelf een Royal was en erbij hoorde of zo. Ze werd wel enorm gerespecteerd, maar zelf van Royal was ze toch niet helemaal. Des te meer reden dat ze haar dochter uit liet huwelijken aan een gestoorde Slyherin, dacht Cheryl bitter. Alsof Fred het onderwerp in haar hoofd kon lezen begon hij over Stilio en even, een kleine seconde, flitste er angst door Cheryl’s blik. Ze dwong haar hevig kloppende hart om rustiger te gaan kloppen en kuchte even alsof een klein hoestje haar belemmerde om te antwoorden. ‘Ik heb hem nog gezien in de zomervakantie,’ loog ze. ‘Het ging heel erg goed met hem. Hij kijkt uit naar het huwelijk.’ Ze glimlachte zo oprecht mogelijk als dat al kon. Het enige nadeel aan Fred hier op Hogwarts hebben was dat ze erg moest uitkijken met wat ze met sommige jongens deed. Als Fred dat doorspeelde aan Stilio was ze namelijk nog eerder dood dan gepland. ‘Hij gaat de komende zomervakantie de ringen al regelen en…’ Ze kon verder niks meer zeggen. Haar stem kwam vast te zitten en ze voelde dat het onbehaaglijk warm werd. ‘… dingen opzoeken om het feest te organiseren.’

Fred’s blik veranderde niet echt en Cheryl concludeerde dat de jongen geen idee had van het feit dat Stilio haar in werkelijkheid mishandelde en dat hij een poging had gedaan om haar te vermoorden. Dat wilde zeggen dat Stilio in de tussentijd heel rustig was gebleven tegen Fred, want de laatste keer dat ze elkaar gezien hadden was sinds de vorige zomervakantie geweest. Had ze daarnet tegen Fred gezegd dat het deze zomervakantie nog was geweest? Ze ging maar geen exacte datums noemen. Fred was er misschien al een hele tijd niet meer geweest, maar misschien één iemand van zijn familie wel en als hij uitvond dat ze gelogen had over iets zou hij het alleen maar verdacht vinden. Ze vond het zo lastig om tegen hem te liegen, maar de jongen was vrienden met Stilio en bovendien zou hij Cheryl nooit geloven. Stilio leek nu niet bepaald het heilige boontje, maar hij had bij Fred wel altijd gedaan alsof alles tussen Cheryl en hem goed was. Alsof hij zijn kleine broertje niet door Cheryl had laten mishandelen. Als ze alleen maar aan dat kleine broertje dacht moest ze een paniekaanval onderdrukken. Het speet haar echt zo erg wat ze hem had aangedaan en ze wist dat ze het nooit meer kon terugdraaien. Ze dwong haar mondhoeken om omhoog te gaan toen Fred leek te denken dat ze nerveus was voor de bruiloft. Aan de ene kant was ze gefrustreerd dat hij de seinen niet opmerkte, maar aan de andere kant was ze hem dankbaar. ‘Wie zou niet zenuwachtig zijn?’ vroeg ze. Eerlijk? Was ze maar aan Fred uitgehuwelijkt. Ze had hem altijd al leuker dan Stilio gevonden, hoewel ze nooit echt verliefde gevoelens voor de jongen had gehad. Waarom werden de goede meiden altijd uitgehuwelijkt aan de slechte Royals? Ze durfde te wedden dat als Fred iemand kreeg dat het zo’n kreng zou zijn. Goede mensen kregen altijd mensen die ze niet verdienden. Bijna altijd dan. ‘Waarom zou je niet uitgenodigd zijn?’ Haar stem schoot in de hoogte omdat ze haar emoties moest inhouden en ze kuchte een paar keer. Ze deed echter net alsof er niks aan de hand was en ging met haar hand door haar haren. ‘Jij bent zo ongeveer wel zijn beste vriend, denk ik.’ Ze had geen idee hoe zijn vriendengroep er uit zag. Daar sprak hij niet veel over. ‘Het zou nogal raar zijn als hij je niet zou uitnodigen.’