the Moment of Truth

De eerste nacht was zo goed als slapeloos geëindigd, de volgende dag was een ramp geweest. Ze had het geluk dat ze nu, tijdens de tweede nacht, wel slaap gekregen had. Van een Alix zonder slaap werd daadwerkelijk niemand blij. Dan kon ze je al een klap verkopen als ze moest niesen. Iedereen's lessen waren al afgelopen, alleen zij had nog even met een paar docenten moeten praten. De standaard procedure als je geschorst geweest was. Ze vertelde niet meer dan dat je dat niet nog een keer moest doen alleen dan met honderd keer zo veel woorden. De gang die zich opende nadat je het wachtwoord had gezegd leek eeuwen door te lopen. Helemaal als je het geduld van een eekhoorn had. Zuchtend zwaaide ze de deur van de common room open. ”Als we daar Alix Carve niet hebben”, zei een jongensstem vanuit de kamer. Meteen werd het grootste deel van de blikken haar kant op gericht. Alix trok zich er niets van aan en liep recht door naar de stoel die tegenover de stoel stond waar Romeo in zat. Romeo, degene die daarnet had gesproken. Met een plof nam ze plaats. "Als je altijd zo oplettend was geweest had je vast je Julia al gevonden." De jongen irriteren met zijn naam was iets dat ze niet kon laten. Als je Romeo heette kreeg je van alles over Julia te horen, en andersom natuurlijk ook. Had Shakespear zijn personages maar anders moeten noemen. De naam was te makkelijk om niet te gebruiken.

De getatoeëerde jongen tegenover haar snoof op haar 'geweldige' grap. Hij had die waarschijnlijk honderden keren gehoord dus dan was het niet leuk meer. Ze wilde iets anders verzinnen.  "Niet elke Romeo heeft behoefte aan een Julia", zei de jongen. Meteen wilde Alix haar mond weer open trekken maar voor ze de kans kreeg praatte de jongen verder. "En voor je gaat gillen dat ik misschien een andere Romeo moet zoeken, moet ik je teleurstellen-", zei de jongen waarna hij even aan de ringen aan zijn vingers draaide. "Geen interesse." Jammer joh. Voor een paar secondes staarde Alix de jongen aan. Eens zien wat ze er nog meer mee zou kunnen. De blondine zette haar ellebogen op de tafel en liet haar handen haar hoofd ondersteunen. "Dus, waarom die begroeting daarnet?" vroeg Alix op een neutrale toon. Het woord 'begroeting' sprak ze zo uit dat het duidelijk was dat ze niet echt vond dat het een begroeting te noemen viel.

Met haar grijsblauwe ogen bleef Alix de jongen aan staren. Sommige bezweken onder de druk en keken weg, van hem verwachtte ze dat echter niet. Romeo leek haar niet echt het type dat op die manier zou reageren. "Ik merkte gewoon op dat je terug was", zei de jongen nadat hij zijn handen over elkaar had gevouwd. Na zijn antwoord leunde de blondine weer wat achteruit tegen de rugleuning van de stoel. "Dat ben ik al drie dagen nu. En waarom zou je, we hebben like amper met elkaar gepraat ofzo dus het is niet dat je een van m'n vrienden bent." Nee, Alix zou niet tevreden zijn tot ze een echt goed antwoord zou krijgen. Ze moest een fatsoenlijke regen krijgen voor ze hem echt met rust zou gaan laten.

De jongen nam de zelfde houding aan als zij deed. Zo werd het van aardig dichtbij naar toch nog best ver weg voor een gesprek. Het enige verschil was dat hij zijn handen op zijn borst legde. Zo ongeveer de plaats waar zijn hard zat. ”Auw. En ik maar denken dat we vrienden waren”, zei de jongen op een zielige manier waarna de blik in een grijns veranderde. Alix kon het niet laten om zelf ook te grijnzen. Ze mocht hem op zich wel tot dus ver. Al kon dat bij haar nog wel eens omslaan in een paar seconde tijd. ”Is het verboden om je aan te spreken als ik je vriend niet ben tho?”, vroeg de jongen haar op een wat arrogante toon. Als het iets was waar ze aan gewend was geraakt tijdens haar extra weken thuis was het arrogantie, dat en ijdelheid. Er verscheen een nadenkende blik op Alix' gezicht. "Ligt er aan of ze een goede reden hebben. Dus ga je me de jouwe nog vertellen?", vroeg ze om toch nog maar terug te komen op de reden van de jongen. Ze was niet tevreden met het antwoord dat ze tot dusver gekregen had. Zich laten afleiden doordat hij het gesprek een andere richting opstuurde? Mooi niet dus.

"Ik heb gewoon dingen over je gehoord van een heel.. Dichte bron", reageerde de jongen. Het typische verhaal dus weer. Nu was het alleen nog maar de vraag wat hij gehoord had en eventueel ook van welke bron. Er gingen wel meer verhalen rond en ze waren niet allemaal even waar. Haar kennende was het dan nog eens moeilijk om de echte en neppe uit elkaar te houden. "En ik wou eens zien waar al die drukte om was, en of die terecht was." Vervolgde de de jongen met een grijns om zijn lippen. Alix sloeg haar armen achter haar hoofd en vlocht haar vingers in elkaar. "En voldoe ik aan de verwachtingen?" Dat was altijd het eerste dat ze wilde weten. Hoe ver kwamen de verhalen in de buurt van de werkelijkheid en hoe ver waren ze door iemand verzonnen. Ze wist prima dat er meerdere verhalen over haar rond gingen die totaal niet waar waren. Wat wilde je er aan doen als je op een bepaalde manier bekend stond op de school. Erg vond ze het niet, eerder amusant om te horen. "Maar wat is het gerucht deze keer?"

"Zo snel trek ik geen conclusies, helaas", zei de jongen. Ah jammer joh. Het was er een die nadacht voor hij sprak. Al waren die vaak juist leuker. Er kwam een zucht van de jongen. Oh we gaan al zuchten, begon ze soms irritant te worden ofzo? Dat kon toch haast niet, zo lang waren ze nog niet in gesprek. "Het is een eeuwig raadsel, niemand lijkt ook maar een idee te hebben", reageerde de jongen hoofdschudden. Het was dus iets overduidelijks en dat kon niets anders zijn dan haar schorsing. Maar waren ze dan niet terug bij af? Het grijnsje dat de jongen het grootste deel van de tijd had gehad verscheen opnieuw op zijn gezicht. "De reden van je schorsing, natuurlijk." Precies zoals verwacht. Daar vroeg haast iedereen naar maar de meeste waren die moeite niet waard. Hij zou misschien nog amusant worden dus was het altijd de poging waard. "Nou dan. Wat heb je gehoord? Ben wel nieuwsgierig naar wat er verteld is hier."

De jongen rammelde wat met zijn vingers op de tafel voor hij antwoord gaf. Hier zag ze op zich wel naar uit gezien het altijd grappig was om te horen wat mensen wel niet verzonnen. "Oh, de wildste verhalen. Sommige beweren dat je de kat van professor Vyrwel veranderd hebt in een staande klok, anderen zeggen dan weer dat je twee Hufflepuff jongens aan het begin van de zomer hebt opgesloten in het toilet om ze daar de hele vakantie lang te laten zitten", vertelde de jongen. Houd. Je. Lach. In. Laat hem eerst uitpraten, dan mag je om de verhalen gaan lachen. "Nog anderen zeggen dan weer dat je gecheat hebt op niet één, niet twee maar al je examens", vervolgde de jongen. Die was dan weer niet echt logisch gezien ze dan wel d'r examens opnieuw zou moeten doen. "En mijn favoriet, dat je ingebroken hebt bij de headmaster zelve en een of andere beker hebt gestolen uit zijn kantoor." Daarvan moest ze toegeven dat ze er wel eens aan had gedacht om een cool voorwerp uit die kamer te gaan halen. "Dus, wat word het?" Vroeg Romeo tot slot. Okay nu mocht ze lachen. Ze sloeg een van haar handen voor haar mond en ging weer recht op haar stoel zitten om veilig te kunnen lachen. Zacht schudde Alix haar hoofd voor ze antwoordde. "None of the above," zei ze schouderophalend. "Van de kat zou ik zielig vinden en de Hufflepuffers zouden wel gemist zijn. De examens zou ik dan moeten herkansen en de beker, klinkt als een idee maar niet gedaan." Haar ellebogen zette ze weer op de tafel maar ditmaal vlocht ze haar vingers in elkaar en liet haar kin daar zachtjes op rusten. "Dus wat is jouw theorie?"