Lost in thoughts all alone (+ALISON)

"Embrace the dark you call a 'home', gaze upon an empty, white throne
A legacy of lies, a familiar disguise. Sing with me a song of conquest and fate
The black pillar cracks beneath its weight
Night breaks through the day, hard as a stone
Lost in thoughts all alone"

"Lumos!" Galmde er door de lege, donkere ruimte. Helaas zonder een gewenst resultaat. Naast het licht van de maan dat naar binnen scheen en het schemeren van de fakkels op de gang was het nog steeds donker. Van het puntje van haar toverstaf was een klein sprankje gesprongen, maar daar bleef het dan ook bij. Sterker nog, daar bleef het al de hele avond dat ze hier aan het oefenen was bij. Een gefrustreerde kreun schoot tussen haar lippen door, waarna ze kort tegen een van de stoelen trapte. Het geluid dat dit veroorzaakte liet haar al snel beseffen dat dit misschien niet heel slim was. Het was immers niet de bedoeling dat ze hier op dit tijdstip nog rondspookte.

Na nog enkele mislukte pogingen zette ze haar voeten af tegen de grond en hees zich zo op een van de tafels in het lokaal. Met haar toverstok tikte ze herhalend tegen het houten oppervlak van de tafel waar ze zich op bevond. Niet ritmisch zoals men wel eens van haar gewend was, maar voor de eerste keer vrijuit gewoon doelloos. Er leek helemaal niks meer te gaan zoals zij wenste. Zuchtend legde ze haar stok naast zich neer en haalde een van Laila's elastiekjes van haar pols, om hier vervolgens haar haar mee naar achteren te binden. Sinds Laila hiermee begonnen was vond ze het eigenlijk veel chiller zitten dat die lange plukken in haar nek.

Al die tijd had de deur op een kiertje gestaan, iets wat ze nu pas doorhad gezien het gegalm van voetstappen over de gang door het kiertje van de deur het lokaal in piepte. Meteen sprong de quidditch captain van de tafel af en snelde naar een plek in het lokaal waar zij niet zichtbaar zou zijn, maar ze wel zou kunnen zien wie er langs zou lopen. Wie was er überhaupt nog wakker op dit tijdstip? Ach, daar zou ze snel genoeg achter komen.

"In the white light, a hand reaches through
A double-edged blade cuts your heart in two
Waking dreams fade away, embrace the brand-new day
Sing with me a song of birthrights and love, the light scatters to the sky above
Dawn breaks through the gloom, white as a bone
Lost in thoughts all alone"

Tijdens het leren in de bibliotheek was Alison weer eens de tijd vergeten. Of nouja, ze raakte telkens zo afgeleid dat het haar gewoon ontzettend veel tijd had gekost om haar werk af te krijgen. Daarom snelde ze nu over de gangen, op weg naar haar slaapkamer in de kerkers. Het voordeel van het hebben van zo'n raar ritme was wel dat ze niemand onder ogen hoefde te komen en met niemand bedoelde ze Nyx. En Laila. En Leo ook een beetje. En eigenlijk iedereen die iets over haar te zeggen had, het maakte haar niet per se uit wat men nou over haar dacht maar dat betekende niet dat ze het allemaal zo nodig moest horen. Terwijl ze zo over de gangen liep keek ze continu om zich heen of er niemand was om haar te betrappen. Ze kon zich meestal overal wel uit lullen, zeker als head girl, maar ze was er niet zeker van dat ze daar op dit moment de energie voor had. Haar blik viel op haar reflectie in het raam van een klaslokaal en ze stopte haar pas. Langzaam liep ze naar het raam toe, haar hand op het glas leggend voor steun. Zag ze er echt zo uit? Ze leek wel een spook, een zombie, met te diepe wallen en ingevallen wangen.

Haar hand ging even door haar haar, door haar pasgeknipte pony. In een moment van zwakte had ze de beslissing gemaakt, zomaar opeens. Haar blik was een aantal keer op de schaar op haar kaptafel gevallen en telkens had het haar herinnerd aan elke keer dat ze Nyx' haar ermee had gedaan. Daarom had ze besloten er maar een nieuwe associatie aan te geven en had ze in één snelle beweging een deel van haar lange, blonde lokken afgeknipt. Perfect was het niet, maar maakte het uit? Ze had niemand meer om perfect voor te zijn en daarbij praatte iedereen toch al wel over haar.

Ze was zo bezig geweest met haar spiegelbeeld dat ze behoorlijk schrok toen er opeens een lichtflits doorheen schoot. Ze deinsde even achteruit en bedacht zich toen dat het waarschijnlijk gewoon onweer was geweest. Onweer. Opeens moest ze denken aan alle keren dat ze samen met Nyx onder de dekens had gelegen terwijl het onweer buiten raasde. Dat waren de momenten geweest waarop ze zich het meest veilig en comfortabel had gevoeld. Haar blik stond op oneindig en ze schudde met even met haar hoofd om deze te klaren. Niet aan denken, dat was een ding van het verleden en het had geen zin om in het verleden te blijven dwalen. Daarbij... Was het überhaupt wel onweer geweest? Ze had geen donder gehoord en ook nu kon ze geen geluiden opvangen die het getik van de regen zouden kunnen zijn. Nee, het enige wat ze kon horen was een zacht gemompel en geschuifel vanuit het lokaal, wat twee dingen zou kunnen betekenen. Óf Alison werd gek en beeldde de geluiden en lichtflits in, óf ze was toch niet alleen. Beide redenen waren in haar ogen even aannemelijk, maar wat het ook was, Alison moest maken dat ze wegkwam. Ze zette nog enkele stappen naar achter, struikelde daarbij over haar eigen voeten en belandde op de grond. Vlug krabbelde ze weer op om vervolgens haar weg door de gang op een iets hoger tempo dan daarvoor te vervolgen, haar voetstappen lichter, minder aanwezig en zelfverzekerd dan normaal.