Sing Hallelujah

Hoewel hij aan de late kant was, haastte Lu niet. Het zat simpelweg niet in hem om zich druk te maken over zulke onbelangrijke dingen als lessen; het zou wel eens leuk zijn om een docent op zijn dak te krijgen, voor de variatie in zijn saaie, zichzelf dag in dag uit herhalende leven. Toch was hij nog net op tijd, en hoewel hij toch een waarschuwende staar kreeg van de man, gebeurde er tot zijn lichte teleurstelling niets.

Toch was er wel een kleine verandering dan normaal; er waren haast geen plekken meer vrij, en de optie's die er waren leken hem allemaal niet al te aantrekkelijk. Alhoewel... Één van de plekken was naast een jongen - Stilinski uit Ravenclaw - en zijn gezichtsuitdrukking leek anders te zijn dan die van de meesten. Kort versmalden de ogen van Lu, waarna hij rustig naar de plek naast de andere jongen toeliep, zijn tas neerzette en vervolgens zijn spullen uit zijn tas uit haalde. Een schrift, een inkt met een veer en tenslotte zijn wand. Hij keek opzij, en trok kort zijn wenkbrauw op naar de ander. Echte rivaliteit met de andere houses had hij niet, hij vond het eerder interessant hoe karakterverschillen duidelijk te merken waren, en koos er eerder voor om naast iemand uit een andere house te zitten dan zijn eigen.

Hoewel de professor de les begon, schonk Lu hier geen aandacht aan. Hij bleef onbeschaamd naar de jongen naast hem kijken - hoewel hij dit enkel pas een halve minuut deed, zouden velen waarschijnlijk al weggekeken hebben - waarna hij zijn lippen langzaam wat opende wat aangaf dat hij zou gaan praten. Een smirk trok aan de linkerkant van zijn mond. "Lucien, aangenaam." begon hij nadat hij wat dichterbij geschoven was, zijn lippen redelijk dichtbij de ander zijn oor, en zijn stem enkel een zachte fluister. "Maar jij mag me ook Lu noemen, als je wilt." vervolgde hij rustig en trok zich vervolgens weer iets terug, om oogcontact te maken en dezelfde smirk op zijn lippen te houden.