Just a little bit of your heart

[Open]


Zweet gonsde over haar rug, haar kussen lag verfrommeld op de grond en haar deken was half van haar afgevallen. Licht hijgend zat Olivia rechtop in haar bed. Ze woelde door haar haren, die nat en plakkerig aanvoelde. Een nachtmerrie had haar in haar slaap verstoord en zorgde ervoor dat ze nu gedesoriënteerd om zich heen aan het kijken was. Ze opende het gordijntje van haar hemelbed en keek de kamer in. Skittles lag in zijn mand te slapen, net als Ione. Tenminste, daar ging Olivia maar eventjes van uit, aangezien de gordijntjes van haar hemelbed gesloten waren. Olivia deed de gordijntjes van haar eigen hemelbed wat verder open, en sloeg haar benen over de rand van haar bed. Zachtjes stond ze op, zodat ze zowel Skittles als Ione niet wakker zou maken. Olivia keek in de spiegel en schrok een beetje van zichzelf. Het zweet stond op haar voorhoofd, haar haren hingen in vochtige slierten langs haar gezichtje en haar ogen stonden angstig. Ze had het bloedheet. Het idee om eventjes naar buiten te gaan schoot in haar gedachten. Het zou makkelijk kunnen, want Olivia was een Head Girl, wat betekende dat ze buiten de avondklok buiten the common room mocht zijn. Maar…wat als er buiten iets engs was?

Het duurde echter niet lang om zichzelf te overtuigen dat ze naar buiten wilde gaan. Het raam open zetten had geen zin, de common room van Hufflepuff lag onder de grond en ze had het gewoon bloedheet. Gauw had ze een borstel door haar haren gehaald en wat andere kleding aangetrokken, waarover ze een warme trui trok. Zachtjes, zodat ze niemand wakker zou maken, sloop ze naar de deur van haar dorm room, opende deze zachtjes en deed deze even zachtjes weer dicht. Haar ogen gleden door the common room. Hier en daar zag ze een verdwaalde krant, en op de bijzettafel bij het haardvuur lag nog steeds het schaakspel van de vierdejaars die daar eerder hadden zitten schaken. Met een glimlach keek Olivia naar de zwarte koningin, die haar tong uitstak naar de witte koningin. Het zwarte team van het schaakspel had duidelijk gewonnen. Eventjes gleden haar ogen naar de dorm rooms van de jongens, en ze beet even op haar onderlip. Toch besloot ze haar weg te vervolgen.

De tocht door het kasteel was snel en gauw over. Omdat the common room in the dungeons lag, duurde het niet lang voordat ze bij de grote deur was, die haar naar buiten zou leiden. De koele buitenlucht verkoelde haar verwarmde huid, ze voelde haar lichaamstemperatuur meteen wat naar beneden zakken. De koele avondlucht deed haar goed en ze liep verder de binnenplaats op en nam plaats op een van de bankjes. Ze trok haar benen op, zodat ze met haar voeten op het randje leunde, sloeg haar armen om haar benen en liet haar kin op haar knieën rusten, terwijl ze in de verte staarde. De maan en sterren boven haar verlichtte het binnenplaatsje zachtjes. Het was heerlijk rustig, en het was een prachtige avond. Olivia keek naar de sterren, terwijl er een groepje uilen over vloog.

Gedroogde blaadjes die zowel rood als groen gekleurd waren knarsten onder de schoenen van June. Ja, die ene meid die het voor elkaar kreeg bizar vaak 's avonds door het gebouw - en met voorkeur buiten - rond te zwerven. Ze vond de hoeveelheid slaap die werd aangeraden overbodig, ze kon immers makkelijk leven met een uurtje of vijf per nacht. (Niet gesproken over het feit dat ze het slapen zoveel mogelijk uitstelde omdat elke nacht meerdere malen eindigde in het wakker worden van weer een vreselijke nachtmerrie.) Overigens was ze ervan overtuigd dat er 's avonds zoveel meer productiviteit mogelijk was. Plus dat het dan eindelijk rustig was en ze niet overspoeld werd door hysterisch en uitermate irritante gekrijs van de medeleerlingen.

Zonder een uiteindelijk doel liep de blondine een pad af dat rondom het meer leidde. Aangezien ze al een paar keer bijna onderuit was gegaan door uitstekende takken die niet zichtbaar waren in het donker, besloot ze iets meer in de buurt van Hogwarts te blijven. June kende relatief weinig angsten, maar ze had wel een stel hersenen die logica in kon zien. Een rilling liep over haar rug heen bij het langskomen van een windvlaag; ze had zich iets te koud gekleed, bedacht ze. Op het moment dat ze besloot het gebouw weer in te gaan, betrad ze het pad dat naar de omgeving rondom de enorme school zou leiden. Het was hier iets beter verlicht en het leek er redelijk windstil te zijn, in tegenstelling tot de open plek dat zich om het meer en het trainingsveld bevond.

Terwijl ze de enkele meters naar de binnenplaats overbrugde en daarbij in de richting van wat bankjes liep, merkte ze plotseling een gestalte op. In het zwakke schijnsel van de maan kon ze het gezicht niet onderscheiden, maar aan de houding te zien keek de persoon naar boven, richting de lucht. June leerde in een snelle blik dat het geen docent was; de gestalte was er ietwat te klein voor en voor zover ze kon zien nog te jong ook. Rond haar leeftijd waarschijnlijk, misschien iets jonger. De zeventienjarige twijfelde voor een aantal seconden of ze een opmerking zou maken of het meisje compleet moest negeren en Hogwarts weer in te gaan. Nah. Ze ging voor het eerste. Waarom? Ondanks ze bijna een hekel had aan gezelschap was ze wel altijd nieuwsgierig. Ze zette enkele stappen in haar richting, stopte voor het bankje en onderscheidde nu een gezicht, haar, etc. Ze had haar nog nooit gesproken, maar het was na een seconde van kijken vrijwel duidelijk dat dit de head girl van Hufflepuff was. "Moet jij niet binnen zijn?"

Haar hoofd leegmaken was nu echt wel eventjes nodig. Door de nachtmerrie was Olivia gaan zweten, dus de koele buitenlucht van de avond was prettig. Ondanks dat ze nou niet echt de meest stoere head girl was die er bestond, was Olivia niet bang. Ze wist hoe ze zichzelf kon verdedigen, en had genoeg spreuken en bezweringen in haar arsenaal om dit ook daadwerkelijk uit te voeren. Maar ze hoopte dat het niet nodig was – wie zou haar nu überhaupt kunnen aanvallen? Alle “enge wezens” zaten in The Dark Forest, en lieten zich meestal niet op The Hogwarts Grounds zien. Toch schrok ze een beetje toen ze voetstappen hoorde naderen. Olivia stak haar benen rechtuit, en keek naar de bron van het geluid. Een blond meisje, dat ze herkende als een meisje uit Ravenclaw, naderde haar. Olivia fronste even haar wenkbrauwen. Zij, als head girl, had toestemming om ’s avonds wat later nog op te mogen zijn, maar als zo ver zij zich kon herinneren, was het meisje uit Ravenclaw geen head girl. Nee, dat was namelijk Camilla, haar iconische mede-head girl met het prachtige haar.

“Moet jij niet binnen zijn?” Olivia fronst eventjes haar wenkbrauwen en stond op, keek het meisje tegenover haar aan. “Wat grappig dat je dat vraagt” zei Olivia met een glimlach “Want ik zou die vraag ook aan jou kunnen stellen.” Ze nam het meisje eventjes in zich op. Het meisje zag er niet uit als iemand die heel erg rebels of gemeen was, dus ze zag eruit alsof ze het niet zo slecht bedoelde. Daarom zou Olivia haar geen preek geven – dat was nergens voor nodig. Zijzelf was natuurlijk ook uit bed. “Kom je ook genieten van deze mooie avond, of kon je ook niet slapen?” vroeg ze nieuwsgierig en ging weer zitten, sloeg haar benen over elkaar en maakte een uitnodigend gebaar, wat betekende dat het meisje naast haar mocht komen zitten.

Het meisje - dat by the way bizar prachtig haar had, het type haar waar kleine meisjes van droomden rond de periode dat ze alles deden voor dingen met prinsessen-uitstralingen - stond voor een moment op en reageerde op haar zojuist gestelde vraag. “Wat grappig dat je dat vraagt -” Er verscheen een glimlach op het gezicht van het meisje. “- want ik zou die vraag ook aan jou kunnen stellen.” Haar stem had niet onaardig geklonken. Voordat June antwoord kon geven klonk de stem van haar mede ik-ga-er-in-de-avond-op-uit genoot weer. “Kom je ook genieten van deze mooie avond, of kon je ook niet slapen?” De meid maakte een uitnodigend gebaar met het waarschijnlijke doel aan te geven dat ze wel naast haar kon gaan zitten. Voor een seconde twijfelde de blondine, ze hield "gezelschap" liever beperkt tot het minimale niveau. Maar ach. Het was trouwens niet zozeer dat June mensenschuw was en de hele wereld verafschuwde; de zeventien-jarige leerling had het een en ander meegemaakt, wantrouwde haast iedereen en was over het algemeen een moeilijk te doorgronden persoon. Ze ging naast het andere meisje zitten.

"Laten we het erop houden dat ik een fascinatie heb voor de natuur in het donker, ik van rust hou en ik leef op vijf uur slaap per nacht, of zo." De groenige ogen van June richtten zich op die van het meisje, waarna ze haar schouders optrok. De stilte nam voor eventjes over, het enige geluid dat te horen was, was licht geademhaal (is dit een woord) en krekels die ergens in de bosjes verstopt zaten. "Ik ben June, trouwens. Zit bij Ravenclaw." Na een korte aarzeling had ze toch besloten zich voor te stellen.

Olivia knikte begrijpend. Ze snapte wel dat het meisje er ’s nachts op uitging. Eigenlijk zou ze het niet moeten goedkeuren, maar ze had een nachtmerrie gehad: ergens was Olivia wel blij dat er nu een soort van gezelschap was. Eventjes wat afleiding zou haar goed doen. Het meisje stelde zich voor als June, en ze zat in Ravenclaw. “Wat een mooie naam heb je” complimenteerde Olivia haar en knikte naar haar. “Olivia Romano, ik ben een zesdejaars uit Hufflepuff en ben daar ook the Head Girl van, maar dat had je denk ik al begrepen.” Met een grijns rolde ze met haar ogen. “Ik snap wel dat je ’s nachts erop uitgaat hoor. De natuur hier om het kasteel is prachtig en de nacht maakt alles nog mooier…misschien zelfs wat mysterieuzer? En dat is zeker in deze omgeving heel erg fijn.” Olivia knikte bevestigend, al vond ze het stiekem soms best wel eng. Het was al redelijk roekeloos van haar dat ze zomaar zonder nadenken naar buiten was gerend. Wat had er allemaal niet kunnen gebeuren? Niet echt Head Girl gedrag natuurlijk, maar dat was natuurlijk haar eigen keuze. Niemand hoefde het te weten, als June gewoon ook haar mond hield.

“Hoe overleef je op vijf uur slaap?” vroeg Olivia toen nieuwsgierig “Drink je ’s ochtends heel erg veel koffie? Ik heb geluk dat ik morgen de eerste paar uur vrij heb, anders had ik hier echt niet gezeten.” Ze lachte naar June. “En vind je het niet eng dan om soms ’s avonds rond te lopen? In the Dark Forest lopen best veel enge wezens rond…” Precies op dat moment klonk er een soort wolvengejank uit the Dark Forest. Olivia lachte eventjes. “Snap je wat ik bedoel?”

"Dank je." Het meisje had haar een complimentje gegeven over haar naam. Wat aardig. Niet dat dit heel verbazingwekkend was, ze behoorde immers tot Hufflepuff. Alsnog was het zo nu en dan nice iets positiefs over haarzelf te horen, dat was voor haar zeldzaam - laten we het erop houden dat haar ouders niet bepaald vredelievend waren, om het even simpel te zeggen. Bij de blondine verscheen een klein glimlachje op haar gezicht. June ontdooide een beetje; zag geen reden zich afzijdig te houden. "Nice to meet you," reageerde ze dan ook, de glimlach nog steeds op haar gezicht aanwezig. Ze had Olivia natuurlijk wel eens door de gangen zien lopen en bij bepaalde evenementen was ze ook aanwezig, of course.
"Dat. Mysterieus. Daar hou ik van." June vulde Olivia aan en stemde in met het feit dat heel het gebied rondom het kasteel prachtig was. Ondanks June negen van de tien keer zo emotieloos (het beste woord om het te omschrijven, het kwam gewoon vaak over alsof ze zich nergens wat van aantrok en dat niks haar deerde) als de malle leek, waren dit soort dingen die haar gelukkig maakten.

"Hoe overleef je op vijf uur slaap?" June grinnikte even en richtte haar groenige ogen op die van haar metgezel. "Ik leef inderdaad op koffie. En het zit er een soort van ingebouwd denk ik, ik overleef prima," antwoordde ze vervolgens. Ze luisterde naar wat Olivia verder te zeggen had. Precies op het moment dat ze haar laatste zin uitsprak weerklonk er wolvengejank. Typisch. De blondine lachte met haar mee. "Ik ken niet echt angst, denk ik," was hierop haar antwoord, waarbij ze haar schouders even optrok. June sloeg haar ene been over de ander. "Hoe is het om head girl te zijn, eigenlijk?"