{OPEN} Drawing & chill

"Accio potlood," klonk de stem van Mason. Hij pakte zijn tekenboek voor hem en verliet vervolgens zijn kamer, die hij deelde met de knappe Torrance Hayes. Hij glimlachte even en sloot de deur achter hem dicht. Vervolgens liep hij door de gangen naar de uitgang van de school. Trapje op, trapje af, letten waar je je voeten neerzette, anders kon je wel eens vast komen te zitten. Mason grinnikte even bij het idee. Hij was afkomstig uit een Muggle gezin, maar toch was hij een tovenaar. Het was dan ook een enorme verassing geweest om die brief te ontvangen. Toch was het niet onbekend geweest voor zijn ouder, want blijkbaar was zijn opa een tovenaar geweest van zijn vaderskant. Mason had daarom zowel muggle eigenschappen als tovenaars eigenschappen. Zo hield hij enorm van tekenen, op de muggle manier, zonder toverkunsten. Hij had daarom een normale potlood, geen veer, en een normale tekenblok. Geen vliegende boek. Deze nam hij mee naar buiten de school, waar hij een afzonderlijk plekje zocht. Hij had geen zin in opmerkingen over zijn hobby's. Hij had zeker geen zin dat anderen over zijn schouder gingen kijken. De tekeningen konden namelijk niet bij iedereen evengoed in de smaak vallen, omdat hij graag portretten maakte van knappe jongens. Niet jongens die hij kende, of het was nog niet echt voorgekomen. Maar gewoon zijn ideaal beelden. Zo was hij nu ook aan het tekenen. Een blonde jonge, met half lang haar en strakke gelaatstrekken. Zijn ogen waren gesloten terwijl hij hartelijk lachte. Mond open en een mooi, strak gebit zichtbaar. Hij kraste nog wat door, tot hij iemand hoorde passeren, en sloot daarom ook snel zijn tekenboek. Er waren wel eens gewone schoolboeken voor de grap afgepakt om hem uit de tent te lokken, want anderen vonden dat blijkbaar grappig. Maar dit mocht dus echt niet gebeuren wanneer iemand zijn tekenblok zou pakken. Wat zou hij dan voor schut staan.

OOC: Open

Hij had snel zijn tekenblok dicht geslagen, bang dat er weer zo'n Slytherin dude een opmerking zou gaan maken, of dat zijn tekenblok afgepakt zou worden. Of wie wist dat híj het zou zien. Dat zou pas een enorme afknapper zijn. Maar het bleek geen van zijn benarde scenario's te zijn. Het viel heel erg mee zelfs. Een schattig meisje stond naast hem, een getint meisje met een mooie, dikke bos, krullende zwarte haren. Ze begroette hem en gaf vervolgens een compliment over de tekening die Mason gemaakt had. "Dat is heel lief van je," reageerde Mason met een glimlach. Vervolgens verontschuldigde ze zich en zei dat ze blij was iemand op een normale manier te zien tekenen. Mason lachte. "Ah ja. Ik teken al mijn hele leven, of nou ja, sinds mijn muggle moeder en mijn vader me hebben geleerd hoe ik een potlood vast moest houden" vertelde hij. "Teken jij ook?" Vroeg Mason vervolgens, schoof wat op en gebaarde dat het meisje wel naast hem mocht komen zitten. "Mijn naam is trouwens Mason Stark, uit Gryffindor, zoals je waarschijnlijk al had kunnen zien," vertelde hij. Zijn stem was een beetje nichterig, wat anderen snel aan het lachen kon maken, maar dat deerde hem niet en dit meisje leek hem wel aardig. Wanneer Mason het gevoel had iemand te kunnen vertrouwen, kwam al snel zijn praatgraag, vrolijke, enthousiaste karakter naar voren. De gene die hij eigenlijk graag vierentwintig uur zeven had willen zijn. Maar helaas, niet iedereen was aardig en kon hem waarderen zoals hij was.

Masons glimlach werd groter toen het meisje hem vertelde dat zij ook al best lang tekende. Hij was nu al benieuwd naar wat ze maakte. Vervolgens had Mason zichzelf voor gesteld bij voor- en achternaam. "Ik ben Lilith Morris, Lilith voor de meesten, soms Lil of Lith. Ik ben een eerstejaars Ravenclaw. Leuk je te ontmoeten!" Had het meisje zichzelf voor gesteld, waarop hij hartelijk haar handje vast pakte en deze schudde. "Aangenaam kennis te maken, Lil," zei hij, er bewust voor kiezend om haar bij haar bijnaam te noemen. "Ik wordt ook wel Mase genoemd door vrienden," vertelde hij. Vervolgens vroeg ze naar wat hij had getekend. Hij aarzelde even. Maar besefte dat de tekening waar hij mee bezig was geweest gewoon netjes was, geen blote buiken, sixpacks, of iets in die trant. Nee, een spontane, knappe jonge, met een lach en gesloten ogen. "Ja, natuurlijk," zei hij en klapte zijn tekenblok open. Hij keek naar zijn eigen tekening en keek vervolgens weer op naar Lilith, wie hem aan staarde. Hij keek vragend, door zijn hoofd een tikkeltje schuin neer te zetten. "Haha, nee ik zei niets," zei hij en draaide de tekening naar haar toe. "Maar dit was ik aan het tekenen," zei hij vervolgens, al bleef hij zijn tekenblok zelf vasthouden. Hij was niet van plan om te zeggen wie het was. Al was het niet per se iemand, maar hij kon best lijken op een jongen uit zijn schooljaar. "Heb je toevallig ook iets van jouw tekenwerk bij je?" Vroeg Mason vervolgens, met een nieuwsgierige blik.

Wat Mason was opgevallen, was dat Lilith een stuk stiller was geworden, een beetje afwezig zelfs. Wel glimlachte ze nog. Ze zat in een kleermakerszit naar hem, maar Mason besloot niet te gaan vragen naar haar stilheid en afwezigheid. Vervolgens vertelde Lilith over haar tekenen. Mason luisterde met een glimlach, maar zei er nog niet iets op. Hij had nog niks gezegd en kon niet echt gaan beoordelen, al zou hij dat sowieso niet doen. Iedere manier van tekenen had zo zijn schoonheid. Dus hij zal nooit bekritiseren of iets omlaag halen. Dat lag niet in zijn aard. Toch wou Mason wel iets van Liliths werk zien, dus vroeg hij er naar. Meteen greep het meisje naar haar tas en zocht. En ja hoor, ze had haar tekenblok bij zich. Een echte artiest dus. Ze bladerde er door heen en liet weten dat ergens achterin nog wel tekeningen zouden zitten. En ja hoor, ze liet er twee zien. Ze zagen er leuk en creatief uit, fantasie tekeningen, zeg maar. Al besefte Mason ook dat veel fantasie al geen fantasie meer was. Draken bijvoorbeeld, die bestonden, ooit wou Mason er wel een zien in zijn echte leven. Of misschien wou hij er mee gaan werken. De lessen over magische wezens waren daarom ook zijn favoriete. "Je tekeningen zijn mooi, Lil," zei hij met een warme glimlach. "Meestal teken ik fantasy dingen, maar soms ook een portret er tussendoor. Maar meestal teken ik dan een foto na, want mensen willen niet lang genoeg stilzitten." Mason moest lachen bij haar woorden. "Er zijn ook wel genoeg mensen die wil stil kunnen zitten, hoor," liet hij weten, met zijn licht verwijfde stem. Vooral het woordje 'hoor'. "Zullen we elkaar anders tekenen? Ik eerst jou, jij daarna mij? Of andersom?" Stelde hij voor. De lessen waren al voorbij en het duurde nog wel even voor het avond eten zou beginnen.

Lilith knikte op zijn voorstel om elkaar te gaan tekenen. Lilith wou eerst wel beginnen met hem tekenen. "Leuk!" Zei hij enthousiast met een brede lach. Lilith scheurde een papier uit haar tekenblok en Mason pakte zijn hoedje met daar een spelkaart op. Dat was zijn favoriete hoed die hij ergens in het vierde jaar gekocht had in Hogsmeade, samen met Claire. Hij zette zijn hoedje op en hield deze vast met zijn linker hand terwijl hij zijn hoedje een beetje schuin trok en Lilith aankeek met een grappige blik. Ene wenkbrauw een beetje op getrokken en scheve lach. "Zoiets? Of..?" Hij zette zijn hoedje recht op zijn hoofd en liet het los. Vervolgens keek hij Lilith aan met een brede glimlach en zijn wenkbrauwen enthousiast een beetje opgetrokken wat zijn ogen net iets groter maakte met een sprankeling er in. "Ik kan ook een gekke bek trekken?" Zei hij lachend. Vervolgens werd hij serieus en hield hij zijn laatste houding aan toen Lilith begon te tekenen. Mason keek gewoon naar voren en verbeelde iets of iemand waar hij blij van werd. Hij hield zichzelf helemaal stil en zou vanzelf wel horen wanneer de tekening klaar was.

OOC: Je hebt PB, leuk c:

Hij hield de houding aan die Lilith goed vond en keek recht voor zich uit, zodat Lilith alles goed kon zien, terwijl het meisje aan het tekenen was. Wat vond hij ze toch schattig, die eerste jaars. Nee, hij was geen pedo, gewoon gek op jonge kinderen. Lilith was al even bezig toen ze zich verontschuldigde voor de ogen. Mason moest zijn best doen om niet te gniffelen, maar hij wist zich stil te houden zodat hij niet ineens uit houding zou gaan. Het was prima herfst weer om even buiten te zitten, terwijl hij na getekend werd. Hierna zou hij aan de gang gaan met Lilith. Daar had hij ook wel zin in. Misschien zou dit schooljaar toch één van zijn leukere jaren worden. Hij was nog niet echt een hartstikke vervelende dag tegen gekomen. Toen Mason door had dat Lilith klaar was, bewoog hij weer. ''Ik weet dat het niet veel is, maar hier!'' De tekening werd aan hem gegeven en met een warme glimlach bekeek hij het resultaat. Het was een mooie tekening en er zaten veel artistieke potenties in het meisje. Ze moest zeker door gaan met haar teken hobby. "Ik vind het prachtig, Lilith, je bent echt heel erg goed!" Zei hij met een glimlach. Hij stopte de tekening achter in zijn grote tekenblok, zodat de tekening niet zou gaan kreukelen en pakte vervolgens zijn set met schetspotloden. "Zal ik jou nu gaan tekenen?" Vroeg hij.

Mason had zijn tekenspullen klaar liggen en keek naar Lilith. Zij vroeg naar hoe hij wou dat ze ging zitten. Mason dacht na. "Als je nu je rug half naar mij toe keert en over je schouder langs me heen kijkt, dan heb ik wel een mooi beeld om te tekenen," zei hij, waarbij zijn ogen een tikkeltje bedenkelijk vernauwd waren. Ja, dat was mooi. Lilith stelde hem de vraag hoe lang hij al tekende. Mason meende deze vraag al beantwoord te hebben. Ah, ze vulde de vraag aan door te vertellen dat zij sinds een jaar pas echt goed tekende. Mason glimlachte. "Ik denk dat ik ongeveer op zijn twaalfde echt mijn best ben gaan doen met het tekenen," vertelde hij. "En ik ben nu zeventien," vulde hij zijn vorige woorden aan om er een duidelijk beeld van te maken. Hij tekende nu dus ongeveer vijf jaar echt alsmaar op zijn best. Natuurlijk zat er veel progressie in zijn tekeningen van toen en nu. Maar elke keer als hij had getekend had hij zichzelf weer overtroffen. Dat was nu ook zijn doel. Meestal tekende hij mensen uit zijn hoofd, maar na tekenen was toch echt wel een hele andere klus. En hij vond het een leuke klus. "Ben je er klaar voor?" Vroeg hij, terwijl Mason zijn potlood gereed pakte met een grote glimlach op zijn gezicht.