Young God

Er waren zowel voordelen als nadelen aan op school zitten. Hier had hij natuurlijk niet echt last van Isabel, wat wel heel goed was. Hij was buiten haar bereik en dat zorgde er wel voor dat hij zich een stuk veiliger voelde. Het zou al helemaal perfect zijn als er voor de rest niemand anders dan Avery en Dash op school had gezeten. De drukte fuckte wel degelijk met zijn hoofd, overal zag hij bedreigingen en het hield niet op. Hij liep elke dag on edge en hij voelde zich soms door de minste dingen getriggered. Maar hij beheerste zich, zette een glimlachje op en ging gewoon door. Erg lang zou hij het niet meer volhouden tho, hij had rust nodig; zowel om hem heen als in zijn hoofd. Bijna had hij het overwogen zijn moeder een brief te sturen of ze hem weer van school kon halen. Ze had smoesjes genoeg. Maar nee, hij zou haar het genoegen niet geven om weer de controle te krijgen over zijn leven.

Maar hij moest echt een oplossing vinden. En hij had er een in zijn hoofd, al was het niet de ideale. Hij zou ook niet weten hoe hij het dit keer zou betalen. Al zou hij Romeo niet zijn als hij niet zou proberen te zoeken naar een manier om het toch te krijgen. En daarom was hij Lucien gevolgd, het schoolgebouw uit. Hij zag nog net hoe de blonde jongen een peuk op stak en de hoek van het gebouw om draaide. Hij wachtte een tel, kopieerde toen zijn moves en stak zelf een sigaret op. Vervolgens wandelde hij hem achterna. Hij aarzelde geen moment en stapte op de jongen af. Hij kende hem toch, hij had voorheen al.. Wel eens iets van hem gekocht. ”Lucien”, Begroette hij hem met een knikje. ”Hoe toevallig dat ik je hier tegen kom”, Vervolgde hij, maar op zo’n toontje dat de jongen wel zou door hebben dat het alles behalve toevallig was en hij iets van hem nodig had.

Wat Lucien hem kon geven, was het enige wat werkte. Hij had al zoveel dingen geprobeerd. Well, eigenlijk niet. Maar je zag hem niet op therapie gaan hoor. In zijn hoofd was er niks mis met hem, maar net met alle mensen rondom hem. Als iedereen nu eens slim deed en hem niet triggerde, dan zou hij geen problemen hebben. Maar helaas, zo makkelijk was het niet. Er was altijd wel een of andere idioot in de buurt die het nodig vond grappig te doen en hem te doen schrikken. Zelfs met hele normale dingen. Aanrakingen waren nog erger, en die kwamen ook zo vaak voor. Alsof mensen er behoefte aan hadden om alles aan te raken wat in hun zicht kwam. Al was het maar een opgewekt klopje op zijn rug, hij kon het niet hebben. Het enige wat zijn triggers een beetje onderdrukte, was de stuff die Lucien op de een of andere manier produceerde.

Maar dan moest hij er wel nog aan raken. En daar zat het probleem nu net. Dat zijn productie een tijdje stil had gelegen, had hij niet mee gekregen. Hij was immers op het einde van het vorige schooljaar enkele maanden afwezig geweest. ‘Verlengde zomervakantie’, hadden veel studenten jaloers gefluisterd. Right. Maar nu was hij terug, en ook al was school nog geen maand bezig, hij had iets nodig om zichzelf terug onder controle te krijgen. Een opstapje naar zijn beheerste en gecontroleerde state of mind. "Zeker, Romeo." Reageerde de Slytherin boy op zijn woorden. "Wat brengt je hier?" Vroeg hij. Langzaam nam hij nog een trekje van zijn peuk voor hij antwoordde. "Dat weet je wel", Zei hij. Hij zou het hier natuurlijk niet luidop gaan uitspreken. "Maar ik ben bang dat we een.. Iets creatievere manier van betaling zullen moeten verzinnen", Zei hij nonchalant. Dat hij arm was, bijna niemand wist er van, en het was moeilijk toe te geven. Maar hij werd toch een tikkeltje te gestressed om niet te proberen de jongen te overtuigen het product aan hem te leveren onder andere voorwaarden dan cold hard cash.

Hoewel Lucien hem de middelen kon aanbieden waardoor hij rustiger werd, veroorzaakte zijn uitstraling net het tegenovergestelde. Met hem moest hij oppassen. Niet in de zin dat hij hem kon triggeren, maar omdat hij slim was op een manier waardoor hij zich bedreigd voelde in zijn positie. Alsof hij elk moment een zwak punt zou kunnen ontdekken en daar zonder twijfel misbruik van zou maken. Het zat niet alleen in zijn woorden, die er zo natuurlijk uit kwamen maar waar vast genoeg over nagedacht was. Het zat ook in zijn houding, zijn blik, zijn manier van zijn. Maar Romeo had zichzelf ook in zo’n positie gewerkt waar hij hem nodig had. Het meest afschuwelijke gevoel in de wereld. Hij was afhankelijk van Lucien en dat wisten ze allebei.

Maar hij had misschien een manier gevonden om zichzelf daar uit te werken. Zichzelf nuttig maken voor de jongen, hem een reden geven om hem te gebruiken.. Maar in zijn voordeel. Hij zou het nooit hebben overwogen als hij er zelf ook niet beter uit zou komen. Hij bood zijn skills aan, zijn contacten, in ruil voor iets dat hij ook nodig had. Of hij er op in zou gaan, was een andere vraag. Zijn blik was strak op hem gericht, maar even zelfzeker keek hij terug. Tot de Slytherin jongen een stap vooruit deed, zijn houding liet hij voor zichzelf spreken. Even wou hij er tegen in gaan, protesteren. Zijn plekje opeisen. Zijn kaak verstrakte, op zijn voorhoofd kwam dat bekende fronsje.

Het waren slechts enkele seconden, maar het leek minuten te duren. Recht tegenover elkaar, een stille strijd om dominantie. Romeo liet zijn adem zachtjes uit zijn longen lopen, een zachte zucht, een overgave. En hij stapte achteruit.