Nightmares and daydreames. [&ROMEO HARIS]

Met samengeknepen ogen keek Cheryl naar Oreo. Soms was ze eigenlijk zelf een kat. Ze wilde aandacht hebben, maar ook weer niet. Soms duwde ze mensen van zich af en soms trek zij ze naar zich toe. Soms was ze chagrijnig en soms was ze vrolijk. Ze begon dan ook te geloven dat het katertje, die nog maar iets van drie maanden oud was, haar begon na te doen. Het katertje haatte het namelijk om aan de kant gezet te worden en maakte dat ook duidelijk aan Cheryl. Toch moest ze hem duidelijk maken dat hij niet steeds naar buiten wilde gaan wanneer hij dat maar wilde, maar voor nu was het wel oké en bovendien had ze er niet zo heel veel problemen mee dat Romeo het katertje mocht. Dat wilde enkel zeggen dat Oreo hier op Hogwarts een veilige haven had om naar toe te gaan als hij het ergens lastig mee had en zij was niet in de buurt. Bijvoorbeeld als hij door een uil werd opgejaagd of zo. Ze slikte bij het idee dat het kleine katertje opgegeten zou worden door een uil en hield dan ook maar snel op om over dat onderwerp na te denken. Oreo had zich inmiddels op Romeo’s buik genesteld en stond overeind. ‘Nu komt het schattigste deel,’ zei ze grijnzend tegen Romeo. Ze keek hoe Oreo met zijn pootjes heen en weer bewoog en tegen Romeo’s buik drukte om een comfortabel plaatsje te vinden. Terwijl hij dat deed snorde hij en mauwde hij af en toe als hij zijn goede plekje niet vond. De kater ging steeds wat meer omhoog totdat hij met zijn kopje tegen Romeo’s kin botste. Verschrikt tuimelde hij bijna van Romeo af en protesterend legde hij zijn pootje even tegen Romeo’s kin. Daarna draaide hij zich weer om zodat zijn staart in Romeo’s gezicht zwierde en ging hij weer een beetje naar beneden toe. Op Romeo’s borstkas begon hij weer met zijn pootjes te drukken om niet veel later te gaan liggen. ‘Bij mij gaat hij meestal sneller liggen,’ zei ze en er weerklonk trots in haar stem. ‘Ik hoop ook voor jou dat je ’s morgens niet op de grond ligt,’ zei ze met een grijns tegen Romeo. Daarna legde ze haar hoofd tegen de leuning aan van de bank en sloot haar ogen. Ze legde het kussen, dat tegen de bank lag, wat hoger en vond uiteindelijk wel een redelijk comfortabele houding. Haar ogen vielen dicht en Cheryl voelde hoe ze langzaam weggleed in haar slaap. Hopelijk kreeg ze deze nacht geen nachtmerries.

Een zwak lachje was nog te horen van Cheryl’s richting uit toen ze nog net de woorden van Romeo in zich op kon nemen en zich kon realiseren wat hij ermee bedoelde. Het was dankzij de nachtmerries dat ze elke avond steeds makkelijker weggleed in een diepe slaap, maar het was ook dankzij de nachtmerries dat ze weer even onrustig wakker werd. Als ze bij anderen sliep werd ze meestal wakker gemaakt, maar als ze bij Claire sliep dan werd ze vanzelf wel wakker. Haar roommate sliep namelijk gewoon overal doorheen. Dat was opzicht wel grappig en ook wel aangenaam voor Cheryl, want dan hoefde ze zichzelf niet uit te leggen. Cheryl dacht nog net bij haar eigen dat ze benieuwd was waarover de droom zou gaan totdat de slaap haar volledig overnam. Cheryl bevond zichzelf in een kamer die algauw herkende als die van Stilio. Het was stil, maar de voetstappen op de trap toonden aan dat hij naar boven zou komen. Cheryl sprong overeind, sloeg de laatste pluisjes van haar kleding af en richtte haar blik naar de deur. Haar mond viel open toen niet Stilio binnenkwam, maar Romeo. In zijn ogen lag dezelfde woedende blik die hij had toen hij haar op de Hogwarts grounds helemaal verrot had proberen te slagen. Ze stak haar handen naar hem uit en probeerde ondertussen van hem weg te geraken, maar dat zag hij duidelijk als een teken om aan te vallen. Hij sprong naar voren, pinde haar op bed en haalde weer uit. Ze probeerde zichzelf te verdedigen, maar deze keer had ze geen kruk die ze tegen zijn hoofd kon slaan. ‘Romeo… nee,’ murmelde ze in haar slaap en haar armen bewogen al krampachtig, maar haar voeten bleven wonderbaarlijk genoeg op zijn plek liggen. Het was echter al genoeg voor Oreo om wakker te worden en hardop te mauwen. Hij wist echter wel beter dan op zijn baasje klimmen en hield een veilige afstand van haar terwijl hij hulpeloos naar haar mauwde. ‘Het is niet mijn schuld,’ fluisterde ze. ‘Het is niet mijn schuld. Alsjeblieft niet de Crucio.’ Deze keer bewoog ze haar benen wel. ‘Het is niet mijn schuld,’ vervolgde ze wat harder en haar ademhaling werd steeds heviger. ‘Het is niet mijn schuld! Geen Crucio!’ gilde ze plotseling en haar ogen gingen open.