Nightmares and daydreames. [&ROMEO HARIS]

‘Misschien,’ zei ze met een pruillipje tegen hem, maar keerde daarbij haar gezicht weg van hem. Het was niet dat ze specifiek jaloers was op Oreo, het was eerder dat ze, als ze héél eerlijk was, wel naar een vriendschap met Romeo verlangde. En ook al was het niet eens Romeo, ze wilde gewoon iemand hebben die om haar gaf en die haar eerlijk behandelde. Ze had het gevoel dat ze kennissen had, maar geen echte vrienden. Stilio was in het uiteinde ook nooit een echte vriend geweest en de vrienden van hem ook niet. Stilio had haar zo veel mogelijk apart proberen te houden van zijn vrienden, maar ze had er een paar ontmoet en kon niet bepaald zeggen dat er mensen tussen hadden gezeten waar ze zich echt vertrouwd bij had gevoeld. En om eerlijk te zijn wilde ze dat vertrouwde gevoel weer hebben, het gevoel dat ze echt iemand had waar ze op kon bouwen. Ze wist dat als haar sarcastische houding tegenover Gryffindor niet gauw zou verbeteren dat ze in Gryffindor in elk geval niet veel op steun hoefde te rekenen. Maar goed, Romeo hoefde niet te weten dat ze zichzelf soms tot een bolletje kon maken en op sommige dagen letterlijk kon huilen van alle ellende. Ze wist niet eens of ze een beginnende vriendschap hadden of iets in die trant, ze wist alleen dat ze het, op het agressieve moment na dan, best fijn bij hem vond. Ook al had hij dan zelf een aparte stijl van reageren, maar die kon ze wel hebben van hem. ‘Nee, spinnen blijven toch echt wel de engste,’ zei ze tegen hem terwijl ze verder keek naar wat er was. Nu de kaarsen aanstonden kon ze haar wand wegsteken. Ze opende de verscheidene kastjes: potten, pannen, glazen en bestek. Helaas niks dat ze echt konden gebruiken want ze wilde niet weten wat voor bacteriën zich in de voorbije jaren allemaal verzameld hadden. Ze durfde zelfs geen water uit de kraan te drinken. ‘Oreo maakt wel makkelijker vrienden dan ik,’ zei ze en ze lachte terwijl ze naar het katertje liep. ‘Niet dan, mannetje?’ De kater mauwde en gaf haar een kopje. Toch tenminste iemand hier die zijn weg kon vinden op Hogwarts. Daarna trippelde hij op Romeo af en gaf deze een kopje terwijl hij nieuwsgierig snuffelde naar de boeken. ‘En dan heb je mijn zus natuurlijk nog die waarschijnlijk pas over een weekje naar Hogwarts komt omdat ze geschorst was in het begin van het jaar.’ Cheryl grinnikte even om het typische gedrag van haar zus en liep weer naar een andere kast om deze open te doen.

Cheryl rolde met haar ogen naar hem. ‘Je weet dat ik je nog altijd eeuwig dankbaar ben dat je me gered hebt, toch?’ Hoewel het sarcastisch klonk, was ze wel degelijk dankbaar voor zijn hulp die dag. Als hij haar niet uit the great lake had gesleurd dan was ze verdronken geweest. Dat ze er een verbrijzeld been aan over had gehouden en dat niemand haar leek te geloven als ze over de gevaren van the great lake praatte nam ze er dan maar bij, maar in elk geval had zij het overleefd en wisten zij en Romeo wat er echt op de bodem van the great lake zwom. Maar goed, ze had hem al bedankt en was niet van plan om dat een paar keer opnieuw te gaan doen. Zo was ze dan ook weer niet. Een bedankje vond ze wel goed genoeg en maakte naar haar idee de boodschap al duidelijk genoeg. Zelf kon ze het ook niet echt hebben als ze zich bij haar twintig keer kwamen verontschuldigen. ‘Dus je kunt wel zeggen dat jouw kat ook een beetje op je lijkt,’ zei ze met een flauwe grijns tegen Romeo. Hé, als hij over Oreo begon die op haar leek, begon zij ook over zijn kat. Bovendien namen katten sowieso wel één karaktertrek van hun eigenaar over en voor Oreo was dat helaas in de problemen raken. En dat terwijl ze nog zo veel andere goede karaktertrekjes had. Kuch kuch. Cheryl richtte haar blik op Romeo toen hij zijn vraag stelde en was verbaasd over het feit dat sommige students nog altijd niet schenen te weten dat Alix en zij zussen waren. Oké, ze leken totaal niet op elkaar en hun karakter zou ook wel niet echt veel op elkaar trekken, maar ze hadden hun achternamen toch wel afgeroepen horen worden in het begin van het jaar of tijdens formele gebeurtenissen? ‘Alix Carve,’ sprak ze. ‘Zit op jouw afdeling. Meisje met heel erg blond haar.’ Romeo ze haar vast wel herkennen als hij een foto van haar zou zien of een keer in het echt tegen zou komen. In elk geval zou ze een van de volgende weken terugkomen en Cheryl sowieso weer irriteren door er achter te komen wat haar zus de tijd dat zij weg was allemaal had gedaan. En geloof maar dat ze Cher zou treiteren met Romeo. ‘Als ze over me begint doe dan alsjeblieft alsof je me niet kent. Ik ben vorig jaar een half jaar een stuk door haar geplaagd geweest omdat een jongen van Hufflepuff me tijdens Valentijn een liefdesbrief had geschreven,’ zei ze zuchtend. ‘En néé ik ga je niet vertellen wie dat dat was,’ vervolgde ze gauw terwijl ze hem een kwade blik toewierp. Oreo vroeg ondertussen aandacht aan Romeo door naar hem te mauwen en zijn been als klimpaal te gebruiken.

‘Misschien,’ zei Cheryl met een grijns tegen de jongen. Hij leek in elk geval wel ouder dan haar, maar ze was er vrij zeker van dat ze dezelfde leeftijd moesten zijn. Toch zouden de mensen hem sowieso ouder schatten met al zijn tatoeages. Misschien had hij wel bewust zo veel tatoeages. Misschien wilde hij gewoon ouder lijken. Nee, ze was er eerlijk gezegd vrij zeker van dat als hij littekens op zijn rug had dat hij die aan de andere kant van zijn lichaam ook had zitten en het met die tatoeages wilde verbergen, maar dan kon ze er wel niet bij met haar hoofd waarom hij zijn vingers had laten tatoeëren. Dat zag er toch niet uit? En de tatoeage op zijn keel zou normale mensen echt de kriebels geven. Zij was inmiddels zo erg gewend geraakt aan zijn aanwezigheid dat zij die tatoeage niet eens meer zag. Ze zag al zijn tatoeages eigenlijk niet meer. Ze zag enkel zijn ogen en zijn hele gezicht eigenlijk. Als ze Romeo moest omschrijven dan zou ze ook waarschijnlijk als eerste bij zijn gezicht beginnen omdat ze zich daar zo op focuste. De rest was toch allemaal bedekt met tatoeages waarvan ze nog niet de moeite had genomen om te onderscheiden wat ze allemaal voorstelden en wat voor een betekenis ze konden hebben. Als ze Romeo’s lichaam op die manier moest gaan bestuderen zou ze waarschijnlijk wel een opstel van vijftig perkamentjes kunnen schrijven, voor- en achterkant. Hoe was ze ook alweer op dit onderwerp gekomen? Oh ja, omdat ze vond dat zijn tatoeages hem oud lieten lijken. Ze dwaalde echt veel te snel af met haar gedachten, hè? Ondertussen had hij waarschijnlijk al wel iets gezegd over haar zus, maar dat had ze gemist en dus was ze gedwongen om op het volgende onderwerp een antwoord te geven. ‘Fine, maar je lacht me niet uit en je laat me uitpraten,’ zei ze met een waarschuwende blik op hem. Ze ging op één van de stoelen zitten en begon al te lachen terwijl ze even naar het plafond keek. ‘Begin vorig jaar ben ik door niet uit te kijken tegen een jongen gebotst die heel veel boeken tegelijkertijd droeg. Ik, de goedheid zelve, heb ze natuurlijk mee helpen oprapen waarna ik weer verder ben gegaan met mijn les. Ik bedoelde er verder niets mee of zo.’ Ze zuchtte even dramatisch. ‘De volgende keren merkte ik steeds vaker op dat hij me bekeek. Soms liep ik de hoek om en zag hem wegglippen. Op een gegeven moment werd het zelfs een beetje eng en heb ik een vloek op hem afgestuurd.’ Ze grijnsde even. ‘Maar goed, tijdens Valentijn kreeg ik dus een reactie van hem en dat hij verliefd op me was. En dat hij met me af wilde spreken bij de jongenstoiletten. Rare plaats als je het mij vraagt, maar ik wilde van hem af zijn en ben daar dus naartoe gegaan.’ Ze grinnikte even terwijl ze al aan het volgende deel dacht. ‘Toen ik daar aankwam stond hij daar… bijna naakt. Hij had duidelijk andere plannen dan ik. Ik heb hem toen in paniek eerst verblind door een Patronus op te roepen en hem daarna in zijn kruis gestampt waarna ik gevlucht ben. Iedereen had de dag erna al gehoord wat er was gebeurd en ik ben één half jaar lang gepest geweest daarvoor.’ Ze zuchtte. ‘Van die jongen heb ik wel nooit meer iets gehoord, tho.’ Ze glimlachte trots. ‘Meow,’ zei Oreo alsof hij ook trots was op zijn eigenares, maar de waarheid was dat hij bij Romeo’s knie was en nu verder naar boven ging.

Cheryl draaide haar hoofd naar Romeo. Zoals beloofd had hij haar niet onderbroken, maar natuurlijk had hij zo nu en dan wel moeten lachen. En als zij het in haar hoofd herhaalde was het ook wel grappig geweest, hoewel Alix haar grote mond natuurlijk niet had kunnen houden en Stilio het te weten was gekomen. Cheryl en hij hadden op dat moment nog een relatie gehad, maar ze vermoedde dat de stoppen mede dankzij dat verhaal doorgeslagen waren bij hem. Dus begin vorig jaar was dat met die jongen gebeurd en einde van dat schooljaar in de zomervakantie waren de stoppen bij Stilio doorgeslagen. De jongen was echt woest geweest en had haar gevraagd waarom ze niks tegen hem had gezegd in de vakantie die daarop volgde. Cheryl had hem daarbij duidelijk gemaakt dat het niks was, maar daar had hij niet naar willen luisteren. Cheryl had waarschijnlijk nog steeds ergens een litteken zitten van die aanval toen en de blauwe plek was ook pas na verloop van tijd weggegaan. Ze had ook het idee gehad dat ze iets had gebroken, maar natuurlijk had ze niks tegen niemand kunnen zeggen en had Stilio haar, nadat ze wel twintig keer haar excuses had aangeboden en hem had beloofd dat ze zich nooit meer in zou laten met zo’n jongens, haar genezen met een bepaalde spreuk die hij haar nog nooit geleerd had. Hij had haar alles over offensieve en defensieve spreuken geleerd, maar helende spreuken niet omdat hij wilde dat als hij kwaad werd en hij haar verwondde dat ze zichzelf niet kon genezen zodat ze zijn bedreigingen serieus zou nemen. Het feit dat ze mentale schade niet ongedaan kon maken bedacht hij zich natuurlijk niet. Cheryl onderdrukte een zucht. Soms vroeg ze zich af hoe ze het toch zo ver had kunnen laten lopen. ‘Dat maakt niet uit,’ zei ze met een grijns. ‘Bovendien zie ik jou er nog wel voor aan om hem ermee te treiteren of boos op hem te worden.’ Hij was ook niet bepaald vriendelijk geweest tegen de kerel die haar de vorige keer in de Gryffindor common room ongewenst had aan proberen te raken en wat de jongen tijdens Valentijn had gedaan was ongeveer hetzelfde. Als ze hem niet in zijn kruis had gestampt dan… Ach. Het was hilarisch, toch? Ze slikte en draaide haar hoofd weg. ‘Hij mag je, wees blij,’ sprak ze. ‘Of niet.’ Oreo draaide zijn kopje naar Romeo en keek de jongen vragend aan alsof hij Romeo wilde vragen waarom deze zijn klimpartij had onderbroken. Daarna mauwde hij een keer en begon zich op een schattige manier tegen Romeo te vleien. ‘Slijmbal,’ zei Cheryl met haar ogen draaiend naar haar kitten. En ze wilde naar een ander kastje lopen. Of dat was toch tenminste de bedoeling. Maar in plaats daarvan struikelde ze – again – en viel in de richting van Romeo. Geschrokken greep ze zich vast aan zijn schouder om te voorkomen dat ze Oreo zou pletten en hing haar gezicht nu wel erg dichtbij het zijne. ‘Shit,’ mompelde ze en ze duwde zich van hem af waarna ze, met een rode kop weliswaar, net deed alsof er niks was gebeurd en weer naar de kastjes wandelde. Oreo keek echter met grote ogen van zijn eigenares naar Romeo. Oooooh. Ze waren perféct voor elkaar.

Cheryl grinnikte toen ze dacht aan de manier waarop Romeo tegen Oreo had gesproken. De jongen leek haar kater echt oprecht leuk te vinden en gebruikte een manier van praten die ze nog nooit van hem had gehoord. Blijkbaar was zij niet de enige die kon smelten van kittens. Maar Oreo was dan ook echt wel schattig. Hoe hij je soms aankeek met zijn amberkleurige ogen en hoe hij zich tegen je vleide als hij iets voor elkaar wilde krijgen. Net zoals Cheryl had Oreo ook in de gaten dat hij de zwakte van Romeo begon te worden en de kitten ging daar natuurlijk gebruik van maken. En dus snorde het katertje en miauwde nog eens extra zacht en vragend om nóg schattiger over te komen terwijl hij zijn pootjes comfortabel tegen Romeo’s armpjes liet rusten. Hij sloot zijn ogen en bewoog zijn kopje liefkozend heen en weer tegen Romeo’s borstkas om aan te tonen dat hij de jongen graag had. Want om eerlijk te zijn was dat ook wel zo. Hij merkte dat Cheryl de jongen vertrouwde en dat zorgde er automatisch voor dat hij de jongen ook vertrouwde. Bovendien had hij wel het gevoel dat de jongen aardig was tegen zijn eigenares. Zo niet dan wist hij perfect waar hij de jongen moest straffen. Het katertje was redelijk beschermend over zijn eigenares als het er op aan moest komen. Cheryl draaide haar hoofd en kneep haar ogen samen naar Romeo op zijn opmerkingen. ‘Please, ik ken knappere jongens dan jij,’ zei ze plagend terug en ze liep weer langs hem heen, geen idee hebbend wat ze nu eigenlijk wilde gaan doen. Na een paar seconden bedachtzaam naar de houten deur te hebben gestaard die zou leiden naar de uitgang van deze hut draaide ze haar hoofd weer naar de jongen toe. ‘Oké, je bent best knap,’ gaf ze vervolgens toe. Wat? De kitten draaide zijn kopje naar zijn eigenares toe en snorde, maar het was niet duidelijk of hij dat deed omdat Romeo hem aaide of Cheryl zijn goedkeuring te geven en haar woorden daarbij te beamen. ‘Niet dat ik op je verliefd bent,’ ratelde ze snel verder. ‘Dat zou te snel zijn en bovendien heb ik…’ Ze zuchtte. ‘Laat maar. Houd het er maar gewoon op dat je knap bent. Dat streelt je ego al wel genoeg, denk ik.’ En wéér liep ze langs hem om naar de kastjes te gaan.

Hoe erg kon ze gaan? Ze vond het vreselijk dat ze die woorden allemaal tegen Romeo had gezegd. Ze kon ook gewoon tegen hem zeggen dat ze hem wel oké vond en dat het daarbij bleef. Romeo leek haar nu niet bepaald het type dat daar veel mee in zou zitten. Ze had sowieso het idee van hem dat het hem totaal niet uitmaakte wat meisjes van hem dachten. Hij leek haar dan ook niet bepaald het type dat elke week met een meisje in bed belandde. En al zou hij dat wel zijn dan had ze daar eigenlijk nog niks meer te maken, maar voor nu ging het haar er gewoon om dat ze dat soort opmerkingen beter niet kon maken juist omwille van dit soort dingen. Ze ging dan ook verder niet in op zijn nieuwsgierige reactie. Hij hoefde niet te weten wie ze wel allemaal knap vond en wie niet. Bovendien was het eerder een antwoord die ze had gegeven zonder er verder over na te denken. Ze had niet bepaald iemand op het oog binnen Hogwarts en had ook niet het idee dat dat binnenkort zou gaan veranderen. Het meisje keek op toen Romeo zijn vraag stelde en beet op haar onderlip. Hopelijk ging hij niet verder vragen, maar als ze nu ging zeggen dat ze het zou laten rusten of overging op een ander onderwerp dan zou hij er later waarschijnlijk wel op terug komen. Zo irritant kon hij wel zijn. ‘Bovendien heb ik wel even genoeg van relaties,’ mompelde ze en ze draaide haar hoofd van hem weg. Oreo draaide zijn kopje alsof hij wist dat er iets met zijn eigenares was en mauwde zachtjes. Zijn oogjes keken Romeo aan. Troost haar. Jammer genoeg kon de kater niet spreken en dus nestelde hij zichzelf maar weer lui tegen Romeo aan. Cheryl onderdrukte een gaap. ‘Maar goed, die drama terzijde… heb je zin in wat eten?’ Met een grijns haalde ze een potje tevoorschijn waar een hoop dode Flubberwurmen in zaten. Waarom dat potje daar stond wilde ze eigenlijk niet weten, maar het was grappig om te laten zien.

Romeo stelde er gelukkig geen vragen over, maar Cheryl wist goed genoeg dat ze nog niet van hem af zou zijn. Zodra hij tijd en zin zou hebben zou hij er weer over door gaan vragen, maar voor haar stopte het hier. Het feit dat ze een relatie had gehad en dat hij dat nu wist was voor haar eigenlijk al te veel informatie die ze had vrijgegeven, maar het zij nu zo en ze kon er toch niks meer aan veranderen. Ze zou het dan ook zeer op prijs stellen als hij er geen vragen meer over zou stellen in de toekomst. Zij ging dat ook niet meer doen met zijn littekens. En anders gebruikte ze gewoon een heel vervelende vloek op hem en dan zou hij het niet doen. Yeah right. Alsof ze hem opzettelijk zou kunnen vervloeken. Ze vond het al vervelend als ze een beest moest vervloeken, laat staan een echte persoon. Ze slikte even bij die gedachte. Ze kon zich de eerste keer dat ze een mens vervloekte nog goed herinneren en daar had ze echt een paar nachten wakker van gelegen. Het was niet zozeer de vloek die ze het gebruikt, maar eerder de verafschuwing in de ogen van diegene die je vervloekte, de boosheid en de angst. Ze draaide haar hoofd naar Romeo toen deze met Oreo voor haar neus stond. ‘Kom toch hier lekkere kater van me,’ zei ze terwijl ze het potje wegstak en haar schouder naar Romeo richtte zodat Oreo zich goed kon vastklampen. Het katertje mauwde en snorde terwijl hij op Cheryl’s schouder klom. Cheryl zag Romeo gapen en keek zelf ook even verlangend naar de bank. ‘Ik slaap op de bank!’ En voordat hij kon reageren sprong ze al op de bank. Oreo blies naar haar en voorkwam nog maar net dat hij geplet werd. Daarna ging hij op zijn baasje haar buik liggen en spon tevreden zijnde. ‘Oh, oké,’ gaf Cheryl overdreven toe. ‘We delen hem wel.’ En ze ging wat rechter zitten zodat haar benen tot ongeveer op de helft kwamen. Het zou natuurlijk makkelijker zijn als de één languit ging liggen en ander tegen die persoon ging aanliggen, maar ze was wel zo slim om dat niet hardop te zeggen. Zo romantisch was ze nu ook weer niet. Kots. Oreo mauwde naar Romeo en keek hem vragend aan terwijl hij grote oogjes op zette. Hij wilde duidelijk op Romeo liggen. De verrader.