I take you to the candy shop. [&ROMEO HARIS]

Cheryl trok lichtelijk haar wenkbrauw op. Romeo leek zichzelf niet echt te zijn of hij moest dankzij het water een beetje ziek zijn geworden. Hij had het namelijk over een wond dat kon infecteren. Daar niet van, hij had waarschijnlijk wel gelijk, maar het was de manier waarop. Alsof het hem namelijk echt iets kon schelen of er iets met haar zou gebeuren en of het echt zou infecteren. Of hij wilde gewoon van haar af zijn dat kon ook natuurlijk. Wat haar weer bracht naar de littekens die hij op zijn rug had zitten. Ze was niet wazig geweest of het was geen moment geweest waarin ze niet helder zag, ze had die littekens echt zien zitten en hij had tot dusver nog geen moeite gedaan om zijn lichaam naar haar te keren. Misschien schaamde hij zich voor die littekens? Misschien was hij bang dat ze vragen zou stellen? Dan kon ze net zo goed ook bang zijn dat hij vragen over haar litteken ging stellen, maar dat deed hij ook niet. Hij had het waarschijnlijk gezien, maar had er nog niet op gereageerd. Waarschijnlijk zat er bij hem ook een verhaal achter die hij liever niet wilde vertellen en Cheryl voelde zich niet geroepen om het hem te vragen. Het was zijn lichaam, zijn verleden. Hij moest zelf weten wie hij zijn verhaal wel wil vertellen en wie niet. En als hij dat niet wilde was het voor haar ook oké. Hij sloeg haar voorstel om naar de winkel te gaan af en ergens kon ze ook wel begrijpen waarom. Het zou nog een hele tijd duren voordat ze in Hogsmeade zouden zijn en ondertussen kon iedereen wel gewoon naar zijn blote bovenlijf kijken. Zijzelf zou dat ook niet aangenaam hebben gevonden als ze in zijn schoenen stond. Ze gaf dan ook een knikje en kwam direct overeind toen ze zijn woorden hoorde. ‘Ik ga haar halen dan,’ zei ze. ‘En daarna ga ik direct medische hulp vragen. Dus… tot nog eens. Of niet.’ Ze haalde haar schouders op. Hij moest het allemaal zelf weten. ‘En nogmaals bedankt voor me te redden.’ Ze glimlachte dankbaar naar hem, draaide zich om en liep vervolgens terug naar de school. De afdeling van Hufflepuff vinden was niet erg moeilijk en Cheryl klopte aan. Ze kreeg eerder een verbaasde blik te zien dan een vijandige en ze legde aan de persoon uit dat ene Avery naar buiten moest komen en een handdoek mee moest nemen. Meer uitleg gaf ze niet, enkel dat. Niet iedereen in Hufflepuff hoefde van Romeo’s situatie te weten. Ook vermeldde ze haar naam niet en ze liep weg voordat men vragen kon stellen. Al hinkend liep ze, met Romeo’s shirt nog altijd om haar been, naar een verantwoordelijke toe die haar zou kunnen helpen met haar wond.

Weet je, ze vond Romeo echt een goeie vriend en alles. Maar waarom had hij haar precies nodig als ze net in slaap gevallen was?
Ze was heel goed begonnen met studeren, het zat nou eenmaal in haar karakter om alles goed te willen doen. Maar toen ze ongeveer tien minuutjes bezig was geweest, was ze in slaap gevallen, zo met d'r boek op haar hoofd. Het was misschien niet helemaal per ongeluk gebeurt, ergens had ze het al gehoopt - ze was gewoon moe, oké? Maar jammer genoeg werd ze toen, voordat ze echt in haar diepe slaap kon komen, wakker geschud door een kind uit een jonger jaar, die haar vertelde dat Romeo haar nodig had of zo. Met een zucht kwam Avery overeind en wreef ze in haar rechteroog, die op mysterieuze wijze was gaan jeuken in die korte paar secondes dat ze al wakker was. Ze gaapte oncharmant, was alweer vergeten dat de tweedejaars hier stond. Toen ze het doorhad deed ze toch maar snel een hand voor haar mond. "Oh ja, euh, thanks." zei ze wat awkward en keek het andere kind aan. Deze mocht nu wel weg hoor, dááág. Toen deze weg was, liet ze zich langzaam uit het bed zakken, waarna ze met een zachte plof op de grond neerkwam. Een zucht rolde over haar lippen en ze duwde zichzelf van de grond af. Ze was echt fucking moe, maar oké, Romeo had haar nodig. Wat had dat kind nog meer gezegd? Ze moest iets voor hem meenemen. Ehh.. Oké, ze zou het meisje nog ergens moeten opzoeken en het opnieuw vragen. Vlug keek ze wat ze aanhad - een lage zwarte joggingbroek met een trui die ze tbh niet herkende, en natuurlijk haar standaard hufflepuff sokken, waar ze ongeveer tien paar van had en letterlijk iedere dag aanhad. Hallo, hufflepuff pride!
Nadat ze een paar schoenen had aangetrokken liep ze haar dorm uit, de common room in, en zag tot haar fucking geluk dat het kind dat haar had wakker gemaakt er niet meer was. Nou ja, dan zou ze maar gewoon zo gaan hoor. Wat hij ook nodig had, zo erg zou het nou toch ook weer niet zijn als ze het niet meehad? Avery liep naar de uitgang van de hufflepuff kamer - die trouwens echt vet vaag is, het is letterlijk een ton waar je doorheen moet kruipen - en ging vervolgens naar buiten. Ze wist waar hij haar ontmoeten wilde, anders had hij wel een andere plek genoemd. Bij de gedachte aan hun standaard rook-plekje voelde ze meteen in de zak die in haar trui op haar buik zat, en voelde tot haar geluk een pakje sigaretten zitten. Beter. In haar broekzak vond ze haar aansteker, en ze pakte deze tevoorschijn zowel als een sigaret, die ze alvast tussen haar lippen klemde. Ze was er toch bijna en er was hier letterlijk nooit een professor, dus stak ze hem vast aan. Ze liet het pakje terug in haar zak glijden, waarna ze de eerste trek diep inhaleerde, en deze vervolgens uitblies door haar neus heen.
Oh ja. Ze moest een handdoek voor hem meenemen, en snapte nu waarom. Ze trok haar wenkbrauw op naar hem - in wat voor situatie had hij zichzelf weten te belanden om zonder shirt te eindigen? - maar wist dat hij dit echt niet chill vond. Een rot gevoel kroop over haar heen, want fuck ze had niks voor hem meegenomen. "Gast, wat heb je gedaan?" vroeg ze, waarna ze haar sigaret die nu opgerookt was uitdrukte met haar schoen en haar trui over haar hoofd heen trok - waar ze overigens nog netjes een topje onder aan had - en deze naar hem toegooide. Nu ze eraan dacht, deze trui was waarschijnlijk nog van hem ook.

Ze haatte het om hem zo te zien. Hij leek in zoveel pijn te zijn, en daar kon ze gewoon niet tegen. Ze hield heel veel van hem, en op wat voor manier ze van hem hield maakte haar werkelijk niet uit. Ze vroeg wat er met hem gebeurt was, in de hoop hem terug in de realiteit te trekken; hij leek nogal consumed te zijn door zijn gedachtes, wat hij wel vaker had en dat was nooit goed.
Avery wist ongeveer van zijn situatie af - dat was ook logisch, aangezien ze overburen waren en als kinderen haast samen woonden - en dat maakte het alleen nog maar lastiger van haar. Want ze wilde hem helpen, maar dit ging niet. Zowel omdat Romeo geen hulp wilde - of het op zijn minst altijd koppig bleef afwijzen -, en omdat ze gewoon niets kon doen. Zijn moeder was shitty, zacht uitgedrukt, maar ze kon er niets aan doen en dat deed haar zo machteloos doen voelen.
Ze zag dat hij geen bovenkleding aanhad, en wist gelijk weer wat ze ook alweer mee had moeten nemen. Fuck. Nou ja, dan stond ze met liefde haar eigen trui af, die hoogstwaarschijnlijk nog van hem was ook. Ze leende wel vaker zijn kleren, hield van de oversized look die het gaf, en hield van zijn geur die erin hing. Want het voelde als thuis, want Romeo was zo ongeveer haar thuis.
Kort haalde ze haar hand door haar kortgeschoren haar en fluisterde een zachte reeks scheldwoorden, waarna ze naar hem toeliep en zich voor hem liet neerzakken. "Hey," zei ze zachtjes en bracht haar hand langzaam naar zijn wang, zodat hij goed de tijd had om te registeren dat ze hem binnenkort zou aanraken. Toen hun huid in contact kwam, bewoog ze haar hand lichtjes zodat ze zachtjes zijn kin vastpakte, maar niet op een dwingende manier. Meer op een soort liefdevolle manier, hoe cheesy het ook klinkt. "Het komt goed, yeah?" vervolgde ze toen en keek hem recht in zijn ogen aan. Ze glimlachte haar warme, scheve glimlach en boog naar hem toe, om vervolgens haar armen om hem heen te slaan en hem in een stevige knuffel vast te pakken, in de hoop hem zo een veilig gevoel te geven.

Als ze zo naar hem keek, snapte ze het niet. Waarom zou iemand ooit zo'n geweldige jongen pijn willen doen? Hij was haar beste vriend voor zo lang ze het zich herinneren kon, en nooit had ze ook maar een moment gehad waar ze vond dat hij het verdiende. Hij kon vervelend zijn at times, en ze hadden zo hun ruzie's gehad - het waren er niet veel geweest, al helemaal niet voor zo'n lange tijd, maar ze waren er geweest - en nooit had ze het hem toegewenst.
En toch had hij het gekregen, en het had z'n effect gehad. En het deed haar zoveel pijn. Ze pakte hem voorzichtig vast, keek hem aan, en vertelde hem dat het goed kwam. Want hoe vervelend deze momenten ook waren, het waren momenten. Ze gingen over, en dan leek alles weer goed te zijn, tot het volgende moment. Of het een keer ooit helemaal goed ging komen, wist ze niet. Maar ze kon beloven dat het voor in ieder geval even weer goed zou komen. Hoe Romeo haar woorden herhaalde gaf haar hoop, want hoewel ze niet overtuigd waren, kon hij weten dat zij de waarheid sprak, en dat hij haar vertrouwen kon, wat er ook gebeurde. Maar tegelijkertijd deed het haar ook zoveel pijn. Ze kreeg er zelf tranen van in haar ogen, en probeerde ze niet tegen te houden. Want als zij zich sterk hield, wilde hij zich dan niet ook sterk houden? Het was voor hem veel beter om eruit te laten wat erin zat. "Ssh," suste ze zachtjes toen hij zich verontschuldigde, en boog weer wat terug, zodat ze hem aankijken kon. Ze veegde met haar hand langs haar wang en grijnsde licht. "Kijk, nu moet ik ook janken," grijnsde ze en veegde toen wat haren van zijn voorhoofd af. "Je bent nu hier, right? Op Hogwarts, bij je Slytherin pals, bij mij. Niet daar. Het is oké." sprak ze hem bemoedigend toe, met nog steeds dat grijnsje op haar gezicht, om hem op zijn gemak te stellen.