Butterbeer? [open]

Er hing een gespannen sfeer tussen de twee in. Geen slechte sfeer, wist Damian maar gespannen. Eentje waar hij nu de rest van de avond of gaat staan grijnzen of het gevoel hebben dat zijn hoofd een kacheltje was. Hoogstwaarschijnlijk beide tegelijk.
Hij probeerde het onderwerp te veranderen voordat één van hen gillend zou wegrennen. Ze vertelde waar ze woonde, hij merkte niet op hoe haar stem ietwat anders klonk. "Dat is toch een natuurgebied? Dicht bij Manchester?", vroeg hij terwijl ze verder wandelden. Uiteindelijk kwamen ze aan op het verdiep waar de common room was van Griffindor. Damian keek naar de Dikke Dame, het schilderij dat de ingang verborg. Ze leek even argwanend naar de jongen te kijken voordat ze open zwaaide en hen binnen liet.

Meteen werd Damian overspoeld met rood. Het was er een heel stuk warmer dan in de hal en al zeker dan in de kerkers. De common room van Griffindor was opmerkelijk kleiner dan die van Slytherin en hij vroeg zich af waarom. Niemand was er aanwezig behalve zij en even bleef het stil. Er speelde een eigenaardige blik op haar gezicht toen ze sprak, "Je kan je broek te drogen leggen hier, bij het vuur.", hij trok zijn ogen open en knikte enkel, niet wetend wat hij daarop moest gaan zeggen. Maakte ze een grapje? Vervolgens zei ze hoe ze haar ging omkleden en even had hij de neiging om met haar mee te gaan. Maar hij kreeg er niet meer uit dan een knik, om te bevestigen dat hij haar had gehoord.

Maar het was het laatste dat ze zei dat hem volledig deed blokkeren. Hij keek haar na toen ze achter een deur verdween een verdiep hoger. Damian werd zich plots zeer bewust van zijn hartslag en de hele situatie. Wat moest hij doen? Hij stapte naar het vuur, nam een stoel en zette die bij de haard om zijn shirt te laten drogen. Vervolgens keek hij naar zijn kletsnatte broek. Op zich was er niets verkeerd met in een short rond wandelen... toch? Hij deed zijn riem open en liet zijn broek wat zakken toen er plots nog iemand de common room binnen kwam. Het was een jongen die met grote ogen keek naar Damian en zijn half open broek, "Ik wil het zelfs niet weten..." mompelde hij en nam de andere trap naar de slaapkamers. Met een grom wilde hij zijn broek weer aan doen toen hij een tweede maal een deur hoorde, deze keer van de meisjes slaapkamers. Hij liet zich zakken en ging zitten, in de hoop dat ze zijn boxershort met Hippogrieven niet gezien had. "Meende je wat je zei?", vroeg hij toen ze dichterbij was, "Over dat bad nemen?", Damian probeerde oogcontact te maken. Hij wilde best wel een bad nemen, met haar, met iets van kleren aan of anders ging hij van vrijwel niets naar vrij veel. En hij wist niet hoeveel hij aankon.

Twijfelend stond Isla boven in haar slaapkamer, ze rilde inmiddels van de kou en ontdeed zich dan ook snel van haar kleren. Ze lagen in een klein, zompig hoopje voor haar bed, waarna ze naar haar koffer liep en erin begon te graven. Iets in haar zei dat Damian haar opmerking over dat bad niet zou laten liggen en ze wilde er ook best op in gaan; ze had immers best zin in een gezellig gesprek in het schuim. Ze was alleen niet van plan om direct naakt in de bubbels te duiken, en zocht dan ook snel naar een bikini die ze vliegensvlug aantrok, bang dat iemand binnen liep. Het enige wat ze verder om zich heen sloeg was een droge mantel, die ze dicht probeerde te knopen met haar trillende vingers.

Isla liep op haar tenen naar de kamerdeur en keek om het hoekje, ze kon zo net de commonroom in koekeloeren en zag Damian nogal klooien met zijn broek. Ze moest een lachje onderdrukken en sloeg de deur middelhard dicht om te laten merken dat ze er aan kwam. Toen ze naar beneden liep, op sokken, in een bikini, die niet zichtbaar was en mantel (super charming), glimlachte ze weer even schaapachtig naar de jongen. "Ja, dat meende ik." Zei ze met diezelfde glimlach, het wachtwoord had ze ooit opgevangen dus toegang hadden ze. "Maar dan eis ik wel dat je een zwembroek aandoet, we kunnen niet te hard van stapel lopen; niet waar?" Knipoogde ze naar hem, waarna ze zich van de bank af hees en aanstalten maakte om weg te gaan. "Oh!" Riep ze uit, vervolgens keerde ze zich weer naar Damian en boog voorover om het wachtwoord in zijn oor te fluisteren. "Als jij een zwembroek fikst, dan zie ik je daar wel!" En met die woorden verdween ze uit de common room.

- Topic

Toen ze terug voor hem stond zag hij wat ze aan had. Vanonder de mantel zag hij haar blote enkels en kuiten. Damian keek gauw op om oogcontact te kunnen maken en niet elders naar te kijken. Hij wilde graag weten wat onder die mantel zat, hij had al zo'n vermoeden. "Maar dan eis ik wel dat je een zwembroek aandoet, we kunnen niet te hard van stapel lopen; niet waar?", hij stond op, hield zijn broek met één hand vast, en grijnsde, "Ik zou anders niet op je aanbod in gaan, my lady", nu was het zijn beurt om te knipogen. Terwijl deed hij zijn broek terug vast. Ondertussen vertrok het meisje richting de uitgang, Damian liep achter haar aan tot ze plots omdraaide en hij bijna tegen haar op botste. Hij moest zich bukken om te horen wat ze te vertellen had. Ze zei slechts één woord, het wachtwoord voor de Klassenoudste badkamer. Vervolgens vroeg ze hem om een zwembroek te halen en verdween.

Hij volgde vrijwel meteen en zag nog net een stuk mantel de hoek omgaan toen hij de common room uit ging. Pas wanneer het schilderij zich gesloten had besefte hij dat zijn shirt nog binnen lag. "Euh... Delfstoffer?", zei hij in een poging het wachtwoord te raden maar hij had echt geen idee. De Dikke Dame bewoog niet, zei niets. Hij vloekte zachtjes en rende vervolgens de trappen af richting zijn eigen common room. Hij negeerde de giechels en gelach van medestudenten. In zijn kamer deed hij zijn zwembroek aan, trok een nieuw shirt aan en rende terug naar buiten richting de badkamer.

Topic uit