Butterbeer? [open]

Toen Damian opnieuw sprak maakte dat iets in Isla los. Ze had nog nooit iemand ontmoet die zo gepassioneerd leek te zijn over fabeldieren als zij zelf, en haar broer. "Meen je dat serieus? Dat klinkt fantastisch! Welke dieren heb je zoal?" Een zoo, dat was iets waar ze alleen maar durfde te dromen. Helaas hadden zij en haar ouders het geld er niet voor, daarom was Noah vertrokken naar Oost-Europa. Isla was er een momentje stil van, ze had bewondering voor de jongen die naast haar stond. Ze liepen naar buiten en de wind sloeg de haren van het meisje in de rondte. Het maakte het al gauw moeilijk voor haar om ook maar iets te zien. "Een beetje van beiden, misschien." Grijnsde Isla, die haar stem moest verheffen om zichzelf hoorbaar te maken. De hand die op haar rug lag gaf haar een gevoel van vertrouwen, een soort stevigheid waardoor Isla niet probeerde om er onder uit te komen. Damian sprak opnieuw, al gauw merkte het meisje dat ze er blij van werd als hij sprak. "Ik heb geen idee, volgensmij heb ik de helft gevlogen." Grinnikte ze terwijl ze haar handen diep in haar zakken begroef. "Hmm, desondanks geniet ik toch altijd van dit stormachtige weer. Thuis wandelde ik dan altijd het liefst met mijn honden."

De jongen was vrijwel zeker dat hij nu dezelfde blik zag bij Isla als hij zag bij zijn zus. Een rilling ging over zijn rug en een kleine grijns bleef rond zijn lippen spelen. "Meen je dat serieus? Dat klinkt fantastisch! Welke dieren heb je zoal?", hij hoefde niet na te denken om daarop een antwoord te geven. "Mijn zus en ik delen onze passie dus wat ik heb wilt zij uiteraard ook", hij draaide even zijn ogen voordat hij zijn opsomming startte, "We hebben een kleine kolonie boomtrullen, we hebben achterin onze tuin een bos staan met berkenbomen waar ze toverstokken van maken, ze leven daar", hij telde op zijn hand verder, "Twee hippogriefen met een derde op komst, een augurei, twee crups die geweldig zijn voor kabouterplagen," hij lachte even, "een delfstoffer, mijn zus haar jarvey, een hele nest knarls en twee runesporen", hij leunde even dichter, "Misschien hebben we ook een gewone groene draak, maar dat hangt ervan af of je zwijgt of niet", en gaf een knipoog.

De reden waarom ze zoveel dieren hadden was omdat Damian ooit een boomtrul in huis had genomen. Het was daar alles behalve blij en was uiteindelijk gestorven. Zijn ouders kwamen daar achter. Ze waren alles behalve tevreden om twee redenen. Ten eerste had hij een 'huisdier' in huis genomen zonder toestemming en ten tweede, hij had helemaal geen verstand van het verzorgen van fabeldieren en daardoor onverantwoord gehandeld. Ze kochten hem een boek over fabeldieren en wat later mocht hij de boomtrullen observeren en verzorgen achter in het bos. Sindsdien kwamen er steeds meer fabeldieren bij. Soms aangekocht, soms gevonden, soms 'toevallig' in het bos.

Eenmaal buiten groef Damian zijn gezicht half in de hals van zijn jas. Hij voelde onder zijn hand Isla haal lichaam lichtjes schokkend bewegen toen ze lachte. Maar het geluid van haar lach werd meegenomen door de wind om nooit te worden gehoord. "Ik heb geen idee, volgens mij heb ik de helft gevlogen.", antwoordde ze op zijn laatste vraag. Hij schudde lichtjes zijn hoofd, liet zijn hand zakken, "Hmm, desondanks geniet ik toch altijd van dit stormachtige weer. Thuis wandelde ik dan altijd het liefst met mijn honden." Hij hield even zijn hoofd schuin, "Je bent een vreemd kind weet je? Hielden je honden je dan op de grond?", Damian deed ondertussen de deur achter hen dicht waardoor de warmte als een deken om hem heen sloeg. "In dit soort weer controleer ik de runesporen, die houden niet van storm. Althans, de onze toch niet", hij stapte de winkel verder in en wees naar een gang, "Daar liggen trouwens meestal de boeken rond fabeldieren".

Het was een klein winkeltje waar de boeken schots en scheef in de rekken lagen. Maar er was orde in de chaos, eenmaal je het een beetje kende. De jongen liep naar het tweede gangpad en liet zijn ogen over de ruggen van de boeken glijden. Eenmaal hij bekende titels las hield hij halt en zocht naar zijn boek. Even was het stil, enkel de wind die tussen de gleuven van de deur door gleed maakte lawaai. Terwijl hij de bovenste rekken afliep was hij zich vaag bewust van de aanwezigheid van Isla. Damian was het niet gewoon om zo sociaal te zijn, om zoveel te praten, om een normaal gesprek te hebben. Meestal waren het korte gesprekken die hij had. En in die korte gesprekken kwamen er wel vaker vreemde, ongepaste dingen uit. De jongen haalde een boek uit, op de kaft stond een hippogrief getekend met als titel, 'Jhonson's guide to Hippogriffs' en grijnsde tevreden.

Isla kon haar oren niet geloven. Het enthousiasme dat dit verhaal in haar opwekte was ongeëvenaard en ze moest zichzelf onderdrukken om niet op en neer te gaan springen als een klein kind. Toen hij voorover boog en bijna in haar oor fluisterde, giechelde Isla meisjesachtig. Kwam dit echt uit haar mond? Ja, als het over fabeldieren ging wel. "Dit is een grapje, toch?" Haar ogen hadden zich verwijd en het meisje had haar handen samengevouwen en tegen haar borst geklemd. "Hoe kom je er aan? Mijn ouders zouden dat nooit toe laten!" Ze liepen verder, de wind leek heviger te worden en Isla was dan ook dankbaar voor de begeleidende hand op haar rug. "Soort zoekt soort, Damian." Zei ze met een grote grijns om haar lippen. "En ja, min of meer. Husky's zijn bestemd voor dat weer." Grinnikte ze. 'Ik kom oorspronkelijk uit Noorwegen, zie je. Maar mijn ouders zijn verhuisd naar Engeland toen mijn broer werd uitgenodigd om te studeren op Zweinstein. Ik was toen 10. We hebben de honden meegenomen." De warmte van de boekenhandel was erg uitnodigend en Isla wreef in haar handen terwijl er een korte brr uit haar mond kwam. Damian vertelde haar waar de boeken van fabeldieren te vinden waren, ze grinnikte. Ze vond het heerlijk om iemand ontmoet te hebben die er net zo dol op was als zij, ook al wist ze de boeken allang te vinden; ze nam het dan ook graag voor lief. "Bedankt."

Isla volgde de jongen, die al vrij snel zijn gewenste boek in handen had genomen. Isla glimlachte en speurde zelf af naar de letter C. Toen de het groene boek met gouden letters tevoorschijn kwam pakte ze het uit de kast. Enthousiast hield ze het omhoog om het aan Damian te laten zien. "Kijk! Hier is het." Haar bruine ogen gleden verder over de titels, het merendeel had het meisje al gelezen. "Zullen we dan maar gaan afrekenen?" Ze pakte de jongen zonder vragen bij zijn pols/hand, de hand vond Isla zelf nog iets te eng waardoor het een wat awkward situatie werd, en sleepte hem richting de kassa. "Ik ben zo benieuwd wat je er van vind."

Hij kwam zelden tot nooit mensen tegen die net zo gepassioneerd waren over fabeldieren als hij zelf. Eerlijk gezegd wisten weinigen dat hij zo'n passie had voor fabeldieren. Meestal zweeg hij erover, weinigen zouden hem begrijpen dus waarom zelfs maar de moeite doen om erover te spreken? Er was niets minder leuk dan praten over je passie en dan een droog antwoord krijgen. Zo was een jongen al eens aan het plafond geëindigd vorig schooljaar. Gevolg; week strafwerk vanwege ongepast spreuk gebruik op de gang.

Isla zou hij niet aan het plafond hangen, ze had hem alleen maar geamuseerd en verbaasd. En dat allemaal op een positieve manier. "Dit is een grapje, toch?", zei ze toen hij vertelde dat ze een draak hadden. Hij schudde zijn hoofd om duidelijk te maken dat hij geen grapje maakte. "Hoe kom je er aan? Mijn ouders zouden dat nooit toe laten!", hij grijnsde en leunde terug naar haar en zei zachtjes, "Vertel ik je een andere keer", waarna hij zich terug trok en ze naar buiten stapten.

"Soort zoekt soort, Damian.", hij keek haar even aan met een opgetrokken wenkbrauw en deed zijn mond open. Hij wilde iets zeggen over dat hij niet vreemd was. Maar dan dacht hij aan hun gesprek en het feit dat ze beide freakten over fabeldieren. Het bevestigde alleen maar wat ze zei, "Misschien...", mompelde hij zacht. Vervolgens vertelde Isla dat ze husky's had en deze had meegenomen van haar moederland Noorwegen. "Zijn ze daar allemaal zo leuk als jij?", Noorwegen stond nog op zijn to do list, ze hadden daar demiguise en die wilde hij ook wel observeren.  

Kort nadat hij zijn boek had gevonden haalde ook Isla eentje uit. Hij herkende de kaft al was deze nog gloednieuw. De zijne had zijn beste tijd al gehad door het vele gebruik. Damian overwoog om ooit hem nog eens te kopen, gewoon zodat hij een mooi exemplaar had voor in zijn kast. Het meisje sleurde hem zowat mee naar de kassa. Damian leunde wat naar achteren, gewoon voor de fun om te zien hoe ze hem meetrok. Hij lachte zachtjes en stapte vervolgens gewillig mee en betaalde voor zijn boek.

"Ik ben zo benieuwd wat je er van vind.", zei de Gryffindor terwijl ook zij haar boek afrekende. "Ik zal je op de hoogte houden", zei hij terwijl ze richting de uitgang stapten. Hij gromde zachtjes bij het zien van de regen. Hij stapte als eerste naar buiten en voelde koude druppels op zijn gezicht vallen. De jongen haalde zijn toverstok uit en zei, "Parapluvia", een onzichtbaar schild vormde zich uit zijn toverstok als een soort paraplu. Vervolgens keek hij naar Isla en trok die naar hem toe. "Oh wat ben ik blij dat ik een tovenaar ben. No way dat ik anders door zo'n stront weer wandel", hij rilde kort.

Voor het eerst besefte Damian wat hij gezegd had, hij had haar leuk genoemd en nu was ze stil. Nice move Damian... ”Nee, leuker dan ik zijn ze lastig te vinden.”, zei ze plots en die woorden zorgden ervoor dat een knoop uit zijn maag verdween. De jongen was zelden slecht op zijn gemak door hetgeen hij zelf zei. Dit was nieuw, maar het hield hem niet tegen om te antwoordden, "Dat geloof ik best", hij meende wat hij zei en glimlachte vriendelijk naar haar waarna hij toonde waar de boeken over fabeldieren stonden om zo een awkward stilte te vermijden.

Hoe langer hij met haar omging, hoe meer hij het gevoel kreeg dat hij niet zo snel van haar af zou geraken. Niet dat hij haar kwijt wou. Maar het gebeurde niet zo vaak dat Damian rondhing met mensen of ze spontaan zou opzoeken. Nu was anders, hij had zelfs al ideeën om haar mee te nemen naar het Verboden Bos. Nu zeker sinds hij die kudde gevonden had.

Ze liepen tezamen door de regen, beschermd door zijn 'paraplu'. ”Ik snap wat je bedoelt. Al is nat worden met de gedachten dat er een warm haardvuur op je zit te wachten al een stuk minder erg, niet waar?", hij voelde een lichte duw tegen zijn arm en keek zijdelings naar het meisje. "Het is nog een eind naar Hogwarts weet je? En in de kerkers van Slytherin is het niet zo warm.", hij voelde haar blik op zijn gezicht toen ze verder sprak, "Of ben je van suiker?", hij keek haar recht aan om alleen maar een zielig starende Isla te zien. "Neen, jij?", hij stond stil, "Even testen?", een gemene grijns vormde zich rond zijn mondhoeken. Hij legde zijn hand op haar schouder en strekte zijn arm. Hij had vrij veel macht, zeker tegenover zo'n licht gewicht als Isla. Vrijwel meteen was ze doorweekt. De jongen lachte zich krom, letterlijk, hij stond voorovergebogen met zijn paraplu die nog net zijn hoofd beschermde. De regen maakte zijn rug kletsnat.

Hij zag hoe haar blonde haren als lange slierten aan haar gezicht plakten. Een grijns sierde de rest van haar gezicht en haar ogen glinsterden uitdagend. Damian wist maar al te goed dat ze wraak zou nemen. Eerlijk gezegd zou hij teleurgesteld zijn mocht ze het niet proberen. Na een bijna gefrustreerde kreet te hebben geslagen hoorde hij haar nog, “Wacht maar!”, roepen vooraleer ze op hem afstormde. Hij had zich amper gerecht toen ze tegen hem aan leunde. Hij voelde hoe haar handen graaiden naar de zijne, de jongen moest al zijn macht gebruiken om niet achterover te vallen en voelde hoe zijn toverstok uit zijn handen glipte. Normaal gezien zou hij zich heel erg bedreigd hebben gevoeld. Een tovenaar zonder zijn toverstok was heel kwetsbaar. Als een vogel die vast zit op de grond, voer voor de katten.

Verslagen keek hij toe hoe Isla paar passen voor hem uitliep, met zijn toverstok. Ze grijnsde nog steeds en boog even kort voordat ze terug sprak. Hij was ondertussen doorweekt, de druppels gleden over zijn gezicht en hij moest meermaals knipperen om het water uit zijn ogen te houden. “Maar dan moet je wel lief tegen me zijn,” Damian haalde een wenkbrauw op, "Wil je zeggen dat ik niet lief ben?", zijn stem klonk plagend. Ondertussen stapte hij naar haar toe, de laatste stappen spurtte hij zodanig dat ze niet aan hem kon ontsnappen. Hij greep haar vast en worstelde kort even met Isla. Het meisje stond met haar rug naar hem en hij had zijn armen om haar heen geslagen, zijn zicht werd beperkt door haar blonde haren. Hij voelde hoe ze zich tot een bolletje vormde. "Verdomme vrouwmens, geef mijn toverstok terug!", zei hij lachend en probeerde haar armen te openen om aan haar hand te geraken waar zijn toverstok zat. Uiteindelijk kon hij zijn toverstok terug veroveren en hijgde zachtjes, "Ha!", zei hij triomfantelijk en nam een minuutje om bij te komen. Zijn voorhoofd rustte even tegen haar kruin waarna hij met een plagende grijns zei, "Je haar is trouwens nat, wist je dat al?", hij rechtte zich en wreef het water uit zijn gezicht (wat weinig zin had), "Ik beloof voor de rest van de dag lief te zijn, als je van mijn toverstok blijft".

Hij zweerde, als ze hierna nog eenmaal haar tong uitstak dan zou hij hem vastgrijpen. Althans, als zijn reflexen snel genoeg waren. Op beide tieners bleef een grijns plakken na het hele gedoe. Tevreden stak Damian zijn toverstok weg. Het had geen zin meer om nu een paraplu tevoorschijn te toveren, ze waren kletsnat en zouden dat blijven tot ze binnen waren. Isla haalde ondertussen haar blonde haren uit haar gezicht en mond. Na zijn gevatte opvatting voelde hij een tweede maal een zachte duw,  "Goh, genius, dat had ik niet gemerkt.", plagend en met een voldane grijns ging hij door zijn haren alsof hij heel wat was. "Tja, het is niet gemakkelijk om zo slim te zijn als ik", hij grinnikte zachtjes en liep samen met haar verder richting het kasteel.

Er viel een korte stilte terwijl ze wandelden. Damian was blij dat hij mee kon naar de common room van Griffindor. Niet enkel omdat het koud was in zijn eigen common room (ze hadden tenslotte veel dekens liggen) maar omdat hij oprecht genoot van het contact. Koude rillingen liepen over zijn rug en hij had zijn schouders opgetrokken. De wind duwde hen vooruit en maakte het er niet beter op. "Zeg Damian, waar woon je eigenlijk? En zeg geen Hogwarts, ik bedoel, met je ouders enzo.", vroeg het meisje plots en Damian grijnsde. Ze had hem nu al door, dammit. "Ik woon in Edinburgh op een eindje van de dreuzels, tegen de rand van het bos", hij wandelde door en voelde bijna al de warmte van het kasteel toen die in het beeld kwam, "We hebben veel ruimte voor de fabeldieren. Anders zouden mijn ouders het waarschijnlijk ook nooit toe laten", al waren er nog redenen. Ze hadden het geld om ze te verzorgen, was een tweede reden. Maar zijn ouders vertrouwden hem en zijn zus genoeg om verantwoordelijkheid op te nemen om de dieren te verzorgen. Ondertussen bereikten ze de ingang van het kasteel. "Fu-u-uck", mompelde hij en deed zijn shirt uit en wrong die uit waarna hij de plas met zijn toverstok deed verdwenen. Hij duwde Isla voor zich uit, "Hup hup hup, op naar de warmte!", tijdens het stappen vroeg hij, "En in welk gehucht woon jij?", er klonk een speelse grijns door in zijn stem.

Isla reageerde niet op zijn opmerking over IQ, maar lachte zachtjes binnensmonds. Damian had wel humor, dat kon ze hem meegeven. De jongen sprak verder, ditmaal over zijn thuis. Om de een of andere manier kon Isla het helemaal voor zich zien. Een oud, pittoresk huis dat bruiste met magie, waar je alleen uit het raam hoefde te kijken om zomers de zachtgroene kleur van het bladerdek te mogen zien. De bruine basten die hoog de lucht in torende, omringd door lang en hoog sprietend gras. En dan niet te spreken over de fabeldieren waar hij zo trots over sprak. Hippogrieven die uit de hand zouden eten en boomtrullen die rond dartelden tussen de takken. Het klonk perfect. "Dat moet fantastisch zijn." Glimlachte ze warm, terwijl haar ogen die van hem ontmoetten.

De warmte sloeg als een deken om haar heen, en het voelde heerlijk. Damian trok rap zijn shirt had en ja, hij had een lichaam om u tegen te zeggen. Met grote ogen keek ze hem aan (als we expliciet moeten zijn gingen haar ogen toch wel naar die blokjesbuik). Vervolgens viel haar de tattoo van een Feniks op, die zijn rechter bovenarm sierde. Isla probeerde zich te herpakken door haar ogen op de grond te richten en haar doorweekte cape van haar af te laten glijden. De vraag die hij stelde kon ze zich echter niet meer herinneren. "Uh, sorry wat vroeg je?"

Hij knikte toen het meisje zei hoe fantastisch dat moest zijn, "Zeker, eigenlijk moet je het eens met je eigen ogen zien", zei hij zachtjes, beseffend dat het een stille uitnodiging was. Hij nam nooit iemand mee naar huis. Misschien was het geen goed idee om haar te vragen. Bedoel, zijn ouders zouden vreemd doen en ze zou hem leren kennen en... Waar the fuck was hij eigenlijk bang voor?

Damian trok zijn shirt uit eenmaal binnen. Hij wist dat er een spreuk bestond om dingen te drogen maar deze was hem niet gekend. Hij wrong echter wel zijn shirt uit, droogde zichzelf ermee af en wrong die nogmaals uit. Liefst wilde hij zo snel mogelijk naar een warme common room, in plaats van in de kille gang te blijven staan. De jongen wilde verder wandelen maar besefte dat Isla bleef plakken. Haar ogen keken naar alles behalve zijn gezicht. Een grijns van oor tot oor verscheen op zijn gezicht. "Uh, sorry wat vroeg je?", hij kon een grinnik niet onderdrukken en spande zijn spieren lichtjes op, "Ik zei, vind je het uitzicht mooi?", hij haalde een wenkbrauw op en onderdrukte nog net de neiging om zijn bovenarm spieren op te ballen. Bij haar blik lachte hij nogmaals en zette een stapje dichter bij, "Mijn ogen zitten hier", hij tilde haar kin op en grijnsde vriendelijk, "Ik doe hem zo weer aan, als je je ongemakkelijk voelt", en liet haar los en wenkte haar. "Kom, ik vries echt dood". Hij besefte pas na zijn vorige uitspraak dat hij haar misschien ongemakkelijk deed voelen. Eerlijk gezegd dacht hij daar niet te veel bij na. Bedoel, zo liepen ze allemaal rond op het strand, toch?

Pas later, als hij zou nadenken over zijn avond zou hij beseffen wat hij min of meer had gedaan. En hij zou stilletjes in zijn kussen grommen omdat het echt niets voor hem was. En tegelijk was het zo spontaan gegaan, had het zo natuurlijk gevoeld alsof het hem geen enkele moeite koste bij haar. Isla was dan ook wel één van de weinig personen waar hij gewoon chill kon zijn. Hij had geen hoge hoop, mensen keerden hem wel vaker hun rug toe.

"Ja, dat bevalt me wel.", hij had zo'n antwoord niet verwacht. Eerder dat ze gewoon zou zwijgen, een grapje zou maken of hem plagend zou wegduwen. Even stond hij aan de grond genageld. "Ik voel me niet ongemakkelijk hoor," zei ze terwijl ze verder wandelde hij kwam achter haar aan en deed nog een duitje in het zakje, "Oh, goed, dan kan ik straks ook mijn broek laten drogen", hij grijnsde plagend maar ze keek pas later om. En toen ze om keek stond hij stil, zijn ogen groot en als hij kon dan stond hij te blozen. Even kreeg hij een prachtig beeld voor hem dat hij maar beter weg stopte vanachter in zijn gedachten. Toen zijn benen weer wilden werken struikelde hij op de eerste trede en strompelde achter haar aan tot hij naast haar liep, moest hij verder op het onderwerp in gaan? Misschien beter niet, hij begaf zich op glad ijs (zij overigens ook). "Hehe, euhm...", hij schraapte zijn keel, "Dus euh, waar woon jij ook alweer?"