Starving [+Cheryl]

Ah, the Three Broomsticks. Haar favoriete plaats waar ze even rustig kon gaan zitten, kon drinken en haar huiswerk kon ontsnappen. Vooral dat laatste. Ze had echt geen zin meer in een opstel schrijven, in woordenlijsten op te stellen of om zaken op te gaan zoeken in de bibliotheek. Ze wilde gewoon lekker alleen zitten hier. Al zat ze alleen toch was ze niet eenzaam. Ze had ondertussen het feit al wel geaccepteerd dat vrienden maken niet aan haar was besteed en dat ze eerder ruzie met mensen kreeg dan dat ze er echt bevriend mee raakte. En soms was het ook wel eens leuk om ruzie te krijgen met iemand omdat je dan een reden had om je woede op iemand af te reageren. Ze zou echter niet meer willen denken aan de ruzie die ze met hém had gehad. Ze had soms nog wel eens nachtmerries over de lichtflits die op haar af was gekomen, die haar schouder had geraakt en… Koppig nam Cheryl een slok van haar butterbeer voordat ze er verder over na kon denken. De dame keek op toen ze een woedende stem hoorde en draaide haar hoofd. Oh. Zij weer. Ze kende die tuthola wel. Zo’n typetjes bleven natuurlijk nooit lang onopgemerkt binnen Hogwarts. Cheryl wist de naam niet van de trut – daar had ze zich dan ook nooit de moeite voor genomen om haar beter te leren kennen of om een fatsoenlijk gesprek met haar te hebben omdat ze niet bepaald het idee had dat het meisje capabel was om een fatsoenlijk gesprek te houden met iemand anders zonder dat daar een hoop geschreeuw aan te pas kwam – maar ze wist wel dat ze afkomstig was uit Ravenclaw, de o zo wijze students van heel Hogwarts. Kots. Als ze haar best deed was ze net zo goed als hun. Met nadruk op ‘als ze haar best deed’. Cheryl wierp een blik op haar butterbeer en merkte met een ontevreden blik op dat deze leeg was en stond op om een nieuwe te gaan halen. Helaas kwam de bitch net ook haar kant op en botste Cheryl er vol tegen. Ze keek niet erg berouwvol naar het goedje dat op het gewaad van de dame terecht was gekomen en leek nog minder onder de indruk te zijn toen deze een heel ‘stoer’ verhaal tegen haar af begon te steken. Ze lachte om de woorden van de dame. ‘Als ik aan je gewaad kom dan is het om hem nog lelijker te maken dan hij al is. En daar bedoel ik niet per se mee dat hij lelijk is dankzij het goedje.’ Ze bedoelde uiteraard dat hij al lelijk was voordat het goedje er op gekomen was. ‘Bovendien… Als jij niet uitkijkt waar je loopt is het niet per se mijn fout. Dus doe alsjeblieft niet zo dramatisch, ja?’ Ze rolde met haar ogen, beukte de dame met haar schouder aan de kant en richtte haar aandacht op de man die achter de bar stond. ‘Nog één butterbeer, graag.'

Oh oh, ze had weer een tuthola gevonden die het nodig vond om haar bewust te maken van de laatste modetrends. Als Cheryl iets niet volgde dan was het dat. Ja, ze zorgde ervoor dat ze mooie kleding droeg en dat ze er over het algemeen goed uitzag, maar om nu al die merken van buiten te gaan leren en het nodig te vinden om aan iedereen te vermelden welke merken ze al dan niet kocht? Bovendien was de tweedehandse kledij die zij soms kocht ook nog even goed en verwarden mensen het zelfs voor iets nieuws. Cheryl was echter niet al te bekend met merkkledij wat wilde zeggen dat deze tuthola zo veel mogelijk merken op mocht noemen als ze wilde, maar dat Cheryl toch geen idee had waar het over ging. Wel kon ze het niet laten om een oordeel te vormen op basis van het gedrag van dit kreng: rijk, verwend en gewend om alles te laten gaan zoals zij het wilde. Gebeurde dat niet dan zette ze waarschijnlijk een keel op of begon ze dramatisch te huilen. Oftewel het type dat Cheryl met hart en ziel haatte. ‘Het boeit me niet van wat voor merk je gewaad is. Voor mij is zo’n ding toch altijd hetzelfde.’ Cheryl snapte niet waarom deze tuthola haar geld wilde verspillen aan een gewáád. Dan moest je toch wel heel erg gek in je hoofd zijn of niet soms? Maar goed, dat was het meisje misschien ook wel. Anders reageerde je niet zo als iemand per ongeluk tegen je opliep. ‘Oh sorry,’ zei Cheryl met een vals glimlachje. ‘Ik wist niet dat het tegenwoordig in was om anorexiapatiënt te zijn.’ Ze rolde met haar ogen. Nee, bij haar moest je niet aan komen zetten met onnodige verhalen over suikers en calorieën die je te veel innam. Ze at wat ze wilde en sportte het er daarna weer af. Zo was haar lichaam mooi gebleven en zo zou het altijd ook zo blijven. De volgende actie van het meisje deed haar echter koken van woede. Als deze bitch dacht dat Cheryl haar niet ging terugpakken dan had ze het mis. Cheryl had op vechtsport gezeten en had veel geleerd van de royal families. Of beter gezegd: van hém. Híj had haar alles geleerd over vechtsporten, onvergeeflijke vloeken, gevechtsspreuken en Quidditch. Het was dan ook met een snelle beweging dat Cheryl haar voet achter die van de tuthola haakte en deze kort naar zich toetrok zodat de dame hopelijk tegen de bar zou vallen. Daarna haalde ze haar wand tevoorschijn en drukte deze tegen de keel van de dame. ‘Ik zou je zo veel pijn kunnen doen,’ siste ze. ‘En ik heb er echt de ideale spreuk voor.’

Cheryl was er echt helemaal klaar mee. Al sinds híj vorig jaar die vloek op haar had gebruikt was ze er helemaal klaar mee. Al sinds híj had geprobeerd om een andere vloek ook op haar te gebruiken, maar dat was mislukt geweest. Hij was slechts anderhalf jaar ouder dan haar, maar dat anderhalf jaartje meer had er voor gezorgd dat hij meer kon dan haar en dan ook zeer goed de onvergeeflijke vloeken beheerste. Een kracht die hij haar ook aan had proberen te leren, maar die ze tot dusver nog niet goed kon, hoe kwaad ze dan ook zou worden. Ze had wel de spreuk Secumsempra van hem geleerd, welke ze zelfs zonder kwaad te worden kon gebruiken, maar dat wat absoluut niet door de school geapprecieerd werd als je het probeerde. Door haar vele gedachten was het Cheryl ontgaan dat ze de dame van Ravenclaw op een zwak plekje had geraakt en had ze daarmee dus een kans gemist om haar verder te treiteren. Hoewel Cheryl in gevechten vrij ver kon gaan, zou ze toch wel voorzichtig zijn geweest met het pesten van iemands zwakte. Als de dame van Ravenclaw de hare zou leren kennen zou ze ook niet willen dat zij haar daarmee pestte. Je was zwak als je te hard inpikte op de zwaktes van een ander en was sterk als je meer inging op de sterktes van een ander. Zo had híj haar altijd al leren vechten, hoewel híj er ook op had aangedrongen dat ze de zwaktes van een ander zou gebruiken als diegene het echt te bont maakte. ‘Veel verschil maakt het toch niet, hoor,’ zei Cheryl op een droge manier toen het meisje haar woorden sprak over de Dreuzel. Ze had de wand echter niet zo snel zien aankomen en siste toen ze haar hand voelde branden. Snel trok ze haar hand terug. De pijn deed haar denken aan de schrijnende, brandende pijn die door haar heenging wanneer híj een Incendio-vloek op haar uitprobeerde die zij moest counteren. Dat wilde wel eens mislukken en dan voelde je deze pijn ook, maar dan erger. Het maakte Cheryl buiten zinnen van woede. Door de plotselinge brandende pijn had ze haar wand laten vallen, maar die ze had niet nodig. Het werd feit dat ze de vechtkunsten eens zou gebruiken die ze door hém had aangeleerd gekregen. En dus deed ze één stap naar voor en zwierde haar elleboog naar opzij zodat het tegen de hand van het meisje zou komen zodat haar wand hopelijk weggeslingerd werd. Daarna deed ze eerst een schijnbeweging naar de voeten, maar haalde met haar vuist uit naar het gezicht. Ze kende dit soort tuthola’s. Heel erg ijdel en o zo snel beledigd als het aankwam op hun gezicht. Met een snelle beweging naar beneden raapte Cheryl haar wand op en riep een Patronus op zodat de dame in kwestie hopelijk even verblind zou zijn door het vreselijke licht.

Met een lichtelijke emotieloze blik keek ze de naar de Patronus van de cobra die even in het rond ging. Tijdens de periode dat ze de Patronus had geleerd was ze aan het oefenen met Stilio. De Patronus van haar moeder was een python en die van haar vader was een leeuw, een typisch voorbeeld van Gryffindor dus. Haar moeder was aangenaam verrast geweest toen Cheryl haar de cobra had laten zien die ze als Patronus had, maar had alsnog gezegd dat het Cheryl’s plaats niet eens was om de cobra als Patronus te hebben en had gezegd dat het meisje zich heus niet als een meerwaarde moest gaan voelen omdat haar Patronus nu toevallig was gelinkt aan Slytherin. Cheryl was woedend geworden door dat commentaar, maar had er voor de rest niet al te veel op gereageerd en had vooral geaccepteerd dat de liefde van haar moeder krijgen een onmogelijk opgave voor haar zou zijn. Cheryl’s gedachten werden weer bij de werkelijkheid gehaald toen ze de Ravelclaw girl met haar hoofd hard op de stoel zag vallen. Auwtch. Meteen liet Cheryl haar wand zakken en stak het zelfs terug in haar gewaad tegen beter weten in zodat de cobra direct verdween. De cobra was even pesterig een rondje aan het maken rond de Ravenclaw girl, maar met één laatste sis ging hij weg en Cheryl keek toe hoe het meisje overeind kwam. Twee gevoelens streden in haar binnenste: de eerste was het meisje helpen, de tweede om haar verder te laten creperen en haar eventueel nog een harde trap na te verkopen. Zij was immers begonnen met haar drama over haar stomme gewaad én had Cheryl’s hand verbrand. Aan de andere kant was het voor het meisje waarschijnlijk al een straf genoeg dat ze met haar hoofd op een stoel terecht was gekomen – deze stoelen waren overigens vrij hard omdat ze van hout waren gemaakt – en dat de tranen over haar wangen liepen. Als ze naar buiten zou gaan zou iedereen gezien dat ze gehuild had. Ja, dat was wel weer genoeg voldoening. Bovendien had Cheryl haar enkel een lesje willen en meer niet. Voorzichtig, op toch zeker een meter afstand, boog Cheryl door haar knieën. ‘Hé,’ mompelde ze zacht tegen het meisje. ‘Het was nooit mijn bedoeling geweest dat je zo hard op je kop zou vallen, enkel en alleen dat je niet met me moest spotten.’ Ze twijfelde even. ‘Laten we dit gewoon achter ons laten en dan breng ik je naar de ziekenboeg in Hogwarts, oké?’ Ze had niet gezegd dat ze vrienden zou worden, ze had enkel gezegd dat ze haar naar Hogwarts zou brengen. Het meisje leek echt zeer te hebben en als ze hierdoor hersenschade kreeg had Cheryl een heel groot probleem.

Het meisje zag er… verschrikkelijk uit. Dit was de reden waarom Cheryl zo weinig mogelijk make-up droeg. Als er iets gebeurde waardoor het uit kon lopen zag je er gelijk al heel anders uit, lelijk zelfs. Ze durfde te wedden dat het meisje zonder make-up er ook wel mooi uit zou zien, hoewel ze dat natuurlijk niet hardop ging zeggen. Als ze nu haar fatsoen zou houden, zou er dan een kans bestaan dat ze vrienden werden? Yeah right. Als dat mens vrienden met haar werd dan was het enkel en alleen om haar rond te commanderen of haar huiswerk door haar te laten maken. Aan de andere kant… misschien moest ze niet zo snel een oordeel hebben over dit meisje. Misschien viel ze echt wel mee. Misschien… misschien konden ze wél vrienden worden. Maar dan moest ze in het vervolg wel een beetje normaal gaan doen, hoor. Cheryl had al echter duidelijk laten zien wie hier de sterkste was tussen hun tweeën. Als het meisje haar de volgende keer nog eens zou belagen dan was het klaar voor haar, afgelopen, finite. Dan zou het meisje pijn lijden en zou Cheryl het wél af komen maken of haar totaal in de steek laten en dan maakte het niet uit wat de daarop volgende sancties waren. Ze keek naar het meisje dat half overeind kwam en blijkbaar haar omgeving waar probeerde te maken, want de Patronus leek haar verblind te hebben. Handig toch als er geen Dementors in de buurt waren die Patronus, hè? De cobra-Patronus had haar verblind en misschien was dat maar goed ook. Dan zou ze wat meer op Cheryl moeten vertrouwen. ‘Oké dan niet,’ begon Cheryl doodleuk. ‘Maar dan sta je er alleen voor tot iemand je hopelijk vindt.’ Ze deed net alsof ze weg ging lopen, maar natuurlijk ging ze dat niet doen. ‘Denk je nu echt dat ik je daar ga dumpen? Meid, als ik van je af wilde zijn dan zou ik je al loslaten bij the great lake.’ Ze lachte even om haar eigen grapje en ging toen naast het meisje staan. ‘Ik breng je naar de ziekenboeg,’ sprak ze met een serieuze ondertoon. ‘En dan is deze onzin voor mijn part ook voorbij, beginnen we zelfs met een schone lei als je wilt. Het is niet mijn stijl om je gewoon achter te laten. Vertrouw me nu maar.’ Ze stak haar arm uit en haakte deze voorzichtig rond die van het meisje. ‘Klaar voor?’

Cheryl onderdrukte een zachte zucht. Ja, het meisje had haar zelf uitgedaagd en verdiend om zo met haar hoofd op de stoel te vallen, maar ze verdiende het niet om als een stuk stront achtergelaten te worden. Dat was misschien de stijl van haar ex, maar niet van haarzelf. Ze wilde verdomme niet op hém beginnen te lijken. Ze wilde geen karakteristieken van hém over beginnen te nemen! Maar goed, hij had het waarschijnlijk ook heel anders aangepakt. Hij zou dit meisje nog harder hebben laten lijden en misschien zelfs wel gedood hebben. Hoe zeker was Cheryl er van dat hij dat nog nooit eerder had gedaan? Hoe zeker was ze er van dat hij ergens in zijn huis niet één of ander lichaam van een ander meisje had liggen? Ze wilde er niet te veel aan denken en wilde ook niet denken aan wat haar overkomen was. Het zou haar zwak maken en in het ergste geval haar nachtmerries weer erger maken. Dat wilde ze niet. Ze wilde niet meer aan die vreselijke nachtmerries denken waarbij ze het slachtoffer was van hem en wat altijd eindigde met de moordpoging die hij had gedaan. Als dat gelukt was dan was ze er dit jaar zelfs niet geweest. Het was lastig om daar niet aan te denken terwijl alles wat je nachtmerries deden was om je er weer terug aan proberen te laten herinneren. Het meisje draaide haar hoofd naar de Ravenclawer toen deze antwoordde. ‘Prima,’ zei Cheryl. Ze ging de dame nu ook niet bepaald sméken om vrienden te worden. Dat was niet haar stijl. Als ze daar bij de ziekenboeg aankwamen en ze ging weer bitchy doen nadat ze genezen was dan zou Cheryl haar zo gedag zeggen. Ze had geen zin om haar tijd te verspillen aan iemand die vriendschappen niet serieus nam en er toch alleen maar gebruik van zou maken. Cheryl was nog nét niet te beleefd om aan te bieden om haar tas te dragen. Hé, hallo. Dadelijk dacht deze dame nog écht dat ze gebruik kon maken van haar. Daar had ze geen behoefte aan. En dus knikte ze waarna ze haar arm stevig rond die van de Ravenclawer haakte, maar voordat ze tijd hadden om te vertrekken stond daar opeens de bartender. Gelukkig geloofde hij het lulverhaaltje dat de Ravenclawer opstak en Cheryl grijnsde terwijl ze salueerde naar de Ravenclawer, hoewel ze betwijfelde of deze daar notitie van kon nemen in haar staat. ‘Ik sta volledig aan jouw kant, schat,’ zei ze dus droog waarna ze begon te lopen. Het zou voor de Ravenclawer een pittig eindje worden van hier helemaal naar Hogwarts en dus besloot Cheryl om haar af te leiden. ‘We hadden er daarnet niet bepaald de tijd voor,’ begon ze grappend, ‘maar het zou handiger zijn als we elkaars namen weten. Als je me dan wilt beledigen dan weet je tenminste mijn naam.’ Ze grinnikte even. ‘Anyway, mijn naam is Cheryl.’

Misschien viel ze dan toch wel mee. Misschien had ze te snel conclusies getrokken. Toch hield Cheryl nog altijd niet van het type dat orders gaf aan anderen en verwachtte dat zij alles voor haar deden. Maar dat kwam omdat ze zelf zo min mogelijk afhankelijk van anderen wilden zijn en ze het zielig vond dat op zo’n manier gebruik gemaakt kon worden voor een persoon. Misschien als ze dit meisje beter leerde kennen en haar motieven erachter te weten kwam dat ze het meisje kon aansporen om een andere wending te nemen in haar gedrag, maar op dat vlak waren ze nog lang niet. Ze deden nu al aardiger tegen elkaar en dat was al iets, maar Cheryl dacht nog steeds niet dat ze de beste vriendinnen zouden worden aan het einde van de dag. Er kon aardig tegen haar gedaan worden zo veel anderen dat wilden, maar als zij zag dat anderen door die persoon als vuil gebruikt werden, voelde ze er gewoon niet voor om vrienden te worden. En dan maakte het haar niet uit hoe leuk die persoon tegen haar deed, zo’n gedrag moest gewoon afgestraft worden. En als dit meisje dat een reden vond om geen vriendinnen te worden met haar dan was dat maar zo. Ze antwoordde niet op de woorden van het meisje, maar knikte toen deze zichzelf voorstelde als Zoë. Zelfs nu ze het zei kon Cheryl haar niet herinneren. Natuurlijk had ze het bazige meisje al wel eens vaker gehoord als ze in de gangen liep om naar haar lessen te gaan, maar ze had nooit de moeite genomen om er stil bij te staan wat haar naam zou zijn. ‘Geen probleem,’ sprak ze. ‘Ik ben verantwoordelijk voor jouw wonden en bovendien is het al een soort van bijgelegd.’ Terwijl ze richting het kasteel stapten, die gelukkig voor Zoë al op begonnen te doemen in de verte, draaide ze haar hoofd naar het meisje. ‘Het is niet dat ik je niet aardig kan gaan vinden of dat je geen leuk persoon bent. Ik denk dat je zelfs een hartstikke leuk persoon bent, maar er is toch iets wat me tegen de borst stoot. Waarom behandel je die meisjes zo? Het zou toch veel leuker zijn als het echte vriendinnen waren in plaats van meelopers?’