Too early [&Evan]

Terwijl Evan hier zo zat aan de Ravenclaw tafel – waarvan hij nooit had gedacht dat hij hier ooit zou gaan zitten uit vrije wil, maar goed – dacht hij aan het feit dat het contact met Jane echt heel vlot verliep en dat hij tot nu toe zelfs nog geen bijnaam voor haar had verzonnen. Het eerste wat hij deed bij iemand was een bijnaam verzinnen, maar dat was dan meestal wel bij een persoon die hij niet mocht of iemand die hij juist wel mocht, maar niet als een te goede vriend beschouwde om hem of haar geen bijnaam te geven. Jane had hij tot nu toe geen enkele bijnaam willen geven. Of nou ja, hij was er op geen enkele gekomen die echt bij haar paste. Hij kon haar natuurlijk Nerd noemen omdat ze dat in sommige opzichten ook wel was, maar het paste weer niet omdat ze andere karaktertrekjes had die die naam volledig in het belachelijke zou trekken. Het enige waar hij op kon komen was Pretty Girl of Princess omdat ze, in zijn ogen, ook daadwerkelijk mooi was. Ze had, van wat hij kon zien, een mooi figuur en haar gezicht loog er ook niet om. Evan concludeerde niet gauw dat hij een meid mooi vond, but then again was hij er ook niet al te veel mee bezig. Evan draaide zijn hoofd naar het meisje toen deze antwoord gaf. ‘Dat is zo lief van je,’ zei hij en hij rolde met zijn ogen. Right, alsof hij daar echt op ging letten. Hoewel… Hij had al geconcludeerd dat hij haar mooi vond, dus wie weet ging hij het deze keer wel eens zien als een meisje moeite deed om zich mooi voor hem te maken. Hij zou echter geen idee hebben waarom een meisje zich mooi zou willen maken voor hém, maar meisjes had hij sowieso nooit echt helemaal begrepen en hij wist van zijn vrienden dat dat niet echt aan hemzelf lag. ‘De meisjes hier zijn daar de moeite niet voor,’ zei hij lichtelijk bot en hij at verder. ‘Maar een drankje drinken klinkt prima,’ ging hij op een mildere toon verder en er was zelfs een glimlach rond zijn lippen te zien. ‘Ik zal dan ook eens een keer mijn best doen vanavond en het speciaal voor jou bij één drankje houden. Als ik bezopen ben maak ik waarschijnlijk niet zo’n goede indruk.’ Om nog maar te zwijgen over het feit dat hij volgens zijn vrienden meer gewillig was met aanrakingen als hij dronken was. Hij geloofde dat hele ‘je-bent-in-bed-beland-met-een-chick’-verhaaltje niet, maar toch… Hij kon maar beter voorzichtig zijn.

Evan kon het echt blijven zeggen: hij was en bleef verbaasd over het feit hoe makkelijk het contact met een Ravenclawer ging terwijl je zou denken dat het met mensen uit zijn eigen house beter zou gaan. Ze onderdrukte zijn erg botte karakter een klein beetje, hoewel deze bij sommige opmerkingen natuurlijk wel weer naar boven kwam. Evan had het dan ook nooit echt onder stoelen en banken gestoken dat hij een hekel had aan Hogwarts en de students binnen Hogwarts, maar hij moest toegeven dat hij ook wel eens fout zat en dat er misschien toch mensen de moeite waren waarmee hij om kon gaan. Tot nu toe had hij echter steeds mensen ontmoet waarbij hij hun bijnamen had gegeven en dan niet bepaald de vriendelijkste, maar Jane had hij nog geen bijnaam gegeven. Buiten diegenen die hij al eerder vermeld had natuurlijk. Evan haalde gespeeld zijn wenkbrauwen op een arrogante wijze naar haar op, maar zei er verder niet al te veel op. Het feit dat hij haar mooi vond hield hij liever in zijn hoofd. Niet omdat hij dacht dat ze er anders arrogant op zou reageren, maar eerder omdat hij dat soort informatie niet met haar wilde delen. Hij was altijd al iemand geweest die zijn positieve beoordelingen over iemand voor zich hield wat natuurlijk een extra reden was voor anderen om te denken dat hij niks aan hun mocht, maar als ze goed opletten dan merkten ze heus wel dat Evan in zijn gedrag anders tegen mensen deed die hij mocht dan tegen diegenen die hij niet mocht. ‘Dat gaan we dus niet doen,’ zei hij grijnzend. ‘Bovendien zijn mijn drunk stories toch niet interessant omdat ik me niks meer kan herinneren.’ Hij grinnikte even, maar keek op toen plotseling een paar mensen haastig overeind kwamen en deed net alsof hij op zijn denkbeeldige horloge keek. Zijn mouw schoof een beetje naar beneden zodat het eerste deel van de lange tatoeage op zijn arm zichtbaar werd. ‘Het wordt maar eens tijd voor de les. Ik haal je na het avondeten wel op,’ zei hij en hij gaf een knipoogje naar haar waarna hij opstond en al in de richting van de gang liep. Slytherin zou het niet waarderen als hij tijdens de les bij haar en haar groepje ging zitten.

Spoiler:

Evan stak alleen zijn hand kort op ter begroeting. Hij was nooit het soort kerel geweest dat uitgelaten een begroeting ging roepen, tenzij het iemand van zijn vaste vriendengroep was. Hij was er vrij zeker van dat als Nick deze chick zou ontmoeten dat hij al een poging had gedaan om haar te versieren, maar Evan betwijfelde of het Nick zou lukken. Jane leek hem niet het soort meisje dat voor dat soort trucjes zou vallen. Evan wist dat Nick nogal voor de meisjes ging, maar hij had een idee in hoeverre de jongen zich opdrong. Mocht Nick Jane ooit ontmoeten en hij zou te ver gaan dan zou hij hem daar wel op aanspreken. Het was namelijk de eerste keer sinds zijn hele schoolcarrière in Hogwarts dat hij het zo goed kon vinden met iemand direct vanaf het begin en hij wilde dat niet door Nick laten verpesten. Nick wist echter wel wanneer hij zijn handjes moest thuishouden. Evan had immers nog nooit de andere jongens horen klagen dat ze een vriendin kwijtgespeeld waren door Nick, hoewel Nick wel durfde te flirten met iemand waarvan hij wist dat één van de andere jongens van de vriendengroep het ook oog op haar hadden. Maar wanneer zijn vrienden iemand echt leuk vonden dan zou hij er waarschijnlijk wel vanaf blijven, but then again: Evan had geen idee hoe hij dat soort dingen aanpakte omdat hij de discussies met hem over vrouwen meestal negeerde. Evan rolde met zijn ogen toen hij ging zitten in de les en zijn boeken moest pakken. Hij zag Jane natuurlijk wel zitten, maar hield zich bezig met de andere Slytherins en wachtte tot de verschrikkelijk saaie dag voorbij zou gaan. Deze ging tergend langzaam voorbij. Het enige leuke wat er was gebeurd was een eerstejaars die huilend door de gangen rende omdat hij een verkeerde plant had wakker gemaakt in the greenhouses en daardoor half doof was geworden. Evan ging al snel naar de common room om zich om te kleden. Hij trok een zwart shirt, een zwart vest met witte touwtjes en een jeans aan. Hij bewerkte zijn haar met gel en ging vervolgens naar beneden. Hij had immers beloofd dat hij haar op zou halen na het avondeten en die tijd was het inmiddels wel. Op zijn gemakje liep hij naar de tafel waar zij zat en liet zijn blik even over haar glijden. Nu ze normale kleding aanhad zag hij hoe slank ze wel niet was en dat ze best een mooi figuur had. Die rode haren maakte het plaatje compleet in zijn ogen. ‘Zullen we dan maar, Princess?’ vroeg hij terwijl hij haar op de schouder tikte en met zijn duim naar de deuren wees die hun naar buiten zouden brengen.