Their crown slips from heads unworthy - Robin Akesh

The sky grew darker, painted blue on blue

Hoeveel jaren er voorbij gegaan sinds de dag dat ze voor het eerst voet in dit gebied had gezet? Het leek alsof de tijd was omgevlogen en hoewel dit Ravenna haar laatste jaar was voelde het niet zo. Het voelde alsof ze hier nog tijden moest zijn, alsof ze hier nog lang niet klaar was. Het was heerlijk om weg te zijn van haar ouders, al die regels die zij opgesteld hadden en waar zij en haar zus zich maar aan moesten houden.

Hier was het anders, hier waren ook regels. Maar hier voelde ze geen ogen op haar branden, Ogen die haar continu in de gaten hielden. Ogen die haar geen moment los konden laten omdat ze bang waren. Het deed er voor haar ook niet toe. Wanneer je leefde voor de dag van vandaag, deden gisteren en morgen er simpelweg niet meer toe. Bovendien zou niemand haar er van kunnen beschuldigen dat ze niet goed geleefd had. Ze had alles gezien en nog veel meer meegemaakt. Ze had door diepe dalen en over hoge heuvels gelopen. Ze was gehaat, geminacht, weggejaagd en bespot. En er was van haar gehouden, er waren mooie woorden gesproken over haar dromen en prachtige zinnen gefluisterd over haar persoonlijkheid. Nee, niemand zou haar kunnen vertellen dat ze niet goed geleefd had. Noch dat ze niets van haar leven gemaakt had.

En als je dan zo lang geleefd had en je diepste angsten onder ogen had gezien, wat zette je er dan toe aan om daar naar toe terug te keren wat je bang maakte? Haar ouders waren precies de rede waarom ze hier niet meer vandaan wilden. Waarom ze zich voor altijd op het kasteel wilde begeven en nooit meer terug zou moeten naar Valyra.

Een zucht ontglipt tussen haar lippen door en ze wierp haar blauwe ogen normaals op het meer. Het meer had haar altijd gefascineerd, de diepte, de duisternis alles wat zich voortbewoog in de duisternis. De verraderlijke stromingen die op konden doemen als mist, en konden verdwijnen zonder dat iemand het ook maar had gezien. De rust die ze hier vond, daar kon geen stilteruimte in het kasteel tegenop. Het was het geluid van de natuur wat haar de storm die in haar hoofd woede even liet vergeten. De dieren die zich in het bos begaven, de insecten die zich langzaam langs haar voortbewogen.

Ze had de pad bij de waterkant gezet en het dier zat heerlijk in een klein poedeltje water. gefascineerd staarde ze naar het dier, mensen op school verklaarde haar voor gek wat ze met zo’n smerig beest aan moest, en ze had al vaak genoeg haar zus de stuipen op het lijf gejaagd. Maar ze had hem nu al zo lang dat ze niet meer zonder hem zou kunnen. Het beest was apart en dat was precies wat zij ook was.

Ravenna haalde haar slanke vingers door haar donkerbruine golvende haar verzette zichzelf even op de boomstam waar ze op was gaan zitten en wierp een blik naar achteren, ze had hier afgesproken met haar zus maar zoals gewoonlijk nam zij de tijd weer eens niet zo nauw. Een lichte glimlach sierde rond haar lippen, ze vroeg zich af wat ze zonder haar had moeten doen hier. Robin was wel de eerste persoon geweest die het leven een stuk leuker maakte.

into deeper and deeper shades of night

Een halve grijns sierde op haar lippen terwijl ze door de keuken glipte en haar zakken vulde met alles dat eetbaar leek terwijl de langharige kat achter haar aan sprong over het keukenblad lopend en zeer zeker meerdere haren achterliet. Ach zoveel hadden hier katten. Alsof er iemand achter zou komen. Ze had afgesproken met haar zusje bij het meer maar bij een zeer romantisch afspraakje hoorde zeker weten een heerlijke maaltijd nietwaar?

Ze zaten hier nu al zo lang op school. Hoe graag hun vader en moeder de twee zusjes thuis zouden willen hebben. Natuurlijk wouden ze dat, ze waren 'princessen' hoewel dat iets was dat niemand wist en niemand hoefde te weten. Valyra was afgelegen. Zelfs met hun eigen namen wisten mensen het nieteens en het boeide ze zeer zeker ook niet. Wat haar en Ravenna wel weer ruimte gaf. Het was heerlijk hier, vrij en blijsamen met haar grote zus. Ravenna was het meest belangrijke in haar leven. Degene die haar elke dag opnieuw liet opstaan en liet doorleven. Zonder haar was Robin hem zeker weten al lang en breed gesmeerd..

Over Ravenna gesproken. Een blik op de klok vertelde haar dat ze al veel te laat was. Haar zusje zat nu al hoe lang op haar te wachten.. ''Shit, Hollow kom op Rav wacht op ons.'' Ze grinnikte even voor ze de keuken uit schoot, door de hallen rende en naar buiten schoot. De kat volgde haar op de voet en het duurde niet heel lang voor ze haar zus in zicht kreeg.

Ze was een schoonheid geweest. Altijd al. Het was geen wonder dat mensen haar liever zagen dan Robin die 9 van de 10 keer onverzorgd rond hobbelde. Ze gedroeg zich niet op de manier waarop ze zou moeten. Maar waarom zou ze. Er hing geen titel aan haar kont. Die wasvoor Rav en niemand anders. Robin zou altijd wel helpen vanuit de schaduwen maar thats it. Grijnzend kwam ze slippend tot stilstand naast haar zus haar balans terug vinden voor ze in het water donderde en maakte een overdreven buiging. ''M'lady. Ben ik nog op tijd?" Een pesterige grijns stond op haar lippen voor ze haar armen om haar tweelinzus sloeg en naast haar ging zitten. ''Heb je me gemist?"

The sky grew darker, painted blue on blue

Minuten verstreken en intussen had de pad wat vliegjes weten te bemachtigen waar hij zichzelf nu genoeg aan deed. Ligt glimlachend bekijkt ze het schouwspel waarna ze haar blik weer op het meer richt, of eerder de omgeving achter het meer.

De schilderijen die in het kasteel hingen van het meer vielen haast in het niets bij de grootte van het meer en de prachtige herfstkleuren die het meer leken te doen verlichten.

De rust werd abrupt verstoord door het geluid van voetstappen in het bos. Rav draait haar hoofd om en ziet haar zus aankomen lopen al was het meer rennend omdat zij weer eens telaat was. Zodra ze haar zus dan ook in de peiling krijgt schiet haar gelaat in een glimlach. terwijl ze het schouwspel van haar zus bekeek.

Robin was altijd degene geweest die het meest ondernam, die zichzelf altijd op de meeste ongemakkelijke manieren in de problemen bracht. En soms zou Rav willen dat ze wat meer was zoals haar. Robin had ook altijd de meeste praatjes met iedereen gedroeg zich het sociaalst maar ondanks de verschillen die ze beide hadden konden ze goed met elkaar overweg. Rav zou zich geen raad weten zonder haar. Zodra ze zichzelf dan ook weer uit het water heeft weten te hijsen en haar zus een knuffel probeerde te geve stribbelde ze even tegen Lekker ben jij!! gilde ze uit, In tegenstelling tot Robin die nergens om gaf qua kleding etc was Rav altijd heel anders geweest. Ze was altijd heel ijdel geweest, een slechte eigenschap die ze van hen beide ouders had geërfd.

Wanneer haar zus zich naast haar op de boomstam had gevestigd klopt ze haar kleding uit en beantwoord ze haar vragen. Natuurlijk heb ik je gemist gek, waar bleef je nou?! begon ze lachend, Laat me raden, je was weer eens rond aan het struinen door het kasteel en bent toen de tijd vergeten. Rav sloeg haar armen over elkaar en trok een wenkbrauw op. Soms voelde ze zich net haar moeder.. De blikken die zij soms trok als ze serieus probeerde te zijn waren ook altijd hilarisch om te zien.

Neehoor sis, ik ben niet boos op je dat weet je intussen toch wel.Grapte ze er nog achteraan. Rav merkte de gevulde zakken op die zoals gewoonlijk weer eens gevuld waren met allerlei snoep lichtjes schud ze dan ook haar hoofd heen en weer en wijst naar haar zakken. Maar, wat heb je allemaal bij je?!

into deeper and deeper shades of night

Nog altijd droeg ze de brede grijns op haar lippen. Totaal onverstoord voor wat er zojuist voorgevallen was met haar super absoluut niet idiote sliding om tot stilstand te komen. En net zo makkelijk had ze plaats genomen naast haar zusje om vervolgens de grote kat in haar schoot te nemen en deze dicht tegen zich aan te trekken.

Ze miste aan de ene kant hun thuis wel, al was dat meer om wie ze in de zomer zag. Hoewel ze dat ook weer niet 123 wou toegeven. Het was het enige geheim dat ze dan ook van haar zus hielt. Rhys.. Het was niet zozeer dat ze het geheim hielt omdat ze het haar zus niet wou vertellen. Meer dat als haar vader of iemand anders het te weten zou komen zijn hoofd er zeer zeker af zou liggen en die van haar zou volgen. Rhys en zij zouden nooit samen kunnen zijn. Ze konden nu enkel elkaar schrijven en uberhaupt hopen dat de brieven aan zouden komen als hij weer op land was. Het enige tastbare wat ze nu van hem bij zich had was de kat die opgekrult lag de spinnen in haar armen. Ravenna had wel raar staan kijken toen ze ineens met de kitten aan kwam zetten. Maar de jonge kat was belangrijker voor haar dan ze haar zus ooit kon vertellen. Hoe graag ze dan ook wou.

"Eehmm. Misschien." Grijnzend keek ze haar aan. Een ondeugende twinkeling in haar ogen. "Het kasteel is gewoon enorm groot oke, en ik raak nog best wel vaak verdwaalt.. In de keuken enzo." Mompelde ze uitermate onschuldig terwijl de twinkeling nog altijd in haar ogen aanwezig was.

"Nou, Ramsay moet niet zeiken op ons. Hij laat al zijn voorraad kasten open staan." Met die woorden begon ze haar zakken leeg te kieperen in de schoot van haar zusje. "123 en weg is al het eten, geen spoor achter gelaten, geen hond die het zal missen." Nou ja.. De grote chef zou het vast en zeker missen, maar of hij wist wie het gejat had was een ander verhaal natuurlijk.

The sky grew darker, painted blue on blue

De kat krulde zich op in robin haar schoot, het dier was altijd al gehecht aan robin geweest en week haast tot nooit van haar zijde af. Soms zou ze willen dat haar diertje ook wat meer ‘emotie’ zou tonen. Rav wierp haar blik op de pad, die nu dichterbij in het gras was gaan zitten. Ze pakte het dier op met haar slanke vingers en zette deze tussen hen in op de boomstam. Waarna ze robin haar vraag hoorde beantwoorden Dat had ik kunnen raden, er zij twee plekken waar ik voortaan moet kijken als ik je kwijt ben Lacht ze voorzichtig. De slaapkamer en de keuken Glimlachend port ze in de zij van haar zus.

Ze hoorde hoe haar zus de etenswaren uit de keuken had mee weten te ritselen. Serieus als robin zich ooit aan zou melden voor een opleiding tot assassin zou ze zo toegelaten worden. Maar ik denk dat je dit niet te vaak moet doen Robin. Straks krijgt hij argwaan. Ik heb al geen zin in die lessen van hem helemaal niet als hij zijn tornado op me los laat. Rav dacht terug aan de eerste les die ze van Ramsay had gehad, De gereedschappen die op haar bank lagen gaven haar een akelig en rillerig gevoel.

Serieus die vent is gestoord. begon ze haastig Hij heeft allerlei moordwapens op de schoolbanken liggen. Maar waar het voor te gebruiken is, ik heb echt geen idee! Rav ogen sperde zich wijder open terwijl ze uit probeerde te beelden warvoor voorwerpen ze had zien liggen. Haar zus zou haar waarschijnlijk voor gek verklaren. Maar ze zou haar binnenkort nog wel eens terug pakken.

into deeper and deeper shades of night

Hoewel zij dan geheimen voor haar zus hielt kon ze het toch niet voorstellen dat Ravenna hetzelfde zou doen bij haar. Nee Rav vertelde haar alles er was geen geheim die ze niet deelde met Robin. In dat opzicht.. Was het dan wel zo eerlijk van Robin om haar geheim voor zichzelf t houden? Misschien was het wel zo dat ze eindelijk eens iets voor zichzelf had. De zusjes hadden altijd alles samen gedeeld en het enige wat anders was, was als Ravenna iets anders kreeg omdat zij de troon later over zou nemen. Robin had nooit iets echt van zichzelf gehad. Misschien was Rhys wel een soort wraak..

De gedachte moest ze even wegslikken voor deze dieper in haar gedachten geplant werdt en met een halve grijns ontving ze de por voor ze haar terug prikte. "Prik me niet met die padhanden van je ." Ze moest wel even zachtjes grinniken voor ze opkeek naar de donkere hemel. "Ach, gelukkig volg ik zijn lessen niet. Zometeen kan hij Akesh ruiken, we hebben misschien wel een hele speciale geur." Robin haalde een paar keer extreem diep adem door haar neus voor ze haar hoofd schudde. "Nop ik ruik alleen maar pad en slootwater, misschien is dat wel de nieuwe Akesh geur, zal mam blij mee zijn." Grinnikend om haar eigen geniale grapje zakte ze nog iets verder onderuit. "Zus, ga bij ons de keuken eens in thuis, dan zie je het ook. Meneer de gestoorde chef zegt dat hij een van de beste koks is van de muggle wereld. Die vent heeft tv show's gedaan en alles." Een hap nemend van het eeerste de beste dat ze in Rav's schoot kon vinden liet haar even grijnzen. "Maar ja, hij is gestoord, Al gaat hij niet met messen smijten, dat doen de restaurant eigenaren meestal."

Ze kon niet ontkennen dat ze genoot van naar zijn shows kijken. Heus Robin was zo nog een fangirl aan het worden, maar dat was meer omdat hij het voor elkaar kreeg om te schelden op tv. Hallo. Wie zou daar geen fan van willen zijn?

▲ Gesponsorde inhoud

» Robin 'Indiana' Jones