A pit of snakes

Ook al was herfst op komst rondom Hogwarts, bladeren begonnen te verkleuren en het regende vaker, was het vandaag een prachtige dag. De zon scheen en de meeste leerlingen zaten buiten hun huiswerk te maken of gewoon te klieren. Het was warm genoeg om zonder kniesokken of maillots buiten te lopen en geen kou te vatten. Een onaangename uitnodiging voor jongens van allerlei afdelingen te proberen onder de rokjes van de vrouwelijke leerlingen te kijken. Met een boek in haar handen, liep Jane naar de rand van the Great Lake. Ook zij nam deze tijd om in de zon te gaan zitten. Ze waande zich langs groepen leerlingen die bij elkaar vlokten, of alleen zaten te studeren. 'Deprimo!', hoorde ze iemand de krachtige lucht-spreuk zeggen, waarna er vele dingen door de lucht werden geschoten. Haar rokje ging omhoog, gevolgd door gelach en gefluit. Snel duwde ze deze weer naar beneden en keek met een geïrriteerde blik naar een groepje slangen van Slytherin. Onsmakelijke, uit de hoogte geplukte Slytherin. Verderop zaten een aantal Gryffindor jongens mee te lachen. Die waren eigenlijk net zo erg, soms nog erger omdat ze weigerden onder ogen te zien dat ze net zo arrogant en gemeen konden zijn als Slytherin. Ze stak haar middelvinger naar de Slytherin jongens op. 'Oooh, nu zijn we bang. Wat ga je doen, brave Raven. Zag er goed uit hoor, maak je geen zorgen', zei de jongen die de spreuk had gebruikt. Jane hief haar hoofd. Ze was te goed voor dit soort mensen, dat had ze al besloten. 'Dat kan ik jammer genoeg niet zeggen over jouw gezicht', beet ze terug.

[Laila]

Het was een van de zeldzame momenten dat Laila een les had gevolgd. Één les. Het meisje was moe, dus ze besloot de rest van haar lessen die dag te laten schieten, en eventjes lekker te gaan genieten van het zonnetje. Terwijl ze naar buiten liep, keek ze naar alle leerlingen die nog steeds rondliepen in hun kleding van Hogwarts. God, waarom hielden ze die vodden zo lang nog aan? Zodra het mogelijk was trok Laila die achterlijke kleding uit. Ze had een hekel aan de vodden die Hogwarts hen liet dragen en liep daarom nu rond in een simpel zwart T-shirtje en haar grijze joggingbroek. Laila ging op een bankje zitten en stak een sigaret op. Ondertussen hield ze een groepje jongens uit haar eigen afdeling in de gaten, die meisjes aan het lastig vallen was. God, wat had ze toch een hekel aan deze zwijnen. Ze brachten haar afdeling ten schande. Maar goed, ze was geen Head Girl, dus de taak van hen terecht stellen zat niet in haar.

Totdat ze opeens een meisje uit Ravenclaw gingen lastig vallen. Het meisje stak haar middelvinger op en probeerde een oorlog met de jongens uit te lokken. Afkeurend schudde Laila haar hoofd. Dat was niet slim. De jongens bleken echter niet op te geven en ze werden verschrikkelijk grof en irritant. Laila zuchtte en stond op, woelde door haar lange, zwarte haren en liep op het groepje met leerlingen af. “….anders pak ik je gewoon!” hoorde ze nog een van de jongens tegen het meisje zeggen. Laila fronste haar wenkbrauwen. “Ja jongens, zo kan ‘tie wel weer. Jullie maken de afdeling op deze manier ten schande, hoe durven jullie, zomaar een meisje lastig te vallen?” Een boze blik stond in de ogen van Laila. “Hé, waarom heb jij geen rok aan, Ryder? Ik wil bij jou kijken” zei een van de puistenkoppen en Laila trok haar wenkbrauwen op. “O nee, wacht, dan zie je misschien niet wat je verwacht bij een meisje…” zei een van de jongens.

Ze draaide zich naar het meisje. “Kijk, dit is hoe je dealt met dit soort ventjes. Hou even vast, wil je?” Ze gaf de brandende sigaret aan het meisje en trok haar toverstok. In een fractie van een seconde had ze vier Lamstralen, vanaf de spreuk “Impedimenta”, afgevuurd en de lichamen van de jongens konden alleen nog maar in slow motion bewegen. “You’re welcome” zei ze tegen de jongens en klopte eentje op het hoofd. Ze draaide zich om naar het meisje. “Hé, gaat het wel met je? Waren ze erg grof tegen je?”

Met opgetrokken wenkbrauwen aanschouwde Jane wat er voor haar aan het afspelen was. Het meisje met de zwarte haren die het voor haar op nam en de slangen jongens een lesje leerde. Rustig gaf ze de sigaret terug aan het meisje en wierp een dodende blik naar de jongens. Net goed. Ze hief haar hoofd en rechtte haar rug. 'Gaat prima. Ik ben geen fan van irritante slangen', zei ze terwijl wat stof van haar rokje afklopte. Dat was iets wat nooit zou veranderen. Jongens waren in principe overal hetzelfde, dan maakte het niet uit of het tovenaars of muggles waren. Ze dachten dan nog altijd met hun geslachtsdeel en niet met hun brein. 'Bedankt anyways', zei ze vriendelijk tegen het meisje. Ze had het uiteindelijk ook prima zelf aangekund waarschijnlijk. Jane kon haar mannetje staan als ze wilde. Ze was zelfverzekerd genoeg en schaamde zich ook niet voor haar lichaam. Ze mocht er best wezen en was niet bang om haar mond open te trekken. Ook niet tegen slangen of arrogante haantjes van Gryffindor. Jane zette een paar gezonde passen afstand van de jongens en haarzelf, om daar op het gras te gaan zitten. No way dat ze haar middag liet verpesten door een slangenpit. Het was maar een rokje waar ze onder hadden kunnen zien bovendien. Het was oncomfortabel en maakte niet dat ze zich veiliger voelde op Hogwarts als jongens dat soort dingen vaker zouden doen, maar voor nu kon ze dat wel aan. Ze draaide haar hoofd naar het meisje.

Laila glimlachte naar het meisje. "Nou, ik ga niet zeggen dat ik geen fan ben van 'slangen', zoals je dat zo mooi zegt, want dan zou ik mijzelf moeten haten, maar ik snap wat je bedoeld." Een glimlach gleed over haar gezicht. "Geen dank, ik heb een hekel aan jongens die met hun geslachtsdeel denken. En helemaal als ze zo seksistisch gaan lopen doen, want daar kan ik helemaal niet tegen." Ze woelde door haar lange, zwarte haren en keek het meisje tegenover haar aan. "Laila Ryder, zesde jaar uit Slytherin" stelde ze zich netjes voor en stak haar hand uit naar het roodharige meisje. "En jij bent?" vroeg ze nieuwsgierig.

Met een glimlach pakte Jane de hand aan van het meisje en schudde deze kort. 'Leuk je te ontmoeten. Ik ben Jane Heart, vijfde jaar uit Ravenclaw... maar dat is vrij duidelijk', zei ze met een korte blik op haar eigen kleren. Niet alle Slytherin waren hetzelfde, dat wist ze wel. Jane probeerde altijd zo goed mogelijk vooroordelen niet in de weg te laten staan wanneer ze mensen ontmoette. Er waren zoveel vooroordelen over alle afdelingen. Natuurlijk was daar een deel van waar, maar het leven was niet zo zwart-wit. 'Ik heb geen hekel aan iedereen uit Slytherin hoor. Dit soort dingen zijn alleen zo jammer', vertelde ze schouderophalend aan het meisje dat ze even bekeek. Ze had geen delen van haar gewaad aan zoals vele anderen wel hadden. Jane gaf haar groot gelijk, het was al vaak genoeg dat ze in die gewaden rond moesten lopen. Normaal gesproken had zij zich ook verkleed, maar ze kwam net uit de les en had geen zin om terug naar haar kamer te gaan.

Het meisje was een vijfejaars uit Ravenclaw, iets dat Laila ergens wel had verwacht, en stelde zich voor als Jane Heart. Laila glimlachte naar haar. “Nee, dat snap ik. De meeste uit Slytherin zijn wel oké hoor” zei Laila en dacht aan haar vriendinnen Nyx en Alison. Ja, die waren inderdaad wel oké. Sterker nog, die waren meer dan oké, die waren geweldig, maar waren toch echt studenten uit Slytherin. “Helaas zijn er altijd wel een paar studenten die de naam van de afdeling door het slijk halen.” Walgend keek ze naar de jongens, die nog steeds in slow motion bewogen. Laila had geen enkele ambitie om de beheksing over hun op te heffen. Toen ze weer terug keek, zag ze dat Jane naar haar kleding aan het kijken was. Ze gaf het meisje een grijns en woelde eventjes door haar lange, zwarte haren. “Verbaasd geen schooluniform te zien? Geloof me, de dag dat je mij daar in betrapt, is de dag dat Pasen en Pinksteren op één dag valt. Ik heb een hekel aan die vodden en draag ze het liefste zo min mogelijk. Meestal ga ik uit de les meteen door naar onze leerlingenkamer om mij om te kleden, want echt…” Laila maakte een wegwerpgebaar naar alle andere leerlingen die buiten aanwezig waren. “Ik snap ook niet dat iedereen zo lang in hun gewaad blijven lopen, het is echt verschrikkelijk.”

'Niet echt verbaasd. Ik geef je groot gelijk', zei Jane met een glimlach tegen Laila die over haar dagelijkse kleding sprak. Eigen kleding was een stuk comfortabeler. Hoe leuk ze het ook vond om met kleuren van haar afdeling rond te lopen. Ze vond het leuk om te horen van een Slytherin zelf dat ze niet allemaal zo vreselijk waren. En Jane had zelf genoeg Slytherin ontmoet waar ze gewoon normaal mee overweg kon. Het was hetzelfde als het vooroordeel dat iedere Ravenclaw een ontzettende nerd was, of iedere Hufflepuff saai. Iedereen had een eigen karakter, maar het was soms makkelijk om te oordelen op afdeling. Ze betrapte zichzelf daar soms ook op. 'Ik had geen zin om naar de Ravenclaw Toren te lopen, dus besloot ik gelijk zo naar buiten te gaan. Maar ik verkies mijn eigen kleding ook boven het gewaad.' Het gewaad was soms zwaar op de schouders, te warm of juist te koud in de winter. En het werd saai niet te kunnen variëren. De enige keus die ze in de ochtend hoefde te maken, was of ze een maillot of kniekousen aan wilde doen. Niet echt een spannende keus. Jane keek naar de jongens in slowmotion en lachte omdat niemand aanstalten deed om ze ermee te helpen.

Jane verklaarde tegenover Laila dat ze geen zin had om naar the Ravenclaw Tower te lopen, iets waar ze zich echt wel wat bij kon voorstellen, maar dat ze voor de rest graag wel in haar normale kleding rondliep. Ze glimlachte vriendelijk naar het meisje. “Dat kan ik mij heel goed voorstellen, the Ravenclaw Tower is echt een takkeneind lopen, wat dat betreft hebben wij het makkelijker.” Ze rolde met haar ogen en sloeg haar armen eventjes over elkaar. “Helaas is het kasteel bijna zo groot als een halve stad, dus stukken lopen zit er helaas wel in. Behalve…als je natuurlijk de sluiproutes weet.” Op een samenzweerderige manier knipoogde Laila naar Jane. Ze ving haar blik op, die op de jongens viel, die nog steeds in slow motion vooruit bewogen. “Laten we ze maar uit hun lijden verlossen” zei Laila met een glimlach en pakte haar toverstok weer. Met een zwaai van haar toverstok konden de jongens weer bewegen, ze vielen over elkaar heen, zo op de stenen vloer. Scheldend, vloekend en tierend stonden ze op en verwijderden ze zich van de twee meisjes. Lachend en hoofdschuddend keek ze Jane aan. “Ik hoop dat we ze een lesje hebben geleerd” grijnsde ze, zachtjes na lachend.

Jane ging op haar benen zitten zodat het comfortabeler zat terwijl ze met een hand in het gras leunde. The Ravenclaw Tower was inderdaad een stuk verder lopen dan waar Slytherin of Hufflepuff moest zijn; Gryffindors hadden ook een langere afstand af te leggen. Soms was het vermoeiend, voornamelijk al die schuivende trappen wanneer je al niet zo'n fan was van de hoogte. 'Wel goed voor de lijn', zei ze schouderophalend terwijl ze naar de jongens keek die Laila uit hun lijden aan het verlossen was. Jane lachte met haar mee om de jongens die zich zo snel mogelijk uit de voeten maken, dit was iets wat ze niet snel zouden vergeten waarschijnlijk. 'Ik denk niet dat ze dat lesje zo snel leren. Jongens stoten zich vaak meerdere keren aan dezelfde steen voordat ze leren dat ze zich anders moeten gedragen. Maar het zal ze in ieder geval bij blijven', glimlachte ze en ze haalde een hand door haar rode haar. Het was duidelijk dat meer meisjes comfortabel waren nu de jongens weg waren, die gingen nu wat comfortabeler zitten en durfde op te staan.

Het vele lopen door het kasteel was zeker goed voor de lijn. Daar was Laila zich maar al te goed van bewust, daarom deed ze voor de rest ook niets aan sport. Ze moest zo verschrikkelijk veel lopen, dat ze bijna gespierd ervan was. “Ik hoop inderdaad dat die jonkies er wat van leren” zei Laile en rolde met haar ogen, terwijl ze Jane aankeek. “Maar ik denk niet dat ze er iets van leren. Dit soort jochies blijven tot zeker het zesde jaar jong en dan,” Laila knipte eventjes met haar vingers “, zijn ze opeens volwassen en praten ze op deze manier over jongeren.” Ze sloeg haar ogen ten hemel. Sommige jongens zouden nooit opgroeien. Toen draaide ze zich wat meer naar Jane toe. “Vertel, Jane, ga jij ook naar the afterparty van de training?” zei ze met een kleine schittering in haar ogen “Heb je al een jurk uitgekozen?”

Jane zat relaxed en keek Laila met een glimlach aan toen ze begon over de afterparty van de Quidditch training. 'Ja, ik ga zeker', zei ze enthousiast. Ze was dol op het kijken van Quidditch en een feestje deed niemand ooit pijn. Het was lang geleden dat ze op Hogwarts echt een leuk feestje had, dus ze kon dit niet uit de weg gaan. 'Ik heb van de zomer een rode lace jumpsuit gekocht, eentje met een open rug; ik denk dat ik die aandoe', zei ze met een glimlachje. Ook zij wilde er goed uit zien op zo'n feestje. Dat soort evenementen werden vaak gedomineerd door Gryffindor of Slytherin omdat de andere twee afdelingen vaak geen moeite deden om er leuk uit te zien; maar Jane vond het leuk om zich zo nu en dan op te maken en uit te sloven voor een feestje. 'Wat ga jij aandoen?' vroeg ze Laila, ze vond het altijd leuk om te zien wat anderen aan hadden. Vaak kozen meiden voor simpele zwarte jurkje, wat effectief en mooi kon zijn, maar Jane kon gewaagdere outfits altijd waarderen.

Kleding, een onderwerp waar je Laila altijd voor kon wakker maken. Het was geen geheim dat Laila graag iets in de magische modewereld wilde gaan doen. Dat was ook de reden dat ze niet echt heel erg haar best deed voor school op het moment, alles wat ze hier leerde maakte haar niets uit, omdat ze het niet nodig had voor haar vervolgstudie en voor haar werk. Jane beschreef haar outfit en ze knikte enthousiast. “Dat klinkt echt geweldig! Ik ben zo benieuwd, ik ben benieuwd hoe je het verder gaat aankleden.” Ze lachte naar Jane, het was duidelijk te zien dat Laila van dit onderwerp genoot. “Ik trek ook een jurkje aan, alleen dan roze, en het is heel erg apart. Thuis doe ik zelf ook naaien en ik probeer vaak wat kleding uit tweedehandswinkeltjes op te leuken, en dat doe ik dus ook met bijvoorbeeld het jurkje dat ik bij de afterparty aantrek. Het is roze, en het heeft een hele hoop kwastjes, en het is best apart, maar ik vind het zooooo leuk staan!” In haar hoofd zag ze voor zich hoe het eruit zag, en voor het eerst in haar leven had ze zich een beetje zelfverzekerd gevoeld in een stuk kleding. En dat was een gevoel dat ze vast wilde houden. “Verder heb ik ook pruiken, for obvious reasons, en het is een tijd geleden dat ik er eentje op heb gehad, dus misschien doe ik ook wel een van mijn pruiken op, ik weet niet.” Nonchalant haalde ze haar schouders op. “Dus als je ooit iets anders wilt proberen dan je prachtige, rode lokken, klop vooral eventjes aan bij de Slytherin common room.”

Het enthousiasme van Laila over het feestje en de kleding die ze ging dragen, was best aanstekelijk. Jane merkte dat ook zij best uit keek naar het feestje. Het was lang geleden dat ze op Hogwarts zoiets hadden gehad, dus het zou leuk moeten worden. 'Dat klinkt echt ontzettend leuk. Wat tof dat je het deels zelf in elkaar hebt gezet', zei Jane knikkend en zag voor zich wat Laila beschreef over haar jurk. Ze keek er naar uit om het te zien. Altijd leuk om te zien wat voor mooie jurken de meiden aan hebben. En hoe goed jongens in pak eruit zagen, als ze hun best daarvoor deden tenminste. 'Alleen schoenen erbij vinden vind ik altijd lastig. Ik heb wel echt killer heels, maar misschien zijn ze een beetje too much. Wat doe jij voor schoenen aan?' vroeg ze aan Laila. Ze leek haar wel iemand die verstand had van wat voor schoenen te combineren met kleding. Kort haalde ze een hand door haar rode haar toen Laila had noemde. 'Ik denk niet dat ik hier snel zat van word', zei ze met een glimlach. Haar rode haar was deel van haar, het punt waarop iedereen haar kon herkennen en daar was ze erg blij mee. Misschien zou ze overwegen de ietwat blondere kant op te gaan, maar daar moest ze dan heel lang goed over nadenken.

Laila knikte bevestigend toen Jane over de schoenen die ze zou aantrekken begon. “Ik weet precies wat je bedoeld, girl. Maar wat ik heb geleerd in mijn leven als een girly girl; draag killer heels. Keihoge hakken. Ze zijn fierce, ze zijn vrouwelijk en maken je outfit af. Ik ben van mening dat killer heels een saaie outfit nog interessant kunnen maken. Daarom draag ik ze zelf ook altijd.” Laila stak haar been omhoog en liet haar enorme killer hakken zien. Ze droeg altijd hakken. Laila had maar één paar sneakers en die had ze alleen maar om te sporten. Laila was het met Jane eens dat ze haar haren moest behouden. “Dat zou ik ook niet hebben hoor, als ik zulk prachtig haar als jij had. Dat van mij is niet zo bijzonder, het is maar gewoon zwart.” Met rollende ogen woelde ze even door haar zwarte haren en schudde haar hoofd. “Weet je wat ik dus laatst heb gehoord in Hogsmeade?” Ze kwam wat dichterbij Jane met haar hoofd en keek eventjes om haar heen. “Oké, dit moet je niet verder vertellen. Maar het schijnt dus dat slijm van de Flubberwurm in je haar smeren er voor zou moeten zorgen dat je haar er beter uitziet. Nou, ik gebruik het al een paar weken, maar ik krijg niet echt het idee dat het wat werkt.” Lachend keek ze Jane eventjes aan. “No worries hoor, ik heb het niet in mijn haren nu, het is niet vies. Je moet het uitspoelen ofzo. Nou, het werkt voor geen meter.”

Met een geamuseerde glimlach luisterde Jane naar het verhaal van Laila. Een kleine lach ging over haar lippen. 'Dat soort dingen gaan af en toe in de rondte. Het is altijd het proberen waard, denk ik. Sommige dingen werken ook wel in zekere zin' Als je de verzorging van je haar belangrijk vond, waren dat soort trucjes altijd te proberen. Zij was altijd bang dat het juist iets zou doen om je haar te verpesten. 'Twee jaar geleden ging binnen Ravenclaw het gerucht rond dat een mix van uilenveren en gnomen-kwijl goed was voor je huid. Binnen Ravenclaw.. en dan denk je dat dat de slimme mensen zijn', zei ze hoofdschuddend. 'Ik blij dat ik het nooit heb geprobeerd, binnen twee weken hadden ze allemaal een soort paars-rode uitslag en moesten ze naar de ziekenzaal.' Veel mensen waren ijdel genoeg om dat soort dingen te proberen. Er waren ook voornamelijk heksen die hun werk maakte van dat soort spulletjes en mengseltjes. In Potions hadden ze het daar wel eens over.