Antidote

Met een geïrriteerde blik liep Alison het lokaal uit. Normaal was ze goed in Potions, maar de laatste tijd kon ze haar hoofd er niet bijhouden waardoor ze er nu een zware onvoldoende bij had. Daarnaast had ze net de les daarvoor een hevige ruzie met de docent had gehad, dus kans op een herkansing kon ze wel vergeten.

Terwijl ze zo binnensmonds zat te foeteren lette ze niet op waar ze liep. Hierdoor liep ze recht tegen Fred aan, ze zag hem pas toen het te laat was. "Oh, sorry Frederick." zei ze, maar met haar gedachten was ze alweer bij de zojuist voorgegaande les. Ze wilde alweer doorlopen, had niet geregistreerd dat hij hier helemaal geen les in de buurt had gehad.

Het hielp niet mee dat Alison al geïrriteerd was en dan liep hij ook nog eens met haar mee, alsof hij van alles van haar wilde. Dat was kennelijk ook zo, aan zijn volgende opmerking te horen tenminste. Alison stopte midden in de gang met lopen, hoorde iemand achter haar wel vloeken maar negeerde het volledig. Ze liepen er maar omheen. Haar hoofd hief ze iets op om Fred strak aan te kijken. Waarom was hij er zo van overtuigd dat ze hem iets verschuldigd was? "Nou, je hebt me gevonden hoor. Alison Winter, in levenden lijve." zei ze sarcastisch. Ze snapte ook niet zo goed waarom hij eerst dramatisch moest doen voordat hij zei wat hij wilde zeggen. Kon hij niet gewoon to the point zijn? Dan was het hele gebeuren een stuk sneller klaar en konden ze allebei verder met belangrijke dingen.

Inmiddels stond Fred op zo'n manier voor haar dat als ze nog door zou willen lopen het met geen mogelijkheid zou lukken. Nou ja, ze zou kunnen proberen hem omver te duwen, maar ze kende hem goed genoeg om te weten dat het eigenlijk gewoon een puppy was en puppy's omver duwen kon ze nou ook weer niet over haar hart verkrijgen. Dus bleef ze daar maar staan, terwijl de rest van haar klasgenootjes wél gewoon door kon lopen. Het leven was ook niet eerlijk.

Ze rolde even met haar ogen bij het horen van zijn antwoord op haar opmerking en sloeg haar armen over elkaar. Ongeduldig, het was aan haar hele houding te zien dat ze zich zo voelde. Dit gevoel verzwakte ietwat toen hij verder ging. Hoezo gemist? Ze zagen elkaar toch regelmatig? Oké, als ze er echt over ging nadenken kon ze zich misschien de laatste keer dat ze wat hadden gedaan niet herinneren, maar dat kwam natuurlijk doordat haar hoofd nog vol zat met Potions. Obviously. Maar zorgen maken? "Hoezo dat?" Het klonk niet echt geïrriteerd meer, maar nog wel hard. God, wat was ze graag doorgelopen.

Na zijn eerste vraag stond Alison al klaar er tegenin te gaan. Of ze nou daadwerkelijk 'anders' deed of niet, ze was het er niet mee eens dat mensen haar daarvan gingen beschuldigen. Zij mocht ook wel een keer een slechte periode hebben, toch? Zij mocht toch ook wel een keer verdrietig zijn, iemand anders dan zichzelf? Kennelijk niet. Kennelijk betekende Alison zijn dat je altijd perfect moest zijn.

Ze opende haar mond om haar weerwoord op hem af te sturen toen zijn volgende vraag haar daarvan weerhield. Haar aanvallende gezichtsuitdrukking veranderde in een verwarde. Hoezo zag ze er anders uit? Ze hief haar hand op, ging kort door haar pony die nog steeds niet helemaal recht was. Ja, haar haar was anders, maar zoveel verschil was dat toch ook niet? Sowieso klonk het woord 'anders' uit Fredericks mond eerder negatief dan positief. Even stond ze met haar mond vol tanden, wat natuurlijk ook niet was zoals normaal. "...Waarom gaat het opeens over mijn uiterlijk?" Als dat niet meer goed was zou ze niet weten wat ze nog over had. Haar uiterlijk was altijd iets geweest waar ze op terug kon vallen, maar als Fred gelijk had was dat misschien niet langer het geval. Opeens voelde ze zich een stuk kleiner dan hij. Ze was ook wel kleiner, maar had zich nooit eerder klein gevoeld. Ze keek naar hem op, ietwat gespannen maar vooral vragend terwijl ze haar emoties onder het oppervlak probeerde te houden.

Kennelijk was het toch niet zo belangrijk? Hij liet het onderwerp al snel vallen om haar op een ander gebied te bekritiseren, al was dat in plaats van kritiek eerder een wake-up call. Misschien had ze hem inderdaad ontlopen, en misschien was de keuze om er niet met hem over te praten stiekem wel een hele bewuste geweest. Maar wat moest ze dan? Ze was dol op Fred, echt, maar ze wist niet zeker of hij de juiste persoon was om dit soort zaken mee te bespreken. Aan de andere kant kon ze ook niet zeggen dat ze het vaak had geprobeerd. Daarbij was Alison ook nog eens heel koppig, dus als ze het gevoel had dat ze iets zelf wel op kon lossen zou ze dat zeker proberen. Ook al was dat gevoel verschrikkelijk misplaatst.

Een beetje verdrietig keek ze hem aan. Ze had ook niet geprobeerd met hem te praten en dat was gewoonweg oneerlijk. Ondanks dat ze nog steeds niet zo goed wist wat ze hem zou moeten vertellen, kon ze wel iets bedenken wat hij voor haar kon doen. Een beetje aarzelend stapte ze iets dichterbij en liet ze haar hoofd voorzichtig op zijn schouder rusten. "Wil je mijn verontschuldiging accepteren?" Ze hoopte maar dat hij ja zou zeggen. Ze was al twee van haar beste vrienden kwijt en wist niet zeker of ze er nog een aan zou kunnen.

De knuffel verraste haar maar was zeker niet ongewenst. Ze had nooit bang hoeven zijn dat Frederick het niet zou snappen, hij snapte het precies en wist op zijn manier ook precies wat ze nodig had. Zijn voorstel deed haar even twijfelen. Ze wist niet zeker of ze al gezellig kon doen, maar op zich was het het proberen waard. Misschien was het ook wel een mooie afleiding. Ze stond op het punt om ja te zeggen toen haar een ander probleem te binnen schoot. Haar kledingkast was op het moment nou niet bepaald wenselijk. Eigenlijk was haar hele kamer een beetje... Tja. Het was de afgelopen tijd ook niet echt bepaald het belangrijkste in haar leven geweest, dus had ze het een beetje verwaarloosd. Waarschijnlijk waren de gordijnen nog dicht, en ze wist niet zeker waar ze haar kandelaren had gelaten. Ze beet even op haar onderlip. Het was gênant, maar aan de andere kant: Dit was Fred. Hij had net al laten zien dat hij er voor haar zou zijn, dus dat zou dan niet opeens verworpen worden bij het zien van haar kamer, toch? Uiteindelijk knikte ze langzaam, al was het minder enthousiast dan het zou zijn geweest als haar kamer er wel normaal uitzag.

Na die laatste opmerking trok Alison lichtelijk geamuseerd een wenkbrauw op. "Een beetje respect is niet misplaatst, Slytherin is toevallig wel het beste house dat er bestaat dus je mag blij zijn dat ik je naar de dungeon ontvoer." Even grijnsde ze erbij, ondanks het feit dat velen zouden zeggen dat de opmerking over de sex dungeon voor Alison wel toepasselijk was. Oh nee, het verhaal zei dat ze het met gryffindors deed, dus dat zou dan wel niet. Hoe dan ook, Fred was er nog nooit geweest dus het werd de hoogste tijd dat hij de common room in al haar groene glorie kon aanschouwen. Gelukkig werd potions ook in de kelder gegeven, dus zouden ze zichzelf niet door de halve school hoeven slepen voor ze bij hun bestemming aan zouden komen. Dit bracht Alison op een gedachte. "Weet je überhaupt waar het is?" Ze verwachtte van niet, maar kon ook niet zeggen dat ze het hem kwalijk kon nemen. Hij had er ook niks te zoeken dus waarom zou hij het weten? Zelf had ze de weg naar de slaapvertrekken van gryffindor ook pas... Nee, slecht voorbeeld. De slaapvertrekken van ravenclaw had ze pas in haar derde jaar ontdekt, daar had ze dan ook echt niks te zoeken.