Damn.

Ugh. Wat een vreselijk nieuws. Zijn favoriete koppel was uit elkaar gegaan. Zijn koppel waaruit hij ontzettend veel leedvermaak haalde. Het was bij dat zogenaamde geweldige after Quidditch-party al een beetje aangekondigd dat ze uit elkaar zouden gaan met al hun drama, maar hij had nooit gedacht dat het echt zou gebeuren. En nu zou Nyx concentratieproblemen krijgen tijdens hun Quidditch-trainingen. Dat mocht natuurlijk niet gebeuren en dus moesten ze weer bij elkaar komen. Evan was echter te lui om dat te gaan regelen en vond ook dat het zijn zaken niet waren. Normaal gezien stak hij zijn neus graag in andermans zaken, maar als het over de liefde ging, hield hij zich er liever buiten. Hij kon ook totaal geen subtiel en lief advies geven; meisjes begonnen door zijn advies nog harder te huilen. En dat was geen grap. Hij besteedde dan ook vrij weinig aandacht aan het troosten van meisjes, maar dacht ook niet dat dat nodig ging zijn. Nyx en Alison waren beiden sterke meiden; ze zouden er wel overheen komen. Wat hij dan minder prettig vond was het nieuws dat schijnbaar één of andere lul had geprobeerd om Alison ongewenst aan te raken. Het nieuws was al snel gecirculeerd door heel Slytherin omdat zoiets natuurlijk niet onopgemerkt bleef. Hoewel Evan niet bepaald een voorstander van drama was, hield hij wel ontzettend veel van vechten. En hoewel hij geen snars om meisjes gaf, vond hij het niet correct als een jongen gebruik maakte van de kwetsbare staat van een meisje. Zo vond hij Sawyer Jones ook helemaal niks, de prutser. Dacht dat hij iedereen kon krijgen omdat hij een beetje good looks had. Hoe veel meiden had hij in de afgelopen drie jaar niet over hem horen roepen en horen klagen? Evan mocht misschien niet veel van meisjes weten en hij was ook vooral niet het type dat zich terughield om een meisje te meppen wanneer ze daar om vroeg, maar hij vond het niet correct als een meisje slecht behandeld werd voor geen reden. Evan werd uit zijn gedachten gehaald door, jawel hoor, Alison. Meteen schoot Evan overeind uit zijn stoel en rende naar het meisje toe. Hij tikte haar op de schouder. ‘Hoi,’ sprak hij kalmpjes tegen haar. ‘Ik heb ‘toevallig’, hij rolde met zijn ogen, ‘het nieuws gehoord over die ene kerel die je heeft aangerand. Als je wilt mag je me die kerel eens een keertje aanwijzen. Die heeft nog wat klappen van me te goed.’ En dan kwam nu het ongemakkelijke gedeelte. ‘Voor de rest alles goed met je? En met eh… Nyx.’ Jeetje. Dit was écht awkward. En dan vooral het feit dat hij eens interesse toonde in de toestand van een ander. Het was bijna eng gewoon.

‘Good,’ sprak hij en hij glimlachte. Hij meende het. Dit ging bij hem een brug te ver. Ja, hij sloeg meiden als ze het verdienden, maar hij zou nooit of te nimmer zijn poten leggen op een meisje die dat niet wilde. Hij zou nooit een meisje dwingen om hem te zoenen of iets anders. Hij snapte de jongens niet die hun hormonen niet in bedwang konden houden. Dit moest ze zeker bespreken met de andere head girls en andere head boys van de verschillende afdelingen. Hier moest ze gewoon mee naar een teacher gaan. ‘Was het een kerel van onze afdeling? Want dan heeft hij wel lef moet ik zeggen.’ Hij zei het vrij sarcastisch, maar zijn aandacht ging weer naar het onderwerp Nyx toen ze daar over sprak. Oh. Ze verwachtte waarschijnlijk een verklaring nu van hem. Hm. ‘Het is gewoon…’ Je kon aan hem merken dat hij het awkward vond omdat hij zijn hand door zijn haar haalde en zijn blik even heen en weer liet flitsen, maar daarna liet hij zijn arm zakken en keek haar wat zekerder aan. ‘Ik vond jullie wel een cool koppel. Ik vind Nyx oké en jouw ook wel, dus het is balen dat het uit is. Ik vond de gezichten die de kerels trokken als ze doorhadden dat jij van Nyx was altijd wel lachen,’ gaf hij toe met een licht glimlachje. ‘Maar die kerel die jouw heeft aangerand was gewoon fout bezig. Ik weet dat er roddels over mij te ronde gaan, maar je moet ze niet allemaal geloven. Ik apprecieer het niet als een kerel met zijn handen ongevraagd aan een meisje zit en zeker niet als diegene ook nog eens onze head girl is. Dat is gewoon niet correct. Dus bij deze vraag ik je om het zeker niet voor je te houden en het te delen met de anderen zodat hij gestraft kan worden. Geweld lost ook weer niet alles op, al zou ik soms willen geloven van wel.’ Hij grinnikte waarna hij haar weer iets meer op de Evan-manier aankeek.

Evan glimlachte ongemakkelijk toen ze zei dat ze het waardeerde. Hoewel hij dikwijls oprecht de slappe lach had, was dat vaak om zichzelf. De keren dat hij echt oprecht naar iemand glimlachte of oprecht moest lachen om een opmerking van iemand, waren erg zeldzaam. De keren dat hij oprecht naar iemand glimlachte omdat hij dat goedbedoelde waren ook zeldzaam, maar hij kon wel zeggen dat de glimlach naar Alison echt gemeend was. Hij wist niet wat dat met hem was, maar de laatste tijd ging het hem wel beter af om vrienden te maken. Helaas had hij al wel zo’n reputatie opgebouwd dat de meeste mensen al op hem afknapten als hij zijn mond ook maar opendeed, maar gelukkig waren er dan ook nog bij die zijn aanwezigheid wél apprecieerden. En om eerlijk te zijn vond hij Alison ook gewoon een chill persoon om mee om te gaan, hoewel hij niet zo van de drama had gehouden die zich tussen Nyx en haar had afgespeeld tijdens de Quidditch after-party. Ja, hij vond het jammer dat ze uit elkaar waren, maar hij was ook weer niet zo’n dramaqueen dat hij de verdrietige emoties die op het feest met elkaar uitgewisseld waren echt aanmoedigde of zo. Voor zover hij wist zat die loser van Gryffindor er ook voor een groot deel tussen. En hij kon Nyx ergens ook wel begrijpen: als je naar jouw gevoel de ware vond en die begon te dansen met een ander die vermoedelijk verliefd was op je meisje, was dat ook wel even slikken. Hij was er eigenlijk vrij zeker van dat, tenzij de kerel uitdrukkelijk iets zou proberen of zijn meisje, hij het wel oké zou vinden. Hij gaf een knikje. ‘Ik verzin wel iets, no worries,’ sprak hij. ‘Ik ben heel goed in subtiele klappen uitdelen. Bij zo’n kerels moet je het eigenlijk gewoon even laten rusten en ze dan, als ze het het minste verwachten, weer terugpakken. En als een ander dat doen dan diegene die ze getreiterd hebben, komt het nog harder aan. Maar zoals ik al zei: no worries. Hij krijgt zijn verdiende loon op de één of andere manier wel, dat hoef ik zelfs dan nog niet eens te doen.’ Hij geloofde wel gedeeltelijk in karma… de karma die hij dan veroorzaakte. Gheghe. ‘Zevendejaars in Slytherin denken meestal heel veel van zichzelf,’ zei hij terwijl hij met zijn ogen rolde. ‘Als ik ruzie met groepjes jongens heb, zitten die ook altijd in het zevende jaar. Ze denken dat ze geweldig zijn omdat ze zogenaamd alles hebben geleerd wat er te leren valt op Hogwarts en ze denken dat ze je met een paar goed geoefende spreuken kunnen hebben, maar velen vergeten dat er ook nog een andere manier bestaat dan te vechten met spreuken.’ Hij kon niet tellen hoe veel jongens dankzij zijn vechttechnieken al wel niet in de Hospital Wing beland waren. ‘Geef ze één vinger en ze pakken meteen je hele hand. Ze raken overmoedig en op een gegeven moment worden ze een gevaar voor zichzelf. En dat is het moment waarop ze het makkelijkste zijn om ze terug te pakken.’ Hij glimlachte naar Alison. ‘Dus zoals ik al zei: die kerel wordt echt nog wel op zijn plaats gezet. Als het al niet door één van ons is, dan doet hij het zichzelf wel aan.'