Sleepwalking

Ze wist niet wat ze met zichzelf aan moest. Negen dagen was het al. Negen dagen geleden had Romeo haar zonder een -in haar ogen- grondige reden tegen de muur gepind. Haar behandeld alsof ze een stuk vuil was waar hij zomaar zijn voeten aan kon vegen. Hazel leefde in een waas, probeerde haar dagelijkse routine aan te houden, de lessen te volgen, zich te richten op haar huiswerk en zo min mogelijk met Romeo in haar hoofd te zitten. Maar hoe meer ze daartoe moeite deed, hoe minder vanzelfsprekend het was. Waarom? Waarom had hij zo gereageerd? En wáarom trok ze het zich zo aan? De weekends waren het ergste, ze had geen lessen waar ze moest attenderen, al haar huiswerk had ze gemaakt en het groepje meisjes waar ze vaak bij te zien was wilde ze al helemaal niet zien. Hoe lang ze al in de common room zat, daar had ze geen idee van, net als ze evenmin een idee was over hoe laat het was. De eeuwige, groenige duisternis die in de common room hing werkte daar niet bevorderend op. Voor haar stond een tas thee, ijskoud en onaangeroerd. De lange kaars die voor haar stond was al half weggebrand en op de tafel lagen stukken gestold kaarsenvet waar ze mee had zitten prullen. Ze had geen oog voor de mensen die rondom haar liepen, deed zelfs niet eens meer moeite om verschrokken op te kijken uit angst dat het Romeo zou zijn. Het enige wat ze wilde was gerust gelaten worden, en zolang niemand tegen haar sprak zat ze goed op de plaats waar ze zat.

Aan de andere kant van de tafel bewoog een stoel. Ze deed zelfs geen moeite om op te kijken, had diezelfde dag zoveel Slytherin studenten zien komen en gaan. Het was pas toen een bepaalde stem haar aandacht probeerde te trekken dat ze op keek. ’Hé.’ Loom keek ze op, naar de persoon die voor haar zat. Het duurde even voordat haar blik zich scherp stelde en ze de contouren van het gezicht, zijn gezicht kon waarnemen. Tatoeages, één nieuwe aan de zijkant van zijn hoofd. Romeo. Hazel klemde haar kaken op elkaar, balde haar handen tot vuisten en deed aanstalten om naar achteren te schuiven en op te staan. ’Heb je even tijd voor mij?’ Ze wist niet wat ze hoorde. Zijn vraag deed haar misselijk worden. En haar reactie sprak boekdelen. ’Tijd voor jou?’ vroeg ze, haar stem zo spottend als het maar kon zijn. Hazel priemde haar blik in die van hem, had hem al lang neergebliksemd als ze daartoe in staat was. Zijn blik daarintegen was.. Hij kauwde op de binnenkant van zijn wang en Hazel schudde zachtjes met haar hoofd. ’Ik heb jou al genoeg van mijn tijd gegeven, Romeo.’ Waar ze eerst boos had geklonken, klonk ze nu vermoeid. Voorzichtig loste ze haar vuisten en plaatste haar handen op het tafelblad, klaar om op te staan en weg te gaan als dat nodig was. ’Geef me één goede reden waarom ik jou nog meer van mijn tijd zou gunnen.’

Met een ijzige blik in haar sprekende ogen keek ze haar aan. Haar wangen had ze licht naar binnen getrokken waardoor ze een akelig boze blik op haar gezicht kreeg. Even had ze hem laten wachten, had ze hem het gevoel gegeven dat hij hier in zijn eentje zou blijven zitten met de boodschap die hij op haar wilde overbrengen nog steeds op het puntje van zijn tong. Maar uiteindelijk vroeg ze hen om één goede reden om hem nog meer van haar tijd te geven. In ieder ander geval was ze opgestaan en weggewandeld, had ze zelfs een excuus niet willen aanhoren. Maar het ging hier niet om eender wie, het ging om Romeo. Hij maakte haar op een zeker niveau zwakker als ze normaal was, raakte haar op plaatste waar ze op dat moment niet geraakt wilde worden. En hoezeer haar lichaam haar ook vertelde dat ze moest opstaan en wegwandelen.. haar hart kon het niet.

De blik die in zijn ogen verscheen benadrukte dat enkel. Verbaasd om haar woorden, verbaasd dat ze hem niet wegstuurde of zelf wegliep. Hazel beet op de binnenkant van haar wang, schoof weer wat verder naar achteren op haar stoel en sloeg haar armen over elkaar. Niet enkel om er wat ruiger uit te zien, ook om zichzelf wat af te schermen voor hem. ’Ik wil heel graag een poging doen om mijn onacceptabel gedrag aan je uit te leggen.’ Haar wenkbrauwen schoten licht gefrustreerd de lucht in. Zijn woorden maakten haar ergens opnieuw boos, misschien omdat ze nogmaals benadrukte dat het echt gebeurd was en het niet een nachtmerrie was geweest. Ze hief een hand op, gebaarde er vluchtig mee dat hij maar moest zeggen wat hij te zeggen had voordat hij ze weer over elkaar sloeg. ’Ik wil het niet goedpraten, alleen maar proberen verklaren.’ Een zucht rolde over haar lippen en ze keek even in het rond, merkte daarbij op dat ze als enige twee in de common room waren over gebleven. Waarom deed ze dit? ’Of je naar de uitleg wil luisteren of niet, ik wil sowieso ook sorry zeggen.. Voor alles.’ Langzaam haalde ze haar armen over elkaar, sloot haar ogen en wreef met een hand over haar voorhoofd. ’Wat moet ik zeggen Romeo?’ Ze opende haar ogen opnieuw en keek hem weer recht in zijn ogen aan. ’Dat het je geraden is dat het een goede verklaring is?’ Kort lachte ze, een melancholiek klinkend geluid. ’Kom, zeg wat je te zeggen hebt. Dan kan ik gaan slapen.’ Proberen te slapen. Vermoeid liet ze haar magere schouders zakken en knipperde langzaam met haar ogen.

Ze bleef hem aankijken, een genadeloze blik waarmee ze duidelijk maakte dat ze ook wel daadwerkelijk zijn verklaring wilde houden. Haar houding deed misschien anders uitblijken, net zoals de woorden die ze sprak. Maar de blik in haar ogen, de gekraakte blik hunkerde naar een verklaring. En ze hoopte uit het diepste van haar hart dat het een goede verklaring was, zodat ze het gemakkelijker in zich zou kunnen plaatsen. Zodat ze het hem misschien wel kon vergeven. Maar ze twijfelde er enorm aan. Hazel had in de tijd dat ze zlkaar niet gezien hadden amper aan andere dingen kunnen denken. Er waren honderd en een dingen door haar hoofd geschoten die een verklaring konden zijn, maar geen enkele gaf haar een beter gevoel. Even leek het alsof Romeo zich bedacht, alsof hij ging opstaan en zo snel hij kon de common room ging verlaten. Maar na enkele seconden herpakte zich en schraapte hij zijn keel. Hazel hield zich klaar voor wat ging komen.

”Tijdens de vakantie, toen ik thuis was..” Begon hij, maar maakte zijn zin niet af. Hazel fronste haar wenkbrauwen en boog lichtjes naar voren als poging om zijn zachte stem te kunnen horen. ”Ik woon in een gevaarlijke buurt.” Zijn tweede poging leek iets zekerder, al durfde ze zweren dat ze een spier zag samentrekken bij zijn kaak. Hazel knipperde langzaam met haar ogen en keek hem strak aan, als poging om hem aan te sporen om verder te vertellen. ”Ik ben aangevallen.” Zei hij toen resoluut en onmiddellijk ging ze rechter zitten. Met grote ogen keek ze hem aan, deed een poging om zijn houding een betekenis te geven. Maar zoals altijd bij Romeo deed dat nog meer vraagtekens oproepen. ”En het was niet de eerste keer.” Hazel schudde vragend haar hoofd waardoor een pluk haar voor haar gezicht viel. Vluchtig streek ze hem weer achter haar oor. ”Aangevallen?” vroeg ze op fluistertoon en keek in het rond, maar zoals net waren ze nog steeds alleen. ”Ik voel me vaak gewoon niet veilig bij mensen? Soms maken ze me bang. Meestal heb ik het onder controle, deels omdat ik er iets voor neem.” Hazel liet de woorden tot zich doordringen, samen met de manier waarop Romeo ze bracht. Hij zat haast te trillen op zijn stoel en voor een moment dacht ze dat hij ging hyperventileren. ”Toen ik jou zag, was het al de verkeerde kant op aan het gaan. De harde geluiden, onverwachtse bewegingen, alles..” Hij trok zijn sjaal strakker om zijn hals en Hazel zoog haar wangen naar binnen om de emotie die in haar op kwam te verbijten. ”Het was te veel.” Romeo had zijn blik afgewend en durfde haar niet aankijken.

”Waarom ben je bang?” begon ze op fluistertoon, een twijfelachtige ondertoon hoorbaar in haar stem. ”Oke er zijn enge mensen op de wereld, dat weet ik.” De vrienden van haar ouders waren nu ook niet meteen de meest vredelievende mensen. ”Maar bang van mij? Ik snap het niet Romeo, ik zou je toch nooit pijn doen? Tenzij het is om mezelf te verweren.” Ook Hazel wendde haar blik naar beneden. ”Kijk naar mij, ik ben niets tegenover jou.” Hij was zoveel sterker, zowel fysiek als met spells. Opnieuw voelde ze de grip van zijn vingers op haar keel. Hazel slikte. Ze wist niet hoe ze zich moest voelen, en al helemaal niet waarop ze moest reageren. Op het feit dat hij was aangevallen? En dat het niet de eerste keer was? Het feit dat hij bang was? Dat hij iets moest innemen om te kunnen functioneren? Dat hij haar als een bedreiging zag? Voorzichtig keek ze weer omhoog, over de tafel richting Romeo. Ze kon het allemaal zo moeilijk plaatsen, zag de verbanden totaal niet. ”Waarom ben je zo?” vroeg ze uiteindelijk en doofde de kaars die voor haar op tafel stond.