Bubble baths and subtle paths

Hij vermoedde dat haar broer ouder was dan zij. Aangezien hij kon rondreizen, tenzij niet naar school ging. Het was niet verplicht om als tovenaar of heks naar school te gaan. Enkele ouders beslissen ervoor om hun kinderen thuis les te geven. Maar de meesten geven de voorkeur om hun kind naar een school te brengen. Damian zijn ouders hadden meteen gekozen voor Hogwarts, zijn moeder had er ook les gevolgd terwijl zijn vader buiten Europa gestudeerd heeft.

Damian hoopte ooit zijn dromen waar te kunnen maken. Zijn ouders keurden het niet echt goed maar keurden het ook niet af. "Poeh, dat lijkt me gaaf. Wel een beetje eng.", de jongen grinnikte en haalde zijn schouders op. "Ik ben wel al wat gewoon", en wreef over zijn armen. Zijn lichaam zat onder de vele littekens van het verzorgen van zijn dieren nu. Zeker zijn draak was een handvol. "Ja, feniksen zijn wel een passie, samen met draken dus die wil ik gaan opzoeken op mijn reizen.", hij knikte goedkeurend. Hij begreep wat ze bedoelde, het waren pracht beesten met veel magische mogelijkheden. Er stond niets voor niets een feniks op zijn arm getatoeëerd.

Nadat hij haar in het water had geduwd, en zeker nadat ze, "Oh ja, Carter? Ga je het zo spelen?", had gezegd verwachtte hij iets. Ingespannen had hij even gewacht alsof ze hem zou slaan of terug duwden maar er kwam niets. "De wraak van Isla Monte! Wat vreselijk eng!", zei hij gespeeld bang en droogde zich terwijl af. "Of ben je bang van me?", vroeg hij quasi uitdagend ondertussen helemaal gedroogd.

"Beroepsrisico hè," grijnsde ze naar hem terwijl haar ogen kort over zijn littekens gleden. Het was door zijn donkere huidskleur dat de littekens niet zo zichtbaar waren (en magie). Hij was niet zo blij met de verminkingen van zijn lichaam maar als je passievol bent met het verzorgen van fabeldieren dan kon het vrijwel niet anders. Ondertussen waagde de jongen zich veilig. Isla leek niets te gaan doen. Hij vreesde dat ze zou broeden op een plannetje om hem terug te pakken en hem uit het niets zou te grazen nemen. Terwijl Damian zich afdroogde ging Isla zitten en zuchtte. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij naar het meisje. Wat ze vervolgens zei deed hem letterlijk ter plaatste stoppen met wat hij bezig was.

"Hetzelfde geld voor jou zwembroek," vervolgde het meisje terwijl ze opstond. Damian had zijn handdoek nog lichtjes in zijn handen terwijl hij met een scheve grijns naar haar rug keek, "Ha ha, daar trap ik geen tweede~", maar hij werd algauw onderbroken. Haar stem klonk vast en Damian voelde niet alleen zijn gezicht warm worden maar ook bepaalde lagere zones. Hij voelde de spanning in de lucht hangen en verwachtte dat ze plagend naar hem zou grijnzen wanneer ze zich zou omdraaien. Maar niets was minder waar. Isla leek hem vast te grijpen met haar blik en hij zag hoe haar vingers naar de lintjes van haar bikini gleden. Damian wilde wegkijken maar hij wilde ook weten hoe dit zou gaan aflopen.

Ze begon te lachen en hij voelde zijn hart min of meer terug normaal kloppen. Hij lachte zachtjes mee en besefte algauw dat ze hem had terug gepakt. "Je doet me echt iets aan, Isla", mompelde hij zachtjes terwijl ze plagend zei dat hij maar niet voor haar mantel moest gaan staan. Ze deed deze aan en ging zitten. Haar lichte aanraking van zijn schouder naar zijn bovenarm bleven hem nog even verwarmen. Terwijl ze sprak kroop er een grijns over zijn gezicht. "Dus, hoe heet je draak?", hij deed zijn zwembroek geruisloos uit en sloeg een grote handdoek dubbel rond zijn lende. Ondertussen ging hij naast haar zitten, "Elias en het is een echte duts, hij is een dwergdraak", hij legde zijn zwembroek op haar schoot, grijnsde van oor tot oor, "Je had trouwens gelijk, drogen met een zwembroek aan is niet zo handig"

Het twee tal begonnen te lachen. Damian vond de hele situatie best wel amusant. Hij was blij dat Isla het niet al te erg opnam dat zijn zwembroek uit was. Niet dat er iets zichtbaar was, of toch niet meer als wanneer hij zijn zwembroek wèl aan had. Ze gaf hem een duw waarna hij nog na-grinnikte, "Jij daagde me uit", zei hij plagend. Hij verzweeg maar dat hij oorspronkelijk was gestart door haar het water in te duwen. Wat ze vervolgens vroeg deed hem zwijgen en haar verbaasd aankijken. "Ik heb nog nooit een draak aangeraakt," vervolgde ze en de jongen begon een tweede maal te lachen. Hij kon één met één optellen en wist wat ze bedoelde. Maar hij zat nog even met de dubbele betekenis te spelen. "Wil je mijn draak aanraken?", vroeg hij vervolgens plagend en schudde zijn hoofd, "Neen sorry, euhm je bent altijd welkom al kan ik je niet verzekeren dat Elias je meteen in de buurt zal toelaten", vervolgde hij serieus.

Isla stond op en ging terug naar het bad. Damian hoopte stiekem dat ze niet terug het water in zou kruipen. Zeker toen hij besefte dat ze zijn zwembroek mee had. De jongen stond op (zorgend dat er niets ongewenst zichtbaar was onder zijn handdoekenrok) en keek ietwat bang naar wat het meisje van plan was. Ze had het schuim laten terugkeren en Damian kreeg al een bang voorgevoel. Hij had films gezien, hij was bijna 100% zeker wat ze ging doen. En eerlijk gezegd wist hij niet wat hij moest doen. Haar blik maakte de hele situatie er niet beter op. Hij wist niet precies wat die blik wilde zeggen maar het was alsof ze hem uitdaagde. Ze zat volledig onder water, onder het schuim tot plots haar topje bovenkwam en de jongen onbedoeld een kreun los liet. Hij was een bepaald punt voorbij waar hij de controle was verloren.

"Wil je nog verder opdrogen?", vroeg ze grijnzend, uitdagend. De jongen vloekte binnensmonds en kwam naar de rand van het bad. Met een ietwat gefrustreerde blik keek hij naar het meisje, "Ik weiger jou te laten winnen, welk spel we ook aan het spelen zijn", hij had echt geen idee wat ze wilde bereiken. Uiteindelijk kroop hij het bad in (met handdoek) en deed deze onder water uit en legde die kletsnat op de rand. No way dat hij haar het 'plezier' zou gunnen om ook maar een glimp op te vangen van zijn 'draak'. Hij checkte nog eens of er inderdaad genoeg schuim was waardoor ze niets kon zien. De jongen begon nogmaals te lachen vanwege de absurde situatie. Hij wist alleen dat hij nu best niet op zijn rug ging liggen drijven. "Je bent het eerste meisje die mij zo...", hij wist niet wat hij moest zeggen en schudde zijn hoofd grijnzend, "Je bent net zo gek als ik".

Isla voelde de kriebels in haar buik met de seconde erger worden, de spanning was inmiddels zo groot geworden. Ze genoot er oprecht van om de grenzen op te zoeken en ze moest toegeven dat ze een lichte drang had om hem te bespringen. Maar daar wilde ze niet aan toegeven, in ieder geval niet op deze manier. Plagen, echter, daar werd ze steeds beter in, maar Damian tot haar grote spijt ook. Isla keek naar de stof die op de badrand werd gelegd, volledig doorweekt. Het meisje was zich er ontzetend van bewust dat Damian nu compleet naakt was en zij niks anders had dan haar bikinibroekje. "Ik ben oprecht blij dat onze gekheid op hetzelfde niveau te vinden is." Lachte ze oprecht, ze vond het een van de beste opmerkingen die ze in tijden had gehoord. Afgezien van 'wil je mijn draak aanraken', daar had ze moeite moeten doen om niet in haar broek te plassen van het lachen. Er kon met zekerheid gezegd worden dat ze zijn draak op dat moment niet wilde aanraken.

"Over welk spel heb je het eigenlijk?" Vroeg ze onschuldig waarna ze dichter naar hem toe zwom en naast hem plaatsnam, altijd controlerend of haar lichaam bedekt was. Misschien was Isla niet heel preuts, maar ze was het wel een beetje. Het bleef een poosje stil tussen de twee en Isla ademde diep in en uit. "Sorry als ik te ver ben gegaan," ze meende wat ze zei ze wilde hem allerminst ongemakkelijk laten voelen. Oké misschien een beetje dan, maar dat was ook beroepsrisico als hij met Isla om wilde gaan.

Hoe waren ze in deze situatie terecht gekomen? Waarom waren ze elkaar zo aan het uitdagen? En waar was de grens? Damian speelde het spel mee, hij liet haar de leiding nemen in het spel en pushte zelf telkens tot net iets over de grens. Tot nu toe had het min of meer goed uitgepakt. Beiden zaten (half) naakt in het water en lachten. Isla zei hoe blij ze was dat hun gekheid op hetzelfde niveau was, "Als je iets gekker was geweest, dan zat ik hier waarschijnlijk niet meer", grinnikte hij. Hij meende het wel, hij kende medestudenten die iets 'gekker' waren en daar stond hij niet achter. Als hij de verhalen mocht geloven tenminste.

Ze kwam dichter naar hem toe en onbewust voelde hij zijn adem stokken. Isla bleef echter op genoeg afstand, ze deed niets geks. Althans, niets gekkers. De jongen kon alleen maar glimlachen naar haar. Het was stil, enkel hun ademhalingen waren nog hoorbaar. "Sorry als ik te ver ben gegaan," zei ze, hij keek haar even aan. "Dan kan ik hetzelfde zeggen", vervolgde hij zachtjes. "Je zou wel weten als je te ver ging, dat zou ik je duidelijk maken", zijn blik was nog altijd op haar gericht, zijn stem serieus. "Al moet ik eerlijk zijn", vervolgde hij nog steeds serieus, "mocht je een ander persoon geweest zijn dan zou ik zelfs niet in dit bad hebben gezeten", hij hoopte haar daarmee duidelijk te maken dat hij dit niet zomaar deed met eender wie. Als een ander meisje hem had gevraagd om in bad te gaan dan had hij geweigerd. "Je hebt... iets dat anderen niet hebben", besloot hij en wreef ietwat ongemakkelijk over zijn nek. Damian was niet de persoon dat gemakkelijk dit soort gesprekken had.

De woorden van Damian zette haar tot het nadenken. Want wat was iets gekker? Waar lag voor hem dan de grens en was zij bereid om die op te zoeken? Isla dacht na, misschien niet. Misschien was dit een goed punt om te stoppen, maar stoppen bleek zo moeilijk. Het water voelde net als voorheen, weer warm om haar lijf. Ze vond het eigenlijk best bevrijdend om zo zonder bikinitop rond te dartelen, knelde alles tenminste niet zo af. "Oh niet? En wat als nog gekker zou betekenen dat mijn broekje het bad ook zou verlaten? Ren je dan gillend weg?" Ze stak plagend haar tong uit en sloot haar ogen terwijl ze met haar hoofd tegen de badrand leunde. Isla was niet van haar broekje uit te doen.

Ze opende haar ogen niet toen Damian verder sprak, er verscheen slechts een glimlach op haar gezicht. "Ik zou ook niet met een andere jongen in dit bad hebben gezeten." Daar ging ze in ieder geval wel van uit, of ze moest een wel erg sletterige kant hebben waar ze niet van af wist. Of was ze nu al sletterig? Op de laatste zin reageerde Isla in eerste instantie niet, ze vond het lief, erg lief maar ze voelde zich ook licht ongemakkelijk. Ze liet dit echter niet merken aan Damian, misschien had ze toch een vreemde bindingsangst waar ze niet vanaf wist, maar daar zou ze later wel over nadenken. "Jij ook," ze opende nu pas haar ogen en keek hem breed glimlachend aan. Ze drukte een kusje op zijn wang, "bedankt voor deze leuke dag." Het was nu eerder vriendschappelijk dan iets anders, maar wie wist wat de tijd op den duur zou kunnen brengen.

Damian voelde dat hij moeite kreeg om niet meer naar haar te kijken. Hij probeerde iets te vinden, het antwoord op 'waarom'. De jongen kon niet zeggen dat hij het meisje kende. Maar hij kende zichzelf, hij wist dat hij niet zomaar dit zou doen met eender wie. En hij vermoedde dat zij het ook niet zou doen. Maar waarom dan? Waarom had ze dit dan gedaan, dit spel gespeeld? Waarom was hij erop in gegaan? Waarom voelde het opwindend, niet geheel verkeerd maar niet iets dat hij zomaar met iedereen zou doen? Damian kon het niet plaatsen en wilde het eerlijk gezegd ook geen betekenis geven, nog niet. Hij wist alleen dat hij na die nacht (want het was ondertussen al nacht) haar niet zomaar zou laten gaan zoals hij vaker deed met mensen.

Isla sprak nadat hij gezegd had dat ze gelukkig niet gekker was. De jongen reageerde niet want het meisje stak haar tong terug uit. Hij was sowieso te laat en duwde daarom water in haar gezicht, "Ik zou niet gillend weg rennen. Ik zou gillend wegrennen mocht je me dan benaderen", gaf hij eerlijk toe. Hij wilde niet dat ze het zou doen al was er een klein deel bij hem die het wel wilde. Uit nieuwsgierigheid, hoe ver ze zou gaan. Maar het merendeel van de jongen zei neen.

Damian keek toe vanuit zijn ooghoeken hoe ze haar hoofd naar achteren legde en haar ogen even sloot. Ondertussen sprak hij verder en keek toe hoe er een glimlach op haar lippen verscheen. Het beest in zijn borst gromde tevreden toen ze zei dat ze met geen andere jongen hiernaar toe zou zijn gekomen. Hij voelde zijn borstkas even trots opzwellen al wist hij niet precies waarom. En in die opwelling sprak hij een laatste maal. Misschien net iets te gevoelig in deze speelse situatie, dat besefte hij toen Isla zweeg. Hij was blij om haar bruine ogen te zien in combinatie van een glimlach. De Slytherin hoopte alleen dat ze oprecht was, hij wilde weten of hij te ver ging of hij haar had gekwetst of... De rest van zijn gedachten verging in een soort monotoon gepiep toen ze hem een kus gaf op z'n wang. Noem hem een kind maar hij had even tijd nodig om dit te verwerken. De jongen probeerde een grijns te onderdrukken, "Euhm ja, jij ook bedankt", mompelde hij zacht, bijna verlegen.

Hij was niet graag verlegen, week zoals hij nu was. Eerlijk gezegd had hij zich zo nog nooit eerder gevoeld. Of toch niet in een situatie als deze. Hij was wel al verlegen geweest in gezelschap van zijn ouders als kind. Maar dat kon je niet vergelijken. Hij schraapte even zijn keel, "Nu vrees ik dat ik echt het bad uit moet", hij glimlachte scheef naar het meisje. "Als je even wilt omdraaien of je ogen wilt sluiten?", vroeg hij vervolgens en wachtte tot ze één van de twee deed en kroop het bad uit. Eerst nam hij zijn zwembroek, deed deze aan en nam een nog droge handdoek. "Oké", zei hij om aan te tonen dat hij klaar was en stond bewust met zijn rug naar haar.

"Ik zou niet doodgaan als je me nu zo zag hoor," hoorde hij haar zeggen met een lach. Hij haalde zijn wenkbrauwen op, wilde ze dan misschien dat hij keek? Ergens wilde hij wel, het oog wilt ook wat. Maar dan voelde hij zich als een pervert. "Misschien niet maar ik vind het maar onrespectvol om je te zitten begluren", gaf hij eerlijk toe. "Niet dat ik niet denk dat je niet mooi bent ofzo", stamelde hij voordat ze zou denken dat hij haar afzichtelijk vond en daarom niet keek. Oh wat ging dit vlot... "Je weet wat ik bedoel", voegde hij met een glimlach toe en keek kort opzij naar het meisje voordat hij zijn blik naar elders verplaatste.

"Ik denk dat het tijd wordt dat we gaan slapen," zei het meisje tenslotte en Damian humde instemmend. Hij stond niet meer met zijn rug volledig naar haar gericht. Ze nam haar tijd, merkte hij en de jongen voelde dat hij steeds meer moeite ondervond om zich te concentreren. Hij probeerde te denken aan de lessen van morgen om zijn gedachten op iets anders te kunnen zetten. Als hij in zijn ooghoeken merkte dat ze haar mantel aan deed draaide hij zich volledig om en keek ietwat schaapachtig. "Laten we dan maar gaan", hij had zijn shirt niet meer aangedaan. De jongen had het gevoel dat hij in de fik stond. Damian liet haar voor naar de uitgang. Het was fris op de gang. De stilte drukte zwaar op de jongen, hij draaide zich naar het meisje, "Wel, dan zie ik je waarschijnlijk morgen tijdens de les Fabeldieren", en glimlachte oprecht, "Slaapwel", zei hij zacht en boog even alsof ze van royale afkomst was waarna hij zachtjes lachte.

Nadat de jongen in zijn common room kwam hoopte hij oprecht dat dit niet de enige en laatste keer was dat hij met Isla omging.

TOPIC UIT/GESLOTEN