Bubble baths and subtle paths

Hij hoopte dat ze geen verwachtingen had. Andere kerels zouden het misschien leuk vinden en meteen op haar afspringen (letterlijk). Maar Damian voelde die neiging niet, hij zat zo niet in elkaar. Maar god, zijn gedachten dreven af en toe af en een gemeen stemmetje vroeg zich af of hij niet gewoon als die andere kerels was.

Nadat Damian zijn zwembroek had aangedaan, en een nieuw shirt, was hij vrijwel meteen richting de badkamer gelopen. Zijn gedachten werkten op topsnelheid. Hij had er alle vertrouwen in dat Isla een goed meisje was. Bedoel, zo'n kluns als zij... Hij had andere studenten gezien, onder andere van zijn eigen afdeling, en hij hoopte vurig dat ze niet als hen was. Bij de ingang zei hij het wachtwoord en ging naar binnen. Het was er heerlijk warm en rook naar zeep. Het was een vrij grote ruimte die grotendeels in beslag werd genomen door iets dat leek op een zwembad. Aan de zijkant van het zwembad stonden er verschillende kranen waar, zo wist hij, verschillende zeep soorten uit konden stromen.

Aan het water zat Isla, gekleed in haar zwarte mantel. "Zwart staat je zo goed...", fluisterde hij en wist dat ze het niet gehoord had en hij was blij. "Je bent er," hij glimlachte terug en voelde zich nogal schaapachtig. De jongen ging naast haar zitten en floot zachtjes, "Nu weet ik waarom studenten klassenoudste willen worden. Wat een luxe!", hij maakte een gebaar met zijn armen en keek vervolgens naar Isla. "Naar mijn weten ben jij geen klassenoudste", een grijns speelde rond zijn lippen, "Hoe kom jij dan aan dat wachtwoord?". Zij voeten bengelden in het water, het was aangenaam warm. "Maar goed, we kwamen voor het bad", zei het vervolgens en trok zijn shirt een tweede maal uit, legde die aan de rand van het zwembad naast de aanwezige handdoeken en dook het bad in.

De sfeer die er eerder had gehangen was snel verdwenen. Het was niet verkeerd, de sfeer, maar het zorgde voor een knoop in zijn borst en hij was blij dat het weg was. Voor nu althans. "Ik heb zo mijn geheimpjes", oh wauw dat klonk... uhum. "Zo merk ik", zei hij grijnzend voordat hij het water opzocht. Het was verwarmend na kletsnat en koud te hebben rondgelopen door de regen. Damian deed een paar slagen onder water voordat hij zich draaide en terug naar boven kwam, zijn hoofd schuddend en water uit zijn gezicht halend. Hij zag nog net hoe Isla haar mantel uit deed en het water in gleed. Hij liet zijn gezicht half onder water gaan en blies al zijn adem uit in bubbels. Hij ging schreeuwen anders.

"Oh god, Damian." Murmelde ze zachtjes, ze mocht zijn naam niet zo zeggen besloot hij resoluut. "dit is echt het beste idee ooit.. Al zeg ik het zelf.", hij haalde zijn neus op toen de bubbels in zijn gezicht terecht kwamen. "De eer is geheel de uwe, my lady", hij wreef het schuim uit zijn gezicht. Kort daarna zwom haar richting uit, onder water en kwam voor haar terug naar boven waar hij water in haar gezicht spoot, revenge. Lachend zwom hij terug weg op zijn rug, stampend met zijn voeten waardoor hij golven creëerde. "Aaaaah, ik wil hier niet meer weg", zei hij terwijl hij op zijn rug bleef drijven. Damian hield van water, hij hield van zwemmen en erin ravotten. Een waterrat, had zijn vader hem ooit genoemd.

Hij genoot oprecht van hun momentje, als hij het zo mocht noemen. Terwijl hij op zijn rug lag keek hij naar het loodraam waar een zeemeermin was op afgebeeld. Ze leek totaal niet op wat Dreuzels als zeemeerminnen aanzagen. Het was een wezen met een groene huid, visachtige kop en lange rode haren die veel weg hadden van octopus tentakels. De afbeelding bewoog, zoals velen deden in de magische wereld. Damian hief zijn hoofd wat uit het water toen Isla sprak om haar beter te verstaan. "Warm en nat is wel beter dan koud en nat he?", hij staarde even naar haar en begon te lachen. Door het lachen liet hij zich weer in het water zakken en kreeg bijna een slok water binnen. Hij zag hoe ze volledig rood kleurde, hij zwom naar haar toe, "Ik begrijp wat je bedoelt. Nu je het zegt, mijn shirt ligt nog in jullie common room", waarna hij weer van haar weg zwom en zo een kort baantje trok en terug keerde. Damian draaide zich snel terug om toen hij zag dat Isla half uit het bad was gekropen en deed maar alsof hij nog zwom. Het was niet dat hij niet wilde kijken maar er was nog zoiets als respect. En respect stond boven lust.

Hij hoorde hoe ze terug het bad in gleed waardoor hij het veilig achtte om terug om te kijken. Hij zwom een derde maal haar richting uit en werd belagen door een heerlijke geur. De jongen vermoedde dat ze iets in het bad had gedaan. Het rook naar het bos waar hij woonde. "Ik vind dit leuk," hij bleef voor haar drijven en knikte. Het bleef even stil waarbij Damian even zijn ogen sloot en gewoon genoot. De geur bleef sterk hangen en moest hij niet in water liggen dan had hij bijna geloofd dat hij in het bos was. "Isla", zei hij nog steeds met zijn ogen gesloten, "bedankt om... dit met me te delen", zei hij zachtjes. Hij wist niet echt vanwaar het kwam maar het voelde goed. Hij deed zijn ogen open en zocht contact met de hare waarna hij glimlachte. Even wilde hij haar gezicht aanraken, gewoon om te testen of het echt was en voordat hij het besefte had hij het ook gedaan. De jongen had haar wang slechts kort gestreeld, als voor een haar uit haar gezicht te halen. "Euhm sorry, ik euh... was in gedachten verzonken?", zei hij oprecht en wist eigenlijk niet wat hij moest zeggen. Good job Carter, just scare her away. "Ik ben niet zo...", mompelde hij zacht.

Ze lachte kort, geen idee of ze om hem lachte of de situatie. Toen ze vroeg of iemand hem gezien had grinnikte hij, "Ja dat was nogal gênant... ik was aan het twijfelen of ik nu echt mijn broek moest laten drogen en...", hij maakte een gebaar met zijn hand die weinig betekende, "Die kerel is gewoon doorgelopen", hij grijnsde schaapachtig. Eerlijk gezegd wilde hij dat moment liefst zo snel mogelijk vergeten. Achteraf gezien was het eigenlijk ook zo belachelijk. Waarom had hij zelfs maar even gedacht dat ze serieus meende dat hij zijn broek daar kon drogen?
Aan de andere kant was ze serieus geweest over het bad nemen.

Damian was eerlijk gezegd ietwat geschrokken van zichzelf. Hij was zich zelden bewust van het non-verbale gedrag van een ander. Maar hij wist vrijwel zeker dat Isla niet bepaald op haar gemak was. Hij vloekte binnensmonds en wist niet wat te doen behalve zich verontschuldigen. Tot zijn opluchting reageerde ze niet emotioneel. Ze schreeuwde niet, lachte hem niet uit en rende ook niet weg. In tegendeel, ze nam kort zijn hand vast en kneep er in. Hij liet zijn adem gaan die hij onbewust had ingehouden. "Het is niet erg," hij glimlachte oprecht en opgelucht naar haar en liet zijn hand terug in het water zakken. Even bleef ze hem aankijken tot hij oogcontact moest breken. Een scheve glimlach speelde op zijn lippen en nam wat afstand tussen hen.

"Dus, denk je dat je de PUISTEN gaat halen?", vroeg ze vervolgens, blij dat ze een gesprek probeerde aan te knopen met hem. "Ik heb nog een anderhalf jaar om me daar zorgen over te maken", hij wuifde met zijn hand, "Ik heb nooit veel moeite gehad met studeren. Eerlijk gezegd twijfelde de sorteerhoed of ik in Ravenclaw of Slytherin zou terecht komen", het was geen leugen. Maar Damian had ongeduldig gezegd dat het hem geen reet kon schelen waarna hij in Slytherin werd ingedeeld. "Voor fabeldieren ga ik voor niets minder dan Uitmuntend", wat overigs de hoogste score was, "Al hoop ik dat ook te halen voor Transfiguratie", hij hoopte om op al zijn vakken een hoge score te halen. Maar hij wist waar zijn sterktes en zwaktes lagen. En hij wist hoe moeilijk de PUIST examens waren. "En jij, ik verwacht op z'n minst ook een Uitmuntend voor jouw Verzorging voor Fabeldieren. Anders vrees ik dat we elkaar niet meer kunnen zien of spreken".

Een lach klonk door de ruimte, het idee alleen al dat iemand hem had zien rommelen met zijn broek. Een Slytherin in de commonroom van Gryffindor die zijn kletsnatte broek te drogen wilde leggen, dat kon wel voor wat blikken zorgen ja. Tegen de badrand aanleunend bestudeerde Isla haar tenen die ze uit het water had gestoken. Ze wiebelde er kort mee en ademde zachtjes in en uit, de warmte tot het uiterste aan het benutten. Wat een heerlijkheid. Damian's stem klonk als een zacht gebrom door haar oren, het was niet onprettig maar ze merkte dat ze moeite moest doen goed op te letten en niet weg te dommelen. "Ah, meen je dat? En dan vraag ik me toch af waarom ze voor Slytherin hebben gekozen." Grijnsde ze, terwijl ze nu een oog opende om hem aan te kijken. Isla luisterde verder naar hem, en speelde met haar vingers door het water. "Hm," kwam er zacht uit haar mond. "Over Fabeldieren maak ik me geen zorgen, Transfiguratie net zo min. Maar toverdranken, poeh, dat wordt nog een werk." Antwoordde ze. "De theorie van kruidenkunde is het ook niet echt met me eens moet ik eerlijk bekennen." Ging ze verder, terwijl ze hem schuin aankeek en de druppeltjes op zijn lijf volgde.

Hij plaatste zich naast haar aan de rand van het bad, op enige afstand. Zijn hoofd en armen rustten op de rand uit het water en zijn benen dreven voor zich uit. Nadat hij vertelde hoe de Sorteerhoed had getwijfeld voelde hij haar staren. Hij liet zijn hoofd wat opzij zakken om haar te kunnen zien. Ze had maar één oog open en hij wist waarom. Hier liggen was zo relaxerend, als hij niet zou opletten dan zou hij wegzakken in een sluimerende slaap. Isla vroeg waarom de hoed uiteindelijk voor Slytherin had gekozen. "Mijn zus zei dat het kwam door mijn arrogantie", hij haalde zijn schouders op, "Zo'n charmante kerel als ik, geen idee waar ze dat van haalt".

De jongen voelde zich wegzakken, letterlijk en figuurlijk. Terwijl hij sprak over zijn PUISTen duwde hij zich uit het water en liet enkel nog zijn benen in het water bengelen. Hij zag hoe ook Isla moeite had met haar ogen open te houden. Damian luisterde met zijn hoofd in zijn handen, zijn ellebogen steunden op zijn dijen. "Ik heb een rothekel aan Toverdranken en Kruidenkunde", het waren de enige vakken waar hij echt moeite voor moest doen. Hij zag het nut wel van de vakken, hij had ze tenslotte hard nodig voor zijn fabeldieren, maar het was zo vermoeiend. "Ik twijfelde even om ze te laten vallen na mijn SLIJMBAL examens maar ik heb ze nodig, dusja", hij wreef door zijn haar en keek naar de druppeltje die van zijn haar naar beneden vielen.

Meet zachte plof liet hij zich (gecontroleerd) achterover vallen. Het viel hem op hoe warm het was zelfs uit het water. Magie deed wondervol dingen. "Ik krijg mijn klop...", mompelde hij zachtjes en keek vanuit zijn ooghoeken naar het meisje.

"Ik kan me wel iets voorstellen bij die arrogantie," hij keek gespeeld gemeen naar Isla en duwde met zijn twee handen zoveel mogelijk water in haar gezicht. "Schaam je!", zei hij met een gespeelde diepe stem en duwde nog wat water in haar gezicht.
Nadat hij op de rand was gaan zitten volgde Isla algauw zijn voordeel. Hij lag neer en had een uitzicht op haar rug. Ze spraken over enkele vakken. "Kruidenkunde en toverdranken zijn zo belangrijk voor het zelfstandig verzorgen van fabeldieren, dat is dan ook de enige reden waarom ik het volg en voor een PUIST ga", waarna hij zijn ogen sloot en zich richtte op zijn ademhaling.

Damian werd echter ruw uit die rust toestand gehaald toen hij een vinger in zijn buik voelde. Het was dat hij een laagje spieren had die de prikkels onderdrukten. Maar de jongen was vrij gevoelig voor kriebels. En hij wilde niet dat Isla dat zou weten want hij had zo'n vermoeden dat zij dat wel eens zou durven uit te buiten. Hij volgde vanuit zijn ooghoeken hoe ze het water terug in gleed. De jongen werd nogmaals gestoorde, deze keer door een golf koude water. Hij had een slok binnen gekregen en kuchte die uit. Damian rolde op zijn zij, keek en luisterde naar het meisje die naar hem toe was gekomen. Ze nam zijn hand en trok hem zachtjes het water in. Het werd stil en in zijn gedachten smeekte hij dat ze op zou kijken. Maar ze draaide zich om en dook weg. Damian liet zich, hoofd eerst, in het water glijden en bleef even onder. Was het water maar wat kouder, dan kon hij afkoelen.

"Dus, hoe heten je hippogrieven?", hij waadde naar haar toe, "Helos en Aria, we verwachten binnenkort nog een derde", hij zwom tot voor haar, waar zijn tippen nog net aan de bodem konden. "Welke fabeldieren zou jij willen?", het was zo uitzonderlijk dat hij met iemand over fabeldieren kon spreken. Na een tijdje zwom hij langs haar en nam haar hand vast, "Kom mee", en zwom verder tot bij de vele kranen die aan het bad stonden. Hij opende één waar enkel water uit stroomde dat een soort waterval vormde. Hij ging onder het water staan, tussen de druppels door kon hij haar nog net zien en trok haar ermee onder. Damian besefte algauw dat hij een beest tevreden voelde grommen in zijn borst. Blij dat zij er was, blij dat ze dat niet van hem weg zwom, blij dat ze diep vanbinnen hem ook opzocht.

"Wat doet je broer dan? Is hij verzorger van Fabeldieren?", Damian vermoedde van wel. Al zou het vrij toevallig zijn dat ze beide een broer of zus hadden die ook interesse toonde in fabeldieren. Misschien was het een familie trekje. Al waren zijn ouders nooit geen grote fans geweest van fabeldieren.
Ze bleven even onder het water, hij hoorde hoe Isla van de stroom genoot. Hij zelf boog zich zodanig dat het water op zijn rug neer kletterde en zijn spieren losmaakte. "Een feniks of draak," zei ze plots en even dacht ze dat ze doelde naar zijn tattoo. Hij vond het nogal duidelijk dat het een feniks was. Damian had pas na enkele seconden door dat ze het over houden van fabeldieren had. "Een draak vergt veel onderhoud", hij wist het. Hij had een draakje, met nadruk op "je". De enige reden waarom hij een draak had was omdat zijn draak, Elias, een mislukking was.

Isla stond op vanonder het water en Damian volgde kort erna haar voorbeeld terwijl ze sprak. Hij humde even, hij had dat probleem ook al even door en wilde die niet onder ogen zien. "Newt Scamander voerde zijn fabeldieren mee in een magisch uitvergrootte koffer", maar dat vond hij zelf niet meteen de oplossing. Ondertussen ging hij met zijn hand door zijn haren en over zijn gezicht. "Reizen is ook een passie, zie je.", hij wrong de pijpen van zijn broek uit terwijl hij sprak, "Ik begrijp je, ik wil zelf de wereld rondreizen na mijn studies. Eerst naar Egypte om Sfinxen te observeren", gevaarlijke maar legendarische dieren.

Ze gingen beiden langs de rand van het bad terug naar hun handdoeken (en Isla haar mantel). "Nog even en mijn huid rolt eraf", hij keek naar zijn vingers die volledig gerimpeld waren en toonde ze aan Isla. Die liep naast het bad waarbij haar een duw gaf waardoor ze terug het water in donderde. De jongen lachte kort en bukte zich naar de rand van het bad, "Ik kon het niet laten", grijnsde hij en stak zijn hand uit om haar terug uit het water te halen.