Holocene

Gezien alle omstandigheden van de laatste dagen was ze de brandwond op haar arm helemaal vergeten. Natuurlijk wisselde ze nog om de dag het verband, maar er echt op letten of naar kijken deed ze niet. Het was inmiddels meer een soort deel van haar routine geworden.
Zodra deze wond echter aangeraakt echt trok ze haar arm snel terug, gepaard met een zachte kreun die tussen haar lippen door ontsnapte. Hier had ze al snel spijt van, want een nogal logische vraag van Alison volgde. "Oh, dit?" Antwoordde ze nonchalant. "Ik ben een paar keer gevallen tijdens de trainingen, what's new." Zodra de zin haar mond uit was voelde ze zich schuldig. Tuurlijk wilde ze niet liegen, maar het was nét weer goed. Ze wilde Alison gewoon niet nog een keer kwijt en dit was gewoon een domme fout geweest.

Haar ademhaling begon sneller en onregelmatiger te worden, en onbewust deed ze een stapje achteruit. Ze raakte in paniek, iets wat niet snel gebeurde ten zij het iets te maken had met haar relatie met Alison. "H-het is echt niets." Ze wist niet zo goed hoe ze zichzelf hieruit moest redden. "Een spreuk ging een beetje mis, maar Romeo heeft me goed geholpen! Nyx aan de hand dus." Ze wist donders goed hoe ongeloof waardig ze over kwam, maar wat moest ze dan zeggen? De waarheid en Alison weer kwijtraken? No way.

Hoe erg ze dit ook probeerde vol te houden, het lukte haar gewoon niet. Dit was inderdaad niet eerlijk. Als de rollen omgedraaid zouden geweest zou ze ook niet normaal meer kunnen functioneren tot ze wist wat er aan de hand was. Ze zuchtte even, waarna ze langzaam weer een stapte vooruit deed. "Als je maar beloofd dat je niet boos wordt." Mompelde ze zachtjes waarna ze haar arm richting Alison uitstak en haar hoofd wegdraaide. Het verband mocht ze er zelf maar afhalen, want wat eronder zat wilde Nyx niet meer zien.

Ze had gehoopt op een iets duidelijker antwoord dan enkel een knik, maar het leek erop dat ze het daar mee moest doen. Voorzichtig begon haar vriendin met het afhalen van het verband. Nyx probeerde haar blik afgewend te houden. Ze had er niet echt behoefte aan om te zien wat ze had aangericht, en daarbij wilde ze de uitdrukking op Alison's gezicht vast niet zien.
Na het verband er af was duurde het even voor ze een reactie kreeg. Enkele seconden bleef ze stil, waarna ze zuchtte. "Ik." Mompelde ze zachtjes. "Maar wees alsjeblieft niet boos." Vervolgde ze bijna onhoorbaar.

Ze had zichzelf niet in kunnen houden en toch een snelle blik op haar vriendin geworpen. Na ze zag dat de tranen opnieuw over haar wangen rolde kon ze deze niet meer afwenden, en hoe erg ze het ook probeerde in te houden lukte het haar niet om de tranen weg te slikken. "Sorry." Snikte ze zachtjes na Alison een kus op haar hand had gedrukt. Ze wist wel dat het oké was tussen hen. Dat was uit Alison's reactie wel gebleken, maar dat nam niet weg dat ze zich schuldig voelde. Over haar volgende vraag hoefde ze dan ook geen twee keer na te denken. "Natuurlijk!" Gooide ze er meteen uit, iets harder dan ze gewild had. "Ik wist alleen geen andere manier om over je heen te komen." Vervolgde ze terwijl de tranen over haar wangen stroomde. "Niet dat het heeft geholpen.." Nee, ze was in de tijd dat ze uit elkaar waren helemaal niet over haar heen gekomen. Er was geen moment dat ze niet aan haar had gedacht, zelfs bij de stomste dingen.

Normaal was zij degene die een ander troostte en haar eigen tranen inhield, maar ook zij was nu op een punt gekomen dat ze zich niet meer wist ze herpakken. Ze wist dat Alison niet boos was en dat ze er wel uit zouden komen, maar toch voelde ze zich ellendig. Zodra Alison haar in haar armen nam drukte ze zichzelf zachtjes snikkend tegen haar aan. Het strelen over haar rug hielp haar iets te kalmeren. Ze haatte het om zichzelf zo bloot te geven, al wist ze dat huilen niet perse betekende dat ze zwak was. Het ging haar vooral om de reden waarom. Ze had haar eigen fout opnieuw onder ogen moeten komen, en ze had er niet voor kunnen wegrennen zoals meestal het geval was. Die tattoo had ze er nooit mogen afbranden en ze mocht van geluk spreken dat ze er met deze verwonding vanaf was gekomen, dat Romeo daar was. Wie weet hoe het anders was afgelopen.
Zachtjes knikte ze op Alison's voorstel. Met zo'n jankhoofd wilde ze zich absoluut niet buiten de muren van deze kamer vertonen. Ze kwam los van haar vriendin om de tranen uit haar gezicht te kunnen wrijven. Zo'n rood net uit bed hoofd met opgezwollen, betraande oogjes zag er toch best sneu uit. "Weet je het zeker?" Vroeg ze terwijl ze haar blik op haar vriendin richtte. Ze wist hoeveel lessen ze al gemist had in de tijd dat ze uit elkaar waren, dus Nyx' kleine breakdown moest niet ten koste gaan van haar cijfers.