Calm mind.

Met een opgeluchte zucht begon Austin aan zijn laatste woorden waarmee hij het perkament uiteindelijk volgeschreven zou hebben en daarmee de opdracht zou hebben afgemaakt die hem op was gedragen tegen morgen. Hij was er veel te laat aan begonnen, maar dat kwam omdat hij nog vorig huiswerk af had moeten handelen en omdat hij niet alles direct had begrepen. Soms zou hij willen dat hij in Ravenclaw had gezeten. Misschien was hij dan minder het mikpunt van het getreiter geweest. Zouden zijn housegenoten daar ook zo veel last van hebben? Austin vond het onterecht dat er van hun house werd gedacht dat ze de zwaksten waren. Ze werden gezien als een hele brave house, maar naar Austin’s idee viel dat nogal mee. Maar ja, wie was hij om er iets van te zeggen? De dag dat hij echt voor zichzelf zou opkomen tegen een Slytherin liet nog lang op zich wachten, hoewel hij drie jaar geleden wel had gevochten tegen een Ravenclawer die het hem te bont had gemaakt. Niet alleen had de Ravenclawer een stuk van zijn haar afgeknipt met een spreuk, maar had hij ook Austin in heel de klas belachelijk gemaakt. De bom was gewoon ontploft en Austin had met de jongen gevochten. Ze waren uit elkaar gehaald en Austin had straf gekregen, maar het had hem voor één keer goed gedaan om echt eens boos te worden. Hij dacht echter niet dat dat nog eens zou gebeuren. Hij legde zijn veer neer toen hij klaar was met schrijven, legde zijn gerief in zijn hutkoffer zodat hij het later op kon halen en ging vervolgens naar beneden. Hij deed een jas en een sjaal aan en wikkelde de sjaal zodanig om hem heen zodat zijn neus ook beschermd werd tegen de kou. Hij liep in de richting van Hagrut’s hut; de plaats waar hij tot kalmte kon komen. Het duurde niet lang voordat hij, zijn handen stevig in zijn zakken geduwd om de kou wat te onderdrukken, de plek bereikte en hij wilde naar binnen gaan, maar tot zijn schrik was daar al iemand. Hij deed de deur voorzichtig open en slikte toen hij haar herkende. Ze was een Slytherin.

Het was door haar zwarte ogen dat hij haar herkende. Austin durfde de bijnaam die ze had gekregen van sommige mensen niet hardop te herhalen en al zeker niet in zijn gedachten. Dadelijk kon ze op de één of andere manier gedachten lezen en dan werd zijn leven nog zuurder gemaakt, maar dan door haar. Ze had zich tot dusver van de pesterijen weggehouden, maar wie zei dat ze daar na vandaag niet aan zou beginnen? Je wist maar nooit met die Slytherins. In elk geval werd er gezegd dat ze al twee keer was blijven zitten en dat ze om die reden ouder was dan de meeste mensen hier. Hij wist niet of dat waar was, maar ze leek in elk geval wel ouder dan hemzelf te zijn. Niet dat hij zo heel oud was, want hij was nog maar zeventien. Hij moest er niet aan denken dat hij bleef zitten en hoewel de pesterijen hem heel vaak verdrietig maakten, was het voor hem ook een drijfveer om zo hard mogelijk te werken zodat hij volgend jaar kon afstuderen en werk kon vinden waar mensen hem hopelijk op een normale manier zouden behandelen. Austin hoestte toen hij de rook per ongeluk inademde, maar hij durfde er niks van te zeggen en kwam aarzelend binnen. Zijn blik bleef haar behoedzaam aankijken terwijl hij de deur achter zich sloot. Hm. Had hij dat wel moeten doen of zo? Dadelijk viel ze hem aan. Hij had zijn wand dichtbij zich, maar hij wist niet of hij tegen haar op zou kunnen omdat ze waarschijnlijk in het laatste jaar zat. Dat was maar één jaar hoger dan hem en als ze niet goed had opgelet de vorige jaren waardoor ze bleef zitten was dat niet zo’n probleem, maar toch… ‘Kom je h-hier ook om tot r-rust te komen?’ vroeg hij stotterend aan haar. Hij ging twijfelachtig zitten, maar het was duidelijk dat hij zich bij haar niet op zijn gemak voelde.