Party animals.

Evan nam zijn aansteker terug in ontvangst en draaide zijn hoofd toen Laila haar opmerking maakte. Even fronste hij zijn wenkbrauwen verbaasd zijnde. ‘Dat zou een opmerking zijn geweest die ik had kunnen maken,’ zei hij. Hij hield zijn mond dan ook even in één streep toen hij haar giechellachje hoorde, maar grinnikte vervolgens zelf omdat hij dit ook wel leuk vond. Hij probeerde zich Laila zonder make-up voor te stellen. Hij had heel dat gedoe rond heel die make-up met vrouwen nooit echt begrepen. Naar zijn idee zagen ze er ook wel oké uit als ze geen make-up op hadden, hoewel je natuurlijk altijd uitzonderingen had. Evan had echter geen idee of Laila één van die uitzonderingen was en dat wilde hij misschien ook wel niet weten. Ze had naar zijn idee misschien iets te veel make-up op, maar het zag er in elk geval niet uit alsof ze haar gezicht in heel haar make-up doos had gedrukt. Je had ook zo van die meiden die echt alles opmaakten en een hele dikke laag op hun gezicht smeerden. Dat zag er gewoon echt niet uit. Evan maakte meestal ook een opmerking erover die ongeveer zo klonk: “Jij had toch een relatie? Niet dan? Ook niet met je make-up doos?” Hij nam aan dat er een hoop meiden waren die hem sindsdien niet eens meer aan hadden gekeken. Alsof hij daar echt wakker van ging liggen boehoe. ‘Ik kan best wel goed loskomen met wat Butterbeers,’ zei hij op een neutraal toon tegen haar. In tegenstelling tot zij kon hij zijn emoties perfect bedwingen. Hij nam een trekje van zijn sigaret en wees in de richting van the Three Broomsticks. ‘Voor de lekkerste Butterbeers gaan we naar daar. Vanaf daar zien we wel weer verder.’ In de Three Broomsticks was het meestal nog wel rustig, maar na wat Butterbeers zouden ze eens kunnen kijken of er ergens een discotheek was. ‘Tenzij jij direct naar een discotheek wilt gaan?’ Hij draaide zijn hoofd haar richting op en rees zijn wenkbrauwen vragend. Hij hoopte dat ze dan wel een beetje een normale avond konden hebben. Dus geen tien kerels die zich aan haar voeten wierpen en gefrustreerd raakten omdat Laila geen gehoor gaf aan hun ronddartelende hormoontjes.

Evan gaf een sarcastisch applausje toen hij haar opmerking hoorde, maar gaf toen toch wel een goedkeurend knikje met zijn hoofd. ‘Zie je wel dat zoals mij zijn niet zo erg is? Mensen zijn te snel beledigd tegenwoordig.’ Daarna hield hij zijn lippen stijf op elkaar om haar niet te corrigeren toen ze een fout woordje gebruikte in haar zin. Ze was waarschijnlijk zo enthousiast dat ze dat niet eens in de gaten had en wie weet werd ze er weer beledigd over. Hij had immers beloofd dat hij de avond leuk ging houden. Aan zichzelf dan voornamelijk, want als hij dat beloofde aan Laila en hij hield zich er niet aan had hij echt de grootste drama ooit. Toen ze aangaf dat ze zijn zin deed grinnikte hij even. Was hij blij dat ze het niet andersom deden, zeg. Hij zag haar nog echt een paar rare opdrachten verzinnen om de avond voor haar vermakelijk te maken en voor hem een hel. Hoewel… Als ze dronken was werd de avond voor hem misschien ook wel een hel, wie weet. Hij nam zich voor dat hij samen met haar terug naar Hogwarts ging en haar niet ergens achter ging laten, hoewel de drang groot zou zijn als hij moe zou worden en zij wilde nog niet gaan. Maar nee. Dadelijk gebeurde er weer iets en wie kreeg dan weer de schuld? Hij. Hij was niet nog klaar voor alle haat van Hogwarts, hoewel hij de helft van de haat toch al wel zeker op zich had genomen. ‘Dat klinkt als jou,’ zei hij zuchtend. Hij schrok even toen ze haar arm door de zijne stak, maar was voor de eerste keer in zijn leven niet zo flauw om deze met een ruk terug te trekken, hoewel het wel aan zijn houding was te zien dat hij niet vaak werd aangeraakt op deze manier. Hij rolde met zijn ogen op haar opmerking om zichzelf een houding te geven, maar in werkelijkheid had hij geen idee wat hij met deze situatie aan moest. Naar the Three Broomsticks dan maar? Jep. En dus leidde Evan haar naar the Three Broomsticks. Hij deed de deur open, liet zijn arm uit de hare glijden en maakte een belachelijke, overdreven buiging naar haar waarna hij gebaarde dat zij voor mocht gaan. Daarna volgde hij haar en liep regelrecht naar de bar. Zijn jas uitdoen had geen zin. Na een paar Butterbeers zouden ze toch weer doorgaan. ‘Doe maar vier Butterbeers,’ sprak hij tegen de barman. Deze kneep zijn ogen even samen en keek richting Laila, maar na een strakke blik van Evan schonk hij de Butterbeers toch in. ‘Alleen even indrinken,’ waarschuwde Evan de zwartharige. ‘Daarna gaan we door naar die discotheek en mag je,’ hij zuchtte, ‘ik kan niet geloven dat ik dit zeg, maar dan mag je helemaal losgaan.’

Evan onderdrukte een zucht. Meende ze het nu serieus? Hoewel het vrij duidelijk was dat hij de meeste dingen met een sarcastische nadruk deed, gedroeg ze zich alsnog alsof ze dat helemaal niet in de gaten had. Maar Evan wist wel beter dan dat. Natuurlijk had ze het wel in de gaten, maar zei ze er gewoon niks van zodat het leuk tussen hun zou blijven. Of misschien begon ze eindelijk in te zien dat zijn humor heus niet zo slecht was als het leek en had ze voor zichzelf besloten dat ze het vanaf nu grappig zou vinden. Dat betwijfelde hij trouwens ten zeerste. Het enige wat zij grappig leek te vinden waren haar eigen domme grapjes die hij op zijn beurt – meestal – dan weer niet grappig vond. Ze was een apart persoon en zeker niet een waarmee hij in het begin mee om zou zijn gegaan, maar als dit het ergste was waar hij mee moest leven de overige twee jaar dat hij hier nog zat, dan was het niet zo erg. ‘Geloof je het zelf?’ vroeg hij spottend aan haar. ‘Je moet wel heel veel zelfvertrouwen hebben om te denken dat jouw manier van losgaan aangenaam is voor anderen.’ Hoewel hij sarcastisch klonk, klonk er ook wel een licht plagerige ondertoon in zijn stem. En schijnbaar kwam dat voor haar net zo verrassend aan als voor hem, want plotseling begon ze te proesten en de boel onder te sproeien met Butterbeer. Evan negeerde expres de blikken van de andere mensen die op hem en op Laila geworpen werden. ‘Je gaat je wel gedragen voor de rest, hoor,’ zei hij grijnzend tegen haar. ‘Anders doe ik de rest van de avond alsof ik niet bij je hoor.’ Hij nam zelf ook een lange teug van zijn Butterbeer, maar verslikte zich niet en slikte de drank door. Hij voelde zich al warm worden en wachtte geduldig tot Laila klaar was met het bijna sterven. ‘Ik dacht dat je hier op de tafel had gedanst en niet meer binnen mocht komen,’ zei hij expres zo hard en verdacht vrolijk zodat de barman hun kon horen. ‘Nah,’ zei hij op haar woorden. ‘Dan heb ik weinig mensen om mee te komen. Zowat heel Hogwarts haat me bijna.’ En alsof hij dat echt erg vond trok hij een pruillipje naar haar. ‘Hoewel twee goede vrienden pasgeleden naar Hogwarts zijn gekomen. Nick en James.’ Hij keek Laila waarschuwend aan. ‘Je laat Nick met rust, hoor. Die kerel praat over meisjes alsof hij niet van eten en drinken kan leven, maar van hún. Het is echt irritant soms.’ Hij nam nog een slok en keek haar inschattend aan. ‘Wacht, misschien is het dan wel juist een goed idee dat jullie bij elkaar komen. Soort zoekt soort.’ Hij duidde natuurlijk op het irritante en alsof hij haar niet zojuist had beledigd nam hij weer een slok. Zo. Zijn eerste Butterbeer was al leeg. Op naar de tweede.

Evan keek eerst normaal, maar zette grote ogen op en trok een gezicht alsof hij naar een eng figuur keek toen Laila aangaf dat hij zich ooit zou willen aanpassen aan de Laila style. Wat dat dan ook in mocht houden. Wilde hij het wel weten? Waarschijnlijk niet. Dan zou hij een heel leven hebben vol vervelend gegiechel, achterlijke grapjes die nergens op sloegen en beledigde commentaar wanneer hij weer eens een opmerking maakte die niet lekker bij haar viel. Meiden konden soms in een mum van tijd zo emotioneel worden. Hij lachte de kerels die zich bekommerden om te emotionele wijven altijd heel hard uit. Oké, als je een vriendin had was het prima dat je haar soms wat aandacht gaf als ze zich Mischief managed voelde, maar dat wilde niet zeggen dat ze om elk klein dingetje moest gaan janken en dat jij er dan maar voor haar moest zijn omdat ze dat zo graag wilde hebben. Hij zou zich nooit van zijn leven door een chick laten doen, maar hij was ook zeker niet het type dat alles aan haar over zou laten. Zo had hij bijvoorbeeld een hekel aan gasten die dachten dat hun chick maar alles moest regelen en die de leuke dingen wel samen wilden doen, maar de vervelende dingen niet. Als hij een chick zou krijgen, zou hij er voor haar zijn en haar bijstaan in alles, al was dat iets doms. Maar hij zou weigeren om zich slecht te laten behandelen, om zich te laten behandelen als een therapeut wanneer zij dat steeds nodig had. Man. Wat een serieuze shit. Hoe was hij ook alweer op gekomen? Voor deze ene keer was hij blij dat Laila haar mond opendeed om te praten. Nee nee, grapje. Dacht hij. Oh. Oh shit. Ze had hem een tikje gegeven op zijn achterhoofd – waarschijnlijk als ‘straf’ omwille van zijn opmerking – maar nu werd ze opeens serieus. Net als hij daarnet. Net toen hij iets wilde zeggen om het minder awkward te maken, begon ze gelukkig over zijn Butterbeer. Hij grijnsde enkel en hield het tweede glas naar haar toe waarna hij het weer naar zijn lippen bracht en net geen kwart leeg dronk. ‘Dat wil ik nog wel eens zien,’ zei hij grijnzend tegen haar. ‘Denk maar niet dat ik je ga tegenhouden of ga helpen, hoor. Als jij in Azkaban belandt, prijs ik je gelukkig.’ Hij gaf haar een luchtkus en grijnsde vervolgens. Hij negeerde de blikken van een paar mensen die hem geschrokken aankeken. Kom op zeg. Alsof Azkaban zo erg was om over te praten. Hij nam weer een slok van zijn Butterbeer. ‘Het is hier saai,’ zei hij zuchtend. ‘Ik ben benieuwd of dat dadelijk wat gaat worden in die discotheek.’ Hij keek haar waarschuwend aan. ‘Ik méén het, ik kom je écht niet helpen als je ruzie krijgt met een chick. Als je ruzie krijgt met een dude help ik je misschien. Ligt eraan of het terecht is om je te helpen of niet.’ Hij grijnsde vals naar haar, maar wist zelf wel het antwoord op zijn eigen stelling: hij zou haar helpen.

Hoewel Evan haar nu niet graag in Azkaban zou zien zitten – als dat nu niet eens vriendelijk van hem gezegd was, wist hij het ook niet meer! – zou hij het zich helemaal kunnen voorstellen hoe ze de Dementors in Azkaban wegjoeg door honderduit tegen hun beginnen te praten of door een paar danspasjes te doen. Natuurlijk kon je het ook gewoon simpel houden en een spreuk leren waarmee je de Dementors kon verweren zoals Expecto Patronum. Dat was trouwens een spreuk waar hij nog steeds goed op moest oefenen. Hij wist ook niet wat zijn Patronus was. Schijnbaar had iedereen een Patronus die uniek voor hem of haar was, maar die van hemzelf had hij nog niet ontdekt omdat hij de Patronus niet voldoende onder controle had en daardoor er geen vorm in kon ontdekken. Hij was er ook niet bepaald veel mee bezig om hem in orde te krijgen; hij vond spreuken waarmee hij zichzelf kon genezen, verdedigen en aanvallen op dit moment belangrijker. En ja, hij wist dat hij met een Patronus Dementors kon aanvallen, maar hij bedoelde eerder spreuken waarmee hij mensen serieus kon verwonden zodat ze de volgende keer twee keer na zouden denken alvorens hem aan te vallen. Tot nu toe hadden zijn aanvallende spreuken zichzelf prima bewezen. Evan trok kort met zijn wenkbrauw toen Laila hem tot stilte maande en vervolgens aangaf dat ze een jongen zelf wel aan kon. ‘We zullen zien,’ sprak hij niet bepaald overtuigd. Hoewel hij Laila wel geschikt achtte om zichzelf te verdedigen, waren sommige jongens zelfs te sterk voor haar. Anyway… hij zou ingrijpen. Of ze het nu wilde of niet. Wat had hij immers aan een uitgaanspartner die naar de Hospital Wing moest omdat ze te koppig was om hulp te accepteren, right? ‘Nou, dan gaan we maar,’ zei hij op een droge toon, maar zelfs bij hem was te zien dat de drank al lichtelijk zijn werk begon te doen. Hij gooide wat geld neer en ging haar vervolgens voor. Met weer zo’n achterlijke buiging – waarbij hij zijn kop nog net niet tegen de klink van de deur stootte – liet hij haar voorgaan om vervolgens de deur achter zich te sluiten. Hij ritste zijn jas dicht en hield zijn armen deze keer bij elkaar zodat ze haar arm niet door de zijne kon haken. De discotheek doemde op in de verte. ‘Ik zal proberen het meeste nuchter te blijven deze avond,’ sprak hij. Er moest er immers één zijn die de boel een beetje in de gaten kon houden. En na één laatste blik op haar ging hij haar voor naar binnen waarna hij naar de drukte keek. ‘Voor mij de sterkste drank die ze hebben,’ zei hij met een grijns. ‘Als ze vragen wie ik ben, wijs je naar hem.’ En hij wees naar een goed uitziende kerel die minstens achttien leek. ‘Veel succes.’ Hij zwaaide overdreven naar haar met een overdreven blij gezicht, trok toen weer een neutraal gezicht en wilde ergens gaan zitten. Hij deed zijn jas los om deze vervolgens aan de kapstok te droppen en keek naar een blondine die erg naar hem aan het staren was. Shit. Nee. Andere kant op. Plan B!