Butterbeer? [open]

Damian was een slet voor Boterbier. Hij had een voorraad staan op zijn kamer. Tijdens feestjes in de leerlingenkamer voorzag hij wel vaker de drank. Zijn vader kende een mannetje die aan een spotgoedkope prijs Boterbier kan kopen. Thanks dad, appreciate it.

Tijdens een uitstap naar Zweinsveld was de jongen meteen naar de Driebezemstelen gewandeld. Het was een natte, kille herfstdag wat volledig in contrast stond met het weer van de afgelopen dagen. Hij had zijn Slytherin sjaal om zijn mond en oren gedaan om zichzelf te beschermen tegen het kille weer. Het dorp, die uitsluitend bestond uit tovenaars en heksen, kwam steeds dichterbij. Voor hem uit liepen enkele leerlingen van Zweinstein die zich naar een eerste winkeltje haasten en de warmte daar opzochten. Damian ging rechtstreeks naar zijn stamcafé.

Stamcafé van velen, zoveel was wel duidelijk. Hij bleef even aan de ingang staan toen hij zijn sjaal en jas uitdeed. Met zijn linkerhand streek hij door zijn korte haren, rechts van hem staarden enkele vijfdejaars naar hem. Damian stapte door en begroette de waardin van het café terwijl hij in een hoekje ging zitten.

Vanuit zijn vaste plek, met zijn tweede boterbier in zijn handen, keek hij naar het volk die binnen en buiten liep. Iedereen zag er extreem uitgewaaid uit wanneer ze binnenliepen. Hij zag er al tegenop om terug naar buiten te gaan... Maar zijn huiswerk zou zichzelf niet maken. Al had hij ooit geprobeerd een huiself te beheksen om zijn huiswerk te maken, maar dat was geëindigd in twee weken strafwerk.
Met een zucht stond de jongen op en ging richting de uitgang. Terwijl hij zijn jas terug aandeed botste hij tegen iemand op. Het geluid van glas dat de grond raakte volgde kort erna. Met ziedende ogen keek hij naar de persoon die zonet drank op zijn shirt had gemorst. Damian trok zijn toverstok en richtte die eerst op het glas, "Reparo" en vervolgens op zichzelf, "Hygiëna" om zich vervolgens op de persoon voor hem te richten, zijn toverstok nog in zijn hand. "Zoek je problemen, kluns?"

OOC: ik lees sinds mijn 8e Harry Potter in het Nederlands, ik gebruik bij deze dus vaak de Nederlandse termen ^^;

Als hij als kind iets brak thuis, dan kreeg hij de wind van voren. Ooit had hij tegen zijn moeder gezegd wat het nou uitmaakte of hij iets brak? Een zwiepje van je toverstok en het was terug heel. Damian zag zelden zijn moeder kwaad. Vandaar dat de herinnering ook bleef hangen. Een week lang moest hij klusjes doen op de Dreuzel manier. Later zou hij pas leren dat het vaak de gedachte is dat achter bepaalde handelingen zit die telt en niet de handeling zelf.

Om dus een volledig glas Boterbier te morsen op zijn shirt was dus pure verspilling. Damian had kort zijn ogen gesloten en ingeademd voordat hij het glas repareerde en de vuiligheid van zijn shirt haalde. Ondertussen richtte hij zich tot het meisje die voor hem stond. Haar blonde haren lagen in de war en haar blik was op de grond gericht toen hij tot haar sprak. "Nee, sorry.", mompelde ze en keek even op. Damian had een wenkbrauw opgetrokken. "De wind blies nogal hard en tsja," indien mogelijk kroop zijn wenkbrauw nog hoger. "Volgens mij..." zei hij zacht en richtte zijn toverstok op het meisje, "ben je gewoon een kluns en heeft de wind er weinig mee te maken." Hij gaf een kort zwiepje en liet het beetje boterbier dat op haar jas zat verdwijnen. "Of heb ik ongelijk?". Ze zag er nogal verwaaid en bleek uit. De jongen hield zijn hoofd wat schuin en keek het meisje aan, "Ga zitten, drink iets warms", zei hij bruusk terwijl hij een stoel aanbood.

Ze gaf het toe. Ze gaf toe dat ze een kluns was. Hij stond even met zijn mond vol tanden voordat hij zachtjes lachte en zijn hoofd schudde. "Zelfkennis is begin van alle wijsheid, zeggen ze dan", zei hij met een grijns.
Kort daarna bood hij haar een stoel aan, waarop ze plaats nam. Voordat hij ging zitten vroeg hij aan de waardin om even langs te komen. Ze beantwoordde zijn vraag met een knipoog en bracht haar plateau met drank naar een andere tafel. Damian ging tegenover het meisje zitten en keek hoe ze het café afspeurde. De jongen was niet echt... sociaal. Eerlijk gezegd verbaasde hij zichzelf door spontaan te zijn. Meestal schrikte hij mensen af, vaak onbedoeld.

Misschien kwam het door zijn ouders. Zijn vader werkte voor het ministerie als Schouwer. Nogal serieuze bedoening, Evan was dan ook altijd serieus tegen zijn zoon. Zijn moeder werkte voor Goudgrijp. Damian's ouders waren weinig aanwezig maar hadden hoge verwachtingen van hun zoon. "Ik ben Isla, trouwens.", zei het meisje die hem uit zijn gedachten haalde. Hij knikte enkel en keek even naar de waardin die hun richting uitkwam. "Ik kom uit Gryffindor, jij?", vroeg ze vervolgens. Ondertussen stond de waardin aan hun tafel, "Slytherin," zei hij eerst kort tegen haar en richtte zich tot de waardin, "Een Oude Klare's Jonge Borrel voor mij," hij zag haar staren. Ze wist maar al te goed dat hij minderjarig was. Hij glimlachte naar haar en wist dat ze hem zijn drank zou geven, dat effect had hij wel vaker. "En voor jou Isla?", vroeg hij vervolgens. Eenmaal hun bestelling was opgenomen verdween de waardin achter de bar. "Ik ben Damian trouwens, van Slytherin." Hij keek even naar Isla waarna hij vervolgde, "Ik heb je nog nooit in klas gezien dus ik vermoed dat je niet in je zesde jaar zit?"

Damian was het niet gewoon om ongelijk te hebben. Hij kneep zijn ogen wat dicht en staarde het meisje intens aan nadat ze gezegd had dat ze in hetzelfde jaar zat als hij. “Hmmm…”, hij rechtte zich en zei met een neutraal gezicht, “Vreemd, iemand als jij zou ik me juist wel moeten herinneren. Er lopen niet veel knappe blonde klunsen rond”. Hij keek haar even aan maar kon haar niet meteen herinneren. "Maar ik moet bekennen dat ik zo nu en dan wel eens een les oversla.", hij knikte even en zei, “Toevallig niet de lessen dat je met Slytherin tezamen zit?”.

Ondertussen kwam de waardin terug met hun drank. Hij nam de zijne aan en knikte naar Isla, “Proost”, en nam vervolgens een goeie slok van zijn drank. Het goedje brandde vrijwel meteen in zijn keel. Even kneep hij zijn ogen dicht voordat hij met een kleine glimlach naar Isla keek. “Welke vakken volg je nog?”, ze zaten tenslotte in hun zesde jaar. Ze hadden hun SLIJMBALLEN gehad wat betekende dat ze nu volop voor hun PUISTEN gingen. Damian wist al wat hij wilde doen. Naast Verzorging van Fabeldieren waren er maar enkele vakken die hem echt interesseerden.

Ze bedankte hem nadat hij haar een kluns had genoemd. Hij wist niet echt hoe hij daarop moest reageren dus glimlachte hij maar. De soort glimlach dat een model kon opzetten. Een glimlach die zijn ogen niet bereikte, eentje die mensen op hun gemak moest stellen. Of dat dacht hij toch.
Het gesprek ging richting de lessen. Uit zijn eerste indruk had hij niet gedacht dat Isla de soort persoon was om lessen te skippen. Maar niets bleek minder waar. "Niet bewust. Ik heb jou wel eens rond zien lopen.", zei ze nadat hij had gevraagd of ze toevallig de lessen skipte met Slytherin. Hij voelde zijn mondhoeken omhoog krullen en wreef kort door zijn haar, "Tja, er lopen hier niet zoveel negers rond", hij grijnsde naar haar.

Hij zag hoe Isla wat bedenkelijk naar haar boterbier keek. Ze nam een eerste slok en hij had zo het gevoel dat het haar eerste eerste slok was. Een kleine grijns bleef rond zijn mondhoeken spelen. Onbewust likte hij zijn bovenlip toen hij de schuim zag zitten op haar lip. Hij nam snel zijn glas nogmaals en keek naar de tafel. Voordat hij nog een slok nam vroeg hij naar welke vakken ze volgde. "Verzorging van Fabeldieren, verweer tegen de zwarte kunsten, herbologie, transfiguratie en toverspreuken, jij?", zijn ogen lichtten even op bij het horen van haar eerste vak. "Verzorgen van Fabeldieren uiteraard en daarnaast nog Verweer tegen de Zwarte Kunsten, Transfiguratie, Bezweringen en Geschiedenis van de Toverkunst". Hij had Toverdranken, Kruidenkunde en Waarzeggerij laten liggen. Ondertussen kwam de waardin een derde keer, deze keer met de rekening. Damian gaf de vrouw twee galjoenen en richtte zich weer op het meisje voor zich. "Wat kwam je eigenlijk doen op Zweinsveld?", hij nam nog een slok en voelde hoe de alcohol lichtjes zijn geest streek. Stiekem gaf hij zichzelf punten voor het feit dat hij een gesprek had met een onbekende.

"Dat ontken ik niet. Des te meer kans om gelijk een indruk achter te laten niet waar?", hij grijnsde terug en lachte zachtjes. "Laat ik dan een indruk achter?", het was eigenlijk een oprechte, nieuwsgierige vraag. Damian wist niet wat mensen van hem dachten. Uiteraard zag hij de blikken maar daarom wist hij nog niet wat ze betekenden.  "Het lijkt er op dat we beiden niet zo goed zijn in het herkennen van mensen uit onze klas.", hij slikte net wat drank door voordat hij kon antwoordden. "Zo blijkt. Ik ben nogal slecht met mensen", hij haalde zijn schouders op en nam nog een slok. "Ik zal goeiedag zeggen als ik je vanaf nu aan in de les zie", het klonk alsof het een hele prestatie was.

Het viel hem op hoe ze bijna hetzelfde lessenpakket hadden. Stiekem hoopte hij over fabeldieren te kunnen spreken. Maar dan kwam hij waarschijnlijk over als één of andere freak. Dus hij hield zijn mond... voor even. "Ik ben opzoek naar een nieuw boek over Terzielers. Ik geloof dat ze, ze in de boekenwinkel hier verderop zouden moeten hebben.", hij antwoordde vrijwel meteen, "Het boek van Clarke is vrij interessant, ze bespreekt ook de verklaring waarom mensen Terzielers kunnen zien heel uitgebreid. Zo'n onderzoek als die van haar is nooit eerder uitgevoerd. Spijtig dat ze is gestorven door de beet van een sfinx, ze had nog veel meer kunnen doen met haar kennis. Je zult merken dat het boek niet echt volledig is... Desalniettemin, zeer interessant. De boeken die ze op school gebruiken schieten veel te kort, zeker voor Terzielers maar", hij hield op met praten en kuchte even, "welja, dat is mijn mening tenminste". Hij wilde nog een slok nemen van zijn drank maar merkte dat er amper nog iets in zat. Hij vermande zich en zei tenslotte, "Ik wilde ook nog even naar de boekenhandel. Naar schijnt zou het nieuwe boek van Jhonson over Hippogrieven uit zijn".

Hij bleek socialer te zijn dan op een gemiddelde dag. Damian had weinig vrienden, weinig mensen waarvan hij kon zeggen dat hij ze 100% vertrouwde of zou opzoeken. Eerlijk gezegd had hij ook weinig nood aan menselijk contact. Maar goed, Isla vond dat hij best wel meeviel. Hij haalde nogmaals zijn schouders op en voegde nog toe, "Bedankt?". Na zijn opmerking over groeten antwoordde het meisje, "Dan zal ik je terug groeten," waarop hij voor het eerst oprecht glimlachte.

Damian had gezegd dat hij slecht was met mensen. Nu hij een hele reeks woorden aan elkaar had geplakt over fabeldieren leek zijn stelling helemaal niet meer te kloppen. Op zich kon het hem weinig schelen wat ze over hem dacht. Maar het laatste wat hij was, was een leugenaar. Eén ding was zeker, Isla wist meteen waar hij wel veel over kon spreken en dat was namelijk fabeldieren. "Klinkt zeker interessant ik heb er veel over gehoord, ja. Ben erg benieuwd of ze het nog in de winkel hebben liggen." De jongen knikte en voegde nog toe dat hij zelf ook naar de boekenhandel wilde. Hij had thuis een hippogrief (en zijn zus de hare). Zelf vond hij dat hij vrij veel kennis had over het verzorgen van een hippogrief. Maar hij verslond zowat ieder stuk literatuur dat over fabeldieren ging. "Die schijnt ook heel goed te zijn, veel nieuwe inzichten over hun gedrag en de omgang met tovenaars en heksen.", hij knikte nogmaals en zei vervolgens, "Ik hoop er vooral wat verklaringen uit te halen waarom ze bepaald gedrag stellen. Ik heb wel wat vermoedens maar wil ze bevestigen..."

Nadat Isla haar boterbier had opgedronken strekte de jongen zich en stond op en zei, "Ik ga nu naar de boekenhandel", en knikte met zijn hoofd naar de deur en deed zijn jas aan. "Het is tenslotte al laat", hij keerde zich om naar de uitgang. Na een seconde draaide hij zich terug naar Isla, "Kom je mee?".

OOC: mocht je Damian willen godmoden, doe maar gerust ^^

Damian was niet goed in het "lezen" van mensen. Maar hij was er vrij zeker van dat er iets in de ogen van het meisje glinsterde toen het onderwerp fabeldieren werd aangesneden. De jongen was het vrij zeker omdat hij die blik herkende. Zijn zus, Myra, keek vroeger vaak zo naar hem wanneer hij sprak over fabeldieren. "Het klinkt alsof je er verstand van hebt, hoe dat zo?", en daar kwam de vraag. Hij glimlachte en zei kort, "Mijn passie is het bestuderen en verzorgen van fabeldieren. Ik ben thuis een kleine zoo gestart".

Isla volgde hem en bevestigde dat ze mee kwam. Het was vreemd om iemand mee te hebben. Damian was zelden weg met gezelschap. En het liefst ging hij ook alleen weg. Hij nam zijn tijd in een boekenwinkel, ook al kende hij meer dan de helft van de boeken al die er lagen. Anderen gingen naar binnen en zo snel mogelijk weer naar buiten. Hij kreeg er meestal kippenvel van, op een negatieve manier.

Damian wachtte geduldig terwijl het meisje haar jas dichtknoopte. Zijn blik gleed over het volk die in de Driebezemstelen zat. Het was aangenaam druk. Pas wanneer Isla in zijn gezichtsveld verscheen vertrok hij richting de deur. De kilte kwam naar binnen toen Isla de deur opende, "Dit wordt me wel een wandelingetje," ze keek hem aan en hij grijnsde scheef. "Bang van de wind?", hij greep de deur boven haar hand vast en trok die wat wijder open, "Of bang je voor je klunsigheid?", hij knipoogde en duwde haar met zijn andere hand de straat op.

Oké, er was inderdaad wat wind. Maar Damian was een vrij stevige kerel en had er weinig moeite mee. Isla daarentegen was een tenger ding. Hij had moeite met het inhouden van zijn lach. Zijn hand rustte nog steeds op haar rug en navigeerde haar min of meer richting de boekenhandel. Eenmaal binnen verstopte hij zijn grijns, al lukte dat niet helemaal, en zei, "Hoe ben je eigenlijk heelhuids tot aan de Driebezemstelen geraakt?".

OOC: mocht je niet akkoord zijn met de godmode, dan verander ik zonder problemen mijn post ^^