[TW: Geweld, Ongewenste Intimiteit] If you're still bleeding, you're the lucky ones

Nog steeds leek het alsof er een explosie had plaatsgevonden in haar hoofd. Haar zicht was wazig en haar oren zaten dicht, ze hoorde niks anders dan haar eigen te snelle ademhaling en een harde piep. De woorden van de brief die ze tijdens het ontbijt had ontvangen dansten voor haar ogen. 'Tot ons verdriet moeten wij mededelen dat de geliefde Gravin van Huntingdon is overleden'. Haar ouders hadden niet eens de moeite genomen een persoonlijke brief aan haar te schrijven, nee, ze krijg gewoon de fucking rouwadvertentie binnen. Deze had ze, zodra ze het had gelezen, uit haar handen laten vallen, waarna ze de ontbijtzaal uit was gestormd. Hierdoor lag deze open en bloot op tafel, te lezen voor iedereen die er ook maar interesse in had.

News travels fast. Zo ook het nieuws dat inderdaad, Alisons oma was overleden, en dat de rouwadvertentie was gedrukt op dreuzelpapier en met dreuzelinkt. En dat terwijl Alison altijd stug had volgehouden dat ze pureblood was.

De persoon in kwestie was op weg naar wist-zij-veel-waar, gewoon weg, weg van alle mensen en roddels en narigheden maar als Oma dood was was er geen ontsnappen meer aan die narigheden, toch? Oma was dood, en daarmee was alle houvast die ze had ook in één klap verdwenen.

Terwijl ze over de binnenplaats liep werd haar adem steeds sneller, tot ze uiteindelijk aan het hyperventileren was. Ze lette niet op waar ze liep, had ook wat blinde vlekken in haar zicht van de paniek. Het was net haar mazzel dat ze tegen een enorme zevendejaars jongen opbotste. Van de klap viel zij op de grond en draaide de jongen zich naar haar toe. Ze keek op, zag dat hij in haar House zat en zij dus eigenlijk boven hem stond maar zag ook aan zijn ogen dat het hem geen moer kon schelen. "Zozo, Winter. Is je geliefde omaatje overleden?" Hij trok een pruillipje en haalde een opgevouwen papiertje uit zijn zak. Toen Alison zag wat het was ging ze bijna over haar nek. De jongen tikte even met zijn wijsvinger op het papiertje. "Ze was geen tovenaar, hè, slet? Waar heb je nog meer om lopen liegen?" Alison schudde haar hoofd, maar kon niks uitbrengen. Ze was oververmoeid, ondervoed en op het punt onderbewust te raken van de stress. De jongen hield het papiertje aan de bovenkant tussen twee wijsvingers vast. "Nee! Niet doen, a-alsjeblieft, ik smeek het je, niet-" Het was al te laat, het papier viel in kleine stukjes over haar heen. Alisons onderlip beefde en eindelijk begonnen de tranen over haar wangen te lopen. "Ach, moet het prinsesje huilen?" De jongen grijnsde, bracht zijn gezicht dichter naar het hare en pakte haar kin met een hand vast. Met zijn andere gaf hij vliegensvlug een kneepje in haar borst. "Moet ik je even opvrolijken?" Alison schudde haar hoofd, maar was niet sterk genoeg om hem weg te duwen. Ze hoopte dat iemand haar zou komen helpen, maar rekende er niet op; wie zou dat na de afgelopen tijd nog willen doen?

[+NYX]

Wat er zich vanochtend nou allemaal precies bij het ontbijt had afgespeeld bleef voor Nyx een raadsel, al bleek het hét gespreksonderwerp van de dag te zijn. Net op een dag dat de quidditch captain zich had verslapen en daardoor het ontbijt en een deel van het eerste les uur gemist had. Ze wist dat het iets te maken had met Alison die plotseling was weggerend, en iets over leugens of zo. Al was dat niets nieuws. Het liefst was ze toch even na de les naar een van haar klasgenoten gestapt om het na te vragen. I mean, als quidditch captain moest je natuurlijk óveral van op de hoogte zijn. Helaas had de docente een ander plan voor haar en hield haar langer in de les. Pff, die alchemie chick was hier net en ze had nu al no chill. Dat werd nog eens een leuk jaar.
Na haar preek en uitkaffering van Miss. Wolves mocht ze dan toch eindelijk van haar pauze genieten, of nou, van wat er van over was. Dit was misschien nog een ruimte vijf minuten. De binnenplaats was al stil. Het enige wat er te horen viel was de echo van haar snelle voetstappen over de stenen ondergrond. Tenminste, dat leek achteraf helemaal niet het geval geweest te zijn. Opeens klonken er stemmen, niet zo ver weg van waar ze zich nu begaf. Vreemd, iedere student was op dit moment vrijwel altijd al binnen om de volgende les te halen. Ten zij je dus zoals Nyx kwam en eerst nog een preek van een docent uit moest zitten. Normaal had het haar niet zo geïnteresseerd, maar op een of andere manier had ze het gevoel dat ze het maar beter even kon gaan bekijken. Misschien hadden de leerlingen de tijd niet in de gaten of zo, dan zou Nyx ze mooi kunnen behoeden voor de gevolgen daarvan.
Ze keerde om en stapte terug naar de plek waar ze de stemmen had gehoord en keek om zich heen. Een eindje verderop stond een jongen uit haar afdeling. Ze herkende hem vaag. Waarschijnlijk van die ene keer dat hij auditie wilde doen voor het team maar quidditch niet bepaald.. zijn ding bleek te zijn geweest. Daarna had ze 'm nooit meer echt gezien of gesproken. Voor hem lag een meisje, en het werd al heel snel duidelijk welk meisje. Meteen sprong er een knoop in Nyx' maag. Was dit ook een van de jongens in haar nieuw gevonden 'harem'? Snel schudde Nyx de gedachte van zich af. Nu liep ze wel heel erg te over analyseren, en tevens waren zij en Alison uit elkaar en hoorde ze zich niet meer om dit soort dingen druk te maken.  Gezien ze de hele situatie niet wist besloot ze nog maar even te wachten, kijken wat er zou gebeuren. Die volgende les kon wel wachten. Misschien was ze wel gewoon gestruikeld en was de jongen haar aan het helpen. De quidditch captain deed een stap opzij achter een van de pilaren om het schouwspel op een veilige afstand te kunnen bekijken. Als Alison haar zou zien zou het een beetje gênant zijn en zou ze dat vast wel weer over zich heen krijgen later.
Naarmate ze er langer stond begon ze wel door te krijgen dat er hier iets anders aan de hand was, en ze kwam iets van achter de pilaar vandaan in de hoop beter te kunnen horen wat er gaande was. Veel kon ze er niet van verstaan, maar de jongen hield een papiertje in zijn hand, wat hij vervolgens verscheurde. Wat de fuck was dit. Alison leek hierna helemaal haar controle kwijt te raken, en tot haar grote schrik probeerde de jongen hier vervolgens gebruik van te maken. Ze kon haast niet geloven wat ze vervolgens zag gebeuren, en dat Alison daar niks tegen deed. Op dat moment leek het of er iets in haar knapte. Dit ging te ver, al wist ze dat ze misschien niet helemaal in het voordeel zou zijn tegenover iemand die twee koppen groter was dan zij. Van het feit dat de jongen zich naar Alison's niveau op de grond had gebracht zou ze nog enigszins gebruik kunnen maken, dus zonder er verder over na te denken stormde ze na haar tas van haar schouder te hebben geworpen op het tweetal af. Na een goede snelheid te hebben opgebouwd zette ze zich af tegen de grond om vervolgens met haar volle lichaamsgewicht de jongen omver wist te krijgen. Meteen probeerde ze hem te overmeesteren door zich op hem te werpen. Met alle kracht die ze had probeerde ze de handen van de jongen tegen de grond gedrukt te houden, maar al snel na dat deze bekomen was van de schrik wist hij haar makkelijk van zich af te werpen. Uit 'ervaring' wist Nyx dat zodra je op je rug lag je moest zorgen dat je zo snel mogelijk weer overeind stond. Zo snel als ze kon probeerde ze overeind te krabbelen, onderbroken door een harde trap tegen haar kaak. Uit reflectie greep ze naar de pijnlijke plek op haar kaak, maar verloor hierdoor opnieuw haar evenwicht. Terwijl haar tegenstander de tijd leek te nemen te genieten van het resultaat wat hij had aangebracht zag Nyx een opening. Snel krabbelde ze overeind waarna ze een zo hard mogelijke trap tegen de enkel van de jongen gaf, in de hoop deze uit balans te brengen. Tot haar verbazing leek dit enigszins succesvol te zijn, en na een tweede trap wist ze hem onderuit te krijgen. Opnieuw wierp ze zich op haar tegenstander, om deze vervolgens met haar vuisten te bewerken. Meer dan twee raken klappen kon ze echter niet uitdelen, en voor ze het weet werd ze opnieuw met gemak van haar tegenstander afgeworpen. Dit keer doormiddel van een flinke stoot tegen haar neus. Een kreun schoot tussen haar lippen door, en meteen greep ze met haar hand naar haar gezicht. Zodra ze deze na een tijdje terug trok was deze rood. Haar ademhaling was snel en onregelmatig, en ze had sinds haar laatste quidditch ongeluk van vorig jaar niet eerder zóveel pijn gehad. Toch leek haar woede het weer eens te winnen van haar verstand, en weer deed ze een poging tot opstaan. "Geef je 't nog niet op Xiaoyu?" Zei de jongen met een grijns op z'n gezicht terwijl Nyx het bloed van haar hand aan haar broek afveegde. Ze ging haar energie niet eens verspillen aan een tegenwoord. Helaas was dit haar ook niet gegund, want voor ze haar mond überhaupt had kunnen openen werd haar al snel weer de mond gesnoerd met een stoot tegen haar gezicht en een vervolgende een trap in haar maag. Zodra ze voor de zoveelste keer de grond raakte hapte ze naar adem. De jongen was in vergelijking met haar sowieso al een stuk groter, maar vanaf de grond waar ze nu op lag werd het toch redelijk intimiderend. Net toen ze zich mentaal voorbereid had op de volgende klap ging de bel, en meteen leek de aandacht van de jongen er niet meer helemaal bij te zijn. Haar hoofd bonkte nog wat van de voorgaande klappen, maar ze hoorde hem nog iets mompelen wat klonk als 'Wolves' en meteen verscheen er een kleine grijns op haar gezicht. Miss. Wolves stond er inmiddels om bekend laatkomers niet te tolereren. Zonder verder nog iets te zeggen raapte de jongen zijn tas op en snelde ervandoor, de quidditch captain op de grond achterlatend.

Terwijl de jongen steeds dichterbij kwam, kneep Alison tegelijkertijd haar lippen op elkaar en haar ogen dicht. Ze kon tegenstribbelen wat ze wilde, ze was toch niet sterk genoeg om er iets tegen te doen. Haar hart klopte in haar keel en de tranen stroomden over haar wangen. Precies op het moment dat Alison verwachtte dat de jongen zijn move zou maken, werd zijn gewicht van haar afgegooid. Ze hapte naar adem. Het duurde even voor ze overeind kwam, ze was geschrokken, bang, en daarbij hoorde ze door de nog steeds aanwezige piep in haar oren de geluiden die zich in haar omgeving afspeelden niet. Toen ze eindelijk haar hoofd een klein stukje optilde kon ze totaal niet registreren wat ze zag. Het leek niet echt, maar hoe kon het ook echt zijn? Hoe had Nyx die jongen ooit van haar af kunnen duwen, en waarom? Het leek net een droom, of een grap. Het bloed wat op de grond terecht was gekomen was eigenlijk ketchup, en zodra ze wakker werd zou Nyx haar weer negeren zoals waar ze inmiddels gewend aan was geraakt. Ze hief haar hand op en de trillingen ervan leken in slowmotion te gaan, de hand leek niet aan haar lichaam verbonden te zijn.

Nyx viel voor haar op de grond en opeens was ze wakker. Ze zag nog net hoe de jongen wegrende voordat ze haar blik weer op Nyx richtte. Bewoog ze überhaupt? Alison wilde gillen of naar haar toe rennen of om hulp roepen of iets, maar bleef als versteend op haar plaats. Haar adem kwam er schokkerig uit en bij het zien van al het bloed ging ze bijna over haar nek. Opeens was haar belevingswereld weer surreëel en werd haar zicht wazig. Wazig? Nee, er begonnen steeds meer zwarte vlekken in haar gezichtsveld te komen en hoewel het aantrekkelijk was om zich hieraan over te geven hield ze toch vast aan die paar wazige vlekjes.

Voor enkele seconden hield Nyx haar ogen gesloten om te kunnen verwerken wat er zojuist gebeurd was. Het was allemaal zo snel gegaan, vooral vanaf het moment dat ze de jongen was aangevlogen. Het was ook voor het eerst dat ze zich zo machteloos had gevoeld tegenover iemand. Ze had wel eens eerder geknokt met iemand, maar meestal ging het er dan nog redelijk gelijk aan toe. Dit was immers wel haar eerste tegenstander die twee keer zo groot was als zij, en waarschijnlijk ook een stuk zwaarder.
Ze besefte zich al snel weer wat nou eigenlijk het hele doel van de vechtpartij was geweest, en meteen schoten haar ogen weer open. Met een zachte kreun hees ze zichzelf overeind. Gelukkig was haar gezicht het geen wat het meest beschadigd was, dus opstaan en lopen ging nog wel. Nog iet wat moeizaam stapte ze richting Alison, die zich nog steeds op de grond bevond. Wat ze precies moest doen of zeggen wist ze niet zo goed, dus zonder iets te zeggen stak ze haar hand uit richting de head girl om haar overeind te kunnen helpen. Na enkele seconden bedacht ze zich hoe haar hand er ook al weer uitzag na haar neus hieraan afgeveegd te hebben, dus met een scheve glimlach trok ze deze maar snel weer terug om vervolgens voor Alison neer te hurken. "Gaat het? Heb je pijn?" Ze probeerde haar stem zo neutraal mogelijk te laten klinken, maar de bezorgde toon was duidelijk op te merken.

Ze voelde nog steeds zijn handen op haar lichaam, wat ervoor zorgde dat er een rilling over haar ruggengraat liep. Ze wilde door niemand zo aangeraakt worden, niemand behalve- "Gaat het? Heb je pijn?" Nyx. Alison keek op en kon inderdaad haar figuur onderscheiden. Dit was wél een droom, ze wist het zeker, Nyx zou nooit bezorgd om haar zijn. Ze stak haar hand uit en wist daarbij zeker dat ze niets zou voelen. "Nyx?! Ik-" Ze stopte toen ze wel wat voelde, namelijk een plakkerige, vloeibare substantie. Een paar tellen lang verroerde ze zich niet. Haar hand lag nog steeds op Nyx' wang en ze staarde er geschokt naar. Langzaam vertrok haar gezicht en werd haar adem hysterischer, totdat ze uiteindelijk in snikken uitbarstte. Ze wist niet wát er nou precies gebeurd was, maar Nyx zat onder het bloed en ondanks dat ze niet eens wist of dat Nyx' bloed was wist ze wel dat ze dit niet wilde.

De hand op haar rug zorgde voor de steun die Alison nodig had. In plaats van van het contact te schrikken kroop ze er dan ook tegenaan. Op dat moment bedacht ze niet eens dat het misschien ongepast was, Nyx' aanraking was het enige vertrouwde wat ze nu had en daar zei ze geen nee tegen. Haar ogen had ze afgewend, maar deze richtte ze weer op toen ze voelde hoe Nyx haar tranen wegveegde. Zodra ze keek merkte ze dat Nyx haar ook aankeek en kon ze ook niet meer wegkijken. Ze wist niet wanneer de laatste keer was geweest dat ze zo lang oogcontact hadden gehad, het was in elk geval sinds het feest niet meer gebeurd. Even bleef ze in het moment hangen. Toen Nyx haar vervolgens wat vroeg zocht ze haar blik af naar oneerlijkheid of spot of desinteresse, maar het enige wat ze vond was integriteit. Meteen wist ze dat ze het moest vertellen. Zelfs al kon ze er niet eens over nadenken, ze moest de woorden zien te vinden om Nyx te laten weten wat er aan de hand was. Haar gezicht vertrok van de pijn en haar onderlip beefde. "Oma is dood." Het waren simpele, kinderlijke woorden die er schokkerig uitkwamen en meteen na het uitspreken ervan kwam er een nieuwe vloedgolf aan tranen. Instinctief boog Alison voorover en begroef ze haar gezicht in Nyx' shirt. Dit rook zo vertrouwd dat ze even vergat dat ze uit elkaar waren.

Hoe had dit ooit kunnen gebeuren? Hoe kon haar houvast haar nou verlaten op het moment waarop ze haar het meest nodig had? Ze wist niet of ze het aan zou kunnen, alleen, zonder het vooruitzicht dat ze zodra de vakantie begon weer naar huis kom en alles weer goed zou zijn. Op dit moment was ze echter niet alleen. Op dit moment voelde ze allebei Nyx haar handen, een op haar rug en een in haar haar. Haar schouders schokten er tegenaan maar het hielp wel een beetje dat Nyx haar zo vasthield. Haar vraag kwam voor Alison onverwachts. Ze zat zo in het moment, zo in zichzelf gekeerd dat ze niet eens doorhad dat ze nog buiten en in een openbare ruimte waren. Zonder op te kijken knikte ze toch maar, ondanks dat haar slaapkamer op het moment niet echt de warmste plek was was het een stuk beter dan hier buiten in de kou blijven zitten. Precies op dat moment stak er een wind op. Alison rilde, al had dat net zo goed van de emotie en schrik kunnen zijn.

Nyx stond op en lief Alison alleen op de grond achter. Haar eerste reactie was om haar terug te trekken tot ze zich bedacht dat ze hier weggingen en je daarvoor toch echt van de grond moest komen. Toch voelde Nyx' afwezigheid zwaar en koud aan, ook al was ze niet echt weg en was het maar voor een paar tellen. Zonder enig moment van twijfel pakte ze Nyx hand vast en knikte ze, nog steeds niet in staat meerdere woorden uit haar strot te krijgen. Ondanks dat haar benen als spaghetti aanvoelden was er geen reeële oorzaak waardoor ze niet zou kunnen lopen, dus dat in feite zou geen probleem moeten zijn. Alison hees zich aan Nyx haar hand omhoog en al snel bleek dat ondanks dat er geen logische verklaring voor was, haar benen wankel voelden en niet ondersteunden. Het was alsof ze teveel gedronken had, haar benen deden het wel maar ze kon er niet op blijven staan. Ze deed een paar stappen voordat ze met bijna haar volle gewicht op Nyx moest leunen om maar niet om te vallen. Het hele gebeuren zorgde voor alleen nog maar meer stress. Waarom werkte niks opeens meer? Waarom ging niks zoals het hoorde? 'Karma is een bitch, net als jij, Alison', zei een stemmetje in haar hoofd. Waarschijnlijk was dit nog de meest logische verklaring ook.

Precies op het moment dat ze op het punt stond door haar knieën te zakken werd ze van de grond opgetild. Opeens was Nyx overal om haar heen, haar geur, haar ademhaling, haar hartslag, alles. Ondanks dat het niet zou moeten stelde dit Alison enigszins gerust. Haar ademhaling werd iets oppervlakkiger, maar dat betekende niet dat haar gedachten dat ook al werden. Ze draaide haar hoofd naar binnen en begroef haar gezicht in Nyx' shirt. Al gauw was deze doorweekt van haar tranen, of was het daarvoor al een beetje nat geweest? Ja, ze had bloed geroken wat waarschijnlijk inmiddels wel ergens in haar haar of gezicht gesmeerd was. Niet dat dat bloed nou haar grootste zorg was. Of nouja, het was niet haar grootste zorg dat het op haar zat. Dat het op Nyx zat was een ander verhaal, maar ondanks dat ze zich daar ontzettend oncomfortabel bij voelde leek haar instinct haar op dit moment in de steek te laten. Ze wist niet meer wat ze moest doen, aan niks niet, alleen maar stil blijven liggen en haar ogen dichtknijpen.

TIMESKIP

Tot haar opluchting was ze geen anderen studenten of leraren tegengekomen op haar weg naar de slaapkamers. Ondanks dat het misschien wel slimmer was had ze op dit moment geen zin in iemand die zich er mee bemoeide. Dan zou ze eerst het hele verhaal weer moeten vertellen en de helft daarvan wist ze zelf niet eens. Tevens had ze ook geen zin een nieuwe sensatieroddel op school.
Met haar voet duwde ze de deur richting de slaapkamer open, waarna ze meteen richting het bed stapte en Alison daar zo snel mogelijk neerlegde. Ze had het echt niet veel langer meer kunnen houden, en vrijwel meteen daarna plofte ze neer op het voeteinden van het bed. Wiens bed en waar dit nou ook alweer was maakte voor haar vermoeidheid nu even niet uit. Ze was zo ontzettend in de war op dit moment. Wat er zojuist gebeurd was leek een grote waas in haar gedachten. Zelfs al zou iemand er nu om vragen zou ze het niet eens kunnen uitleggen.
Naarmate ze iets meer bijkwam gleed haar blik kort door de kamer. De kamer waar ze zelf ook haar hele periode op hogwarts had geslapen, behalve de afgelopen periode dan. "Gaat het al iets beter?" Vroeg ze uiteindelijk maar voorzichtig, niet zo goed wetende wat nu te doen.

Voor haar gevoel duurde de weg naar haar slaapkamer maar een paar tellen. Misschien was ze in slaap gevallen? Of misschien kon ze zich de vergane tijd niet herinneren. Dat gebeurde wel vaker als ze een paniekaanval had, dan leek het alsof haar hoofd zo aan het stressen was dat ze op de automatische piloot overging en daardoor niks opsloeg van wat er gebeurde. Wat het ook was, ze zat nu tegen de hoofdsteun van haar bed, terwijl Nyx tegenover haar op het voeteneinde zat. Niet dat ze haar aankeek, maar ze kon haar figuur vanuit haar ooghoek onderscheiden. Alison trok haar knieën op naar haar kin en sloeg haar armen om haar benen terwijl ze voor zich uit staarde. Pas toen ze Nyx' stem hoorde schoten haar ogen even omhoog om haar aan te kijken, maar al snel waren deze weer op het bed gericht. Ze liet de vraag even tot zich doordringen, waarna ze langzaam knikte. "Ze weten het." Haar stem kwam er schor uit, rasperig, en wat ze zei was natuurlijk niet in overeenstemming met de voorgaande knik, maar de zin was er al uit voor ze er erg in had. Ze wist dat als Nyx door zou vragen ze waarschijnlijk alles er uit zou gooien en dan was 'alles' niet alleen de gebeurtenissen van die dag maar van de gehele afgelopen periode. Ze wist ook dat dit heel moeilijk zou zijn, dus beet ze gespannen op haar onderlip zo lang ze nog in een stadium tussen praten en zwijgen in zat.