[TW: drugs] Smile

Ze had er niet aan gedacht om het te proberen tot ze hem was tegengekomen. Niet dat ze het echt nodig had. Aan de andere kant, als je het echt nodig hebt dan is dat een teken van verslaving, niet? Enfin, ze wilde het best wel proberen. Zeker omdat ze wist dat het veilig was bij hem. Emily had na hun aanvaring vrij snel wat research gedaan over de jongen. Algauw kwam ze zijn naam te weten en wat informatie over zijn handeltje.

Romeo was best wel interessant om vanop een afstandje te bestuderen. Hij viel op en het verbaasde haar dat hij haar nooit eerder was opgevallen. Zijn blik was in een week tijd iets veranderd, net als zijn gedrag. Naast zijn houding, blik en gedrag viel de sjaal op. Hij zat zo strak rond zijn nek, het stond hem niet. Emily had een vermoeden dat het een reden had maar welke, geen idee.

Het meisje was op weg naar de gang waar Verweer tegen de Zwarte Kunsten werd gegeven. De gang waar ze hem eerder had ontmoet. Ondanks dat het overdag was, was de gang vrijwel uitgestorven. Ze vermoedde dat er geen les was op dit moment van de dag. Het zou haar niet verbazen dat Romeo de planning van de docenten kende om zo te kunnen afspreken. In haar broekzak had ze enkele galjoenen zitten om de jongen te kunnen betalen.
Na enkele seconden zag ze hem staan bij het standbeeld van de eenogige heks. Ze naderde hem en glimlachte, "Hey Romeo, naar schijnt heb je iets voor mij?", het was vreemd om hem in deze context te 'ontmoeten' na wat er zich vorige week had afgespeeld. Maar hoe moest ze het anders aanpakken?

Hij zag er gezonder uit, toen ze hem van dichtbij kon bekijken. Zijn huid was minder bleek, zijn wangen minder ingevallen en zijn ogen leken zowel levendiger als wazig. Enige dat nog niet leek te kloppen was die stomme sjaal rond zijn nek. Het zag er niet uit en hij leek zichzelf erin op te hangen. Maar goed, zij was niet de persoon om commentaar te geven op anderen hun 'taste in fashion'. Nadat ze hem gegroet had glimlachte hij zowat terug. Even had ze zin om geschrokken te kijken en een grapje te maken. Maar besefte dat hij niet het soort persoon was die zoiets zou appreciëren. Althans, zo'n vermoeden had ze. En omdat ze hem deze keer niet wou wegjagen probeerde ze haar verstand te gebruiken.

"Ik betaal nu, hoeveel is het?", ze klutste door haar broekzak zodanig dat hij de galjoenen, sikkels en knoeten kon horen rammelen. Ze had horen zeggen dat een zakje één galjoen en twee sikkels kostte maar ze had voor de zekerheid wat meer meegenomen. Hij gaf haar het zakje en zij het geld. Ondanks dat het een vreemd zaakje was voelde ze zich volkomen op haar gemak. Dat kwam grotendeels door de, min of meer, ontspannen houding van Romeo. ”Ik neem aan dat je wel weet hoe je het moet gebruiken?”, vroeg hij plots waardoor ze schaapachtig van het zakje naar de jongen keek, "Euuuuuh...", hij moest zoiets hebben verwacht want hij vervolgde algauw dat hij een handleiding kon geven. Emily kon een grinnik niet onderdrukken toen hij dat zei waarna ze nonchalant probeerde te kijken. Sorry maar de gedachte dat hij nu een handleiding zou boven halen met titel, 'How to do drugs, by Romeo' was gewoon te grappig en mooi.

”Of het voor doen”, voegde hij nog toe en Emily keek nu wel oprecht verbaasd naar hem. "Zou je het mij willen tonen?", het was eerder een verbaasde vraag dan een verzoek. "Ik bedoel, graag, dankje", ze keek even rond. Hij kon dat toch niet gewoon hier doen? In de gang? Ze keek terug naar Romeo en zei, "Ik weet een verborgen ruimte waar niemand ons zal storen, volg mij", waarna ze begon te wandelen. Ze nam enkele binnenroutes tot ze op het zevende verdiep waren. Even liep ze drie maal langs een kale muur tot er een deur verscheen. "De Kamer van Hoge Nood", legde ze uit waarna ze de deur opende en een lege ruimte tevoorschijn toverde die vol lag met kussens. "Mocht je iets nodig hebben, gewoon aan denken en de kamer zal het je geven". Ze dacht, als hij de ruimte nog niet kende, het misschien wel een goeie plaats zou zijn voor de jongen. De Kamer kon alles worden wat je maar wilde, zolang je hem wist te vinden.

Ze kreeg zowaar een 'cadeautje' van Romeo. Haar verbazing kon waarschijnlijk niet veel groter meer worden bij deze jongen. Tenzij hij nu ook nog eens gaat staan dansen in een tutu, dan was ze klaar voor het gesticht. Maar goed! Ze deden hun dirty business (niet wat je denkt) en ze dacht dat, dat het was. Tot hij een praktisch probleem aanduidde; hoe gebruik je deze drugs? Emily kende vrijwel niets van drugs, al had ze ooit wel lichtjes de effecten gevoeld van een joint toen ze in de common room een feestje hadden gehouden. Een feestje om drie uur 's nachts met enkel vijfdejaars en ouder, de andere jaars hadden ze opgesloten in hun kamers.

Gelukkig kwam de Slytherin zelf met enkele oplossingen. Hij grijnsde wat en eerlijk gezegd stond zo'n grijns hem best wel goed. Ze was opgelucht dat hij haar hulp aanbood en niet vierkant begon uit te lachen. Dan had hij nu waarschijnlijk aan de muur geplakt. De jongen volgde haar geluidloos tot aan het zevende verdieping waar ze hem de Kamer van Hoge Nood toonde. Eigenlijk wilde ze die zo min mogelijk aan mensen tonen maar een leeg klaslokaal was te risky. En ze ging hem ook niet meenemen naar haar common room. Veel van haar medestudenten hadden het niet zo op buitenstaanders.

Emily was blij bij het zien van zijn nieuwsgierige blik, blijkbaar had ze hem iets getoond dat hij niet kende. ”Ik dacht dat dit een fabeltje was”, zei hij terwijl hij naar binnen wandelde. De Ravenclaw deed de deur achter de jongen dicht en zei, "Ik vond ze vorig jaar toen ik euh... dringend iets nodig had", ze ging maar niet uitleggen hoe ze eigenlijk dringend een toilet had gezocht en de deur toen magisch tevoorschijn was gekomen. Nadat ze haar uitleg had gedaan knikte Romeo enkel. Wanneer hij zich omdraaide stond er een vuurtje met een ketel, alsof die daar altijd al hadden gestaan. Toen hij keek speelde er een grijns op zijn lippen, ”Je kan volgens mij wel thee zetten right”, op dat moment besefte ze dat hij haar wel nog kon verbazen. "Pardon?", zei ze verbluft en keek vervolgens naar haar zak. Het besef kwam nu pas dat het thee bladeren waren, "Ooooh...", zei ze zachtjes en ging zitten. Eerlijk gezegd dronk ze zelden tot nooit geen thee. Maar ze had het haar moeder ooit zien doen. "Euhm, gewoon de bladeren laten intrekken, toch?", probeerde ze een poging maar gaf algauw toe, bang dat ze anders het hele goedje zou verneuken. "Ik zet nooit geen thee...", mompelde ze zachtjes en gaf het zakje aan Romeo. "Help?"

Kill her, right now.
DIT kon niet waar zijn. Deze hele situatie, die jongen, wat was er gebeurd? Even dacht ze dat hij haar in de maling nam. Dit was misschien Romeo niet maar één of andere grapjas die met Wisseldrank veranderd was in een Romeo look alike. Hij grijnsde, hij knipoogde, hij MAAKTE EEN GRAPJE.

Het besef kwam gauw daarna. Hij was high. Emily zag dat zijn ogen anders waren dan de vorige keer dat ze hem ontmoet had. Ze kende de effecten van drugs en nu ze erbij nadacht was het eigenlijk best wel logisch dat hij zo was. Even voelde ze een steek van medelijden. De jongen was vrolijker, aangenamer maar enkel dankzij het goedje dat hij gebruikte. Zou hij ook zo kunnen zijn zonder? Wat zou hem zover drijven om te zijn zoals ze hem vorige week had gezien? Emily was blij dat hij haar blik niet had gezien. Ze schoof de gedachten aan de kanten. Ze trok conclusies over een persoon en situaties die ze niet kende.

Kort erna had ze zelfs spijt dat ze enigszins medelijden had gehad met deze klojo. Hij lachte haar vierkant uit toen ze zei dat ze geen thee kon zetten. Ze ‘deadpaned’ hem en wachtte tot hij uitgelachen was, “Ha ha ha, grappig. Leg nu maar gewoon uit”, mompelde ze verslagen en voelde hoe een warmte zich vanaf haar nek naar haar wangen verspreidde. Stomme Romeo, stomme thee, stomme kamer.
Hij bleef maar grinniken en gaf dan maar zijn eerste instructie, het water koken. Ze kon hem wurgen op dat moment. “Tot daar dus mijn kennis over thee”, zei ze met vreselijk warme wangen nadat hij zei dat het even kon duren tot het water kookte. Emily keek toe hoe hij ging liggen. Het leek allemaal zo onschuldig nu hij daar zo lag. Alsof hij een normale tiener was (die drugs verkocht). Terwijl ze vorige week een wrak had gezien.

Eenmaal het water kookte volgde ze zijn verdere instructies op en liet de bladeren trekken (niet allemaal). Op het einde had ze een vreemd goedje. Ze keek er nogal argwanend naar, ondanks dat het vrij lekker rook. Even keek ze naar Romeo en zei, “Nou wel… proost?”, en dronk van het goedje. Het smaakte best wel aangenaam. “Dus, en nu?”.

Hij keek zowat nieuwsgierig naar haar. Niet dat hij zo naar haar keek vanwege wie ze was. Maar vanwege wat komen zou. De warmte in haar gezicht leek de eerste seconden niet weg te gaan. Ze had het bekertje volledig leeg gedronken. Het smaakte best wel lekker en voelde dat de smaak bleef plakken in haar mond en keel. Het had een unieke smaak, ze kon het met niets vergelijken. Ergens was ze bang voor de effecten. Niemand had haar iets negatiefs verteld, enkel dat ze zich beter konden concentreren. Maar toch... wat als ze begon te hallucineren? Een koude rilling liep over haar rug bij de gedachten alleen al.

Wachten had hij gezegd, zo'n vijf minuten en dus wilde Emily in spanning afwachten. Ze wist dat ze paranoia zou worden en van alles ging inbeelden... ”En de effecten bouwen af na ongeveer zes uurtjes”, Emily keek hem (letterlijk) aan met grote ogen waarna ze hoog en schril zei, "ZES UUR?", ze legde haar warme gezicht even in haar handen, "Ik heb nog les Romeo!", ze stond op en begon te ijsberen. Hoe langer ze ijsbeerde, hoe groter de afstand leek te worden dat ze kon ijsberen. "Oh god wat als ik zit te trippen in de les?", ze had Leer der Oude Runen, daar had ze echt al haar aandacht voor nodig! Daar kon ze niet high in the sky zitten! Onvrijwillig grinnikte ze, "High in the sky", zei ze zachtjes en lachte waarna ze weer serieus werd. Oh neen, het had al z'n effect. "Wat moet ik doen?", haar handen vlogen door haar haren. "Wat als de docent het door heeft. God neen ik kan nu niet falen, ik ben zover geraakt. En men ouders... ik ben dood...". Ze ging zitten en staarde even voor zich uit en voelde plots een aangename warmte over haar heen stromen. "Neen, het komt wel goed", zei ze zacht, bijna vergeten dat Romeo daar zat, "Beter zelfs, ik zou nu mijn SLIJMBAL examen willen maken!", ze haalde haar toverstok uit en wees op een kussen die ze zonder problemen in een katje veranderde. "Dit... is geweldig"


OOC: Emily has a mental breakdown

Romeo bleek de hele situatie uiterst hilarisch te vinden. Mocht ze zelf niet een kleien paniekaanval hebben dan zou... geen idee wat ze zou gedaan hebben. Maar in alle geval iets. Ze kreeg een kussen in haar gezicht geslingerd waardoor ze zweeg en naar de jongen keek. ”Hé, chill eens”, Grinnikte hij. ”Het is het einde van de wereld niet hoor”, ze wees naar hem en zei, "Jij bent wel de laatste persoon die mij moet zeggen dat ik moet kalmeren!", ze lachte zowaar. Eigenlijk was het best wel grappig dat HIJ haar vertelde om te kalmeren. Ze gooide een kussen naar zijn grijnzend gezicht. ”Probeer je eens op één iets tegelijk te focussen, dat helpt meestal”, ze ging zitten en haalde die adem. Ze grijnsde naar hem, "Op wat moet ik me dan concentreren? Jouw gezicht?", ze staarde nog even naar hem waarna ze grinnikte en de kat zag. Voorzichtig nam ze het beestje op en zetten die op haar schoot. "Oh wat is hij zacht...", ze begroef haar gezicht in de vacht van de kat. "Dikke buik", mompelde ze tegen de kat die gewillig bleef zitten. Ze strekte het beestje uit naar Romeo, "Voel hoe zacht hij is".

De Ravenclaw was zich vaag bewust hoe haar gedachten op topsnelheid werkten. En ondanks dat er veel informatie door haar hoofd ging leek alles geordend. Alsof ze een dossierkast opende die mooi op alfabet was gerangordend waar je zo het nodige kon uitpikken en terug steken. Het was geen chaos en nu de eerste schok over was, vond ze deze toestand best wel aangenaam. Het gevoel alsof ze alles onder controle had. Emily wist dat haar toverkunsten niet beter zouden zijn maar ze zou ze beter kunnen controleren. Dat wist ze, dat voelde ze en dat had ze ook net getoond. Het was haar nog maar enkele keren gelukt (na luttele pogingen) om een voorwerp te veranderen in een dier.

Zo zou ze eigenlijk best wel naar de les kunnen gaan. Maar de les zou veel te traag voorbij gaan, dat wist ze nu al. Eigenlijk had ze de lessen niet nodig in de staat dat ze nu was. Gewoon haar cursus naar boven halen, in de bieb zitten en alles in haar mooi gerangordend dossierkast plaatsen. Ondertussen had Emily ook min of meer een gesprek met Romeo. Het was alsof ze met gemak twee dingen tegelijk kon doen. Ze had de kat aan de jongen gegeven die haar even spottend aankeek waarop ze haar tong uitstak. ”Oh, hij is echt zacht ja”, zei hij verbaasd, "Ik zei het toch?", ze draaide met haar ogen en veranderde nog een kussen in een kat en nam deze bij zich. No way dat alleen Romeo de eer zou krijgen om een kat te hebben. Maar dat hielp niet, bleek dat hij nu twee katten had. ”Maar mijn kat is zachter”, ze aaide de kat die op haar schoot zat. "Hoe noemt je kat?", vroeg ze waarna ze zei, "Mag ik hem zien? Ik wil hem aaien", haastig voegde ze nog toe, "Als dat mag...".

OOC: pffffffffffffffffft xD